คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : บทที่ 9 รู้ตัว 150% [ครบบท]
หกโมงเย็น ปาลิดากับพี่แววไปตั้งโต๊ะกับข้าวที่เรือนเล็ก กว่าจะทำใจเรื่องขนปุยที่กลับไปอยู่กับเจ้าของได้ก็เสียน้ำตาไปตั้งเยอะ
เธอมองอธิปที่มาถึงก่อนกำลังนั่งเล่นกับน้องเคธีที่กำลังน้ำลายยืด
ผ้าอ้อมที่ถือไว้ตลอดเวลาของเขายกขึ้นมาซับให้อย่างทะนุถนอม
น้องเคธีกำลังฝึกพูดแต่ภาษาที่เปล่งออกมามันจับใจความไม่ได้ว่าพูดอะไร
เธอมองเข้าไปในแววตาอ่อนล้าของอธิป เขาคงเจ็บปวดกับสิ่งที่พบเจอ
“คุณอิชย์คะ
กับข้าวพร้อมแล้วค่ะ”
ปาลิดาบอกแล้วเดินไปหามือผสานกันข้างหน้า อธิปหันไปมองคนตาบวมที่เพิ่งหยุดร้องไห้
เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับวงแขนแกร่งอุ้มยายหนูตัวเล็กขึ้นมาแนบอก กดจมูกคม ๆ
ไปที่แก้มยุ้ยของลูก
“แก้มใครไม่รู้
หอมจนพ่ออดใจไม่ไหว อยากนอนกอดลูกจะแย่แล้ว เคท”
เธอยิ้มไปกับความสุขที่กำลังซึมซับในหัวใจของอธิป
สายตาของเขาหันไปมองเธอที่ยิ้มให้ก็รู้สึกดีไปด้วย
“วันนี้พี่หลินเขาทำอะไรมาให้น้องเคทบ้างน้า”
คุณยายมิ่งขวัญเดินมาสมทบนั่งร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน
วันนี้คงเป็นอีกวันที่อธิปมีความสุขมาก ๆ ถ้านับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเขาได้คงมากกว่าสิบ
ๆ ครั้ง
“อันนี้ไข่เจียวกุ้ง”
“เอียว!”
เคธีจะพูดว่าไข่เจียว
“ใช่จ้ะลูก
พี่หลินทำอร่อยไหมน้า พ่อชิมดูก่อนนะ”
อธิปตักเข้ามาในจานของตัวเองพอดีแล้วยัดเข้าปาก ยกนิ้วโป้งชูขึ้นมาทำเครื่องหมายเยี่ยม
“อร่อยหยั่งงี้เลย” อธิปคว้ามือนุ่มนิ่มของน้องเคธีแล้วให้ทำอย่างที่เขาสอน
กล้ามเนื้อมือรวมถึงพัฒนาการของน้องเคธีค่อนข้างไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไรนัก
“อ้าว
แล้วนั่นเป็นอะไร ทำไมตาบวม”
คุณยายมิ่งขวัญมองไปที่ปาลิดาพอดี “อิชย์ว่าอะไรอีกล่ะ?”
“ปละ
เปล่าค่ะ”
“เจ้าของหมาเขามาตามไอ้ขนปุยกลับบ้านครับคุณยาย
คนที่ผูกพันก็เลยเสียน้ำตา”
อธิปอธิบาย
แล้วมองปาลิดา
“งั้นก็ไปเลือกเอาสักตัวสิ” คุณยายท่านแนะนำ
“ไม่เอาแล้วค่ะคุณท่าน” เธอปฏิเสธ “อ้อ! หลินลืมไปเลย
พอดีทำบัตรคำไว้ให้น้องเคท จำพวกสัตว์ ผลไม้ค่ะ เดี๋ยวหลินไปเอามาให้นะคะ” ปาลิดาว่าแล้วหมุนตัวออกไปจากเรือนเล็กวิ่งแทบขาพันกัน
“เด็กคนนี้” คุณยายมิ่งขวัญส่ายหน้าพึมพำ
ก่อนจะมองหลานชายที่ยังไม่ละสายตาจากคนที่เดินหายเข้าไปในความมืด
“ในสายตาอิชย์
หลินเป็นคนยังไง”
เขาได้สติ
พอ ๆ กับหันมามองคนแก่
“ตอบไม่ถูกเลยครับ” นั่นเป็นเพราะเขากำลังสับสนในความรู้สึกของตัวเอง
จะบอกว่ารักก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะบอกว่าไม่รักก้อนเนื้อข้างซ้ายมันก็บอกไม่ใช่
“คุณตาของอิชย์เป็นแค่คนขายของชำในสลัม
แต่ที่ยายรักได้ทั้งหัวใจ เพราะว่ามันอยากจะรัก ยายจะบอกว่าความรักมันไม่มีรูปแบบตายตัวหรอก
บทจะรัก มันก็รักของมัน เพราะงั้นความรักมันไม่เคยแบ่งชนชั้น
หลินก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี เห็นช่วยงานพ่อตั้งแต่เด็ก ๆ ยังมารับจ้างนวดให้ยายอีก
เพราะเป็นคนกตัญญูรู้คุณ ยายจึงเลี้ยงเอาไว้”
“ที่คุณยายพูด
หมายความว่ายังไงครับ”
“อิชย์ให้คำตอบตัวเองดีกว่านะ
ว่าจะเลือกคนที่ทำให้อิชย์เป็นตัวเองมากที่สุด
หรือเลือกคนที่ทำให้อิชย์ต้องพยายามเป็นในแบบที่เขาชอบ มันก็แค่นั้น”
ปาลิดาวิ่งเข้ามา
ส่งบัตรคำที่ตั้งใจทำให้น้องเคธีไปให้อธิป
“หลินทำเสร็จเมื่อวันก่อนค่ะ
ไม่รู้ใช้ได้ไหม”
“เดี๋ยวฉันจะลองสอนน้องเคท
เธอกลับบ้านไปก่อนนะ”
“ค่ะ
หลินไปนะ”
เขาพยักหน้าให้
เธอก็วิ่งปรูดออกไปอย่างรวดเร็ว
ปาลิดาไม่ใช่คนไม่ดี
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้อธิปรักไม่ได้
หัวใจเขาชื่นชีวายามมีเธออยู่ใกล้
ๆ และในยามที่ห่างไกลกันเขามักถวิลหาเธอ
ปาลิดาเป็นสิ่งที่เขาอยากมองทุกเช้าตอนตื่นนอน แม้กระทั่งหลับตาให้ผ่านพ้นคืนโหดร้ายไป
เพราะงั้น
ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะรักเธอไม่ได้
นอกเสียจากจะไม่รัก
ความคิดเห็น