คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 ไม่ต้องกลัวนะ (2)
“คืนนี้พอแค่นี้
พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีถ้าคุณไม่ป่วยไข้ เดี๋ยวผมจะไปหยิบยามาให้นะ ตัวคุณรุม ๆ
ต้องกินยาไว้ก่อน”
“ขอบคุณค่ะ”
สีหน้าเธอเหมือนมีเรื่องยังค้างคาใจ
จนเขาต้องเอ่ยถามออกไปในเวลาต่อมา
“เป็นอะไร คุณเสียใจเหรอ?
กับสิ่งที่เกิดขึ้น”
“เปล่าค่ะ ที่คุณปลื้มบอกว่าทันทีที่นอนกับคุณ”
“อ๋อ เรื่องเงินใช่ไหม
ผมไม่ได้ลืมหรอก แต่พรุ่งนี้เช้าจะรีบให้เลขาจัดการให้”
“ถ้างั้นคุณมีให้รวีสักแสนนึงก่อนไหมคะ
ที่เหลือค่อยจ่ายก็ได้ค่ะ” ดูเธอร้อนรนจนเสียอาการ “จะว่ารวีหน้าเงินก็ได้ เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ”
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น
เงินหนึ่งแสนใช่ไหม เดี๋ยวโอนเข้าบัญชีให้ตอนนี้เลย คุณไม่ต้องคิดมากนะรวี
คุณมาทำงานกับผมก็ถูกต้องแล้วที่จะได้ค่าตอบแทน”
เธอพยักหน้ายิ้มอย่างมีความหวัง
“ขอบคุณที่เข้าใจรวีนะคะ”
“ผมจะไม่ถามแล้วกันว่าคุณมีเรื่องเดือดร้อนอะไร
จะรู้ในเฉพาะพื้นที่ที่คุณให้ผมรับรู้เท่านั้น แต่ผมก็ยังยืนยันกฎที่มีเหมือนกัน
ทันทีที่คุณตั้งครรภ์ผมไม่ใช่แค่นายจ้างของคุณเท่านั้น แต่เป็นถึงพ่อของลูกในท้องของคุณ
พอถึงเวลานั้นก็อย่าปิดบังในสิ่งที่ผมควรรู้นะรวี”
“ค่ะ รวีจะไม่มีอะไรปิดบังคุณ”
“โอเค”
เขาวางใจแล้วเอี้ยวตัวหยิบมือถือที่อยู่ข้างหมอนมาทำธุรกรรมโอนเงิน “เลือกธนาคาร กดเลขที่บัญชี ใส่จำนวนเงินที่ต้องการได้เลย
จะเอามากกว่าหนึ่งแสนก็ได้”
“แค่หนึ่งแสนค่ะ” กานต์รวีรับมารีบโอนเงินเข้าบัญชีธนาคารของตัวเองอย่างทันท่วงที
ยิ้มให้เขาแทนคำขอบคุณ
“เดี๋ยวผมไปหยิบยามาให้
แล้วคุณหิวอะไรไหมจะลงไปซื้อให้ก็ได้”
“ดูคุณเป็นกันเองมากเลยนะคะ
ดูติดดินแม้ว่าหน้าที่การงานจะเป็นถึงผู้บริหาร
แต่ก็มาเลือกฉันที่คุณต้องการมีลูกด้วย ทำไมไม่เลือกผู้หญิงที่คู่ควร”
“คนเรามีเกียรติเท่ากันนะรวี
มันอยู่ที่เราจะปฏิบัติแบบไหนออกไปมากกว่า แม่ผมสอนว่าถ้าอยากให้คนรัก
ก็ต้องรู้จักรักคนอื่น เห็นใจคนอื่นให้เป็น
และพ่อก็บอกเสมอว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น ยิ่งต้องให้เกียรติ”
“คุณเป็นคนดีและมีน้ำใจมาก”
“เห็นแก่ตัวมากกว่ามัง ผู้ชายดี ๆ
ที่ไหนจะจ้างคนมานอนแล้วจ้างอุ้มท้องให้”
“ฉันไม่ถือหรอกค่ะ
แค่นี้คุณก็ดีกับฉันมากพอแล้ว”
“โอเค
ผมต้องขอตัวไปหยิบยาเป็นครั้งที่ 3 ให้คุณแล้วนะรวี”
หญิงสาวหัวเราะชอบใจ รอยยิ้มของเธอที่ฉาบบนดวงหน้างามทำให้เขาหลงใหลทันตาเห็น
“งั้นรวีขอคุยโทรศัพท์กับแม่ก่อนนะคะ”
“ตามสบายครับ”
เขาอนุญาตแล้วเดินออกไปจากห้องนอน
ความคิดเห็น