กรงรักในเงาใจ [มี E-BOOK แล้วนะคะ]

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 ไม่ต้องกลัวนะ NC (1)

2

ไม่ต้องกลัวนะ

NC

กานต์รวีนั่งอยู่บนตักของปุลินทร์ เธอมองมือของเขากำลังเปลื้องเสื้อผ้าออกไปทีละชิ้น จมูกคม ๆ รับกับใบหน้าอันหล่อเหลาคมคายซุกลงซอกคอแคบผะแผ่วให้อีกฝ่ายที่กำลังตื่นเต้นได้คุ้นเคย

ลมหายใจร้อน ๆ พ่นออกมาทำให้เธอที่นั่งบนตักเขาสะดุ้งเฮือกใหญ่ ช้อนดวงตาแวววาวราวกับมีแสงเพชรประกายแพรวพรายมองปุลินทร์

“รู้ไหม คุณสัมผัสผมได้ทุกส่วนบนร่างกายเลยนะรวี”

ฝ่ามือเรียวยกขึ้นไปประกบแก้มของคนที่เพิ่งจะอนุญาต เคราที่เพิ่งจัดการมาใหม่ไม่ได้ปักมือของเธอ ลูบไล้ด้วยความเพลิดเพลิน อยู่ในห้วงอารมณ์ที่กำลังลุ่มหลง

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

หญิงสาวพยายามเป็นงานด้วยการกระตุกปมเชือกเสื้อคลุมของอีกฝ่าย เปิดสาบเสื้อออกเผยให้เห็นแผงอกและไรขนบางเบา

“ตรงนั้นก็ดูได้นะ ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้คุณดู ให้คุณดูไว้เพราะอีกไม่นานมันก็จะเข้าไปในตัวคุณ”

กานต์รวีกดสายตามองจดจ้องอยู่นาน ทำราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องนึกและท่องจำ --- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

ไม่นานนักร่างของเธอก็ลอยขึ้นเหนือพื้น ถูกอ้อมแขนแกร่งโอบอุ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

ปุลินทร์เปิดไฟในห้องนอนให้สว่างจ้ากว่าเก่า แสงไฟในห้องสะท้อนผิวกายคนที่นอนแผ่หลา เปลือกตางามคู่นั้นปิดสนิท

“ไม่ต้องอายผมนะ ผมก็โป๊เหมือนคุณ”

เปลือกตาของเธอค่อย ๆ เปิดขึ้น จ้องมองบุรุษเพศรูปงามยืนอยู่ปลายเตียง แล้วเขาก็ค่อย ๆ คลานเข่าเข้ามา โน้มใบหน้าคมคายลงมาใกล้

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

--- ตัดเลิฟซีนนะคะ---

“มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คุณจินตนาการหรอกรวี คราวนี้ผมจะเข้าไปแล้วนะ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้าเร็วยันตัวลุกขึ้นมาดูอย่างใจกล้า ผมที่ทิ้งทรงหยิบไปทัดหู ริมฝีปากจิ้มลิ้มกัดเอาไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น

---ตัดเลิฟซีนออกเยอะพอสมควรนะคะ---

อ่านเต็ม ๆ ทักแชทแฟนเพจ โมริน ได้เลยค่า

ปุลินทร์มองเวลาเกือบจะห้าทุ่มเพิ่งปล่อยให้คนมือใหม่ได้นอนพัก มันวิเศษเกินกว่าที่เขาจะนึกถึงผู้หญิงคนไหนได้อีกเลย

กานต์รวีนิ่วหน้าลุกขึ้น ขยุ้มผ้าห่มมาแนบอกมองคนที่นั่งก้มมองไอแพดที่เก้าอี้ไม่ห่างจากเธอมากนัก

พอเธอขยับตัวหน่อย เขาก็รีบเงยหน้าไปสบตามอง

จ้องรอว่าเธอจะถามอะไร แต่ก็ไม่

“คุณปลื้มจะทำต่อไหม”

“หืม?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยความประหลาดใจ วางมือจากไอแพดดีดตัวลุกเดินมานั่งบนเตียงกับเธอ เพ่งมองเนินอกขาวลออโผล่พ้นผ้าห่ม

“เรายังพอมีเวลาทำลูกด้วยกันตั้ง 1 ปีนะรวี ผมต้องมีเวลาให้คุณได้พัก ใช่ว่าจะเอาให้คุ้มกับเงินค่าจ้างเสียหน่อย ต่อให้อยากจะทำมากก็เถอะนะ”

“แต่ถ้าคุณต้องการ”

“ไม่รวี มันเกินกว่าที่ร่างกายคุณจะรับไหว” เขาบอกด้วยความเป็นห่วง ยกหลังมือมาสัมผัสพวงแก้มของเธอ แตะหน้าผากมน แล้วไปหยุดที่พวงแก้มอีกข้าง

“หมายความว่าคืนนี้พอแค่นี้ใช่ไหม”

“คืนนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีถ้าคุณไม่ป่วยไข้ เดี๋ยวผมจะไปหยิบยามาให้นะ ตัวคุณรุม ๆ ต้องกินยาไว้ก่อน”