เซเลนเธเลี่ยน อาณาจักรมายา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 นี่หรือเมืองหลวง!!!

ตอนที่ 1

ในจักรรวาลอันกว้างใหญ่นามว่า ”ลาร์จเจอรี่” มีดาวเคราะห์น้อยและดาวฦกษ์ อยู่มากมาย หนึ่งในนั้นมีดาวที่สวยงามมากดวงหนึ่ชื่อว่า ”โลก“ โลกมีสิ่งมีชีวิตหลายแบบ หลายพันธุ์ หลายขนาน และหลายตัว แต่เผ่าพันธุ์ที่มีเยอะมากที่สุดคือมนุษย์ และนี่คือเรื่องราวของจักรวาลนามว่า “ลาร์จเจอรี่” นั้นเอง

         -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- 

   “ซาเรสตื่นได้แล้ว!!” เสียงของชายแก่ดังมาก จนเด็กหนุ่มสดุ้งสุดตัว ตาสว่างทันที

   “โธ่ ปู่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าปลุกแบบนี้อีก” เด็กหนุ่มบนอย่างเคยชิน แพราะเขาโดนปลุกอย่างนี้ทุกเช้า “ตกใจหมดเลย” 

   “ก็เจ้าเป็นคนตื่นยากนี้ ปู่เรียกดีๆ สะกิดแล้วก็ไม่ได้ผล” ชายแก่บนกลับอีก “ก็เลยต้องตะโกน”

   “ฮึ้ย!” เด็กหนุ่มสบถอย่างอารมเสีย

   “ไม่ต้องมาฮึ้ยเลย” ชายแก่พูดอย่างหมั่นไส้ “ไป ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เราต้องไปกันแล้ว”

   เด็กหนุ่มจึงลุกอย่างโดยดี เข้าไปอาบน้ำ สักครู่หนึ่งจึงออกมา โดยคาดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไว้ที่เอว แต่พอออกมาก็ไม่เห็นชายแก่อยู่แล้ว เขาก็ไม่สนใจอะไร เด็กหนุ่มแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพร้อมออกเดินทาง พอออกจากห้องนอนมาได้แล้ว เด็กหนุ่มก็พบกับปู่เขาที่จัดกระเป๋าแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว และนั้งรออยู่บนโซฟาในบ้าน

   “อ้าว เสร็จแล้วเรอะ” ชายแก่ถาม “งั้นไปกันได้แล้วไป” แล้วชายแก่ก็ขึ้นยานบินรุ่นเก่าของพวกเขาเอง เด็กหนุ่มจึงต้องไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง


          -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --

   ท่ามกลางเมืองหลวง ณ จัตุรัสกลางเมือง ที่คลาคล้ำไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไข่วมากมาย ซาเรสและปู่ของเขา เดินทางมาถึงเมืองหลวงจนได้ หลังจากที่ขึ้นยานโกโรโกโสอยู่นาน

   “เดี่ยวปู่ไปทำธุระสักหน่อย เจ้ารอปู่ที่สวนสาธารณะนั้นนะ” ชายแก่พูดเสร็จ เด็กหนุ่มก็หันไปตามที่มือของปู่เขาชี้ และเขาก็เห็นเป็น สวนสาธารณะชึ้งมีต้นไม้เขียวชอุ่ม ให้ร่มเงาได้เป็นอย่างดี มีม้านั้งเรียงรายอยู่ตามโคนต้นไม้บางต้น ซิกแซกสลับกันไปมาระหว่างถนนกับทางเดินออกกำลังกาย เด็กหนุ่มมองอยู่พักหนึ่ง และหันกลับมาปรากฎว่าชายแก่ไม่อยู่ซะแล้ว

   “อ้าว” เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆปู่ก็ปล่อยเขาไว้คนเดียว “ไปชะแล้ว” เด็กหนุ่มถอนหายใจ แล้วเดินไปที่สวนสาธารณะตามที่ชายแก่บอก


    -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --

   “หยุดนะ!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นในถนนทางเดินของสวนสาธารณะ เด็กหนุ่มหันไปมองทันทีพบว่ามีชายใส่สูทสีดำแว่นตาดำ 4-5 คนวิ่งไล่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “บอกให้หยุดไง”เด็กหนุ่มเห็นแล้วจะอยู่เฉยได้ไง คิดได้ดังนั้นคิดได้ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างชายชุดดำกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

   “เฮ้ย!!”ชายชุดดำคนที่วิ่งนำหน้ามา ตกใจแทบจะหยุดท้าวไม่ทัน “ไอเด็กบ้านี่เข้ามาขวางทำไมว่ะไม่ดูตาม้าตาเรือเลย”

   “แล้วพวกคุณวิ่งไล่เขาทำไม” เด็กหนุ่มไม้รอให้ชายชุดดำด่าต่อ จึงถามไป ในขณะเดียวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เลิกวิ่ง และหันมามองการสนทนาของทั้งสอง พลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย

   “แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยว่ะ” ชายชุดดำไม่ตอบคำถามเขาซ้ำยังถามกลับด้วยน้ำเสียงโมโหเป็นอย่างมาก

