โรงเรียนสยอง

ลำดับตอนที่ #2 : ดนตรีนองเลือด

\"ไม่จริง!\"เคนบอกกับตัวเองพลางก้าวเข้าไปดูในห้องนั้นอีกครั้ง\"แสงไฟ!  แสงไฟ!!สว่างอยู่ในห้องนี้ตอนกลางคืน  แปลว่าต้องมี



ใครสักคนมาที่นี่เพื่อเหตุผลอะไรบางอย่างและม่อยากให้ใครเห็น!\"เด็กหนุ่มค่อยๆสาวเท้าเข้าไปในห้องนั้นอย่างช้าๆ  



ทำไมต้องมาที่นี่ตอนกลางคืนด้วย!!!  ความคิดนี้แล่นอยู่ในสมองของเด็กหนุ่ม  เขาพยายามคิด  แต่แล้วก็คิดได้ว่ามันดึกมากแล้ว



เคนนจ้องมองนาฬิกาข้อมือ  2ทุ่มครึ่ง  เขาคิดพลางเดินไปตรงหัวมุมเพื่อออกสู่ประตูใหญ่  เคนเลี้ยวหัวมุมมาเรื่อยๆ



อาคารทั้งหลังเหมือนถูกสาป  ความมืดดูเหมือนจะครอบคลุมพื้นที่บริเวณนี้อย่างน่าแปลก  เคนไม่ชอบแบบนี้เลย



เขาเดินตามลำพังจนมาถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องดนตรี  อิเล็คโทรนตั้งไว้มุมห้อง!  เปียโนสงบนิ่งอยู่ตรงกลางทาง



เข้า  ฝุ่นจับเครื่องดนตรีเหล่านั้นหนาเตอะจนแทบดูเลือนลาง  เด็กหนุ่มหนีบสมุดการบ้านไว้ในอ้อมแขนอย่างหวาดกลัวจนแทบ



จะทำมันหล่น  ทางเดินแถวนี้เคยถูกตั้งฉายาว่า\"ทางเดินมืด\"   เคนส่ายหัวดิค  เขาไม่ค่อยสนใจกับเรื่องประหลาดเหล่านี้นัก



เท้าสองข้างออกเดินต่อในความมืด  ในใจนึกอยากให้ถึทางออกเร็วๆ  เขาเดินอ้อมไปเรื่อยเปื่อยจนแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองกำลัง



จะออกหรือเข้ากันแน่  มือ1คู่คลำทางในตความมืดมิด  ลมอุ่นพัดมาจนแทบขนหัวลุก  เคนไม่ใช่คนขี้ขลาด  แต่เขาก็ต้องยอมรับ



ว่าการเดินในยามราตรีเพียงลำพังแบบนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!  เสียงรองเท้าลั่นเอี๊ยดอ๊าดทุกก้าวของนักสืบหนุ่ม  อกสั่นทั่วร่าง



เคนพยายามอย่างยิ่งที่จะเดินให้ถึงทางออกเร็วๆ  เขาภาวนาแล้วภาวนาเล่าว่าประตูหน้าจงมาอยู่ใกล้ๆ  แต่ดูเหมือนการภาวนาจะ



ไร้ผล  จะมีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่มีใครรู้เมื่อต้องมาเตร็ดเตร่ในโรงเรียนประจำซึ่งดูวิตถารเช่นนี้  หมอกลงจัดจนเด็กหนุ่มวัย11แทบมอง



ไม่เห็น  ดวงตาคู่นั้นจับจ้องฝ่ายามราตรีออกไป  แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องหยุดเดินพลางหันไปมองด้านหลังเขา  



เมื่อกี้นี้...............เขารู้สึกว่ามีคนตามมา!!!  ใครกันนะ!!!  ใครกันจะมาเดินเพ่นพ่านอย่างนี้ในยามวิกาล  ต้องเป็นอะไรสักอย่างที่



ไม่น่าจะเป็นคนแน่ๆ  เคนพยายามมองฝ่าความมืดไปอีกครั้งเพื่อดูว่าใครตามหลังมา  แต่อาคารนั้นช่างมืดเสียเหลือเกินจนแม้แต่



ดวงตาแมวของเด็กหนุ่มยังไม่สามารถมองออกๆได้  เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เบาๆเพราะไม่อยากให้คนที่แอบอยู่ในตึกนี้ได้ยิน



บางทีเขาอาจจะหูฝาดไปเองก็ได้!  เคนหยุดนิ่งหันไปรอบๆตึก  แล้ทันใดนั้นอะไรบางอย่างก็เกิดขึ้น!!!!!



มันดังมาจากห้องดนตรี!!!  อะไรบางอย่างซึ่งรองเสียงแหลมผิดปกติ  เสียงเปียโน!!!  มันดังได้ไง!



ไม่จริงน่า  ไม่น่ามีคนอยู่ที่นี่แล้วนี่  เขาหูฝาดอีกแล้วหรือ?  ไม่น่าใช่เป๋นไปไม่ได้ที่จะหหูฝาดนานขนาดนี้!  



แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!  เคนรู้ตัวว่าตัวเองสั่นไปทั้งร่าง  เขาไม่รอช้ารีบทำทุกอย่างที่สมองจะสั่งทันที  เท้าคู่ใหญ่เคลื่อนที่



เสียงลมวูบดัง  เหงื่ออกมาก  เด็กหนุ่มพุ่งตรงไปที่ทางออกทันที!  ไม่จริง!!!  เสียงดนตรี!  มันยังก้องโหยหวนอยู่!



หรือว่า!  หรือว่ามันจไม่ใช่ดนตรี!!  ทำไมดนตรีถึงดังเอง!  อะไรกัน  เรื่องอย่างนี้แปลกมาก!!!?



ทันใดนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นราวกับลม  เคนล้มลงกับพื้นหินสีเทา  เขากุมเข่าข้างี่เจ็บเอาไว้แล้วก้มลงสำรวจพื้น



เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน?  เขาสดุดอะไรงั้นหรือ!?  แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องโล่งอกเมื่อสังเกตเห็นแสงประกายวับในยามมืด



เขาก้มลงหยิบมันขึ้นมา  มันดูกลม  ขึ้นสนิมเพราะทิ้งไว้นานแล้วจากที่ไหนสักแห่ง  มันมีตัวอักษรประหลาดเขียนไว้\"frank\"



ถามนักสืบทุกคนที่มีเชาว์ปัญญาฝังหัว:เคนพบอะไรในความมืด?