คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : . . . . . . . ผู้ชายบนรถไฟ กับ ความในใจของผู้หญิง ตอนที่ ๑
. . . เวลาเินทานเียว้ออยมอูรอบๆ บ้านะ๊ะ ไม่เพียแ่เป็นารระมัระวัอันรายเท่านั้นนะ ้อสัเว่ามีหนุ่มหล่อๆแอบมอเราอยู่บ้ามั้ย เผื่อะปิ๊ันอย่าับพลันไม่รู้ัว็ไ้ ยัมีเรื่ออีเยอะแยะะเล่าให้ฟั รวมทั้เรื่อเอร์ไพรส์สุๆ ้วย รัและิถึมาๆ ้ะ พัรา ป.ล. อย่าลืมูน้าๆ ้วยนะ เผื่อะเอนที่เธอรอมานานแสนนาน
นิอรพับระาษหมายสอเ้าไปในอามเิม หล่อนทอสายามอออไปนอหน้า่าอู้โยสารรถไฟ ทิวทัศน์้าทาสวยามวนให้ปล่อยอารม์ไปไ้เรื่อยเปื่อย
เมื่อนึถึ้อวามในหมายอเพื่อนรั หล่อน็อยิ้มออมาไม่ไ้ พัรามัะมีอะไรๆ ให้หล่อนไ้ลุ้นและประหลาใเสมอ นิอรนึาเาว่าเป็นเรื่ออะไรันแน่นัวเอใลอยในะที่สีหน้ายัยิ้มแย้มอย่ามีวามสุ แ่เมื่อนิอรมอลับเ้ามาภายในรถไฟ หล่อน้อหุบยิ้มทันทีเพราะสายาไประทบับแววาอใรนหนึ่ึ่ำลั้อมอหล่อน นิอรรีบเบือนหน้าออไปทาหน้า่า ในใรู้สึอึอั หล่อน่อยๆ หันหน้าลับมาเหลือบมอไปยัที่นั่อีฝั่หนึ่ เายัมอมาที่หล่อน บ้าริๆ เียว นิอรรู้สึหุหิ้อถอนสายาหันลับไปทาหน้า่าอีรั้ นึถึสิ่ที่พัราเียน เธอ่าเาอะไรไ้แม่นยำนานี้ แ่นั่นแหละพัราบอให้หล่อนระวััวไม่ใ่หรือ บาทีเาอาะไม่ใ่นี หรือะเป็นอะไร็่าเาเถอะ อย่ามายุ่ับหล่อน็แล้วัน
นิอรระบายลมหายใ้าๆ พยายามไม่ให้ผิสัเ หล่อนยับท่านั่เอนหลัพิพนัแล้วหยิบหนัสือาระเป๋าึ้นมาอ่าน อย่าน้อยอาะ่วยให้หล่อนลท่าทีัเินไ้บ้า
เวลาผ่านไปอย่าเื่อ้า เมื่อไหร่รถไฟะถึุหมายปลายทาเสียทีนะ นิอรนึอยาะุยับเพื่อนรัเ็มทีแล้ว อยารู้นัเียวว่าพัราะมีอะไรเอร์ไพรส์หล่อน
พัราลับไปอยู่บ้าน่าัหวัอเธอเมื่อปีที่แล้ว เธอวนให้นิอรมาพร้อมันเพื่อให้หล่อนไ้พัผ่อนหลัาสอบไล่ปีสุท้ายบล แ่นิอรปิเสธเนื่อาอยาะหาานทำเร็วๆ มาว่า แล้วหล่อน็ไ้านเป็นอาารย์ในมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ ในะที่เพื่อนอหล่อน้อลับไป่วยานในไร่อรอบรัว
พัราลับไปอยู่บ้าน่าัหวัอเธอเมื่อปีที่แล้ว เธอวนให้นิอรมาพร้อมันเพื่อให้หล่อนไ้พัผ่อนหลัาสอบไล่ปีสุท้ายบล แ่นิอรปิเสธเนื่อาอยาะหาานทำเร็วๆ มาว่า แล้วหล่อน็ไ้านเป็นอาารย์ในมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ ในะที่เพื่อนอหล่อน้อลับไป่วยานในไร่อรอบรัว
นิอรพัสายาาหนัสือ หันมามอผู้นในรถไฟ ผู้หิสอนที่นั่ร้ามหล่อนหลับไปะแล้ว นอื่นๆ ในรถ็หลับันไปหม ส่วนที่นั่อายนนั้นลับว่าเปล่า สสัยว่าเาอาะลรถไปแล้ว นิอรวาสายาไปทั่วห้อโยสาร แล้วหล่อน็้อสะุ้เมื่อเห็นผู้ายนนั้นเินลับเ้ามา หล่อนเพิ่สัเใบหน้าอเาัๆ อนนี้เอ ผู้ายหน้าเ้ม หนวเรารรึ้ม เาเินยิ้มรเ้ามาหาหล่อน นิอรรู้สึใเ้นแรเหลียวมอไปรอบๆ ้า ทุนำลัหลับไหลันหม หล่อนนั่นิ่รีบหันออไปมอนอหน้า่า
“อโทษเถอะุ” เสียอเาัึ้น นิอรใรีบหันวับลับมา
“ผมอยาะอยืมหนัสืออุ . . . ุำลัอ่านอยู่หรือเปล่า”
หล่อนมอเาอย่าั่ใ นึไม่ถึว่าเาะสัเเห็นหล่อนอ่านหนัสือเล่มนี้
“ไ้สิะ . . .” นิอรรู้สึเบาใ หล่อนไม่เยลัเลเลยถ้ามีใรเอ่ยปาอยืมหนัสือที่อบ หล่อนอยาให้นอื่นไ้อบบ้า และหล่อนาหวัว่านที่อ่านหนัสือแบบนี้ไม่ใ่นร้ายาอย่าแน่นอน “นี่่ะ . . .” นิอรยื่นหนัสือส่ให้เา
“อบุรับ” เาพูาสุภาพว่าที่นิอริไว้ หล่อนนึำหนิัวเอว่ามอนแ่ภายนอเท่านั้น
โปริาม เรื่อสั้น . . . . . ผู้ายบนรถไฟ ับ วามในใอผู้หิ อน ๒ ้วยนะ
ความคิดเห็น