คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อลัน
บทที่ 2 อลัน
เสียงกริ่งหมดเวลาดังขึ้น อลัน แมททิว สมิธลุกขึ้นจากโต๊ะเรียนก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียน
โรงเรียนมัธยมบอร์สตันเลิกทำการเรียนการสอนเวลาบ่ายสามโมงห้าสิบนาที นักเรียนส่วนใหญ่จะมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่มีบางคนที่เตร่อยู่ภายในโรงเรียนเพื่อเล่นกีฬา ดังเช่นเบสบอล หรือฟุตบอล
วันนี้ก็เช่นกัน อลัน สมิธเดินเข้าไปในสนามโดยเปลือยท่อนบน เขาอยู่ทีมไม่ใส่เสื้อกับสตีฟ เพอร์สันเพื่อนสนิทของเขา…ครึ่งแรก คือช่วงเวลาสิบห้านาที อลันทำแฮททริกเข้าไปสามประตู ...สร้างความประหลาดใจแก่เพื่อนฝูงเป็นอย่างมาก
อีกสิบห้านาทีต่อมา สตีฟเตะเข้าประตูด้วยกำลังเฮือกสุดท้ายทำให้ทีมชนะ 4 – 2
หมดเวลาการเล่น ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านด้วยสภาพเหงื่อโซมกาย แต่มีเพียงอลันเท่านั้นที่ยังอ้อยอิ่งอยู่
สิบนาทีต่อมา แคทเทอรีน จอห์นสันสาวที่อาศัยอยู่ละแวกบ้านของเขาก็ก้าวออกมาจากอาคารเรียน
ดูเหมือนเธอกำลังกระวนกระวายและรีบร้อนจะกลับบ้าน อลันต้องการรอเธอ…
“นานไหม”เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงหวานแหวว
เธอน่ารักมาก อลันคิด
แคทเทอรีน เป็นหญิงสาววัย 15 เช่นเดียวกับเขา เป็นผู้หญิงที่งดงามระดับต้นๆของโรงเรียน ด้วยริมฝีปากชมพู ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล และผมสีบลอนด์ยาวประบ่าของเธอทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ แต่เธอมีบางอย่างที่สามารถสะกดใจเด็กหนุ่มวัยเดียวกันได้ แม้แต่อลัน บางทีมันอาจจะเป็นจี้ห้อยคอรูปไม้กางเขนที่เธอห้อยอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้
อลัน สมิธเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกับเธอ เขามีใบหน้าค่อนข้างคม ได้รูปชัดลึก ดวงตาสีเทาดูหมกหมุ่น เส้นผมสีบลอนด์ตัดสั้นถึงต้นคอ ดูเหมือนเขาจะคิดมาตลอดว่าตนเองมีใบหน้าละม้าย “พ่อ”ของเขา
“เธอทำอะไรในตึกเรียนตั้งเป็นชาติ”เด็กหนุ่มซักถามด้วยความสงสัย
“ฉันแค่…”แคทเทอรีนอึกอัก “ทบทวนบทเรียนนิดหน่อยน่ะ”
“ไปขอแก้คะแนนต่างหากละ”อลันพูดเหมือนจะเดาใจฝ่ายหญิงถูก
แคทเทอรีนหน้ามุ่ยพร้อมกับหลบตา “ใช่ เธอพูดถูก”
นักเรียนในห้องทุกคนรู้ว่าแคทเทอรีน ชาล็อต จอห์นสันเป็นสาวสวยที่บ้าเรียน เพียงแค่คะแนนในสมุดพกของเธอเป็น A- เธอก็จะคัดค้านกับอาจารย์รายวิชานั้นๆแล้ว…
“เธอละ”ฝ่ายหญิงสาวถามบ้าง “ทำอะไรตั้งชาติ…”
“ฉันทำแฮททริกมา”อลันกล่าวอมยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันไปมองสนามบอลด้านหลัง
เด็กทั้งสองคนก้าวเดินผ่านป้อมยามและก้าวออกไปนอกรั้วโรงเรียน ขณะนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว พระอาทิตย์กำลังตกดินและย้อมโลกทั้งโลกให้เป็นสีส้ม ถนนที่เป็นทางกลับของพวกเขาคือถนน ฟิฟธ์ อเวนิวบริเวณแยกตัดอีสต์โอริอัล บริเวณทางแถวนี้มีการก่อสร้าง และมีทางแยกลัดเลี้ยวมากมาย…ถ้าหากเด็กทั้งคู่ไม่ได้เติบโตขึ้นที่นี่ คงไม่สามารถกลับบ้านถูกอย่างแน่นอน
อลันและแคทเทอรีนเดินกลับบ้านพร้อมกันทุกเย็นเป็นปกติอยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขา ในวันแรกที่อลันรู้ว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆเขา เด็กหนุ่มก็กะตือรือร้นขึ้นเกินกว่าเหตุ และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอกับเขาก็เริ่มเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียนพร้อมกัน ไม่มีวันไหนที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะกลับก่อน
อลัน แมททิว สมิธหยิบหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตก่อนจะเอามันใส่ปาก
นี่เป็นนิสัยส่วนตัวของเขา และดูเหมือนจะเป็นนิสัยเดียวที่ทำให้แคทเทอรีนรำคาญ
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”อลันถาม เป็นคำถามที่พอจะเปิดประเด็นได้ แคทเทอรีนถอนใจก่อนจะตอบเบาๆว่า “ฉันทำพลาดตั้งหลายอย่าง…ตั้งแต่เช้า ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยแล้วฉันยังลืมเลกเชอร์ไว้ด้วย”
“ไม่เห็นต้องกังวลเลยนี่”อลันพูดเบาๆ “อย่างน้อยเธอก็แค่ลืม…”
ทันใดนั้นเอง ดูเหมือนอลันจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เด็กหนุ่มยืดคอขึ้น ก่อนจะหยุดเดินไปในทิศที่จะกลับบ้านของเขา…
“แคท—ฉัน—ลืมโทรศัพท์มือถือไว้ใต้โต๊ะ”เขาพูดด้วยสีหน้าตกใจ “ถ้าฉันไม่กลับไปเอา พ่อฉันเอาตายแน่”
แคทเทอรีน จอห์นสันถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย “เธอลืมอีกแล้วนะ…ก็ได้…ฉันให้เวลาเธอสิบนาที”
“กลับไปก่อน…มันคงอีกนานกว่าจะไปถึงโรงเรียน”อลันว่า
แคทเทอรีนส่ายหน้าก่อนจะจ้องมองไปยังซอยข้างหน้า “เธอก็รู้ว่าฉันไม่กล้าไปคนเดียวนี่…”
อลันยิ้ม นี่เป็นนิสัยที่น่ารักอย่างหนึ่งของเพื่อนสาวเขา การไม่กล้าเข้าไปในสถานที่เปลี่ยวคนเดียว และแน่นอน มันคงเป็นนิสัยที่มนุษย์หลายๆคนเป็น โดยเฉพาะสาวน่ารักๆอย่างแคทเทอรีน
“งั้นเธอรออยู่ตรงนี้นะ ฉันไปแค่สิบนาที ถ้าฉันมาไม่ทันเธอกลับไปได้เลย”
แคทเทอรีนพยักหน้า ก่อนจะจ้องมองอลันที่กำลังวิ่งลับตาไป
แต่เธอหารู้ไม่ว่า อลันไม่มีโอกาสได้กลับมา…
ความคิดเห็น