คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 5 เจ็บไข้ได้ป่วย (3)
พอเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในตัวจังหวัด
กันตาก็ได้รับการรักษาทันที
คนหน้านิ่งสีหน้าไม่ได้แสดงอาการอะไรกอดอกเพ่งมองบานประตูคู่ที่มีกันตาอยู่ภายใน
“ถ้าพ่อเลี้ยงอยากจะกลับ
ผมไปส่งได้นะครับ”
“นายนั่นล่ะที่ต้องกลับ
ไปสืบดูให้รู้ว่ามันตัวไหนที่ทำระยำกับกันตา เป็นคนงานของเรา หรือคนของไอ้เสี่ยนั่น
เพราะสองวันก่อนฉันเจอพวกมันมาด้อม ๆ มอง ๆ แถวท้ายไร่อยู่”
“ครับพ่อเลี้ยง”
“แล้วฝากบอกแม่นายด้วยนะว่า
ไม่ต้องรอ ถ้ามีเรื่องด่วนเดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเอง”
“ครับ” ชัยค้อมหัวเมื่อเดินผ่านไป
กรชวัลคิดไม่ตกเลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี
กันตาโดนข่มขืนอย่างนั้นเหรอ? คนพวกนั้นมันคงเลวระยำ
ถึงกล้าทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แล้วย่ำยีขนาดนี้
เขาควรสาแก่ใจสิ
ที่ชีวิตและความเป็นคนของเธอโดนทำลายลงไป กันตาจะต้องเสียใจ เผลอ ๆ
อาจจะตายทั้งเป็น
ไม่ทันจะสี่ทุ่มดี
ประตูห้องถูกดันออกมาตามด้วยคุณหมอที่ทำการรักษา
เขาชะเง้อมองเตียงที่มีบุรุษพยาบาลเข็นคนที่นอนหมดสติออกมา แล้วก้าวขาเข้าไปหา
“เป็นอย่างไรบ้างครับ”
“คนไข้ปลอดภัยแล้วนะคะ
ผลเอกซเรย์เบื้องต้นไม่พบกระดูกร้าวที่ศีรษะ ส่วนรอยช้ำบนใบหน้าและร่างกายพักฟื้น
2-3 วันก็ดีขึ้นค่ะ”
“หมอรู้ใช่ไหมว่าเธอโดนข่มขืนมา”
คุณหมอระบายยิ้มให้
“ไม่ต้องห่วงนะคะ
หมอตรวจร่างกายละเอียดแล้ว ไม่พบสารคัดหลั่ง ไม่พบร่องรอยของการถูกกระทำชำเรา
คนไข้ไม่ได้โดนข่มขืนอย่างที่เข้าใจค่ะ”
“หมอแน่ใจนะ” เขาถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
“คุณเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหมคะ”
“เอ่อ” น้ำท่วมปาก พูดไม่ออก
“หมอตรวจละเอียดแล้วค่ะ
เชื่อมือได้เลย แล้วในส่วนการเยียวยาสภาพจิตใจ คนไข้ฟื้นคืนสติเมื่อไรหมอจะช่วยพูดเยียวยาจิตใจ
ไม่ให้คนไข้เผลอคิดเรื่องราวแย่ ๆ ซึ่งมันจะเกิดผลเสีย
มีอาการซึมเศร้าและอาจนำไปสู่การฆ่าตัวตายได้ เพราะภาพความจำครั้งสุดท้ายก่อนหมดสติไป
คือความเลวร้ายที่สุดของคนไข้ พอฟื้นคืนสติอาจจะเผลอคิดเข้าใจผิดว่าโดนข่มขืนค่ะ”
เขาพยักหน้าเข้าใจ
“จะให้พักห้องรวม
หรือห้องพิเศษคะ”
“ห้องพิเศษได้เลยครับ”
คุณหมอหันไปคุยกับผู้ช่วย
กรชวัลถือโอกาสเดินมามองคนเจ็บที่นอนไม่ได้สติ
ทำไมเขาถึงโล่งใจที่เธอไม่ได้โดนย่ำยี หรือมันต้องเป็นเขาที่สามารถทำลายเธอได้
ถึงจะสาแก่ใจ
1 วันผ่านไป
กันตานอนหลับไปหนึ่งวันเต็ม
ๆ เพิ่งจะขยับรู้สึกตัวตื่น กวาดสายตามองรอบห้องพัก
มือข้างที่เข้าน้ำเกลือยกมือมาแตะหางคิ้วก่อนจะหน้านิ่ว หญิงสาวพยุงร่างกายที่บอบช้ำลงจากเตียงคนไข้
ก้าวเท้าเดินไปริมห้องที่เป็นกระจกใส ทอดสายตามองทิวทัศน์ด้านนอก
ดวงตาร้อนผ่าวแล้วน้ำตาที่อดกลั้นก็ร่วงมาอาบแก้มด้วยความอดสู
เธอโดนทำร้าย แล้วโดนคนพวกนั้นข่มขืน กันตาสะอื้อนฮัก ๆ จนตัวสั่น
จนอดคิดไม่ได้ว่าเธอจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง ที่จะไม่จดจำฝันร้ายในวันนั้น
กรชวัลเปิดประตูเข้ามาในห้องหลังจากที่ลงไปสูบบุหรี่
มองเธอที่ร้องไห้จนตัวสั่น มือข้างหนึ่งยกมาปิดปากเก็บเสียงสะอื้นออกมา
หญิงสาวหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
มองเขาด้วยสายตาของความผิดหวัง ใช่ เขาต้องสาแก่ใจที่ชีวิตเธอมันต้องเป็นแบบนี้
กันตายิ่งสะอื้นไปกันใหญ่
เธออยากจะฆ่าเขาด้วยน้ำมือ
ใบหน้านิ่งของเขายิ่งมอง
ยิ่งทำเธอปวดใจ
“สาแก่ใจแล้วใช่ไหม
คุณชวัล”
“หมายถึงอะไร” คนตัวใหญ่เอ่ยปากถาม เดินเข้าไปใกล้ ๆ
“คุณมาถามทั้ง
ๆ ที่เพิ่งได้ในสิ่งที่ต้องการ กลัวตัวเองมือไม่สะอาด
จนถึงขั้นส่งคนมาข่มขืนฉันเลยใช่ไหม ฮือ ๆ
คุณรู้ไหมว่าพวกมันเลวร้ายป่าเถื่อนมากแค่ไหน รู้บ้างไหม! รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ฉันไม่เหลือความเป็นคนแล้ว
สะใจแล้วสิ สาแก่ใจแล้วใช่ไหม ตอบสิ!”
กันตาถามเขาด้วยความร้าวราน
ความเจ็บช้ำที่ได้รับครั้งนี้มันสาหัสเกินไป
หญิงสาวยกฝ่ามือขึ้นแล้วตบหน้าคนที่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไรออกมา
เธอตบหน้าเขาลงไปถึงสองครั้ง
กรชวัลขบกรามแน่น
“ตบอีกสิ ถ้าเธอต้องการ”
“เลว!”
เธอตะเบ็งสุดเสียงถอดสายน้ำเกลือออก
กำมันเอาไว้แน่นแล้วทิ่มเข็มที่ให้น้ำเกลือไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา
“คนไม่มีหัวใจ
มันเจ็บไม่เป็นหรอกใช่ไหม มันคงไม่รู้สึกอะไร นอกจากความสาแก่ใจ”
ขอบพระคุณทุกเมนต์ ทุกการติดตามนะคะ
ความคิดเห็น