เซเลนเธเลี่ยน อาณาจักรมายา

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่7โรงเรียนพิทักษ์โลกและเพื่อนกันฉันและเธอ

ตอนที่7 โรงเรียนพิทักษ์โลกและเพื่อนกันฉันและเธอ

    โรงเรียนพิทักษ์โลก  เป็นโรงเรียนที่ฝึกสอนบุคลากรชั้นนำของโลก  ไม่ว่าจะเป็นผู้นำประเทศ  แม่ทัพอันดับหนึ่ง  จอมเวทย์เขตแดนโลก  ผู้ตรวจการแผ่นดิน  ฯลฯ  ก็ล้วนแต่ผ่านการเรียนที่นี่มาทั้งนั้น

    โรงเรียนพิทักษ์โลก  เป็นเกาะกลางทะเลมีพื้นที่กว่าพันกิโลเมตรรอบเกาะ  มีสาขาวิชาให้เลือกเรียนมากมาย  เช่น  ยุทธศาสตร์การสงคราม  ศิลปะการต่อสู้  มนตรามหาเวทย์  เป็นต้น  แม้จะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่มากแต่จำนวนผู้เข้าเรียนแต่ละปีนั้นไม่ได้มากตามเลย  เนื่องจากต้องการคัดบุคคลที่พิเศษจริง  การสอบเข้าจึงเป็นอะไรที่ไม่น่าเอ่ยถึง  แต่แม้จะเข้ายากขนาดไหนก็ยังมีผู้มาสมัครไม่ต่ำกว่าหมื่นคนทุกปีเพราะค่าเล่าเรียน  ค่าที่พัก  และค่าอะไรต่างๆอีกจิปาถะ  จะไม่เสียค่าใช้จ่ายเลยแม้แต่แดงเดียว  และถ้าจบออกมามีงานทำแน่นอนไม่ต้องวิ่งหาแต่งานซะอีกที่แทบจะบินมาหาเรา  ผู้ที่มีสิทธิจะสมัครเข้าได้นั้นจะต้องมีอายุไม่ต่ำกว่า  สิบสามปี  และต้องยอมรับได้ทุกกรณีถ้าเกิดอะไรขึ้น  เช่น  พิการหรือเสียชีวิตทางโรงเรียนจะไม่ชดใช้ค่าเสียหายใดๆทั้งสิ้น

“ฮึก!ฮือๆ”เสียงร้องไห้หวานใสที่ดังระงมทั่วบริเวณ  จนใครผ่านไปผ่านมาหันมองกันล่อกแล่ก

“นายจะร้องไห้ทำไม  เป็นผู้หญิงรึไงฮะ”ซาเรสเอ่ยอย่างรำคาญ  เพราะเขาเริ่มได้ยินเสียงร้องไห้ตั้งแต่ที่ปราสาทจนตอนนี้พวกเขานั่งอยู่บนเรือข้ามทะเลจนใกล้จะถึงโรงเรียนพิทักษ์โลกอยู่แล้ว

“นายไม่ได้เป็นฉันก็พูดได้นี่ ท่านพ่อทิ้งฉัน  ฮือๆ  ท่านไม่เคยทิ้งฉันให้ห่างกายตั้งแต่ท่านแม่เสียนะ”ฮิโร่แหวกลับพลางมองหน้าซาเรส  แล้วเริ่มคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เขาร้องไห้

“ท่านพ่อจะส่งข้าไปอยู่โรงเรียนประจำนั่นจริงๆเหรอ”ฮิโร่ถามเสียงอ่อย  ขณะนี้ทั้งคู่อยู่หน้าวังรอคนรับใช้มารับไปที่ท่าเรือ  เพราะวันรุ่งขึ้นก็จะเปิดรับสมัครแล้ว

“อือ”ราชาออรอนครางในลำคอเป็นการตอบ  พลางกอดอกหันหน้าไปอีกทาง

“ท่านพ่อครับ!!”ฮิโร่พุ่งเข้ามาเกาะขาผู้เป็นพ่อเช่นทุกครั้งที่อ้อน “ผมสัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซน  ไม่แอบออกไปเล่นข้างนอก  จะไม่ทำให้ท่านหนักใจ  อย่าทิ้งผมเลยนะคร้าบ”

