คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๒ คนทั้งคน ลืมได้ไง ๓๐%
บทที่ ๒
คนทั้งคน ลืมได้ไง NC
เป็นเช้าที่สดใสและกระปรี้กระเปร่าสำหรับชัชรวีร์
เขานั่งจิบกาแฟและอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“ไม่ยักรู้ว่าพี่ชัชจะไปทำงานเช้า”
“เราน่ะตื่นสาย
แต่วันนี้ตื่นเช้าก็เลยเห็นพี่ต่างหากเล่ายัยชล”
ชลฐิดายิ้มเหยเก
“แล้วคุณพ่อไปไหนคะ แม่ก็ด้วย”
“ไปสัมมนาใกล้
ๆ นี่เอง” คนฟังยิ้มกว้าง “แต่ไม่ต้องห่วงนะ
เพราะอำนาจการดูแลบ้านหลังนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่เป็นของพี่”
ชัชรวีร์วางหนังสือพิมพ์ลง แล้วบอกกับน้องสาวว่า “เลิกเรียนแล้วต้องกลับบ้านทันที
ห้ามไปแวะที่ไหนเป็นอันขาด”
“รู้แล้วน่า” หญิงสาวรับปากแล้วนั่งลงเก้าอี้
เมธาวีเดินหอบหนังสือออกมา
ก็เห็นสองพี่น้องกำลังนั่งทานมื้อเช้า
“มิ้นท์
มาทานข้าวกัน” สายตาชัชรวีร์เหลือบไปมองทันที
“ว่าแต่ทำไมวันนี้ใส่ชุดเหมือนยัยเฉิ่มล่ะ
เสื้อก็ตัวใหญ่ กระโปรงก็ตัวยาวอีกต่างหาก”
“เอ่อ...” เมธาวีพูดไม่ออก
ชัชรวีร์ยิ้มพอใจแล้วหันมานั่งตัวตรง
ก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบอีกครา
“ดูท่าทางพี่ชัชอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะคะ” ชลฐิดาท้วงติง คนถูกพาดพิงยักไหล่เล็กน้อย
“ก็จะมีเด็กฝึกงานมาตั้งสองคน
ตั้งใจว่าจะใช้งานให้หนัก ๆ น่ะสิ ใครมันจะไม่ดีใจกันเล่า”
เขาพูดลอย ๆ แล้วหันไปมองเมธาวี
“ยืนอยู่ตรงนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เธออิ่มข้าวขึ้นมาหรอกนะ
มากินข้าวได้แล้ว” แม้ว่าสถานะของเมธาวีจะไม่ได้สูงศักดิ์เหมือนคนที่บ้านหลังนี้
แต่ทุกคนก็ปฏิบัติตัวกับเธอเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง ยิ่งวันนี้ชัชรวีร์ออกตัวแรง
ก็ยิ่งทำให้หายใจไม่ทั่วท้อง
“ป้าภาซื้อน้ำเต้าหู้มาให้มิ้นท์รองท้องแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะ”
“กินแค่ถั่วเหลือง
มันจะไปมีแรงเหมือนกินข้าวได้ยังไง เกิดต้องออกแรงเยอะ ๆ
เธอจะไหวเหรอ” ถ้อยคำของเขาทำให้เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ
แล้วใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
จากนั้นก็หันมามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“มิ้นท์ขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ”
“อย่าเพิ่งไปดิ
รอชลก่อนนะ ค่อยนั่งรถไปพร้อมกัน”
“พอดีมิ้นท์รีบค่ะคุณชล
เอาไว้โอกาสหน้านะคะ”
“อืม
ก็ได้” เมธาวีหันหลังเดินออกไปทางประตูใหญ่ของบ้าน
“เอาล่ะ
ได้เวลาออกไปทำงานแล้ว”
“ค่า
คุณพี่ชาย”
“หึ” ชัชรวีร์หัวเราะกับถ้อยคำประจบของน้องสาว
พอมาถึงโรงจอดรถก็มองเห็นเมธาวีสะพายกระเป๋า
หอบหนังสือมาแนบอก ดูท่าทางก็เป็นเด็กเรียน และที่ผ่านมาก็อยู่ในโอวาทของเขามาตลอด
ชัชรวีร์ขับรถออกไป
แล้วไปจอดเทียบฟุตบาทในระหว่างที่เมธาวีกำลังจะเดินออกไปนอกบ้าน
เขากดกระจกลง
แล้วหันไปมองหญิงสาว
“ขึ้นรถ” ปากสั่งไป แต่สายตาคู่นั้นช่างดุดัน
“มิ้นท์จะนั่งรถเมล์ไปค่ะ”
“ก็ฉันสั่ง
เธอจะดื้อด้านให้มันได้อะไรขึ้นมา ขึ้นรถ!” เมธาวีถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งตามคำบัญชา
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” ชัชรวีร์ต่อว่าน้อย ๆ แล้วเหยียบคันเร่งออกไป
“คุณชัชไม่ควรทำแบบนี้นะคะ
มันจะเป็นที่สงสัยต่อสายตาคนอื่น มิ้นท์เองก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา”
“เธอไม่พูด
ฉันไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้แล้วน่า”
เหมือนเขาจะไม่คิดหรือหนักใจอะไรเลย
“วันนี้ฉันมีประชุมตอนสิบเอ็ดโมง
เธอล่ะ เรียนกี่โมง”
“ถามทำไม” เมธาวีรู้จุดประสงค์ของเขาดี ว่าหมายถึงอะไร
“ตอบ!”
“มิ้นท์เรียนเก้าโมง” หญิงสาวโกหก เพราะถ้าพูดความจริงไปแล้วย่อมรู้ดีแก่ใจว่าจะโดนอะไรบ้าง
ชัชรวีร์หันมามองแล้วกระตุกยิ้ม
“เธอเลือกที่จะโกหกฉันเองนะมิ้นท์
ก็ว่าจะไม่ทำอะไรแล้วแต่มันก็อดใจไม่อยู่จริง ๆ ”
“คุณชัชจะทำอะไร”
เขาไม่ตอบ
แต่มุ่งหน้าขับรถมาเส้นทางแถวรัชดา
“ไม่เอานะคะคุณชัช
มิ้นท์ต้องไปเรียน”
“เธอมีเรียนสิบโมง
นี่ก็เพิ่งจะแปดโมงเอง”
“ทำไม”
“ฉันมีตารางเรียนของเธอก็แล้วกัน” เขาหันมาชี้หน้า “จะโกหกอะไรผัวก็หัดคิดเยอะ ๆ
จะได้ไม่ลำบากตัวเอง”
เมธาวีกอดอกทำหน้ามุ่ย
“คนไม่รู้จักพอ ถ้าจะหนักขนาดนี้ มิ้นท์แนะนำให้คุณชัชหาแฟนสักคน
ไม่ก็มีเมียไปเลย”
ทว่าพูดไปก็ชะงักงัน
เธอจะรับได้เหรอถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเขาจะมีผู้หญิงอีกคนที่จะเข้ามาเป็นคู่ชีวิต
หนึ่งปีที่มีอะไรกัน สาบานได้เลยว่า เธอเองก็มีความรู้สึกกับเขา
E-BOOK เล่ห์รักกับดักเสน่หา
ความคิดเห็น