[SS501 : DoubleHJ] PLACEBO
Placebo คือวิธีการรักษาที่มีผลทางจิตใจมากกว่าร่างกาย แต่หากสิ่งที่ฮยองจุนเป็นอยู่ไม่ใช่โรคร้าย 'ยาหลอก' ของลีดเดอร์จะรักษาได้หรือไม่
ผู้เข้าชมรวม
1,935
ผู้เข้าชมเดือนนี้
34
ผู้เข้าชมรวม
1.93K
อัปเดตล่าสุด : 25 พ.ค. 57 / 19:57 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ผลงานเรื่องนี้เคยเผยแพร่ในบอร์ดเฉพาะ DoubleHJ ยุค SS501 รุ่งเรือง
ส่วนตัวมีความเสียดายเลยเอามาโพสใหม่ใน Dek-D ค่ะ
ใครที่ เคย และ ยัง ชื่นชอบความหล่อหลุดโลกของลีดเดอร์คิมฮยอนจุง
และความน่ารักบ้าบอไร้สติของเบบี้ฮยองจุนก็เข้ามารำลึกความหลังกันได้
ยังขุดกรุฟิค DoubleHJ มาโพสอีกเช่นเคยค่ะ แต่รอบนี้ขอเป็นฟิคที่สั้นมากถึงมากที่สุดนะคะ แถมบทสนทนายังเยอะ อาจขัดใจหลายคนบ้างต้องขออภัยค่ะ
เป็นฟิคอึมครึมมัวๆ ดาร์กๆ จำไม่ได้ว่าตอนนั้นเขียนด้วยอารมณ์ไหน
แต่ที่รู้ๆ คือเรื่องที่ตั้งใจจะโพสมันติด NC เกินไป (ในความเห็นส่วนตัว)
โพสไปภัยอาจมาถึงตัวได้ เลยขั้นเวลาด้วย Placebo ไปก่อน
ไว้หาช่องทางเหมาะๆ ค่อยว่ากันอีกทีค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านเรื่อง ของขวัญวันเกิดนะคะ
ไม่คิดเลยว่ายังมีหลายคนชื่นชอบคู่ DoubleHJ อยู่ เป็นกำลังใจที่ดีมากค่ะ
สุดท้ายก็...เช่นเคย
ที่บ้านไม่เคร่งเรื่องคอมเม้นต์ค่ะ
ไม่คิดเลยว่ายังมีหลายคนชื่นชอบคู่ DoubleHJ อยู่ เป็นกำลังใจที่ดีมากค่ะ
สุดท้ายก็...เช่นเคย
ที่บ้านไม่เคร่งเรื่องคอมเม้นต์ค่ะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
...Placebo คือวิธีการรักษาที่มีผลทางจิตใจมากกว่าร่างกาย...
“...วันนี้เหรอ? ไม่ไปได้ไหม ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
...ด้วยการทำให้คนไข้เชื่อว่า...
“พี่ไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ถามหมอให้หน่อยสิว่า ฉันควรต้องกินยาอะไร”
…วิตามินหรือน้ำตาลอัดเม็ดที่มอบให้มีฤทธิ์ในการรักษาโรค...
