ทาสพิศวาสอาญาเถื่อน [มีอีบุ๊ก + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 มารร้าย (3) [ครบบท]

“ทำอะไรชวัล!”

“แม่นาย”

แม่นาย หรือ มลฑา คือแม่เลี้ยงของกรชวัล รักเหมือนลูกในไส้ กอดอกถามด้วยความไม่เข้าใจ     

“แม่ถามว่าทำอะไร”

“เรื่องนี้มันต้องมีคนชดใช้ไม่ใช่เหรอแม่นาย ก็ในเมื่อไอ้ชั่วบางตัวมันยังหายหัว มันก็ต้องมีคนรับกรรมบ้างละ”

“แต่กันตา ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ ต้องมีเหตุผลบ้างสิ ทำไมชอบใช้อำนาจทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้ อย่าทำร้ายผู้หญิงคนนี้เลย แม่ขอละชวัล”

“แล้วสิ่งที่เราเสียไปล่ะ ถ้าแม่นายยังจำได้ แม่นายคงรู้ว่านะว่าถ้าขาดใจตายไปตั้งแต่วันนั้นได้ ผมก็ทำไปนานแล้ว”

เขาหันไปมองกันตา “ในเมื่อมันไม่คิดจะชดใช้กับสิ่งที่มันทำ มันก็ต้องมีคนต้องรับผิดชอบเหมือนกัน”

“ชวัล” เข่าของคนเป็นแม่แทบอ่อนล้าแรงลง

“เรื่องไอ้เทพก็เป็นอีกเรื่อง มันก็แค่หมาตัวหนึ่งที่ผมหาข้ออ้างดึงเข้ามาแก้แค้นเท่านั้นเอง ถ้าพี่ชายของกันตาไม่ทำกับครอบครัวเรา ผมก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกแม่ ในเมื่อกฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ ผมนี่ล่ะจะเป็นคนพิพากษามันเอง ต่อให้วันนี้ต้องเลวระยำแค่ไหน สองชีวิตที่เสียไป มันไม่มีอะไรทดแทนได้หรอก”

“ถ้าน้องรู้ คงไม่ยอมให้ชวัลทำแบบนี้หรอก”

“ก็ถ้าภาพที่ยายก้อยผูกคอตาย เพื่อจบชีวิตตัวเองไปพร้อมกับลูกในท้อง มันไม่ติดตา ไม่เป็นบาดแผลในใจ ผมก็ไม่แค้นขนาดนี้หรอก และไม่ว่าจะยังไง ไอ้เกล้าขวัญมันก็ต้องมาชดใช้ให้เหมือนกัน”

“งั้นก็ปล่อยกันตาไปสิ จะเอาความแค้นไปลงที่เธอไม่ได้”

“ตราบใดที่ไอ้เกล้ามันยังไม่โผล่หัวมา น้องสาวของมันก็ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นเหมือนกัน มันทำกับยายก้อยยังไง ผมจะทำร้ายกันตาให้มากกว่านั้นเป็นร้อยเท่า และวันใดที่มันกลับมาตายแทบเท้าของผม วันนั้นกันตาก็จะเป็นอิสระทันที”

เขาหันไปมองกันตา ความโกรธแค้นสุมแผดเผาในอกแทบจะลุกเป็นไฟ มันผู้ใดที่ทำเรื่องเลวทรามระยำ มันผู้นั้นก็ต้องชดใช้กรรมเหมือนกัน

และไม่มีข้อยกเว้นให้กันตา

ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องเจ็บปวด ชดใช้ในสิ่งที่เขาต้องเสียไปเหมือนกัน ให้รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น แต่ความตายไม่สามารถมาพรากให้หลุดพ้นไปจากความเจ็บปวดนี้ได้ อย่างแน่นอน

ภาพที่เป็นดั่งฝันร้ายยังติดตา เขาแหงนหน้ามองน้องสาวตัวเองใช้เชือกรัดคอห้อยตัวลงมาจากที่สูงจบชีวิตตัวเอง มองดูหน้าท้องนูนแน่นที่อีกไม่กี่เดือนเด็กน้อยก็คงได้ออกมาลืมตามองดูโลกใบนี้ พวกเขาจากลาไปตลอดกาล ทิ้งเอาไว้เพียงความเจ็บปวด

‘ก้อย!’แทบเสียคน เสียงตะโกนลั่นบอกว่ามันเจ็บปวดเพียงใด ได้แต่กอดร่างที่ไร้วิญญาณ ความเจ็บปวดวันนั้น...

