กระจกหลอน

ลำดับตอนที่ #10 : ผจญภัยในยามพิศวง!

เด็กหนุ่มสาดลำแสงของกระบอกไฟฉายไปมาท่ามกลางความกลางความมืด  เสียงแมลงกรีดร้องชวนให้เนวิลล์มีความรู้สึกขนพอง



สยองเกล้าขึ้นมาในทันใด  แต่เด็กหนุ่มไม่ถอยหรอก  เขาจะไม่ถอยจนกว่าเบ็ตตี้จะกลับมา!  จะกลับมา!



เนวิลล์เดินต่อไปท่ากลางความเปลี่ยวและดึกสงัด  การที่จะมาเดินในยามราตรีเช่นนี้เป็นเรื่องไม่น่ายินดีนัก  และเด็กหนุ่มได้แต่



หวังว่าคงจะพบเบ็ตตี้โดยเร็ว  แต่แน่ล่ะ!  พูดนั้นง่ายกว่าทำ  เด็กชายก้าวฉับๆไปตามทางมืดอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจนัก



ลมเย็นวูบพัดมากระทบใบหน้าทำให้เกิดอาการหนาววูบ\"ฉันน่าจะเอาผ้าพันคอมาด้วย\"เนวิลล์บอกกับตัวเองในใจ  แต่เขาไม่มีวัน



เสียเวลากลับไปที่บ้านเพื่อตามหาผ้าพันคอเพียงผืนเดียวหรอก  ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงต้องกอดอกด้วยความสั่นเครือ



เนวิลล์พยายามแยกแยะทางซึงมองเห็นสลัวๆในความมืด  แสงไฟถนนส่องทางให้เขาเพียงเล็กน้อย  



เมื่อเนวิลล์เดินมาถึงทางแยก  เขาก็เกิดลังเลใจ  ทางที่ถูกมีเพียงทางเดียว  แต่เด็กชายต้องเลือกสักทาง!



เนวิลล์ตัดสินใจเลือกทางขวา  ใช่!  ทางขวา  แต่มันจะเป็นทางที่ถูกต้องหรือเปล่านี่สิ........แล้วแต่โชคชะตา!



เนวิลล์พยายามที่จะไม่มองซากเน่าเปื่อยของสัตว์ในขณะที่เขาเดินผ่านทุ่งหญ้า  ดูเหมือนทางที่เขาเลือกนั้นกำลังจะมุ่งตรงไปยัง



เมืองเซาส์อีสเตอร์ซึ่งตั้งอยู่ถัดไปสองฟากถนน  ลำแสงจากไฟฉายแฮโดรเจนสาดไปตามทางที่ขาเดินผ่าน  



อย่างน้อย  มันก็ยังช่วยให้เขาไม่เดินหลงทางในความมืดมิดอันแสนน่ากลัวเช่นนี้  แต่ถ้าเขาหลงทางล่ะ!



เนวิลล์เคลื่อนตัวเข้าไปในหมอกหน่าทึบ  มันดูเลือนลางและสลัว  กลุ่มควันซึ่งเกิดขึ้นจากไอน้ำระเหยมาพันรอบตัวเด็กหนุ่มไว้



ดูเหมือน่ามันจะไม่ยอมปล่อยเขาเลย  เนวิลล์พยายามใช้ไฟฉายสาดไปเรื่อยๆ  ถี่ๆ  อย่างไม่มีที่สิ้นสุด  เขาพยายาม



แหวกฝ่าหมอกทึบไปหลายครั้ง  แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งหนาทึบมากขึ้น  \"ฉํนจะทำไงดีล่ะนี่!\"เด็กชายเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตนเองติดอยู่



ในหมอกหนาทึบเสียแล้ว  ฝ้าลางๆมากระทบใบหน้าเด็กหนุ่มทุกย่างก้าวจนเขารู้สึกชา  กลับบ้าน!  ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว



สมอง  ความคิดนี้อาจจะถูกต้อง  แต่เรื่องเบ็ตตี้ล่ะ!  ฉันจะทำอย่างไรดี!  แต่เด็กหนุ่มพบคำตอบด้วยตนเอง  เมื่อเขาเห็นกลุ่ม



หมอกพิศวงเคลื่อนตัวมาอีกระลอก กลับดีกว่า!  เรื่องเบ็ตตี้อาจจะเอาไว้ทีหลังก็ได้  และอีกอย่าง........ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเบ็ตตี้



ไม่ได้มาทางนี้!  ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็จากไปอย่างไม่ลังเล  เขาไม่อยากหรอก  เขาไม่อยากติดอยู่ในหมอกตลอดชีวิต!



เด้กหนุ่มเห็นอาคารหลังสูงหลังสูงหลังจากนั้นไม่นาน  บ้านของเขานั่นเอง!  ความดใจถาโถมเข้าใส่เด็กหนุ่มอย่างเต็มเปี่ยม



เขาพุ่งตัวออกไป  สัมผัสลูกบิด  และหมุนออก!  แสงไฟภายในบ้านจ้าแยงตาเด็กชาย  จนเขาต้องหยีตาสู้แสง



เขาก้าวฉับๆไปยังห้องนอนเป็นสิ่งแรก  เตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดในขณะที่เขาล้มตัวลงกับหมอนอันแสนนุ่ม



เด็กหนุ่มเอามือไขว้หลัง  เขาพยายามครุ่นคิดว่าทำไมเบ็ตตี้ถึงหายไป  และหายไปได้อย่างไร!  มีใครลักพาตัวไปอยางนั้นหรือ



หรือว่าเธอแค่หลงทางธรรมดาๆแล้วร้องไห้งอแงราวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ  คงไม่ใช่หรอก!  เพราะเนวิลล์เองยังนึกภาพว่าเบ็ตตี้



ที่แสนกล้าหาญและเข้มแข็งนั้นจะร้องไห้เป็น  เรื่องทั้งหมดนี้ยังคงวนเวียงอยู่ในหัวอย่างไม่มีคำตอบ



เนวิลล์คิดไม่ตก  นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจนปัญญา  เรื่องนี้ใหญ่เกินสติปัญญาของเขาจริงๆ  



ในขณะที่เนวิลล์นอนคิดอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังรบกวนเขาขึ้นมาทันที  เป็นเสียงที่ฟังดูแปลกประหลาดและน่ากลัว  



มันเป็นเสียงครวญครางของอะไรสักอย่าง  อะไรสักอยาง........ราวกับอยู่ในห้องนอนของเขา!



ขอถามว่า:เนวิลล์จำเสียงนี้ได้ที่ไหน!?