“นาย...เป็นโรคร้ายซะแล้ว”
-------------------------------------
ประตูเลื่อนไฮโดรลิกกระแทกลงล็อคเสียงดัง ก่อนที่รถจะเบนหัวเลี้ยวออกไปนอกพื้นที่ส่วนบุคคล คิมฮยองจุนโบกมือลาเพื่อนร่วมวงอีก 2 คน ที่กำลังเคลื่อนตัวห่างออกไปพร้อมรถรับ-ส่งสีขาว อากาศเย็นโรยตัวลงพร้อมละอองน้ำค้างกลางดึกในเวิ้งบรรยากาศเงียบสงัด คืนนี้เขากลับถึงบ้านค่อนข้างดึก จึงไม่มีใครออกมารอเปิดประตูรับอย่างที่หวังไว้ ร่างสูงห่อไหล่ด้วยความหนาว เขาค่อยๆ สอดลูกกุญแจไขเข้าไปหาความอบอุ่นในบ้าน
“แค่ก...แค่ก”
ในตอนแรก...ก็คิดว่าเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา
-------------------------------------
“ผู้จัดการครับ คุณฮยองจุนโทร.มาบอกว่าวันนี้ไม่สบาย ลุกไม่ไหวครับ”
“อ้าว...แล้ววันนี้ใครจะจัดการข้าวของที่แฟนๆ ส่งมาให้ล่ะเนี่ย เฮ้อ มาป่วยเอาวันทำความสะอาดใหญ่แบบนี้ซะได้”
ผู้จัดการวงก้มๆ เงยๆ จัดเก็บกองของขวัญมหึมาที่มีป้ายจ่าหน้าคิมฮยองจุนเป็นผู้รับ มันเป็นของขวัญที่เหล่าแฟนๆ ส่งมาให้จากทั่วประเทศช่วงวันปีใหม่ ซึ่งวันนี้เจ้าของของขวัญทั้งหลายต้องขนมันกลับบ้านเพื่อเตรียมพื้นที่สำหรับการทำความสะอาดครั้งใหญ่ เหล่าพนักงานทำความสะอาดมายืนรอข้างนอกนานแล้ว แต่ใครจะมาจัดการเก็บของขวัญคิมฮยองจุนไปล่ะ
“เดี๋ยวผมเอาไปให้เค้าที่บ้านก็ได้ พี่เก็บใส่กล่องให้ด้วยก็แล้วกัน” เสียงทุ้มจากมุมหนึ่งของห้องออกตัวอาสา
“จะดีเหรอ นายยังต้องไปถ่ายละครอีกนี่นา”
ลีดเดอร์ฮยอนจุงยิ้มรับ เขาซีลกล่องสีน้ำตาลใบใหญ่ด้วยเทปกาว แล้วเขียนหน้ากล่องด้วยชื่อของตัวเอง ก่อนจะรอเขียนชื่อคิมฮยองจุนบนกล่องรวมของขวัญขนาดไม่ต่างกันที่กำลังบรรจุสารพันสิ่งของแทนความรักจากเหล่าแฟนคลับ
“หึ...เป็นที่รักจังเลยนะ เจ้าน้องเล็ก”
-------------------------------------
คุณนายคิมผู้เป็นแม่ลุกขึ้นไปเปิดอินเตอร์โฟนทันทีที่ได้ยินเสียงกดกริ่ง หลังจากไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้มีโทรศัพท์จากเพื่อนร่วมวงของลูกชายบอกว่าจะเอาของขวัญจากแฟนๆ มาให้ พร้อมกับขนมเยี่ยมไข้กล่องใหญ่เอาใจครอบครัวขนมหวาน และตอนนี้ลีดเดอร์ฮยอนจุงยกกล่องหนักอึ้งหลายใบมารออยู่ที่หน้าประตูแล้ว
“สวัสดีครับคุณน้า”
“ไงจ๊ะพระเอก ไม่ได้เจอกันนานหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ มาสิๆ เข้ามาข้างในก่อน”
“ฮยองจุนล่ะครับ”
“ยังนอนหมกตัวอยู่ในห้องจ้ะ เห็นบอกว่าไม่สบาย แต่ก็ไม่ยอมไปหาหมอ จะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
หัวหน้าวงยื่นกล่องขนมให้คุณนายคิม เขาขอตัวเข้าไปเยี่ยมฮยองจุนเมื่อผู้เป็นแม่ทำเสียงหนักใจกับอาการลูกชายกว่าที่คิด
คิมฮยองจุนยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงเข็มนาฬิกาดังเป็นจังหวะบอกวินาทีในห้องเงียบ ฮยอนจุงพยายามเดินเข้าไปให้เงียบที่สุด แต่ก็สะดุดกองตุ๊กตาระเกะระกะข้างเตียงจนเสียหลักกระแทกกองหนังสือจนล้มโครม
“อือ.... อะไรน่ะ?” เจ้าของห้องสะดุ้งตื่นพลางถามเสียงงัวเงีย
“อ่ะ...ฉันเอาของขวัญจากบริษัทมาให้ เลยเข้ามาดูอาการนายด้วย เป็นอะไรมากไหมฮยองจุน”
ดูเหมือนคนถูกเยี่ยมจะยังไม่ตื่นมีสติดี เขากระพริบตาปริบๆ นั่งเบลอหัวฟูยุ่งมองไปรอบๆ แล้วหยุดสายตาที่ลีดเดอร์ สายตางงๆ มองเขาเหมือนเป็นสิ่งแปลกปลอมของห้องนี้
“พี่ฮยอนจุง?”
