คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำแสงลึกลับ
บทที่ 4 ลำแสงลึกลับ
แคทเทอรีน จอห์นสันมาถึงโรงเรียนในเวลาทุ่มตรงพอดี
การวิ่งจากระยะทางเป็นไมล์ทำให้เธอเหนื่อยหอบ แต่เด็กสาวไม่ยอมให้เพื่อนของเธอหายไปในค่ำคืนนี้แน่…แคทเทอรีนรู้ว่าอลันไม่ใช่คนที่ชอบแกล้งคน ถึงเขาจะเป็นพวกขี้เล่น แต่ก็ไม่เคยทิ้งให้เธอคอยในความมืดคนเดียวหรอก
มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขา…
เด็กสาวก้าวมาที่ประตูรั้วเหล็กซึ่งปิดสนิท ประตูหน้าเข้าไม่ได้เนื่องจากมียามขี้สงสัยคอยเฝ้าอยู่ ถึงเขาจะเมาตลอดเวลาก็ตาม ดังนั้น เธอจึงเลือกประตูหลังซึ่งน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ที่นี่ก็ถูกล็อกด้วยโซ่คล้องกุญแจสายยูเช่นเดียวกัน…แคทเทอรีนฉุกคิดถึงทางเข้าซึ่งเธอเคยค้นพบร่วมกับอลันเมื่อไม่นานมานี้ มันคือทางสังกะสีริมกำแพง ใกล้กับสวนของโรงเรียน
เด็กสาวก้าวเข้ามาภายในสวนอันมืดครึ้ม ต้นไม้ใบหญ้าสะบัดไสวด้วยแรงลม ที่นี่ไม่มีใครอยู่ สนามบอลที่อยู่เยื้องกับสวนดูว่างเปล่า…ตึกเรียนสามตึกในโรงเรียนมัธยมไม่มีแสงไฟใดๆทั้งสิ้น
เมื่อมองจากมุมนี้อาคารแต่ละหลังดูน่ากลัว บานหน้าต่างมีฝ้าเกาะอยู่ เมื่อมองเข้าไปข้างใน ก็พบแต่ความมืด อิฐบล็อกของอาคารเรียนเป็นสีแดงคล้ายเลือด ปีกที่ยื่นซ้ายขวามีหลังคาคลุมลาดเอียงลงมา…
ระเบียงทางเดินเงียบสงัดและน่าขนลุก เสียงฝีเท้าของแคทเทอรีนย่ำต๊อกๆไปบนพื้นหินอ่อน ผ่านแต่ละห้องเรียนด้วยความกลัว เด็กสาวไม่กล้ามองเข้าไปในห้องใดห้องหนึ่งเลย เธอได้แต่หวังว่าอลันจะปรากฏตัวออกมา…
เสียงตึงดังขึ้น แคทเทอรีนสะดุ้งโหยงก่อนจะหันไปมองด้านหลังและพบว่ามันคือเสียงลมพัดประตูห้องเรียนห้องหนึ่งปิด…เด็กสาวก้าวเข้าไปในห้องนั้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นห้องโฮมรูมที่เธอและอลันเรียน
แคทเทอรีนก้มลงมองใต้โต๊ะของอลัน มีโทรศัพท์มือถืออยู่ในนั้น นั่นหมายความว่า เขาไม่ได้มาที่ห้องนี้ หรืออาจจะไม่สามารถมาได้…และมันกำลังปิดเครื่องอยู่
แล้วอลันอยู่ที่ไหนละ?
