เซเลนเธเลี่ยน อาณาจักรมายา

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5 ปณิธานและการลงโทษ

ตอนที่5 ปณิธานและการลงโทษ

“แกร๊ก”เสียงไขกุญแจสู่บ้านหลังใหม่ที่ใหญ่ไม่เป็นสองรองจากบ้านเศรษฐีอื่นๆในระแวกนั้น  ทำให้เด็กชายสดุ้งตื่นจากภวังค์มองประตูบานใหญ่ที่เปิดออก

“เชิญพระองค์เสด็จ”ชายชุดสูทสีดำที่เป็นองครักษ์นั่งคุกเข่าประนมมืออยู่ข้างประตูบ้าน  พร้อมส่งสายตาเชื้อเชิญให้เด็กชายผู้เป็นเจ้านายตน

“ถึงที่พักแล้วเหรอ”เด็กชายถามเสียงอ่อนและก้าวเท้าเข้าบ้านที่เขาเรียกที่พัก

“ยินดีต้อนรับเพคะองค์ชาย”สาวใช้ในชุดเมดห้าคนประสานเสียงกันพร้อมก้มลงกราบขณะนั่งพับเพรียบ

“หม่อมฉันล่วงหน้ามาจัดเตรียมที่ประทับให้พระองค์  ได้สามวันแล้วเพคะ”สาวใช้สูงวัยที่แต่งตัวต่างจากสาวใช้คนอื่นเงยหน้าขึ้นกล่าว

“อืม  ขอบใจเจ้ามาก  มีอะไรก็ไปทำเถอะ”เด็กชายบอก

“เพคะ”สาวใช้ทั้งหมดประสานเสียงกันอีกครั้ง  ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าหลังบ้านไป

    เด็กชายเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่  ขณะเดียวกันองครักษ์สูทดำก็เดินเข้ามานั่งพับเพรียบข้างโซฟาที่เขานั่งประนมมือแล้วพูด

“บ้านหลังนี้…”

“อย่า!!”เด็กชายตวาดลั่นมององครักษ์อย่างหัวเสีย “อย่าใช้คำว่าบ้านพลาหก  บ้านคือที่ที่มีครอบครัวอยู่แล้วมีความสุข  นี่มันก็แค่คุกที่ท่านพ่อส่งข้ามาจองจำ”

“ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นองค์ชาย  ที่องค์ราชาส่งท่านมาที่นี่ก็เพื่อตัวท่านเอง อย่างไรเสียท่านก็เป็นบุตรขององค์ราชาอยู่ดี”พลาหกพูดปลอบ

“หนึ่งพันสามร้อยยี่สิเจ็ด พลาหก ข้าเป็นบุตรลำดับที่หนึ่งพันสามร้อยยี่สิบเจ็ด!  เจ้ายังคิดว่าท่านพ่อยังจำชื่อข้าได้รึเปล่า”เด็กชายตวาดใส่หน้าองครักษ์ผู้เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเพื่อนของเขา

พลาหกหรุบหน้าลงพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ท่านคือเจ้าชายราพณาสูร ราชบุตรแห่งท้าว วสันตตีมารสูร เจ้าครองประเทศลงกา นครยักษ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ใยท่านต้องคิดเล็กคิดน้อยเยี่ยงนี้ เหตุไฉนท่านไม่ฝึกตนที่นี่ให้แข็งแกร่งแล้วกลับไปตอกหน้าพวกพี่น้องที่เคยแกล้งท่านให้หงาย แล้วทำให้ท่านพ่อของท่านภูมิใจล่ะพะยะค่ะ”พลาหกปลอบแกมสอนให้เจ้านายน้อยของตนเช่นทุกครั้ง

ใช่ทุกครั้งที่โดนกลั่นแกล้ง  ทุกครั้งที่โดนดูถูก  ทุกครั้งที่โดนเมินเฉยจากพ่อผู้ไม่เคยสนใจ

“องค์ชาย  แม้พระองค์จะไม่เหลือใคร  ขอให้รู้ว่าข้าพระองค์ไม่เคยอยู่ห่างกายท่านเลย”

