คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๑ กับดักเสน่หา ๑๓๐% [ครบบท]
เมธาวีออกมาเดินเล่นที่สระว่ายน้ำ
เพราะเกิดอาการนอนไม่หลับ อ่านหนังสือก็แล้ว นับแกะก็แล้ว ก็ข่มตานอนไม่หลับอยู่ดี
ทางด้านชัชรวีร์ออกมาจากห้องทำงาน
สายตาคมก็มองเห็นหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่เข้านอนอีกเหรอ” เขาทักทายน้ำเสียงทุ้มแล้วเดินมาอยู่ข้าง ๆ
“มิ้นท์นอนไม่หลับค่ะ”
“มันยังเพลียไม่พอเหรอ
ถ้าเธอต้องการ...ก็ได้นะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย
แค่คิดเล่น ๆ ว่าถ้าเรียนจบแล้วมิ้นท์จะไปอยู่ที่ไหน ที่ ๆ
ไม่ต้องทนแรงกดดันจากคุณชัชแบบนี้”
“ฉันกดดันเธอทางไหนไม่ทราบ”
หญิงสาวทำหน้ามุ่ย
“อ้อ
ถ้าเป็นเพราะแรงกดและดันเวลาเธอเปลื้องผ้านั้นก็ยอมรับแมน ๆ เลย”
เมธาวีเงียบไป
สีหน้าคร่ำเคร่งของเธอทำให้ชัชรวีร์สนุกไม่ออกเลยทีเดียว
“ถ้าอยากไปก็หาเงินมาคืนฉันห้าล้าน”
“แต่เราตกลงกันแล้วนี่คะ
คุณให้มิ้นท์เองเพื่อแลกกับการ...เอ่อ เป็นเด็กลับ ๆ ของคุณ”
“ฉันขอมีอะไรกับเธอสามปีกับเงินห้าล้าน
แต่นี่เพิ่งจะครบปีเองก็อยากจะไปจากกันซะแล้วสินะ”
“ตอนนี้ก็แค่คิด
ต่อไปก็ไม่แน่ค่ะ อีกอย่างเราตกลงกันแล้วว่าเงินที่คุณชัชให้มา
ไม่ใช่เพราะการหยิบยืม แต่เป็นเพราะคุณให้มิ้นท์เพื่อแลกกับร่างกายที่ต้องการ”
“ก็นั่นล่ะ
ถ้าเธออยากจะไปก่อนกำหนด ก็เอาเงินมาคืนฉันซะสิ แต่ถ้าปัญญาเธอมีแค่หางอึ่ง
ก็เจียมตัวเข้าไว้ซะนะ”
เมธาวีเดินหนีไปดื้อ
ๆ
“อย่าเพิ่งไป” ชัชรวีร์รั้งแขนเอาไว้ ก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
กอดอกมองอย่างเคือง ๆ
“ไอ้งั่งที่ไหนนะมันเอาช่อดอกกุหลาบมาให้” คนถูกถามกรอกตาไปมา ไม่มีคำตอบให้เขา
“ฉันส่งให้เธอไปเรียนนะ
ไม่ใช่ให้ไปมีผัวอีกคน เตือนแล้วเตือนอีกว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้ผู้ชายหน้าไหนเป็นอันขาด”
“ก็เขามายุ่งกับมิ้นท์ก่อนนี่คะ”
“อย่ามาเถียง!”
เมธาวีหลับตาใส่ด้วยความชิงชัง
“เธอก็หัดปฏิเสธคนให้เป็นซะสิ
เกิดวันหนึ่งมันชวนเธอเข้าม่านรูดขึ้นมาจะทำยังไง รู้เอาไว้ด้วยนะ
ว่าผู้ชายมันไว้ใจไม่ได้...แต่ยกเว้นฉันคนนี้ ที่เป็นผัวของเธอ”
คนฟังหัวเราะเหมือนจะสมเพชตัวเอง
“ไว้ใจได้อย่างนั้นเหรอคะคุณชัช
คุณมันก็พูดดีให้แต่ตัวเอง พูดร้ายให้แต่คนอื่น”
“ฉันมันไม่น่าไว้ใจตรงไหน” เขาถามกลับแล้วเดินเข้ามาประชิดจนสนิทแนบเนื้อ
“ก็...” หญิงสาวแก้มร้อนผ่าว แล้วกำลังจะเดินหนีไปดื้อ ๆ
“เดี๋ยว” อ้อมแขนชัชรวีร์รั้งเอาไว้ “พรุ่งนี้ฉันจะไปรับที่มหาวิทยาลัย
และไม่ต้องถามนะว่าไปรับทำไม แล้วเราจะไปจบกันที่ไหน” จากนั้นปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“ถ้ามิ้นท์บอกว่าไม่ยอมล่ะ”
“เธอจะไม่มีวันปฏิเสธฉัน
และขอสั่งว่าห้ามกลับกับใคร หรือไอ้บ้าที่ไหน นั่งรออยู่ที่คณะ
ทำงานเสร็จแล้วฉันจะโทร.หาก่อนที่จะเข้าไปรับ เข้าใจ?”
