คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 ครั้งแรกเหรอ (2)
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่พี่ไม่อยากมีใคร
อยากมีแค่ลูกเอามาให้พ่อกับแม่ปวดหัวเล่น” เขายิ้ม ๆ “พ่อกับแม่ก็บ่นว่าเหงาอยากเลี้ยงหลาน ก็สนองนีดซพี่พอดี
อยากมีลูกแต่ไม่ต้องการเมีย”
“ณุดาจ๊ะ รอดูคนคลั่งเมียได้เลย ดูทรงแล้วเราจะมีลูกสะใภ้อีกไม่นานเกินรอ” เขาบอกกับภรรยาอันเป็นที่รัก
“งั้นในระหว่างนี้พ่อจะให้แม่เขาเตรียมค่าสินสอดไว้รับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้นะปลื้ม”
“ไปกันใหญ่แล้วครับพ่อ และเช้านี้เธอเพิ่งตกลงรับข้อเสนอของผมครับ
ความสัมพันธ์เราอยู่ไม่ถาวร 1 ปีเท่านั้น”
“ปลื้ม...ที่ลูกกำลังทำมันอาจจะมีผลเสียมากกว่าผลที่ดีตามมานะ
ผู้หญิงมีค่ามากกว่าเงินที่ลูกยื่นข้อเสนอให้เธอ”
ปัณณวีร์กล่าว
“ผมรู้ครับพ่อว่าไม่ควรทำแบบนี้
ผมมันก็แค่...”
“แค่อยากมีลูก แต่ไม่อยากมีเมีย” ปาณิสราพูดแทน หันไปมองรถที่ขับมาจอดเทียบทางขึ้น
“ป้าปริมกับลุงธรณ์มาแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขึ้นแล้ววิ่งไปหาด้วยความดีใจ
“สาวน้อยของป้า” ปาณิสรายกมือขึ้นไหว้แล้วสวมกอดเอาไว้ เพราะตั้งแต่ปัณณวีร์แต่งงานก็ย้ายออกไปอยู่บ้านที่สร้างเอาไว้กับกุลณุดาและลูก
ๆ ปล่อยให้พี่สาวอยู่ที่บ้านหลังใหญ่
ธีร์เดินลงมาแล้วทักทาย
โอบคอเข้ามาด้วยกัน
“ธีร์”
ปุลินทร์ทักทาย “วันนี้ไม่ติดคนไข้เหรอ”
“เคลียร์ได้” ชายหนุ่มบอก “สวัสดีน้าปุ๊ น้าณุดาด้วยนะครับ”
“แต่เย็นนี้มีคนไม่กินข้าวเย็นกับเรานะ
เห็นบอกว่ามีนัดกับสาว” กุลณุดากระเซ้าลูกชาย
“ผมขอตัวเลยแล้วกัน”
“เฮ้ย! ปุบปับเลยนะ” หมอธีร์ทักท้วงไม่จริงจังมากนัก
ปุลินทร์ยิ้มให้ทุกคนแล้วเดินออกไปจากตัวบ้าน
“เขาคิดดีแล้วใช่ไหมปุ๊
พี่เป็นห่วงหลานจัง กลัวเห็นคนคลั่งเมียเหมือนพ่อของเขา”
ปัณณวีร์น้อมรับคำกล่าวหาแต่โดยดี ลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างภรรยา
โอบไหล่เธอมาแนบกาย
“พ่อกับแม่อะ หวานกันตลอดเลยค่า”
ปาณิสรายิ้มชื่นมื่น
********************
ปุลินทร์ขับรถมาที่คอนโดฯ ของตน
พอเปิดประตูเข้ามาก็มองเห็นกานต์รวีนั่งคอยที่โซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขก
“มานานหรือยัง
ผมโทร.หาติดธุระอะไรทำไมถึงไม่รับสายเลยล่ะ”