ราพณาสูรมององครักษ์ที่เปรียบเสมือนพี่ชายของเขาตลอดมา  ใช่เขายังเหลือพลาหกที่ไม่เคยทิ้งเขาไปไหนเหมือนท่านแม่ที่คอยมองเขาอยู่บนสวรรค์ตลอดเวลา  เขาจะต้องเข้มแข็งเพื่อจะได้ไม่โดนดูถูกอีกต่อไป

“แล้วโรงเรียนที่จะเข้าเปิดเมื่อไหร่ล่ะ”ราพณาสูรเปลี่ยนเรื่องแล้วยิ้มตอบ

“เอ่อ…”พลาหกที่จนแล้วจนรอดไม่ว่ากี่ปีก็ตามอารม์เจ้านายตนเองไม่ทันสักทีทำหน้าเหรอหรา  และยิ้มออกมา “อีกสามวันพะยะค่ะ”

“อือ…อ”ซาเรสสลึมสลือตื่นขึ้นมาขยี้ตามองเพดานที่เหมือนกับจะหมุนติ้วเป็นลูกข่างชวนปวดหัว

“โอย…ย”เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงกุมขมับอย่างปวดหัว  เมื่ออาการเริ่มบรรเทาแล้วเขาก็หันมองรอบตัวเพื่อดูว่าเขาอยู่ที่ไหน

“แอ๊ด…ด”เขารีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที  แต่ก็ต้องยกมือขึ้นคอยกุมตาอย่างรวดเร็วเพราะสู้แสงที่สาดส่องมาจากประตูไม่ไหว

“อ้าว   ฟื้นแล้วเหรอ”เสียงเล็กที่ยังไม่แตกหนุ่มดังขึ้นทำลายความเงียบ “เห็นปู่นายบอกว่าไม่สบาย”

    ซาเรสพยายามหรี่ตาปรับแสงมองบุคคลปริศนา “ฮิโร่เหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นแมวที่ไหน”ฮิโร่ปิดประตูแล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียงของซาเรส

“ฉันอยู่ที่ไหน”ซาเรสที่ไม่ต้องปรับแสงที่ตาแล้วหันมามองหน้าเจ้าชายแห่งประเทศเอเธนเซียเพื่อนคนใหม่ของเขา

“ห้องของนายในวังนี่แหละ นายหลับไปทั้งวันเลยนะนี่ก็เย็นมากแล้วหิวข้าวใหม”

ซาเรสส่ายหน้า “แล้วปู่ฉันอยู่ไหน”

“กำลังแนะนำตัวกับทหารใหม่อยู่”ฮิโร่ตอบ

“พาฉันไปหน่อยได้ไหม”ซาเรสเอ่ยพลางเลิกผ้าห่มก้าวลงจากเตียง “โอ๊ย!เฮ้ย!!”

    เสียงแรกก้าวลงจากเตียงแล้วร่างกายยังเจ็บอยู่  ส่วนเสียงที่สองคือ…เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!

“เอ่อ…ฉันว่านายไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะนะ”ฮิโร่บอก

“ฮัลโหลเทสท์  หนึ่ง  สอง  สาม  สี่”เสียงเช็คไมค์ดังมาจากลำโพงบนเวทีหน้าลานฝึกทหาร

“เอาล่ะ”ราชาออรอนพูดไมค์อยู่บนเวที  ท่ามกลางทหารหาญกว่าพันนาย ซึ่งเป็นระดับหัวหน้านายกองทั้งสิ้นได้เข้าแถวอย่างเป็นระเบียบรอฟังราชาของพวกตนกล่าว

“ที่เรามาชุมนุมกันในวันนี้  เพื่อต้อนรับการกลับมาของ มหาจอมเวทย์แห่งมหาอาณาจักรเอเธนเซีย บางคนผู้เป็นทหารใหม่อาจจะไม่รู้จัก  ปรบมือต้อนรับ ล้างบางสิบทิศท่านเซโรส  !!”ราชาออรอนผายมือมาทางเซโรส

    ชายแก่ก้าวเท้ามาด้านหน้าเวทีพลางรับไมค์ ท่ามกลางเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจอื้ออึงไปทั้งสนามฝึก