มันยากที่จะทำให้วันนี้ไม่รู้สึกเจ็บแค้น

ใจมันมีแต่อยากเอาคืน แก้แค้น และในเมื่อวันนี้โอกาสมาถึง เขาจะไม่รอช้าที่จะลงอาญาให้คนอย่างกันตา

จะได้รู้ว่าคนอย่างกรชวัล มันสารเลวได้มากว่าที่คิดเอาไว้

สิ่งใดที่ทำให้เธอเจ็บปวด เขาจะยิ่งทำ

สิ่งใดที่ทำให้เธอมีความสุข เขาจะขัดขวางทุกวิถีทาง

และสิ่งใดที่ทำให้กันตาสูญสิ้นความเป็นคนได้ เขาจะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว ถ้าเขาตกนรกหมกไหม้ อย่าหวังว่าเธอจะรอดไปเหมือนกัน

ฝังความแค้นในใจให้เป็นนรกบนดิน ที่เธอไม่สามารถดิ้นให้หลุดพ้นเงื้อมมือมารอย่างเขา

ไม่ใครก็ใคร ที่ต้องตายไปจากกัน

หรือไม่ ก็จนกว่าคนที่ทำผิดจะยอมสารบาปที่ทำ

แล้วถ้าถึงวันนั้น ความแค้นที่สุมในอก มันคงจะหายไป

หรืออาจจะเป็นบาปที่ติดค้างในใจของใครบางคนไปชั่วชีวิต และตลอดกาล      

 สองเท้าก้าวเดินเข้าไปหากันตา “เฮ้ย! เอาไปขังไว้ในห้องเก็บของ ล่ามโซ่เอาไว้ด้วยนะ ถ้าฟื้นก็ไปตามฉัน และอย่าเพิ่งหาอะไรให้กิน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“รู้ไว้นะว่า ถ้าสิ่งที่ชวัลทำมันผิดมหันต์ แม่นี่ล่ะจะเป็นคนขัดขวางทุกอย่าง”

“ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวนี้มันทำลายยายก้อยอย่างนั้นเหรอ  แม่นาย”

“มันทดแทนกันได้ด้วยเหรอ แค้นที่ใคร ก็ไปลงที่คนนั้น”

“แม่นายพูดอย่างกับว่าที่ยายก้อยตาย ไม่มีผลต่อจิตใจของแม่นายเลยสักนิด”

“คิดดูสิ แม่เสียลูกไปแล้วคนหนึ่ง ถ้าชวัลเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะทนรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้จริง ๆ เหรอ ฟังและเข้าใจแม่นะ แม่จะไม่ยอมเสียชวัลไป”

“ก็ถ้าคนพวกนั้นได้รับกรรมที่สาสม แม้ต้องแลกกับความตายแล้วละก็ ผมก็ยอม”

*******************

กันตาเปิดเปลือกตามองขึ้นมาก็เห็นแต่ความมืดมน มืดราวกับปิดตาตัวเอง มือเรียวควานไปรอบ ๆ ก็สัมผัสได้แต่พื้นกระเบื้อง ข้างกายว่างเปล่าสิ้นดี

สักพักเมื่อสายตาปรับระดับชินกับความมืดไปบ้างได้แล้วในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดสนิท ก็มีแสงส่องเข้ามาที่หน้าต่างไม้คู่

พอครั้นจะดีดตัวลุกขึ้นก็ล้มหน้าราบไปกับพื้น ข้อเท้าเธอถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ดิ้นไปก็เจ็บตัวเปล่า ขาที่โดนยิงก็ปวดร้าวเข้ากระดูก แม้กระสุนไม่ได้ฝังใน ความร้อนของกระสุนที่ถากผ่านผิวหนังก็ร้อนไหม้ปวดแสบไปด้วย

กลิ่นคาวคลุ้งของเลือดชวนให้คลื่นไส้ บวกกับกลิ่นเหงื่อไคลซึมทั่วตัว ผลก็มาจากที่ไอ้หมาบ้าที่มันสั่งให้เธอวิ่งตามรถ ทำอย่างกับว่าเธอไม่ใช่คน

ปั่นป่วนในลำไส้ชวนให้อาเจียน หลายครั้งพอได้กลิ่นก็เกือบขย้อนเอาสิ่งที่กลืนลงไปในกระเพาะเมื่อเช้ามืดนี้ออกมาทางปาก

กันตาก้มหน้ากอดเข่าทั้งสองข้างอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้น้ำตานองใบหน้าสวยหวาน หยดน้ำใส ๆ ร่วงรินหล่นบนชุดเจ้าสาวที่กอดมันเอาไว้ ถอนสะอื้นเป็นระยะ

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้อง กันตาแผดออกมาด้วยความคับแค้นในใจ อดกลั้นความโกรธแค้นในอก ถ้าในวินาทีนี้เธอฆ่ากรชวัลได้ ก็จะไม่ลังเลเลยด้วยซ้ำ

ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง

คงจะทุกข์ร้อนในใจ ขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้

เธอแทบอกจะแตกตายอยู่แล้ว

แอ๊ด! เสียงประตูถูกดันเข้ามาในห้อง พร้อมกับแสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามาให้เธอมองเห็นอะไรได้ชัดมากขึ้น

กันตาเงยหน้ามองน้ำตายังนองหน้า สองมือปาดออกลวกๆ มองคนที่เดินเข้ามาอย่างท้าทายใจกล้า ทั้ง ๆ ที่มือข้างนั้นเขาจับด้ามปืนเอาไว้ข้างกาย คนไร้อาวุธอย่างเธอจะสู้เขาได้อย่างนั้นเหรอ

“จะร้องหาพระแสงอะไร! เป็นเปรตรึไงกรีดร้องอยู่ได้ แผดเสียงออกไปตั้งไกล หุบปากไปเลยนะถ้าไม่อยากโดนกระสุนกรอกปาก”

“แล้วแกมาถามหาพระแสงอะไร ไอ้สารเลว!”