“ถ้าคุณชลสงสัยล่ะคะ
ว่าทำไมไม่กลับบ้าน เราเรียนคณะเดียวกันนะ”
“เธอก็อ้างว่าจะทำงาน
หรือทำอะไรก็ตามใจเธอสิ เรื่องแค่นี้ก็ยังจะให้สอนนะเธอน่ะ”
เขาเอ็ด
“มิ้นท์ไปได้หรือยังคะ”
“ยัง
ขอดุให้หายหงุดหงิดหน่อยเถอะ”
เมธาวีทำหน้างอ
“จำไว้นะ
ว่าอย่าไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายหน้าไหนที่ไม่ใช่ฉัน
หรือแอบไปฝึกงานกับบริษัทคู่แข่ง บริษัทผัวก็มียังจะสะเออะไปช่วยงานคนอื่นอีก
ไม่คิดจะทำช่วยทำการทำงานบ้างหรือไง”
คำว่า
‘ผัว’
เขาคงพูดจนติดปากและเคยชินไปแล้วสินะ คงจะพูดเอามันและสนุกไปวัน ๆ
ไม่รู้ซึ้งถึงความหมายแน่นอน
“มิ้นท์ก็ไม่รู้นี่คะว่าคุณชัชต้องการแบบนั้น
เห็นปฏิเสธทุกครั้งเวลาคุณชลถาม ไหงวันนี้อยากให้ไปทำด้วยล่ะ”
“เซ้าซี้อยู่นั่น
ไปนอนได้แล้วไป”
“พรุ่งนี้เป็นเดือนใหม่แล้วนะคะ
คุณชัชอย่าลืมล่ะ ว่ายังไม่จ่ายค่าเลี้ยงดูให้มิ้นท์ และเมื่อตอนเย็นด้วย”
“ทวงจริง!
ฉันไม่ลืมหรอกน่า”
ว่าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาทำธุรกรรม โอนเงินเข้าบัญชีเมธาวีทันที
ติ้ง! หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมาดู
มองเห็นยอดเงินที่เข้ามาก็ตาโต
“ทำไมให้เยอะกว่าที่เคยให้ล่ะคะ
นี่มันตั้งเจ็ดหมื่นเลยนะ”
“ฉันเพิ่มค่าขนม
ค่าตัวให้เธอ เดี๋ยวจะหาว่าฉันเลี้ยงดูไม่ดีแล้วเธอจะไปอ่อย ไปซบคนนั้น คนนี้อีก”
ชัชรวีร์เองก็ต้องการผูกมัดเมธาวีเอาไว้
ให้ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว รู้ว่าเธอไม่ใช่คนหน้าเงิน
ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าความจำเป็นในชีวิตของเธอวันนั้นคืออะไร
“รู้ใช่ไหมว่าจ่ายหนักขนาดนี้
เธอก็ต้องเตรียมรับหนัก ๆ จากฉันเหมือนกัน”
“ค่ะ” เธอรับคำให้มันจบ ๆ ไป “พรุ่งนี้มิ้นท์เลิกเรียนห้าโมงเย็น”
“หกโมงเย็นฉันจะเข้าไปรับ”
“ค่ะ” เมธาวีรับปาก “มิ้นท์ไปได้ยังคะ”
“อืม” เขาพยักหน้าอนุญาต แล้วมองดูเธอเดินเข้าไปในตัวบ้าน “อ้อ พรุ่งนี้ห้ามใส่ชุดรัด ๆ สั้น ๆ ให้ฉันเห็นอีกนะ”
เมธาวีหันมามอง
“ก็คุณชัชฉีกทิ้งหมดแล้วนี่คะ
มิ้นท์จะใส่ชุดเดิมไปได้ยังไงล่ะ”
“แล้วเธอมีชุดไหม”
“มีค่ะ
ชุดตอนอยู่ปีหนึ่ง”
ชัชรวีร์กระตุกยิ้มพอใจ
“ไปได้แล้ว”
เมธาวีเดินออกไป
ทำให้ชัชรวีร์นึกภาพตอนที่เธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง เสื้อตัวโคร่ง กับประโปรงตัวยาว
ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ปราศจากการตกแต่งใด ๆ
จะว่าไป
เขาก็มองเธอมาโดยตลอดตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันที่นี่
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ก้าวขาเข้ามาอยู่เลยด้วยซ้ำ
“ยี่สิบปีแล้วสินะ” เขาพึมพำ “เลี้ยงดูมาขนาดนี้
คิดเหรอว่าจะปล่อยเธอไปเป็นของคนอื่นได้ ไม่มีทางหรอก”
////////////////////////////////////
E-BOOK เล่ห์รักกับดักเสน่หา
ความคิดเห็น