“สวัสดีทหารหาญทุกคน  ถ้าใครอยู่ทันพอที่จะเคยร่วมงานกับฉันก็คงจะรู้ว่าฉันเป็นอย่างไร”เซโรสพูดแค่นี้ก็มีทหารหลายคนกลืนน้ำลายดังเอื๊อกใหญ่ “ต่อไปฉันจะมารับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ  มีอำนาจเทียบเท่ากษัตย์  และฉันไม่ชอบเห็นทหารที่ไม่ดี  ราชาองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ว่า ทหารคือสุภาพบุรุษถืออาวุธ  ดังนั้นทหารที่ไม่มีเกียรติ  ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ  ต้องถูกลงโทษ  เช่นทหารนายนี้”

    เซโรสปรบมือสองสามที  ก็มีทหารสองนายหิ้วปีกทหารคนหนึ่งมา  ทหารคนที่ถูกหิ้วก้มหน้ามองพื้นอย่างสำนึกผิด

“ทหารนายนี้  ทำท่าวางโตไล่ผู้ที่จะมาเข้าเฝ้าองค์ราชา  ด้วยการมองคนจากภายนอก  ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ  ขาดวินัยในการเป็นทหาร  และชายผู้นี้จะถูกนำไปเลี้ยงจระเข้”

จบคำพิพากษา  นายทหารผู้ถูกลงโทษเข่าทรุดแล้วร้องขอ “นายท่านอย่าฆ่ากระผมเลย  ผมผิดไปแล้วผมยังไม่อยากเป็นอาหารจระเข้  ลดหย่อนโทษให้ข้าหน่อยเถอะขอรับท่านผู้สำเร็จราชการ”

“เดี๋ย…”

“ตอนนั้นข้าไม่รู้จริงๆว่าเป็นท่าน  ข้าเป็นทหารใหม่ไม่ประสีประสา  ข้ามีลูกสามเมียอีกสี่ให้ต้องเลี้ยงดูและข้าก็ยัง…บลาๆ บลาๆ”เขาพล่ามไม่หยุดจนเซโรสเริ่มหมดความอดทน

“หยุด!!”เซดรสตะโกนใส่ไมค์จนทุกอาณาบริเวณเงียบกริบ “ต้องให้แปลภาษาคนเป็นภาษาคนรึไงฮะ  ที่บอกให้เลี้ยงจระเข้ก็คือไปเลี้ยงที่ค่ายปศุสัตว์ฝั่งโน้นโน่น”เซโรสชี้มือไปทางด้านที่มีอาคารและฟาร์มเลี้ยงสัตว์  จนทุกคนหันตาม

“นี่เป็นแค่ทัณฑ์บนเท่านั้น  ถ้ายังไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม  รับรองได้โดนจระเข้กินจริงแน่”

“ครับๆทราบแล้วครับ”นายทหาคนนั้นพยักหน้าถี่แล้ววิ่งไปค่ายปศุสัตว์ทันที

“ท่านปกครองอ่อนไปรึเปล่า”เซโรสหันหน้าไปมองราชาออรอนแล้วพูดให้ได้ยินกันสองคน

“โธ่  บิดาบางทีข้าก็อาจดูแลไม่ทั่วถึงบ้าง  แต่ข้าเป็นราชานะ”เซโรสฟังแล้วส่ายหน้า  อย่างนี้ตลอดเวลาหาข้อแก้ตัวไม่ได้ก็อ้างเป็นเจ้าชายบ้างแหละราชาบ้างแหละ  เหมือนพ่อไม่มีผิด

“เอาล่ะที่จะพูดก็มีเท่านี้  แยกย้ายกันได้”เซโรสหันไปพูดไมค์บอกเหล่าทหาร  จนไม่นานก็หายไปจากสนามฝึกหมด

“เอาล่ะ  เดี๋ยวหม่อมฉันขอไปดูหลานสักหน่อย”

“อือ”ราชาออรอนรับคำแล้วก็พากันลงจากเวที

TBC

ตอนนี้ไม่วายนะครับ ฮ่า  ฮ่า