คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : บทที่ 7 บาดเจ็บ (5)
“ถ้าถามแล้วไม่ตอบ
หรือเธอให้เหตุผลที่ไม่เพียงพอไม่เข้าท่า ระวังตัวให้ดีแล้วกัน
ตอบมาว่ารอยสักฉันมีอะไร ทำไมต้องมามองแบบนั้น”
กันตานิ่งไปชั่วอึดใจเดียว
วินาทีนี้มันไม่สำคัญแล้วว่าเธอจะเป็นใคร เป็นคนในความทรงจำของเขา หรือจะเป็นผู้หญิงที่เขาจ้องจะทำลาย
เพราะบทสรุปสุดท้าย
เธอก็เจ็บอยู่ดี
“ปัญญาอ่อน
สักได้แม้กระทั่งดาวลูกไก่”
กำลังจะง้างปากว่า
ก็ทำให้คนที่กำลังฉุนฉุกคิด
“รู้ได้ไงว่านี่คือหมู่ดาวลูกไก่
ฉันไม่ได้บอกเธอ ตอบ!”
“ใครบ้างไม่รู้จัก
อย่าคิดว่าตัวเองมีอำนาจแล้วจะเหนือกว่าคนอื่นได้นะ คุณชวัล”
“ไอ้คำว่าปัญญาอ่อน
มันดูแรงไปนะ
ฉันขอเตือนเธอเอาไว้เลยว่าน้ำหน้าอย่างนี้อย่ามาสะเออะวิพากษ์วิจารณ์สิ่งที่อยู่บนตัวของฉัน
มันลึกซึ้งและมีความหมายมากเกินกว่าคนสิ้นคิดอย่างเธอจะคาดเดาได้ เธอไม่มีวันเอื้อมถึงความดีงามและความหมายของมัน
จำเอาไว้!”
กันตาพยักหน้า
จะไม่มีวันบอกเขาว่าเธอเป็นใคร พอถึงเวลาที่กรชวัลทำลายจนสาแก่ใจ
แล้วมาดูว่าวันนั้นเขาจะรู้สึกยังไง ยังจะเกลียดเธออยู่ไหม
“เรียกฉันมาทำไม”
“อ้อ
จะบอกว่าทีหลังละไม่ต้องกัดฉันนะ” เขาดุ ๆ หย่อนก้นนั่งลงบนเตียง
หญิงสาวมองรอยฟันของตัวเองที่กัดเขา
“แผลแค่นี้ไม่ต้องทำก็ได้มังคะ
เดี๋ยวมันก็คงหายเอง”
ชายหนุ่มหันไปมองคนที่ยอกย้อน
“ก็ไม่ได้บอกให้มาทำ
แต่จะให้ทำอย่างอื่นมากกว่า”
กันตาทำสีหน้าบึ้งตึง
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่ให้ห่างหมอนิดเอาไว้
อย่างเธอมันไม่ทันใครเขาหรอก หน้าตาโง่ ๆ แบบนั้นเอาตัวไม่รอดแน่”
เขาปรามาส
“คนที่ฉันควรห่างมากที่สุด
ก็คือคุณ” กันตาบอกน้ำเสียงฟังชัดจ้องตาเขาไม่ละ
“ฉันใจดีกับเธอมากไปสินะถึงกล้ามาต่อปากต่อคำขนาดนี้
อ้อ! แล้วจะบอกอะไรให้ฟังนะ
ถึงฉันกับเธอเราจะนอนด้วยกันแล้วเธอก็ไม่ได้มีข้อยกเว้นไม่ว่ากับใครทั้งสิ้น
ฉันไม่ได้มองเธอเป็นเมีย หรือนางบำเรอ แต่ฉันมองว่าเธอคือที่ระบายความแค้น”
“ดีใจที่คุณมองฉันแบบนั้นนะ
ฉันก็มองคุณไม่ต่างจากนั้นสักเท่าไร ดีใจซะอีกที่ตัวฉันสามารถแผ่บุญกุศลให้สัมภเวสีได้รับส่วนบุญนั้น
โคตรได้บุญเลยใช่ไหม คุณชวัล”
กรชวัลตบเข่าไปฉาดนึง
เจ็บใจที่ถ้อยคำของตนเองย้อนกลับมาตอกกลับแทบหน้าหงาย กันตานี่ก็ไม่ธรรมดา
“ก็คงจะได้บุญนั่นละ
ให้ความร่วมมือซ้ำยังไม่ต่อต้านฉันอีก จับฟัดไปทางไหนก็ไป
ร้องสักแอะก็ยังไม่ได้ยิน แม้แต่คำว่าพอ เธอยังไม่เอ่ยขอฉันเลย
ใครกันแน่ที่มันได้บุญ”
กันตาเม้มปากแน่น
วางกล่องปฐมพยาบาลที่โต๊ะอ่านหนังสือ
ก๊อก!
ก๊อก!
ประตูห้องนอนถูกเคาะ
“ชวัลลูก”
“ครับแม่นาย
เปิดเข้ามาได้เลยครับ ไม่ได้ล็อก”
“ตำรวจมาตรวจฉี่ทุกคนที่นี่
เขาได้รับแจ้งมาเราใช้สารเสพติดกับคนงาน”
ดวงตาคู่คมตวัดไปมองกันตา
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม
ว่าอย่าไปยุ่งกับหมอนิด หาเรื่องใส่ตัวจนได้!” เขาบอกน้ำเสียงรอดไรฟัน
ก้าวดุ่ม ๆ ไปกระชากต้นแขนของคนที่ทำหน้าเหลอหลา
“แม่นายช่วยออกไปรับหน้ากับพวกตำรวจแทนก่อนนะครับ
เดี๋ยวผมจะพากันตาออกไปหลังบ้าน”
หญิงสาวกรอกตาไปมา
นี่คงเป็นวิธีที่หมอนิดจะช่วยเธอสินะ
“คุณดิ้นไม่รอดแน่” เธอขู่เขาแล้วปัดมือที่จับอยู่ออกไปวิ่งหน้าตื่นลงไปชั้นล่างของบ้านทันที
กรชวัลส่ายหน้าไปมา
เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
“แม่ลงไปก่อนแล้วกัน”
แม่นายมลฑาตามกันตาไปติด
ๆ เห็นหญิงสาวยืนคุยกับสารวัตรนที จับใจความไม่ได้ว่าทั้งสองคนพูดคุยอะไรกัน
ไม่นานนักกรชวัลก็เดินลงบันไดมาประจัญหน้ากับสารวัตร
มือใหญ่จับข้อมือกันตาเอาไว้
“มีอะไรกับเมียผมหรือเปล่าสารวัตร”
ขอบพระคุณทุกการติดตามนะคะ^^
ความคิดเห็น