แคทเทอรีนก้าวเดินออกจากห้อง ไปยังโรงอาหารของโรงเรียนซึ่งเปลี่ยวร้างไร้ผู้คน
เสียงฝีเท้าของเธอดังเป็นจังหวะเพลงมรณะ เด็กสาวไม่กล้าเหลียวมองซ้ายขวา หรือแม้แต่ทางข้างหน้า เธอก้มลงมองพื้นทุกวินาทีที่เดิน เนื่องจากโรงอาหารแห่งนี้เคยเป็นหลุมศพเก่ามาก่อน
เธอจะไม่แปลกใจเลยถ้าหากมีวิญญาณครูโผล่มาเพ่นพ่านยามราตรีและหลอกให้ตกใจกลัว…
ทันใดนั้นเอง เสียงกระแทกก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ดังกว่าครั้งก่อน…
คงเป็นเสียงประตูอีกละมั้ง แคทเทอรีนคิดในใจ วันนี้ลมแรงจะตายไป เด็กสาวไม่สนใจเสียงที่ก่อให้เกิดความกลัว เธอก้าวเดินผ่านโรงอาหาร ผ่านโต๊ะกินข้าว ผ่านร้านฟ้าสต์ฟู้ดไปหยุดอยู่ที่สนามบอลอีกครั้งหนึ่ง..
ในวินาทีต่อมา…เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจก็ดังขึ้น มันไม่ได้มาจากสนามบอลแต่มาจากภายในอาคารเรียน!!! แคทเทอรีนพุ่งตัวเข้าไปในตึกก่อนจะกระชากประตูห้องเรียนของเธอเปิดออก สิ่งที่เธอเห็นภายในนั้นทำให้หัวใจของเธอแทบเต้นผิดจังหวะ
แสงสีขาวสว่างวาบปรากฏขึ้นเหนือโต๊ะเรียนทั้งหมด และมันค่อยๆพุ่งเข้ามาหาตัวเธอ
แคทเทอรีนไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอออกวิ่ง!!! วิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต!!
เสียงรองเท้าผ้าใบของเธอกระแทกกับพื้นหินอ่อนของระเบียงทางเดิน…มันซอยถี่รัว เช่นเดียวกับลมหายใจของเธอ เด็กสาวหวีดร้อง ตะโกนขอความช่วยเหลือหวังให้ใครสักคนได้ยินเสียงร้องของเธอ แต่เปล่าประโยชน์ เธอรู้ว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ ไม่มีใครได้ยินอีกแล้ว…
แสงสีขาวพุ่งเข้าใส่เป็นรัศมีกว้าง มันดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างไปจากจอตาของแคทเทอรีน
มันกำลังไล่ตามเธออย่างไม่ลดละราวกับจะกินเลือดกินเนื้อและกินชีวิตของเธอไป เด็กสาวผู้โชคร้ายเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า เธอแหกปากตลอดทางที่วิ่งผ่าน ห้องเรียนเคมี ห้องเรียนหลัก ห้องเรียนดนตรี รวมทั้งห้องพักครูผ่านเธอภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที แคทเทอรีนกุมจี้ห้อยคอรูปไม้กางเขนที่เธอสวมอยู่ มันอาจเป็นเครื่องรางช่วยเธอได้…แต่เปล่า เวลานี้ ชะตาของเธอถูกกำหนดไว้แล้ว…
แคทเทอรีนสะดุดล้มก่อนจะมาถึงบันไดทางลงตึก เด็กสาวกลิ้งตัวไปตามทางเดินก่อนที่ร่างของเธอจะลอยละลิ่วกลางอากาศ กระแทกไปตามขั้นบันไดสิบสี่ขั้น จากชั้นสองไปสู่ชั้นหนึ่ง ทีละขั้นๆอย่างน่าสงสาร เด็กสาวหลับตาปี๋ขณะที่กระดูกสะบักและกระดูกสันหลังของเธอกระเด้งกระดอนไปตามขอบของเชิงบันได
ในอึดใจต่อมา แคทเทอรีนก็ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าเธอนอนหงายอยู่บนพื้นหินปูนของชั้นหนึ่ง…ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือ ลำแสงสีขาวเจิดจรัสพุ่งเข้าหาตัวเธอ…
ความคิดเห็น