คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๑ กับดักเสน่หา ๑๐๐%
เมธาวีออกมาช่วยแม่บ้านคนอื่น
ๆ เข้าครัว เพราะมีฝีมือปลายจวักอยู่แล้ว
“เรียนหนักไหมวันนี้” ภารดี ป้าของเธอเอ่ยถามพร้อมกับล้างผักอยู่ข้าง ๆ
“ก็ไม่หนักเท่าไหร่ป้า
เทอมหน้ามิ้นท์ก็ออกฝึกงานแล้ว ตอนนี้ยังปวดหัวกับที่ฝึกงาน”
“เก่งมากแล้ว
ป้าเองก็ไม่ได้ช่วยสักเท่าไหร่ ไม่มีเงินส่งให้เรียนเลยสักบาท แต่แกก็เก่งนะ
ส่งตัวเองเรียนจนจะจบแล้ว ป้าดีใจด้วยจริง ๆ นะลูก”
เมธาวีกอดป้าเอาไว้หลวม
ๆ “ขออย่างเดียว วันรับปริญญาของมิ้นท์ ป้าต้องไปให้ได้นะจ๊ะ”
“หลานป้าทั้งคน
ต้องไปอยู่แล้ว” เมธาวียิ้มชื่นมื่น
เมื่อได้เวลาอาหารเย็น
ทุกคนต้องเตรียมกับข้าวออกไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“หิวข้าวมากเลยค่าทุกคน
มื้อนี้มีอะไรทานบ้างคะ” เสียงแจ้วๆ ของ ชลฐิดา หรือว่าชล
ที่เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของชัชรวีร์ดังที่ประตูใหญ่ของบ้าน
“หาทางกลับบ้านเจอแล้วหรือยัยชล
ไปไหนมาไหนไม่เคยโทร.บอกเลยนะ”
“โธ่พี่ชัช
ชลเรียนอยู่ปีสุดท้ายแล้วนะคะ ต้องหาที่ฝึกงาน ที่ทำงานอีกอ่ะ”
ชลฐิดาบอกแล้วเดินมานั่งข้างพี่ชาย
เมธาวีเริ่มตักข้าวให้ทุกคนโดยเริ่มจากคุณนิรุต
ที่เป็นคุณปู่ของชัชรวีร์ก่อน แล้วตามด้วยคุณมนตรี คุณณษา พ่อและแม่ของเขา
พอมาหยุดที่ชัชรวีร์ก็เกิดอาการประหม่า
ใช้ทัพพีตักข้าวให้เขาก็มือไม้สั่นเสียแล้ว ชายหนุมปรายตามองก็กระตุกยิ้ม
“ไม่ต้องตักเยอะนะ
เพราะวันนี้ฉันรู้สึกอิ่มจนจุกเป็นพิเศษ”
เธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร จากนั้นก็ตักข้าวให้ชลฐิดา
“หนูมิ้นท์มาทานข้าวกับฉันสักมื้อสิ” คุณปู่นิรุตเอ่ยชวน
“ไม่ดีกว่าค่ะคุณท่าน
หนูรอทานกับป้าภาค่ะ”
“ก็ฉันขอสักมื้อ
ไม่ได้หรือ?”
“ค่ะ” หญิงสาวใจอ่อนแล้วนั่งลงข้าง ๆ คุณณษา
“โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นเยอะเลยนะ
เมื่อก่อนตัวเล็ก ๆ เอง”
เมธาวีอยู่ที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่อายุได้สองขวบ
มาอยู่กับป้าภารดี และก็อยู่จนถึงทุกวันนี้
“ใช่แล้วค่ะคุณปู่
มิ้นท์น่ะสวยจนเพื่อน ๆ ตามจีบกัน และก็ยังไม่วายรุ่นพี่ปีก่อน ๆ เลยนะคะ”
ชัชรวีร์ตวัดสายตาขึ้นไปมอง
พร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
“นั่นสิ
หนูมีแฟนหรือยัง” คุณณษาเอ่ยถาม
ส่วนเขาก็รอฟังคำตอบใจจดใจจ่อเช่นเดียวกันในขณะนั้น
“ไม่ค่ะคุณษา”
“ไม่จริงอ่ะ
วันก่อนชลยังเห็นเพื่อนในคณะหอบช่อดอกกุหลาบมาให้เลย”
ชลฐิดาพูดความจริง
“คุณชลก็...มิ้นท์เขินนะคะ” เมธาวียอมรับ และก็ต้องการจะยั่วอารมณ์ของชัชรวีร์
เพราะเวลาแบบนี้เขาทำอะไรเธอไม่ได้แน่นอน
“มันใช่เวลามาสาธยายเรื่องผู้ชายกันไหม
นี่มันเวลาทานข้าว มีหน้าที่เรียนก็เรียนไปสิ ส่งให้ไปเรียนนะ ไม่ใช่ไป...” ชัชรวีร์ไม่พูดคำนั้นออกมา แต่ตวัดสายตาไปมองเมธาวี นั่นเป็นอันว่ารู้กัน
“อย่าไปดุน้องนักเลยนะไอ้เจ้าชัช” คุณปู่นิรุตบอก แล้วผายมือเชิญทุกคนทานข้าว
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมธาวีได้ร่วมโต๊ะรับประทานอาหาร
เธอเลยไม่รู้สึกเกร็ง ทานได้อย่างเอร็ดอร่อย
“อ้อ
ลูกบอกว่ากำลังหาที่ฝึกงาน ทำไมไม่มาลองฝึกกับพี่เขาดูล่ะ เรียนสายธุรกิจมานี่นา”
“ตาชัชจะว่าไงล่ะ” คุณมนตรีถาม
“ขอคิดดูก่อนนะครับ
ยัยชลโตไม่เป็นซะที กลัวมาแล้วจะวุ่นวายกันไปใหญ่”
“แล้วหนูมิ้นท์ล่ะ
ได้หรือยัง”
“หนูเองก็เล็งไว้สองสามที่ค่ะคุณมน
เขาบอกว่ารับไว้พิจารณาแล้วค่ะ อีกสามวันคงได้รับคำตอบ”
“บริษัทของใคร” ชัชรวีร์ถาม
“ก็คู่แข่งของพี่ชัชน่ะสิคะ
เพราะวันก่อนเขาทาบทามเด็กไปฝึกงาน และนักศึกษาที่กำลังจะจบเข้าไปทำงานด้วย” ชลฐิดาอธิบาย
“แล้วถ้าพี่ชัชจะปฏิเสธชล
ก็คงต้องขอตัวไปกับมิ้นท์นะคะ”
เขามองน้องสาวตาขวาง
ก่อนจะมองเมธาวี “เตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน”
“หมายความว่าชลจะได้ไปฝึกงานที่บริษัทพี่ชัชหรือคะ”
“ใช่...และเธอก็ด้วยนะมิ้นท์”
“แต่มิ้นท์”
“ก็เลือกเอานะ เพราะฉันไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครบ่อย ๆ ซะด้วยสิ ถ้าไปฝึกงานบริษัทฉัน อย่างน้อยเราสองคนก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน คนกันเองทั้งนั้น อย่างนี้แล้วจะได้สนิทกันขึ้นอีกเท่าตัว เธอคิดแบบนั้นไหม”
“ค่ะ” เมธาวีไม่ปฏิเสธ
ชัชรวีร์พอใจในคำตอบ
แล้วทานข้าวต่อด้วยความสำราญ
********************
E-BOOK เล่ห์รักกับดักเสน่หา
ความคิดเห็น