ต่อให้เจ็บมากกว่านี้ เธอก็ยังจะต่อปากต่อคำกับเขา

“บ๊ะ! เกิดมายังไม่เคยเจอใครปากดีเท่านี้เลย” คนที่ถือปืนแน่นกัดฟันกรอด ท่องไว้ในใจ อย่าเพิ่งฆ่า จับตัวมาเพื่อทรมาน ถ้ากันตาตายไป ทุกอย่างมันก็จบ

ร่างกายเหนื่อยอ่อนแทบหมดกำลัง อ่อนเพลียไม่มีแรงเคลื่อนไหวของกันตามันฟ้องต่อหน้ากรชวัล ตัวเธอสั่นงันงก แน่ละว่าเธอไม่ได้กลัว กันตาหนาวสั่นสะท้านเหมือนจะเป็นไข้ ความหนาวเยือกเข้าไปในอกจับขั้วหัวใจ

“พ่อเลี้ยงครับ แม่นายให้เอาข้าวมาให้กันตา” ชัย ลูกน้องคนสนิทเดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง

“เอามาให้ฉัน” กรชวัลแบมือแล้วลูกน้องมันก็วางจานลงฝ่ามือใหญ่ของเจ้านาย คนตัวสูงสาวเท้าเดินไปใกล้ ๆ ย่อตัวนั่งลงชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง

“แม่นายเขาใจดี เมตตาเธอ แถมยังแบ่งกับข้าวที่ฉันต้องกินเย็นนี้ใส่จานมาให้เธอด้วย”

เขามองข้าว สลับมองหน้าของเธอ

“แต่ฉันมันร้าย ไม่คิดจะเจียดความเมตตาให้เธอแต่แรกอยู่แล้ว เพราะงั้นถ้าคิดว่ามีปัญญา ก็กินเองแล้วกันนะ”

กรชวัลยกจานข้าวขึ้นมาแล้วเทลงไปต่อหน้ากันตา หกลงพื้นอย่างน่าเสียดาย

“รู้ใช่ไหม ว่าหมามันกินข้าวยังไง” เธอยอกแสยงในอกเหลือเกิน เจ็บร้าวทรมานใจ

เสียงหัวเราะดังขึ้นเหมือนสะใจ แต่สีหน้าของเขาช่างเหี้ยมเกรียมขึงขัง ดวงตาคู่งามหลุบมองไปที่พื้น มองเม็ดข้าวที่กองอยู่บนนั้น

“ถ้าหิวก็กินซะนะ”

เพียงเวลาไม่กี่นาที กันตาก็ต้องอยู่ในห้องมืด ๆ เพียงลำพัง ความหิวมันไม่เคยปรานีเธอเลย จนต้องประคองฝ่ามือทำท่าเหมือนรับน้ำ หงายมือแนบส่วนข้างเข้าชิดกัน ประคองมือตักข้าวเข้ามาในปาก กล้ำกลืนฝืนกินด้วยความหิวโหย เผื่อวันพรุ่งนี้จะได้มีแรงได้สู้ต่อ

ในวันที่โหดร้าย เธอมีเพียงน้ำตาเป็นเพื่อนในวันที่มันร่วงหยดอาบแก้มปลอบใจให้ผ่านคืนวันเลวร้ายไปด้วยกันเท่านั้น

หวังให้วันพรุ่งนี้ แสงแรกของอรุณสาดส่องทอประกายขึ้นจากขอบฟ้า ขอให้เธอพบเจอสิ่งที่ดีกว่าวันนี้

หลังจากที่กินพอประทังชีวิตต่อไปได้ กันตาก็นอนแบ็บอยู่กับที่เพราะเจ็บหนัก ทำท่าราวกับจะไม่รอด ขดตัวงอก่องอขิงบนพื้นกระเบื้องเย็นเยือกด้วยความหนาว

น้ำตาหยดสุดท้ายร่วงไหลลงหางตา หญิงสาวหลับตานอนไปด้วยความทรมาน ไม่รู้ว่าหลับไหลไปตั้งแต่เมื่อไร สตินึกคิดอยู่ในภวังค์ของความฝัน จนไม่อยากตื่นขึ้นมา

ไม่อยากที่จะต้องตื่นมาพบหน้า เจอะเจอผู้ชายอย่างกรชวัล

/////////////////////////