กระจกหลอน

ลำดับตอนที่ #7 : แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ

เด็กหนุ่มตลึงงันกับคำพูดของนางลีนิวส์เป็นอย่างมาก\"ไม่จริงหรอกครับ  คุณนายลีนิวส์  เมื่อตอน6โมงครึ่งผมยังส่งเบ็ตตี้กลับ



บ้านเลย  จริงๆนะครับ!\"



\"แต่เบ็ตตี้หายตัวไปตั้งแต่โมงเย็นแล้วนะ  เนวิลล์  เธอไม่ใช่เด็กเหลวไหลนะ!!!\"นางลีนิวส์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ



แปลกจริงๆ!  ถ้างั้นเบ็ตตี้หายไปไหนล่ะ!?  เด็กหนุ่มคิดคำนึงในใจ  และเริ่มจินตนากานไปต่างๆนานา เขาได้แต่หวังว่า...เบ็ตตี้



จะปลอดภัย!  แต่แล้วเนวิลล์ก็ต้องผนึกความคิดนั้นไว้ในหัวสมองเมื่อได้ยินเสียงครวญครางดังขึ้นที่หน้าประตู  



เสียงครวญคราง!?  เสียงครวญครางของอะไรบางอย่าง  อะไรบางอย่าง!  มันเป็นเสียงที่ฟังดูชวนขนลุกและดูเหมอนจะไม่ได้เกิด



จากมนุษย์มันดังมาจาก.......บ้านของเขาเอง!  ใครกันนะ!  จะมาที่นี่ตอนกลางดึกสงัดอย่างนี้?  



\"เนวิลล์  เกิดอะไรขึ้น!  ทำไมเธอเงียบไปล่ะ  เธอฟังอยู่หรือเปล่า  เนวิลล์!\"คุณรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อไดยินน้ำเสียงอันร้อนรนของ



ผู้เดือดร้อนในกระบอกโรศัพท์  \"คุณน้าลูซี่ครับ!\"คุณตอบกลับด้วยความตกใจ  และตั้งใจที่จะไม่ฟังเสียงชวนสยองน่าประตู



แต่ดูเหมือนเสียงนั้นจะไม่ได้ออกไปจากสวนหน้าบ้านเขา  แต่ตรงกันข้าม!  มันกลับดังมากขึ้นแทน! มันครางต่ำมากราวกับว่า



ใครบางคนต้องการพบเขา  พบเขาอย่างนั้นหรือ!?  ฉันฝันไปน่า!  เด็กหนุ่มปลอบตัวเอง  ตอนนี้ฉันยังอยู่บนเตียง



อยู่บนเตียงนุ่มๆสีขาวและยังคงฝันไป!  ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนี้...........ฉันฝันไป!



มีวิธีที่จะพิสูจน์ความฝันของฉัน  ฉันต้องหลับตาและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  พอฉันลืมตาขึ้นมาทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือน



เดิม  เด็กหนุ่มจึงทำตามที่ตนเองคิด  เขาหลับตาลงและนึกอยากให้ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเห็นตนเองนอนอยู่บนเตียง



ใช่!  ฉันอยากให้เป็นอย่างนั้น  มันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นและมันเป็นสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นมากที่สุด!  มากที่สุด!



เด็กหนุ่มลืมตาขึ้น  แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า.........ตนเองได้ยืนอยู่หน้าโทรศัพท์\"เหมือนเดิม\"



เสียงประหลาดนั่นก็ยังคงดังอยู่\"เหมือนเดิม\"  ทุกกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขายังคงเป็น\"เหมือนเดิม\"  



นี่เขาไม่ได้ฝันไป  ไม่จริง!  เขาไม่ได้ฝันไป!  \"ว่าไง  เนวิลบล์\"เสียงนี้เตือนสติเขา\"เธอฟังอยู่หรือเปล่า!\"



\"ผมฟังอยู่ครับคุณน้าลูซี่  เอ่อ--คือผมคิดว่าเบ็ตตี้คงจะแค่ไปบ้านมาร์ตินเพื่อนสนทของเขาน่ะครับ!  ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะครับ



คุณนายลีนิวส์\"  คุณรอฟังคำตอบที่จะได้รรับกลับมา  แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะเงียบงัน  เสียงครวญครางแผ่งลงแล้ว



แมลงต่างๆหยุดคำรามน่ากลัวแล้ว  และ.......ความเงียบจากหูโทรศัพท์นี้!



เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือด  เขารู้สึกกลัวอยู่บ้างกับความเงียบที่เกิดขึ้นกระทันหันนี้  ดูเหมือนว่าคุณนายลีนิวส์จะคิดหาคำตอบที่เข้า



ท่าที่สุดอยู่  แล้วทันใดนั้นเสียงครวญครางประหลาดก็ดังขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง!  พร้อมกันนั้นความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว



ของเด็กหนุ่ม  ไม่จริง!  เขาไม่ได้อยู่คนเดียว!