   “ถ้าคุณไม่มีคำตอบ ผมก็ให้คุณผ่านไปไม่ได้” เด็กหนุ่มยื่นคำขาด กับชายชุดดำคนนั้น

   “งั้นมันคงต้องลองชะหน่อยแล้ว ว่าจะแน่แค่ไหน” ชายชุดดำใช้น้ำเสียงหยันๆ เล็กน้อยในการกล่าว ก่อนที่จะเรียกลูกน้อง

   “เฮ้ย จัดให้มันหน่อยสิ มันอยากลองของ”

   สิ้นคำของผู้เป้นหัวหน้า ชายชุดดำที่เหลือจึงหยิบกระบองยืดได้ออกมาใช้ เด็กหนุ่มไม่ยอมให้พวกมันกรูกันเข้ามาตี เขาพุ่งไปไกลๆพวกมันแล้ว “ถุย” ใช่แล้วน้ำลาย เขาพ้นน้ำลายออกมาลูกใหญ่พอดู เจ้าน้ำลายก้อนพอเหมาะ พุ่งเขาไปทางชายผู้หนึ่ง เขาตกใจและยกแขนขึ้นบังหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว น้ำลายก้อนนั้นเข้าปะทะแขนเสื้อของเขา และทันใดนั้นเองก็มีเสียงฉ่า~ๆ อละควันขาวโพยพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเขา และทันใดนั้นเอง

   “โอ๊ย~ๆ เสียงร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมสะบัดมือและดิ้นพลาดไม่เป็นส่ำ และพอเขาถกแขนเสื้อออกดูปรากฎรอยไหมที่แขนของเขา

   “มันเกิดอะไรขึ้น” ชายผู่เป็นหัวหน้ารีบถามขึ้น หลังเกิดเหตุการณ์

   “ไม่มีอะไรมาก ก็แค่น้ำย่อยที่ฉันขย่อนออกมาก็เท่านั้น แค่น้ำย่อยของฉันมันแรงกว่าคนอื่นแค่นั้นเอง” เด็กหนุ่มตอบหน้าตาเฉย เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา “ทำไมหรอ” 


เนื่องจากปู่ของเด้กหนุ่มนั้นเป็นหมอสมุนไพรแบบโบราณ เขาจึงได้รับสืบทอดวิชาแพทย์ และสมุนไพรใดที่ทำให้ร่างกายแข็งแรง ปู่เขาบังคับให้กินหมด แลสอนวิธีใช้ด้วย


   "ยังจะมาทำแอ๊บแบ๊วอีก แกเป็นคนรึเปล่าฟะ" หัวหน้าชายชุดดำพูดอย่างโมโหและกลัวเกรง "เฮ้ย พวกที่เหลือนะ ลุยมันสิ" ชายชุดดำที่เหลือทำท่าทางคิดหนัก จนกระทั่งชายคนหนึ่งพุ่งเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆ เด็กหนุ่มไม่อยู่เฉยกระโดดหลบฉากมา


   "มัจฉาวารีแปร"เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นเบา พร้อมผายมือไปข้างหน้า บังเกิดไอน้ำในอากาศควบแน่นเป็นก้อน และบิดเกลียวหมุนคว้างกลางอากาศ จากช้าๆเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆแรงขึ้นๆ พายุนั้นปรากฎรูปปากฉลามพร้อมฟันอันแหลมคม เด็กหนุ่มสบัดมือเล็กน้อยพายุขนานย่อมก็พุ่งเข้าใส่ชายชุดดำพวกนั้นทันที


   "เหวอ~~!!!!!โครม!~~ซ่า~~!!" ชายชุดดำบางคนปัดมือป้อง บางคนก็หมอบลงข้างล่าง แต่ไม่รอดสักคนเมื่อพายุจักการกับพวกชายชุดดำเรียบร้อย ก็ค่อยๆคลายตัวลงและหายไป เหลือแต่น้ำที่เจิ่งนองเต็มพื้น และชายชุดดำก็เหลือเพียงกางเกงใน เพราะเสื้อผ้านั้นขาดวิ้นไปหมด และมีรอยแผลคล้ายของมีคมกรีดเต็มร่างกาย


   "เก่งนั้กนะไอหนู ฝากไว้ก่อนเถอะ" หลังจากพูดประโยกอมตะแล้วชายชุดดำกับพวกก็วิ่งหนีหายไป


   "เดี่ยวแล้วเงินค่าฝากล่ะ" เด็กหนุ่มพูดเชิงล่อเล่นกลับไปเเต่ชายคนนั้นไม่อยู่ชะแล้ว "อ้าว ไปชะแล้ว" เด็กหนุ่มเพิ่งคิดได้ว่าเขามาสู้กับพวกนั้นเพื่ออะไร ก็หันกลับไปหาเด็กคนนั้น แต่ปรากฎแค่ถนนที่ว่างเปล่า "นี่ก็ไปแล้วหรอ" เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วกับไปนั่งรอปู่ของเขาที่เดิม