“เออ”
“มาได้ไง ไหนว่าติดถ่ายละคร....”
“ก็แวะมาเยี่ยม เห็นผู้จัดการบอกว่านายไม่สบาย”
ฮยองจุนลำดับความคิด “อ๋อ...”
“แล้วป่วยเป็นอะไร? กินยาหรือยัง? ทำไมไม่ไปหาหมอ?”
“จะซักไซ้อะไรนักหนา ฉันไม่ใช่ผู้ร้ายนะ” คนป่วยล้มตัวลงนอนต่อ “เฮ้อ...ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน รู้สึกไม่ดี เหนื่อยๆ ไม่อยากไปหาหมอด้วย เกลียดโรงพยาบาล...”
“หืม...ก็ดูนายสบายดีนี่นา ป่วยการเมืองหรือเปล่า” ลีดเดอร์เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก พอรู้สึกถึงอุณหภูมิบนผิวก็อยากจะถอนคำพูดเมื่อกี้จริงๆ
“นายตัวร้อนได้ด้วย...”
“ฉันก็คนนะ”
“แล้วกินยาลดไข้ไปหรือยัง”
“กินแล้ว ไม่ดีขึ้นเลย” ฮยองจุนจับมือลีดเดอร์แนบบนหน้าผากอีกครั้ง “ มือพี่เย็นดีเนอะ ขอวางไว้แบบนี้ก่อนนะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวติดโรคบ้าจากนาย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ไม่ชักมือกลับ มือที่วางบนหน้าผากแนบกระชับรับความร้อนบนผิวอยู่นาน นานจนเหมือนความร้อนนั้นจะถ่ายเข้ามาที่ร่างกายเขา
“นึกว่าจะไม่มีใครมาเยี่ยมฉันซะแล้ว”
“เขาติดธุระกันหมด”
“แล้วพี่ว่างเหรอ”
“ไม่ว่าง.... แต่อยากจะมา”
“ฮั่นแน่ๆ อยากมาเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“...อยากแวะมาดูใจเผื่อนายจะม่องเท่งไปก่อนต่างหากล่ะ...”
“ชิ...พูดอย่างนี้เดี๋ยวฉันได้ม่องจริงๆ หรอก แค่ก แค่ก...”
“สมน้ำหน้า พูดมากดีนัก” คิมฮยอนจุงประคองตัวน้องเล็กขึ้นนั่ง เขาเอาน้ำบนโต๊ะข้างเตียงให้ฮยองจุนดื่ม ซองยามากมายหล่นเกลื่อนเมื่อตอนที่เขาพยายามหาที่วางแก้วน้ำ
“ถ้าตายแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็ยังมีพี่มาอยู่ข้างๆ”
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากเฝ้าศพนาย ...อาการไม่ดีเลย ไปหาหมอไหม”
“...ไม่เอา ไม่ชอบ”
“เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก อาทิตย์หน้ามีคิวอัดรายการเพียบเลยไม่ใช่เหรอ”
“อือ...แต่พี่รู้ด้วยเหรอ”
“อือ ก็ให้ผู้จัดการเช็คเป็นประจำแหละ วางใจไม่ได้หรอก พวกนายอยู่กันสามคนแบบนั้น”
“ตาแก่จุกจิก...”