ราชาออรอนที่หันมามองใบหน้าผู้เป็นลูกนิดนึงก่อนจะตัดใจสะบัดหน้ากลับ “ไม่!  ครั้งนี้พ่อจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว  ถึงเวลาที่ลูกจะต้องยืนหยัดด้วยตัวเองแล้ว”

“ฮือๆไม่เอา  ข้าไม่ไปอ้า!ไม่ไปๆๆๆๆ”ฮิโร่ปล่อยโฮพลางชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น

“ฮิโร่!!  เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”ราชาออรอนหันมาดุ “พ่อเป็นราชา  และลูกก็เป็นเจ้าชาย  เป็นรัชทายาทที่จะครองประเทศนี้ต่อไป  และพ่อคงไม่ได้อยู่ดูแลลูกตลอด  มันถึงเวลาที่ลูกจะต้องเลิกทำตัวเป็นเด็กและเติบโตเป็นผู้ใหญ่เสียที  อยู่ที่นั่นฝึกตนให้แข้งแกร่ง  นำความรู้มาพัฒนาประเทศต่อจากพ่อ”ฮิโร่ที่โดนดุก็เริ่มหยุดดิ้นและหยุดร้อง “ซาเรสก็อยู่กับลูกด้วยพ่อเชื่อว่าเขาจะดูแลลูกแทนพ่อได้”

“ครับ  ผมเข้าใจแล้ว”ฮิโร่รับคำเสียงสะอื้น

“อือ  เข้าใจแล้วก็ไปเถอะลูก”ฮิโร่ลุกขึ้นมากอดผู้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากกัน

    ราชาออรอนกอดตอบแนบแน่น  เขาไม่อยากให้ลูกชายคนนี้ต้องพรากจากอกเขาไป  ฮิโร่เปรียบเสมือนตัวแทนภรรยาของเขาที่ด่วนจาก  ถ้าเป็นไปได้เขาจะขอหยุดเวลาอยู่ตรงนี้  ที่ตรงนี้  ในอ้อมกอดน้อยๆนี้  นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้กอดลูก  วันข้างหน้าเขาอาจไม่ได้มีชีวิตกลับมาจากสงคราม

    เวลาผ่านไปเนิ่นนาน  แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นจากผู้ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับเด็กชาย  ทำให้รู้สึกว่าอ้อมกอดนี้เพิ่งเริ่มอยู่ร่ำไป  เขาไม่อยากจะจากพ่อไป  ดังเช่นที่แม่เขาได้จากพ่อไปแล้ว  แต่ก็คงถึงเวลาเช่นที่พ่อเขาว่า  ถึงเวลาต้องเลิกเล่น  ถึงเวลาต้องเลิกเอาแต่ใจ  และถึงเวลาที่ต้องเป็นผู้ใหญ่เสียที

    ราชาออรอนแม้ไม่อยากปล่อยแต่ก็ต้องปล่อย  เขาพยายามไม่มีน้ำตาเพื่อให้ผู้เป็นลูกไม่คิดว่านี่เป็นการจากลาที่สำคัญอะไรนัก

“ผมไปแล้วนะครับ  แล้วท่านพ่อไปเยี่ยมผมบ้างนะ”

“อือ  ตั้งใจเรียนนะ”แล้วฮิโร่ก็ออกเดินทาง

    เมื่อยานบินไปได้จนลับตา

“โฮฮฮฮฮ!!”แล้วบ่อน้ำตาอันตื้นเขินก็แตก

“ฝ่าบาทอย่าทรงกรรแสงตรงนี้สิ  ประเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี”เซโรสเตือนพร้อมกับลูบหลังปลอบด้วย

“ฮืออออ!!!”ราชาออรอนหันมาซบไหล่บิดาคนที่สองของเขา

‘เฮ้อ  บ่อน้ำตาตื้นกันทั้งตระกูล  ตั้งแต่พ่อยันหลานเล้ย’

“ฮืออออ!!ท่านพ่อ  แงๆๆ”ฮิโร่ร้องหนักกว่าเดิมจนหลายคนเริ่มหันมามองมากขึ้น

“เฮ้อ”ซาเรสถอนหายใจ  แล้วเริ่มคิดถึงสิ่งที่ปู่บอก

“จำไว้นะ  ถ้าไม่จำเป็นอย่าเอาดวงแก้วศาสตราออกมาใช้พร่ำเพรื่อ  เพราะมีคนที่ต้องการมันอยู่หลายคน”เซโรสพูดกรอกหูซาเรสให้ระวังเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง “และที่สำคัญถ้าเจอพวกที่ใส่เกราะเป็นอาวุธละก็  อย่าแสดงตัวว่าเป็นทายาทตระกูลช่างทำอาวุธเด็ดขาด  เข้าใจนะ”

