มาร์ดอฟ อัศวินยามราตรี

ลำดับตอนที่ #6 : ชายแปลกหน้า

บทที่ 4 ชายแปลกหน้า



    เอมิลี่กรีดร้อง แล้วเธอก็ต้องโล่งใจเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

“ชู่ว อย่าเอ็ดไปสิ เอ็ม ฉันเอง”มาร์ตินยิ้มแป้นให้เธอจากด้านหลัง

“เธอเองเหรอ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงน่ะ ม..มาร์ติน”เอมิลี่ถามอย่างงงๆ

“ไม่รู้สิ อยู่ๆก็มา”มาร์ตินตอบกวนๆ

แต่เอมิลี่ไม่ขำ

    

    “นี่บอกมานะ”เธอเร่งเร้า

“ก็ได้ๆ ช่างซักจริงนะ คือตอนที่ฉันวิ่งเข้ามาถึงห้องน่ะ ฉันได้ยินเสียงแปลกๆในห้อง

พอฉันหยิบสมุดการบ้านออกมาจากใต้โต๊ะ ฉันก็เห็นแสงสีขาวๆสว่างจ้า เธอคงเห็นแล้วสินะ เอมิลี่ แสงนั่นมันตรงเข้ามาหาฉันแล้วดูด แต่—ม—มันน่าแปลกมากเลย---เธอรู้ไหมว่าฉันเห็นอะไร—ฉันเห็น—เห็น—มังกร!!”มาร์ตินพูดเสียงสั่นเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

มันน่ากลัวเกินกว่าจะเล่าในยามโพล้เพล้เช่นนี้!

“ไม่หรอกน่า มาร์ติน เธอคงตาฝาดไปเท่านั้นแหละ”เอมิลี่พยายามคิดอย่างนั้น

แต่ทั้งเรื่องแสงประหลาด

เรื่องโลกใบนี้

และเรื่องที่มาร์ตินเล่า

รวมแล้วมันคงยากน่าดูที่จะคิดว่า…

มันเป็นเรื่องลวง!



ทันใดนั้น เด็กทั้งสองก็ได้ยินเสียงขี่ม้าควบดังสนั่น

มีคนอยู่หรือ?

ใช่จริงๆ ด้วย มีเงาร่างหนึ่งผ่านมาจากไกล เขาเป็นใครกันนะ



ไม่ช้าร่างสีดำก็ควบมาจนถึงเด็กทั้งสอง

มาร์ดอฟ อัลเกอ มาร์ตินและเอมิลี่ เออเน็ตมองไปที่ชายสวมชุดเกราะอย่างหวาดเกรง



เขาหยุดม้าแล้วจ้องมองมายังร่างเล็กๆทั้งสอง

ชายคนนั้นมีผมสีดำเข้มและหนวดเคราสีน้ำตาลราวกับไม่ได้โกน

เขาดูเหมือนอัศวินหรือไม่ก็นักรบไม่มีผิด

เขาลงจากอาชามาเฝ้าดูเด็กหนุ่มสาวทั้งคู่ด้วยท่าทางเหมือนคนมียศ

มาร์ตินถอยผงะ

“พวกเธอเป็นใคร”ชายคนนั้นถามเสียงดังราวตวาด

มาร์ตินและเอมิลี่เงียบ

ทั้งคู่ไม่รู้จะตอบอะไรดี



    “ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!!”เสียงนั้นดังขึ้นอีก

เด็กทั้งสองรู้ว่าชายคนนี้กำลังโกรธ

โกรธจัด!



    “เอ่อ—คือ—พวกเราเป็น…”เอมิลี่เริ่มพูดอย่างแผ่วเบา

“เราถูกดูดเข้ามาครับ”มาร์ตินบอก “คุณจะบอกทางกลับบ้านให้เราหน่อยได้ไหมครับ”



    ชายแปลกหน้าเพ่งมาร์ตินอย่างพิจารณา

“เธอพูดจริงหรือ”เขาเอ่ยออกมา

“คุณรู้จักโลกที่เราอนยู่หรือครับ”มาร์ตินถามอีกครั้ง

ชายแปลกหน้าพยักหน้า

“ฉันชื่อเจอเรซิสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาแนะนำตัว

มาร์ตินและเอมิลี่ลังเลว่าควรจะตอบกลับไปไหม

พวกเขาคิดว่าควร

มาร์ตินและเอมิลี่แนะนำตัว



    “พวกเธอมาจากโลกมนุษย์เหรอ”เจอเรซิสถามหลังจากจบการแนะนำตัว



เอมิลี่พยักหน้า

มาร์ตินเฉยๆ



“คุณพาเรารกลับได้ไหมครับ”มาร์ตินถามอีกครั้ง

“ไม่รูสิ เธอคงจะกลับไม่ได้แล้วล่ะมั้ง”เจเรซิสบอกเสียงกระซิบ

เด็กทั้งสองตาเบิกโพลงด้วยความตกใจและประหลาดใจอย่างที่สุด

“ค….คุณหมายความว่าไรครับ/คะ”เด็กทั้งสองร้องถามขึ้นพร้อมกัน

เจอเรซิสมองต่ำอย่างบอกไม่ถูก

สายตาของเขาเย็นชืดไปหน่อย



    “บอกมาสิคะ บอกหนูมา เร็ววววววว!!”เอมิลี่ซักไซ้ไล่เรียง ขณะที่มาร์ตินกำลังคิดว่าตนเองฝันไป



    “เธอคงไม่ได้คำตอบมากมายนักหรอก เพราะเอลซี่ของฉันอยากไปเต็มทีแล้ว”

เด็กทั้งสองตลึงงัน

“เอลซี่หรือครับ”มาร์ตินงง

“ม้าฉันน่ะ เอาล่ะ ถ้าเธออยากพบฉํนอีก ไปหาที่เซนต์จูลี่นะ ลาก่อน”

แล้วเขาก็ควบม้าออกไปอย่างสง่าผ่าเผยราวกับอัศวินผู้กล้าหาญไม่มีผิด

เด็กทั้งสองมองหน้ากันโดยใบ้รับประทานไปเรียบร้อยแล้ว



    มาร์ตินและเอมิลี่ต่างก็มีความคิดอย่างเดียวกัน ถ้าเกิด…

ถ้าเกิดพวกเขากลับไปไม่ได้อย่างที่เขาบอกจริงๆล่ะ!