ฮยอนจุงเขวี้ยงหมอนทุกใบที่มีในห้องกระหน่ำใส่คนป่วยแบบไม่ออมมือ น้องเล็กเอ่ยขอโทษพลางหัวเราะพลางแล้วนอนฟุบบนเตียงอีกครั้ง
“นี่พี่ ..พี่ไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ถามหมอให้หน่อยสิว่า ฉันควรต้องกินยาอะไร”
“แล้วนายมีอาการยังไงล่ะ”
“อืม ตัวร้อน ไม่มีแรง ไอด้วย”
“ได้ เดี๋ยวฉันจะถามให้”
...Placebo คือวิธีการรักษาที่มีผลทางจิตใจมากกว่าร่างกาย...
วันรุ่งขึ้น ลีดเดอร์ขอลัดคิวถ่ายซีนของตัวเองจนเสร็จ แล้วแวะกลับไปที่บ้านคิมฮยองจุนอีกครั้ง ในห้องนอนทึมๆ คนป่วยยังมุดตัวใต้ผ้าผืนหนาเหมือนเมื่อวันก่อน แต่เมื่อเขาเข้าไปในห้อง ฮยองจุนก็ลุกขึ้นมายิ้มแย้มต้อนรับเขา
“วันนี้ก็มาเหรอ”
“ฉันไปถามหมอมาให้แล้ว นายอาจเป็นโรคชนิดใหม่ที่กำลังทำวิจัยกันอยู่”
“หา?”
“ใช่ “นาย...เป็นโรคร้ายซะแล้ว มันเป็นโรคที่ภูมิคุ้มกันของนายจะอ่อนแอลง หัวใจจะเต้นอ่อนลง กล้ามเนื้ออ่อนแรง และอาจจะเป็นอัมพาตไปในที่สุด มันเป็นโรคที่จะเกิด 1ใน 10 ล้านของประชากรเกาหลี”
น้องเล็กนั่งหน้าซีดใต้ผ้าห่ม เขามองอ้อนวอนขอความหวังจากพี่ใหญ่
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ โรคนายรักษาหาย หมอฝากยามาให้ด้วย นี่ไงล่ะ”
ในซองพลาสติกซิปล็อคใบเล็กมีเม็ดยาสีขาว 1 เม็ดบรรจุอยู่ด้านใน ฮยองจุนรับซองยาด้วยสีหน้ากังวลหนัก “มันเป็นตัวยาชนิดใหม่ที่ต้องกินอย่างต่อเนื่อง ซึ่งต้องผลิตวันต่อวันเท่านั้น”
“แล้วฉันต้องกินไอ้นี่เหรอ”
“ใช่ มันจะทำให้นายแข็งแรงขึ้น ตัวยาจะไปกระตุ้นประสาทส่วนกลางซึ่งต้องใช้เวลาสักระยะในการออกฤทธิ์ นายอาจต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับยา แต่ถ้าเขารู้...อาจจะจับนายไปวิจัยก็ได้”
“งะ...งั้นฉันไม่ไป พี่เอายามาให้ฉันด้วยนะ ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล”
“....ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“ข้อแลกเปลี่ยน?”
-------------------------------------
วันต่อมาฮยอนจุงก็กลับเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีก หลังจากที่ได้รับข้อแลกเปลี่ยนกับยา 1 เม็ดไปแล้วเมื่อวาน ภายในห้องทึบมีแสงสว่างจากโคมไฟหัวเตียง และคิมฮยองจุนที่นอนมุดอยู่ใต้ผ้า...น่าแปลกที่วันนี้เขาไม่โผล่หน้ามาทักทายแขกรุ่นพี่
แกร๊ก!
