คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 อยากรู้จักมากกว่านี้ (2)
“พี่ปลื้มเขามีปัญหาเรื่องผู้หญิงค่ะพี่รวี”
“ทำไมคะ” กานต์รวีถามด้วยความคลาแคลงใจ หันมามองปุลินทร์ด้วยความใสซื่อ “คุณเป็นเกย์เหรอ”
คนที่เพิ่งยกไวน์ขึ้นดื่มแทบสำลัก
จ้องตาเธอแต่ไม่ได้ให้คำตอบ สีหน้าเคร่งขรึมของเขามันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง
ตอนนี้เขารู้แค่ว่าเธอจะโดนดีทันทีที่กลับไปถึงคอนโดฯ แน่นอน
กุลณุดาหัวเราะแล้วมองหน้าสามี
“ณุดาชอบรวีค่ะ”
“เราจะดูแลพวกเขาอยู่ห่าง
ๆ มั่นใจว่าลูกคงจะเลือกคนไม่ผิดแน่นอน”
ปุลินทร์มองน้องสาวที่หัวเราะเย้ยเขาไม่เลิก
“ต้นเดือนหน้าพี่จะไปเที่ยวญี่ปุ่น
มีตั๋วสองใบตั้งใจเลยว่าจะมอบให้เป็นของขวัญวันเกิด
แต่ดูทรงแล้วใหม่คงไม่อยากได้เท่าไร เพราะงั้นพี่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้
พี่จะไปญี่ปุ่นกับพี่รวีสองคน”
“ได้ไงอะพี่ปลื้ม
ใหม่ไม่ยอมนะ” หญิงสาวค้อนมองพี่ชาย
“ไปกันเถอะณุดา
ปล่อยให้เด็ก ๆ ได้อยู่ด้วยกัน เราแก่แล้ว”
“แก่ที่ไหนครับพ่อ
หงอกพ่อสักเส้นยังไม่มีเลย”
ปุลินทร์เอ่ยขึ้นมาแล้วยิ้มให้มารดา
“ชมเก่ง
ปากหวานไม่มีใครเกินพี่ปลื้มละ ชิ!”
กานต์รวีจับแก้วไวน์แกว่งไปมา
“พี่รวีคะ
ว่ายน้ำกันไหม”
“เอ่อ”
“ถ้าไม่มีชุดไม่ต้องห่วงนะ
ของใหม่ก็มี เดี๋ยวใหม่เอาลงมาให้เลือกเลย”
“ไม่ว่ายได้ไหม
แต่จะอยู่เป็นเพื่อน เพราะวันนี้พี่แค่อยากเอาขาตีน้ำเล่น”
“คุณก็เล่นกับใหม่ไปก่อนนะ
ผมจะเช็กเมลว่ามีงานด่วนอะไรไหม”
“ค่ะ” กานต์รวีรับคำ มองดูปุลินทร์เดินเข้าไปในบ้านกับพ่อแม่
หญิงสาวเดินมานั่งที่ริมสระ
หย่อนขาลงไปในสระว่ายน้ำคอยปาณิสราที่ขึ้นไปเปลี่ยนชุด
รอสักพัก...
“ใหม่มาแล้วค่าพี่รวี” เสียงมาก่อนเจ้าตัว หญิงสาวกระโจนลงสระตู้มไปทีจนน้ำกระเด็นออกมาจากสระ
“เย็นสบายมากเลยค่ะ
พี่รวีมาว่ายน้ำด้วยกันนะคะ”
“พี่ไม่อยากเปียกค่ะน้องใหม่”
“นะ
นะ แปบเดียว กว่าพี่ปลื้มจะทำงานเสร็จเราหาอะไรแก้เซ็งทำกันดีกว่าค่ะ”
ปาณิสราไม่พูดเปล่าแล้วว่ายน้ำเข้ามาหา
ดึงขากานต์รวีลงไปในสระจมดิ่งลงไปจนมิด คนที่ตกลงไปในสระพยายามกางสองแขนแหวกว่ายหวังจะขึ้นมาให้พ้นเหนือน้ำ
แต่คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นกลับจมดิ่งลึกลงไป
เสียงคนโวยวายทำให้เธอได้ยินไม่ถนัด
เท่าที่รู้ตอนนี้กินน้ำลงคอไปหลายอึกและรู้ว่าตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจและตายด้วยความทรมาน
จนมีอ้อมแขนของใครบางคนรั้งเธอขึ้นไปเหนือผิวน้ำ
กานต์รวีรีบหายใจเข้าปอด เพ่งมองคนที่กอดเธอเอาไว้แน่น เส้นผมเปียกชุ่มปรกใบหน้าคม
“ทำไมไม่บอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น” อยากจะดุ และลึก ๆ มันก็เป็นห่วงเธอขึ้นมาเสียนี่
“ต้องบอกด้วยเหรอ”
ความหมายเธอคือเรื่องมันคงไม่สำคัญไปกว่าหน้าที่
ที่ต้องทำในขณะนี้ การบอกเขาไปมันคงไม่จำเป็นสักเท่าไร
“รวี” คนหน้านิ่งไม่ชอบใจรีบพาคนตกน้ำขึ้นไปบนสระน้ำที่ความสูงอยู่ที่ 3 เมตร
มาไม่ต่อเนื่องเลยต้องขออภัยมาก ๆ นะคะ
ความคิดเห็น