กระจกหลอน

ลำดับตอนที่ #2 : คำโกหกของเบ็ตตี้

\"ดูเหมือนเธอจะอยากเป็นเหลือเกินนะ  ถึงได้มาขอฉันโดยตรงนี่  แต่ฉันขอบอกได้เลยว่า  ไม่ได้!  \"เนวิลล์บอกอย่างเป็นผู้ใหญ่ที่



สุด  เบ็ตตี้จ้องหน้าเด็กหนุ่มผมแครอตเป็นเชิงขอร้อง  แต่คำตอบก็เหมือนเดิม!



\"โธ่  ขอร้องล่ะ  เนวี่!\"เด็กสาวอ้อนวอน  เด็กหนุ่มมองเธออย่างใจอ่อน  แต่ความใจแข็งของเขาก็กลับมาเล่นงานอีกครั้ง



\"ฉันรู้ทันนะ  เบ็ต  เธอต้องมีเรื่องอะไรแน่  ถึงได้มาที่นี่  ฉันรู้ทันนะ!\"



\"โอ้  เธอนี่หัวไวจังเลย  ถูกต้องที่สุด\"เธอหยุดเพื่อหอบหายใจ  ดูเหมือนว่าเธอจะมีเรื่องเดือดร้อนหรือเรื่องลึกลับอะไรบางอย่าง



ให้เนวิลล์ช่วยไขปริศนาอย่างแน่นอน  เนวิลล์เริ่มตื่นเต้นที่จะได้สืบคดีปริศนาอีกครั้งหลังจากฤดูร้อนที่ผ่านมา



แต่แล้วทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็สังเกตเห็นรอยยิ้มเยาะผุดขึ้นบนใบหน้าขงเด็กสาว  รอยยิ้ม!?  รอยยิ้มเยาะ!?



เนวิลล์พยายามคิด  แล้วทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในสมองได้ทันก็ที่เบ็ตตี้จะพูดต่อ  แน่นอน!  เบ็ตตี้โกหกเธอแน่!



เธอต้องการเล่นตลกโง่ๆกับเขา  ที่จริงแล้วไม่มีคดีปริศนาอะไรหรอก!  โกหกทั้งเพ!  เนวิลล์ตัดสินใจแกล้งเชื่อ



\"เธอเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ  เบ็ต  ว่าเกิดอะไรขึ้น?\"เด็กหนุ่มถาม  แสร้งตีหน้าตกใจอย่างที่สุด  



พายุฝนพัดหลังคาดังครืนๆ  นกนางนวลตัวหนึ่งพยายามบินกลับรัง  สายน้ำขนาดมหึมาซีดสาดราวกับเกรียวคลื่น  



เบ็ตตี้จ้องหน้าเด็กหุน่มตรงหน้าอย่างมีเลศนัยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเสแสร้งว่า  \"เนวี่  เธออยากรู้จริงหรือ!  เอาล่ะฉันจะเล่าให้ฟัง



นะคือเมื่อคืนนี้ฉันนอนม่ค่อยหลับน่ะ  จึงออกมาเดินเล่นนอกสวน  เธออาจจะหลับไปแล้วมั้ง  แต่ฉันพูดได้เลยว่าฉันได้ยินเสียง



กุกกักมาจากพุ่มกอร์ส\"



\"เสีนงนั้นเป็นยังไง\"เนวิลล์ถามอย่างนึกขันในใจที่เธอสามารถแต่งเรื่องได้ชาญฉลาด  แต่ยังไงก็เป็น\"ตลกงี่เง่า\"อยู่ดี!



\"ไม่  เนวี่  ฉันจำไม่ได้เลย  หรือว่าฉันฝันไปเนี่ย!\"เด็กสาวแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย  เศร้าสร้อยเกินไป



\"เอางี้  ฉันว่าเธอกลับก่อนนะ  เบ็ตตี้  เด็กสาวคนดี  มันคงจะเป็นแค่ความฝัน\"โง่ๆ\"ของเธอล่ะมั้ง\"เนวิลล์พูดต่อพลางผลักเธออกไป



\"แต่--แต่ว่า--ถ้ามันไม่ใช่ความฝันล่ะ!\"เธอไม่ยอมแพ้



เล่นไม่เลิกเสียที  เด็กหนุ่มคิด  แต่ก็ยิ้มออกในใจที่สามารถคิดได้ทันเรื่องตลกโปกฮาที่พิเรนท์เอาการเช่นนี้  พนันได้เลยว่าเบ็ตตี้



ต้องใช้เวลาคิดเรื่องนี้เป็นชั่วโมงๆแน่ เขาอ้อปากพูดอะไรอย่างหนึ่งซึ่งสร้างความพอใจให้กับเด็กสาวมาก\"ฉันเชื่อเธอ  เบ็ต



คืนนี้ฉันจะไปแอบซุ่มดูที่บ้านเธอเพื่อสืบร่องรอย  บางทีบุคคลปริศนา  ที่มาแอบซ่อนในสวนของเธอน่ะ  อาจจะกลับมาอีกก็ได้



แล้วฉันก็จะสะกดรอยตามไป\"ดูเหมอนเด็กสาวจะยังไม่รู้ว่าเนวิลล์ได้รู้แล้วว่าเธอโกหก  เธอออกไปจากบ้านทั้งที่ยังฝนตกกระหน่ำ



ด้วยความดีใจ  บางทีการดีใจคนเดยวเงียบๆก็ดีเหมือนกัน  เธอคิดออกมาในใจ  ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกโรสแมรี่ที่กำลัง



เปล่งกลีบบานสะพรั่ง  เธอวิ่งฝ่าพายุไปคนเดียวด้วยความเหน็ดเหนื่อย  แต่คราวนี้เธอไม่หน็ดเหนื่อยเหมือนขามาแล้ว



ความดีใจที่สามารถทำให้เด็กหนุ่มอัจฉริยะเชื่อได้ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเธอ  เบ็ตตี้วิ่งออกไปท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ



เธอวิ่งฝ่าหมอกหนาทึบซึ่งหมุนวนรอบตัวเธออย่างเปี่ยมล้นด้วยความมีเลศนัย  เบ็ตตี้ที่แสนดี  เบ็ตตี้ที่แสนฉลาด!



แต่ความสุขนั้นทำให้เธอไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติที่กำลังจะเกิดขึ้น\"กับตัวเธอ\"เลย.............