ลีดเดอร์กดล็อคประตู และเดินเข้าไปนั่งบนเตียงนุ่ม “ไงฮยองจุน...อาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม?” เขาก้มลงกระซิบ“วันนี้นายทำตามที่ฉันบอกหรือเปล่า”
ร่างใต้ผ้าค่อยๆ พยักหน้า “พ...พี่เอายามาให้ฉันแล้วใช่ไหม”
“อืม แน่นอน ฉันจะเอายามาให้นายทุกวันจนกว่านายจะหาย ...ไม่ต้องห่วงหรอก” ลีดเดอร์สอดมือเข้าไปใต้ผ้า เขาลากมือไล้ไปบนผิวเปลือยเปล่าที่นอนขดตัวอยู่ในนั้น “นายจะได้ยาเมื่อฉันได้ข้อแลกเปลี่ยนที่น่าพอใจ...”
“อือ....”
“ไม่ต้องกลัวนะ นายต้องหายแน่ๆ อีกไม่นานนี้หรอก”
...Placebo คือวิธีการรักษาที่มีผลทางจิตใจมากกว่าร่างกายด้วยการทำให้คนไข้เชื่อว่าวิตามินหรือน้ำตาลอัดเม็ดที่มอบให้มีฤทธิ์ในการรักษาโรค...
-------------------------------------
PLACEBO
REVERSE
REVERSE
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องห่างจากคนๆ นั้นนานขนาดนี้
เพียงเพราะความคิดถึง ทำให้เราเป็นไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ
“ไม่ได้เจอพี่ฮยอนจุงมาเกือบเดือนแล้วนะ ไม่รู้เป็นไงมั่ง”
“ไม่เป็นไงหรอก ก็ยุ่งกับการถ่ายละครเหมือนเดิมแหล่ะ ... เอ้า รีบๆ เดินสิ เดี๋ยวไปไม่ทันอัดรายการนะ”
“ฮื่อ...ทำไมฉันรู้สึกเหมือนพี่ฮยอนจุงจะค่อยๆ ห่างออกไปทุกทีๆ กันนะ เค้าจะคิดถึงพวกเราบ้างไหมอ่ะยองแซง”
“อืม...ก็คงคิดถึงมั้งนะ”
...เพราะการที่ต้องยืนมองส่งเพื่อนๆ จนหายลับตาไปในกลางดึก
ทำให้บางสิ่งบางอย่างแตกทะลักออกมา...
“ผมไม่สบาย ขอไม่ไปได้ไหม”
...รู้สึกแย่ถ้าไปอยู่ในที่ๆ ไม่มีคนคนนั้น...
“ไม่รู้สิครับ เหมือนไม่ค่อยจะมีแรงเลย”
...ถ้าคำขอของผมจะเป็นจริงล่ะก็...พระเจ้าครับ ผมอยากเจอเขา...
“พี่ฮยอนจุง? มาได้ไง?”
...และเพื่อให้ได้เห็นหน้าเขาทุกวัน ไม่ว่าอะไร ผมก็ยอมทำ...
“ตกลง...ผมจะให้พี่กอด แลกกับยา 1 เม็ด จนกว่าจะหาย”
...แต่พี่ฮยอนจุงรู้อะไรไหมครับ โรคของผม ... ไม่มียาอะไรรักษามันหาย...
…โรคเหงา ... รักษาด้วยยาไม่หายหรอกนะครับ...
-------------------------------------
ถ้ามีคนบอกว่า "อ่านไม่รู้เรื่อง" ก็ไม่แปลกใจเลยค่ะ
แต่ขอบอกว่าส่วนตัวแล้วชอบแนวมัวๆ เบลอๆ พอสมควรเลยค่ะ
ขอโทษที่เขียนอิมเมจมักเน่ดูโง่ๆ ซื่อๆ ไปหน่อยนะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ tanii ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ tanii
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น