คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 5 พลาดพลั้ง 100%
ปาลิดาได้รับอนุญาตให้มาเที่ยวกับอธิปและศรายุได้ พอเข้ามาข้างในทำเอาแปลกใจ เขามองเห็นกลุ่มเพื่อน ๆ
สมัยเรียนมัธยมด้วยกัน
“ไม่บอกว่ามีคนอื่นมาด้วยล่ะ” อธิปถาม
“ก็…อยากชวนแกมาสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง เถอะน่า”
“ทางนี้” อธิปให้ศรายุเดินไปก่อน ส่วนเขาหยุดคุยกับปาลิดา กวาดสายตามองคนที่มาเที่ยว
สแกนด้วยสายตาคู่นั้นดูว่าจะมีใครสนใจเธอมากเป็นพิเศษหรือเปล่า
กระทั่งเจออัษฎาที่แกว่งแก้วเหล้าในมือ
มองปาลิดาราวกับจะกลืนกิน ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มต่อหน้าต่อตาเขา
ชี้ชัดด้วยแววตาคู่นั้นว่าสิ่งที่อัษฎากระหายไม่ใช่เหล้าในปาก
แต่เป็นผู้หญิงของเขา!
อธิปเดินไปหาอย่างไม่เกรงกลัว
“หยุดความคิดที่จะหาวิธีมายุ่งกับคนของกู
มันจะไม่มีทางที่มึงจะแย่งหลินไปจากกูได้ อย่าติดสันดานแย่งของคนอื่น
เหมือนแม่ของมึง!”
เพราะสูญเสียมามากทำให้อธิปพยายามปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของตัวเองเอาไว้
ไม่ยอมให้ใครมาพรากมันไปอีก
เพราะแม่ของอัษฎาและพ่อของเขา
ทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้มันยังซ่อมแซมตัวเองไม่ได้
“เกลียดผมกับแม่มากเลยเหรอครับ
พี่อิชย์”
“ใช่
และกูเกลียดพ่อมึงด้วย”
เขาทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหาปาลิดาที่นั่งคอย
“ที่นี่คือบาร์”
“น่ากลัวไหมคะ”
“ระวังมือผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ของฉันก็พอ” ก่อนที่สายตาคมจะหันไปขู่อัษฎา ให้รู้เอาไว้ว่าเขาเอาจริงแน่
เขาบอกแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อน
ๆ ส่วนเธอก็นั่งอยู่เก้าอี้ตรงเคาน์เตอร์บาร์ สายตามองเขาตลอดเวลา
ความอุ่นซ่านแวะมาเยือนหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอในยามที่เขาอ่อนโยน ห่วงใยเธอ
“ยุมึงทำไง
ไอ้อิชย์ถึงออกมาจากบ้านได้วะ”
เพื่อนในกลุ่มถามด้วยความแปลกใจ
ก่อนจะยกแก้วเหล้าในมือเข้าปาก
อธิปแกว่งแก้วเหล้าในมือแล้วยกดื่มตาม
ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะมองไปที่ปาลิดาที่นั่งอยู่ลำพัง
“แล้วมึงหายดีแล้วเหรออิชย์
คลุ้มคลั่งทำร้ายเพื่อนอีกไม่เอานะเว้ย!”
“มึงระวังคำพูดหน่อย” ศรายุเตือนเพื่อน ก่อนจะหันไปมองสีหน้าของอธิปที่กำลังนิ่งอยู่
ไม่รู้ว่าข้างในนั้นคิดอะไร
“อิชย์มันไม่ได้ป่วยซะหน่อย
มันก็ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไปนั่นแหละ พวกมึงหยุดว่ามันได้แล้ว เหล้าในมือน่ะ ยกขึ้นมาแดก”
“ก็อย่างที่ไอ้ยุบอกนั่นแหละ” อธิปพูดขึ้นมา
“แล้วเด็กนั่นล่ะ
ของมึงเหรออิชย์”
เขามองตามทันทีที่เพื่อนในกลุ่มบุ้ยปากไปที่ปาลิดานั่งอยู่
“เด็กในบ้าน”
“และมีเจ้าของแล้ว
พวกมึงทุกตัวหมดสิทธิ์” ศรายุเสริม
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” อธิปบอกเพื่อน ๆ ในกลุ่มแล้วลุกเดินออกไปเลย
ปาลิดามองจนสุดสายตาก็ไม่คิดจะตามเขาไป
“ไอ้ยุ
มึงไปชวนไอ้อิชย์มาทำไม มึงจำไม่ได้เหรอว่าวันนั้นมันเกือบจะฆ่าไอ้อาร์ทตายคาร้านเหล้าเลยนะมึง
ใคร ๆ เขาก็รู้ว่ามันเป็นโรคจิต มึงจำได้ปะ ที่มันเอาอะไรสักอย่างไปฝัง
กูนี่สยองไม่หายเลยนะ”
“เรื่องมันผ่านมาแล้ว
อิชย์มันก็เพื่อนกูคนหนึ่งเหมือนกัน พวกมึงเลิกอคติกับมันสักทีเถอะ”
“ก็กูไม่อยากมีเพื่อนเป็นคนบ้า” เพื่อนในกลุ่มหัวเราะราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก
ไม่รู้เลยว่าคนที่เพิ่งไปเข้าห้องน้ำมาได้ยินชัดเต็มสองหู
“อายนักเหรอวะ
ที่มีเพื่อนเป็นคนจิตไม่ปกติ”
อธิปโพล่งถามออกมาด้วยความโกรธ
“มึงคิดเหรอว่ากูอยากเป็นคนบ้าในสายตาคนอื่น
คิดเหรอว่ากูอยากเป็นตัวตลกให้พวกมึงหัวเราะกันแบบนี้
มันจะมีสักวินาทีไหมที่พวกมึงมองกูเป็นเพื่อน ไม่ใช่ไอ้บ้าโรคจิต!”