เขาแค่อยากจะถามว่าเธอหิวหรืออยากกินอะไร จะได้สั่ง ไม่ก็แวะซื้อมาให้ด้วย
“อย่าลืมนะว่าทันทีที่เลิกงานเวลาของคุณจะเป็นของผมไปจนกว่าคุณจะเข้างานอีกวัน”
“รวียุ่งกับการเก็บเสื้อผ้าค่ะ
ว่าจะโทร.กลับเลยเผลองีบแต่ดันหลับยาว รู้สึกตัวตื่นเมื่อกี้มานั่งคอยคุณก็ว่าจะโทร.หา
ประตูก็เปิดเข้ามาพอดี”
เธออธิบายร่ายยาวเพื่อไม่ให้เขาคลาแคลงใจ
“ยังไม่กินอะไรมาใช่ไหม”
กานต์รวีพยักหน้าหงึก ๆ
“งั้นเดี๋ยวผมสั่งขึ้นมากินที่นี่
อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“เอาไวน์สักขวดก็พอค่ะ
รวีไม่ค่อยกินมื้อเย็น”
“ตามใจนะ แต่ถ้ามันผอมมากไปสำหรับผมคุณจะต้องกินของบำรุง
เพราะทันทีที่มีอะไรกัน นั่นหมายความว่าผมเริ่มทำลูกกับคุณ เดี๋ยวพวกวิตามิน
ยาบำรุงร่างกายผมจะไปคุยกับเพื่อนป้าปริมอีกที ว่าต้องใช้อะไรบ้าง”
“ค่ะ”
เธอไม่คิดจะค้าน
“ผมจะสั่งอาหาร แล้วจะอาบน้ำ”
กานต์รวีพยักหน้า “แล้วคุณปลื้ม เอ่อ ต้องให้รวีอาบให้ไหมคะ”
เธอรีบถามเพราะหน้าที่ได้เริ่มขึ้นแล้ว
“วันนี้ไม่
แต่เดี๋ยวผมจะรีบอาบก็แล้วกัน คุณจะได้ไม่ต้องรอนาน”
คนฟังพยักหน้านั่งนิ่งอยู่กลางโซฟาไม่ขยับตัวไปไหน
จะบอกว่ากลัวมันก็ใช่ แต่ใจมันก็นึกอยากจะสู้เพื่อความจำเป็น
ปุลินทร์นั่งดูบอลหลังพิงพนักหลังจากที่กินมื้อเย็นเสร็จ
ถือรีโมทคอนโทรลเอาไว้ในมือ พร้อมกับยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่ม คนข้าง ๆ
ทำตัวไม่ถูก แก้วไวน์ในมือเมื่อ 5 นาทีที่แล้วยังไม่หมด คออ่อนอย่างเธอหมดแล้วจะไม่หลับไปเลยหรือยังไง
เธอแค่อยากจะมีความกล้า
กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากนี้ไปก็เท่านั้นเอง
“ไวน์ไม่อร่อยเหรอ ดื่มยาก
ดื่มไม่เป็น หรือยังไง”
เขาละสายตาจากลูกกลม ๆ ในจอแก้ว
หันมามองคนที่นั่งข้างกาย
“ไม่เคยดื่มค่ะ
แต่รวีแค่อยากกล้าหาญ ไม่อยากให้คุณปลื้มมองว่าขี้ขลาด
คุณบอกว่าห้ามมีคำว่าไม่พร้อม รวีก็แค่อยากให้คุณประทับใจ”
เธอบอกแววตาใสซื่อเป็นประกาย
“ถามตรง ๆ นะ ยังไม่เคยใช่ไหม”
“ไม่เคย”
เธอเปล่งเสียงเบาผ่านลำคอออกมา ทำเอาคนข้าง ๆ ใจเต้นรัวทันใด
“ที่ผ่านมาไม่มีแฟนบ้างเลยเหรอ”
“ไม่มีค่ะ”
เธอสารภาพ
“แล้วไม่เคยนึกอยากจะช่วยตัวเองบ้างหรือไง”
“ไม่เคยทำค่ะ” ที่เธอพูดมาเป็นความจริง
แต่ใช่ว่าจะไร้เดียงสาไม่รู้ว่าเรื่องเพศเขาทำกันยังไง
ความคิดเห็น