“ครับ”ซาเรสรับคำ  ทั้งที่ยังสงสัยในบางส่วนแต่ก็ไม่กล้าถาม

“แล้วนี่”ชายแก่หยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมา “เจ้าไปได้มาอย่างไร”

“เฮ้ย!นั่น”เด็กชายร้องเสียงหลง  นั่นมันสร้อยที่กลายเป็นเกราะได้  ของเขานี่นา “ปู่  คืนผมนะ”

“ไม่   เจ้ารู้ไหมว่ามันคืออะไร  มันคืออาวุธของพวกช่างทำเกราะ  อริของเรา”เซโรสดุเสียงเข้ม

“ผม  ไม่รู้”ซาเรสก้มหน้า  ทั้งที่คนให้มากำชับแล้วแท้ๆ  ว่าอย่าให้ปู่เห็น  แต่เขาก็พลาด  สงสัยจะตอนที่เขาสลบไปแล้วปู่ก็เลยเห็นมัน

“งั้นก็ไปได้แล้ว  ไอ้นี่ปู่จะยึดไว้ก่อนจนกว่าจะบอกได้”แล้วชายแก่ก็เก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกง  หันหลังเดินออกไป

“โธ่เอ๊ย!”แค่ของที่ฝากไว้เขาก็รักษามันไม่ได้

“เออนี่  ตอนนั้นนายวิ่งหนีพวกคนชุดดำทำไม”ซาเรสที่หลุดจากภวังค์ก็เอ่ยปากถามเรื่องที่อยากถามมานาน  แต่ไม่มีโอกาสสักที  เพราะเจอกันครั้งแรกก็ซัดซะแล้ว

“ฮึก ฮึบ!”ฮิโร่พยายามหยุดสะอื้น  แล้วพูด “ก็  ก็แค่หาอะไรทำสนุกๆ”

“แล้วอะไรล่ะ  ที่มันสนุก”ซาเรสยังไม่เข้าใจอยู่ดี  ว่ามันสนุกตรงไหน

“ก็  อยากรู้ว่าวิ่งได้ไวแค่ไหน  ก็เลยไปตบหัวเศรษฐีแถวนั้น  ให้มันสั่งบอดี้การ์ดไล่  พอโดนไล่เราก็จะวิ่งได้เร็วสุดชีวิตไง”ฮิโร่ที่หายร้องแล้ว  ก็พูดพลางทำท่าประกอบอย่างภูมิใจ

‘โธ่  คงต้องเล่นคนเดียวตลอดเลยสินะ’

“แล้ว  นายไม่มีเพื่อนเล่นด้วยรึไง”พอซาเรสพูดขึ้นมา  ฮิโร่ก็เริ่มหน้าหงอยลง

“ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนฉันจริงๆหรอก  ที่ผ่านมาก็มีแต่พวกที่จ้องจะหาผลประโยชน์จากฉันกันทั้งนั้น”

    ซาเรสได้ฟังก็เข้าใจ  ว่าทำไมฮิโร่เจอเขาครั้งแรกแล้วต้องสู้กันเพื่อลองฝีมือ

“เอาน่า  ฉันนี่ไงอยากเป็นเพื่อนนายจริงๆ”ซาเรสพูดจากใจจริง

ฮิโร่หันมองซาเรสแบบอึ้งๆ  แล้วจึงยิ้มหวานตอบ “ขอบใจนะ”

“ถึงโรงเรียนพิทักษ์โลกแล้ว!!”เสียงลูกเรือตะโกนบอกปลายทางที่กำลังจะถึง

ทั้งสองมองหน้ากัน  แล้วซาเรสก็พูด “ป่ะ  ไปเผชิญสิ่งใหม่ๆกัน”

“อื้อ!”ฮิโร่ยิ้มรับคำแข็งขัน  แล้วทั้งสองก็กอดคอกัน  มุ่งหน้าสู่ “โรงเรียนพิทักษ์โลก”

TBC