“เฮ้ย
ใจเย็นอิชย์”
“มึงก็อีกคนไอ้ยุ
ก็รู้ทั้งรู้ว่าไอ้พวกนี้มันพูดเรื่องของกูสนุกปากมากขนาดไหน
มึงก็ยังชวนกูออกมาหาพวกมัน”
“ทำไมมึงไม่ยอมรับความจริงวะอิชย์
มึงน่ะเข้าขั้นบ้าแล้วนะ มึงต้องไปรักษา ไอ้บ้า!”
เพื่อนในกลุ่มตะโกนออกมา
อัษฎามองดูกลุ่มเพื่อน
ๆ ของพี่ชายที่กำลังจะมีเรื่อง เขายกหมดแก้วแล้วเดินเร็วเข้ามาหา
เผื่อว่าพี่ชายจะตกที่นั่งลำบาก
คำว่า
‘ไอ้บ้า’
ที่ตะโกนใส่หน้ามันทำให้เขาเจ็บปวดที่กลางใจ
เขามองดูสายตาของคนในร้านที่กำลังหวาดกลัว เขามองเห็นผู้คนกำลังหัวเราะเยาะ
สมเพชและสมน้ำหน้า
“คุณอิชย์คะ” ปาลิดาเองก็รีบมาดูด้วยความเป็นห่วง
อธิปควบคุมตัวเองไม่อยู่คว้าปากขวดเหล้าขึ้นมาจับไว้แน่น ชี้ก้นขวดไปที่เพื่อนในกลุ่ม
“พี่อิชย์
อย่าทำอย่างนี้นะพี่” อัษฎารีบมาห้าม
มองกลุ่มเพื่อนของพี่ชาย “อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ”
“อย่ามายุ่งเรื่องของกู” เขาสั่ง แล้วจ้องเขม็งเพื่อนในกลุ่ม
“มึงพูดใช่ไหมว่ากูมันบ้า
เออ! กูมันบ้า กูบ้าก็ได้! อยากรู้ไหมมึงจะโดนอะไรจากไอ้บ้าคนนี้”
“เฮ้ย! ใจเย็นดิวะไอ้อิชย์” อาร์ทลุกขึ้นยืนถอยหลังหนีในขณะที่อธิปก้าวเดินตามเข้าไปช้า
ๆ อย่างเลือดเย็น
“ไอ้โรคจิต
กูไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับมึงเลย”
อธิปขบกรามแน่นจนเป็นนูน
ก่อนที่มือข้างนั้นที่กำคอขวดไว้แน่นจะง้างขึ้นมาฟาดเต็มแรง
เสียงขวดแก้วกระทบกับบางอย่างจนแตกละเอียด
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความปกติ อธิปมองคนที่เลือดท่วมหัวค่อย ๆ
ทรุดตัวนั่งด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงไหลลงมาข้างขมับ
“หลิน” เขาไม่อยากเชื่อสายตาเลยว่าคนที่ตัวเองทำร้ายจะเป็นเธอที่เอาตัวมาขวาง
อธิปรีบคว้าตัวปาลิดาเข้ามาแนบกาย มือที่สั่นเทาแตะศีรษะของเธอที่กำลังจะหมดสติ
“ไม่เป็นไร
อย่าโทษตัวเองนะคะ หลินไม่เป็นไรเลย”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ปมพี่อิชย์จะค่อย ๆ คลายนะคะ
โมเดินเรื่องค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น