ทาสพิศวาสอาญาเถื่อน [มีอีบุ๊ก + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 4 ชดใช้ (2)

เย็นย่ำกันตาก็ยังนอนคุดคู้ใต้ผ้าห่มผืนหนา น้ำตาไหลทุกครั้งที่หวนนึกสิ่งที่กรชวัลพรากมันไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“กิ่งทำอะไรผิดนักหนาล่ะก้อย ทำไมเขาถึงใจร้ายทำร้ายกิ่งขนาดนี้” เธอเฝ้าถามคนในกรอบรูป ถามซ้ำ ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะไม่มีวันได้คำตอบ

กรชวัลเดินเข้ามาหา หลังจากที่อัดบุหรี่เข้าปอดอยู่ริมระเบียง

“อยากเห็นก้อยใช่ไหม ฉันพาไปเอง”

แววตาที่วาวโรจน์มีน้ำตาซึมออกมา บอกว่าเขาก็ยังเจ็บปวดไม่หายกับสิ่งที่เสียไป

ก่อนจะโยนเสื้อผ้าที่ให้คนเตรียมเอาไว้มาให้กันตา

หญิงสาวรีบสวมใส่เสื้อผ้า พยุงกายด้วยความเจ็บ ปวดร้าวไปทั้งร่างจนเสร็จเรียบร้อยดี

มือใหญ่ข้างที่ถนัด กระชากคนที่นอนเจ็บลงจากเตียงทันที ลากออกไปจากห้องนอน ไม่ได้แยแสว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง เธอมองมือข้างนั้นที่เขากำเอาไว้แน่น เส้นเลือดโนนปูดขึ้นมาอย่างชัดเจน

เดินเท้ามาไกลพอสมควร ที่นี่เป็นสวนดอกกุหลาบสีขาวที่ปลูกเอาไว้ตามริมทางเดิน เธอเองก็จำได้ว่าเพื่อนรักอย่างก้อยชอบดอกกุหลาบสีขาวมากขนาดไหน

กรชวัลหยุดฝีเท้าแล้วผลักร่างของกันตาให้นอนแนบไปกับพื้นซีเมนต์ ใกล้ ๆ กับหลุมฝังศพของใครบางคน

กันตาเงยหน้ามองคนในรูปแล้วใจสลาย รูปถ่ายของก้อยติดอยู่ในนั้น ระบุวันชาตะ มรณะอย่างชัดเจน

5 ปีที่ผ่านมา ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกัน แต่กันตาพยายามติดต่อหาทุกช่องทาง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ที่อยู่ของก้อยเธอไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน รู้แค่ว่า ทางบ้านประกอบอาชีพเก็บใบชาและตัดดอกกุหลาบส่งออกไปขาย

ก้อยย้ายมาเรียน ม.6 ที่โรงเรียนในตัวเมือง ก็เพิ่งจะสนิทกันเพราะก้อยย้ายมาใหม่ ๆ ยังปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้

แล้ววันนี้ เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเพื่อนรักจะต้องมาจากไปโดยที่ไม่รู้อะไรเลย

“เกิดอะไรขึ้นกับก้อย” เธอหันมาถามคนที่ยืนนิ่งทั้งน้ำตา

“ฉันว่าพี่ชายของเธอน่าจะมีคำตอบที่ดีให้เธอนะ”

“พี่เกล้ามาเกี่ยวอะไรด้วย”

“เกี่ยวสิ ถ้าเธอไม่ชักนำให้ก้อยไปรู้จักไอ้สารเลวนั่น ชีวิตก้อยก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก ป่านนี้น้องสาวของฉันคงจะเป็นหมอประจำการอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ใช่มาอยู่ตรงนี้ ให้ฉันกับครอบครัวต้องทุกข์ใจ”

กันตาน้ำตาไหล “พี่เกล้าทำอะไร”

“มันทำอะไรงั้นเหรอ” กรชวัลย่อตัวนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง “มันมาทำให้น้องสาวฉันต้องเสียคนไง มันมาทำให้ก้อยหลงรักจะเป็นจะตาย แล้วก็พลาดเกิดท้องขึ้นมา มันก็หายหัวไปไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำ! แล้วเธอที่บอกว่าเป็นเพื่อนรัก ในวันที่ก้อยต้องการ เธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้ก้อยต้องจมอยู่กับปัญหาลำพัง แล้วคนหัวอ่อนอย่างน้องสาวฉันก็ตัดสินใจทำอะไรโดยไร้สติ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมกันวะ!”

“ฮือ ๆ ก้อย” กันตาได้แต่นั่งน้ำตาไหล ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

“ถ้ามันไม่มีเธอสักคนก็คงจะดีกว่านี้ ถ้าวันนั้นเธอไม่เดินเข้ามาในชีวิตน้องสาวของฉัน เรื่องราวมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก!”

สองมือของกรชวัลยกขึ้นไปบีบคอระหงของกันตา บีบสุดแรงที่มี จนอีกฝ่ายเริ่มประท้วงหายใจไม่ออก มือของเธอจับแขนเขาเอาไว้ทั้งน้ำตา

“ในวันที่ก้อยท้อง ก็สอบติดหมอพอดี อนาคตดับสลายลงในพริบตา ก้อยอับอายสายตาคนอื่นเกินกว่าที่จะมีชีวิตต่อ และในวันที่ก้อยต้องการเธอ เธอหายหัวไปไหนกันตา”

กรชวัลถามน้ำตาซึม

“ก้อยตัดสินใจจบชีวิตตัวเองเพื่อหนีปัญหาชีวิตไปพร้อมกับลูกในท้อง ฉันใจสลายแค่ไหนที่เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของก้อย ตั้งใจว่าจะพาไปฝากครรภ์ และอาสาเป็นพ่อให้หลาน ต้องมาเห็นภาพนั้นที่มันทำลายความเป็นคนของฉันไปเหมือนกัน ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมครอบครัวของเธอต้องมาทำลายน้องสาวของฉัน มาพรากเขาไปจากฉันทำไม ทำไม!”

น้ำตาของความเจ็บปวดร่วงลงมาอาบแก้มของกรชวัล ทำให้กันตารู้สึกผิด ปล่อยมือทั้งสองข้างที่ขัดขืนลงไปที่พื้น ยอมจำนนหากสิ่งที่เขาทำมันจะชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้นและทำให้เขาสาแก่ใจกับสิ่งที่สูญเสียได้

“เธอพรากน้องสาวฉันไป แล้วทำไมวันนี้ฉันจะพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเธอไม่ได้ แม้แต่ความเป็นคน ก็อย่าหวังว่ามันจะเหลือ”  

เช้านี้มาน้อย

เย็นนี้จะมาอัปเพิ่มนะคะ

ขอบพระคุณทุกการติดตามค่ะ^^