เซเลนเธเลี่ยน อาณาจักรมายา

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่8 ไครซิส นอยด์และการสอบเข้า

ตอนที่8 ไครซิส  นอยด์และการสอบเข้า

“กัปตันครับ  อีกสิบนาทีเราจะถึงดาวโลกแล้วครับ”เสียงแหลมเล็กดังมาจากลูกเรือยานอวกาศ    พริสทพาสต์    เป็นยานอวกาศขนาดเล็ก    ใช้สำหรับสำรวจตรวจสอบลักษณะทางกายภาพของดาวเล็กๆ   

“อือ”เสียงที่เล็กไม่แพ้กันของกัปตันยานพริสทพาสต์ตอบ

    กัปตันเป็นชายหรือหญิงไม่อาจทราบได้    เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์    ศรีษะล้านเลี่ยนไร้เส้นผมที่โก่งยาวไปทางด้านหลังมากจนหน้าตกใจ    ตาดวงโตสีดำทั้งดวงจนไม่เห็นตาขาว    ผิวสีขาวทั้งร่างตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า    ร่างเล็กเท่าเด็กสิบขวบอยู่ในชุดสูทสีขาวสลับสีเงินสวมหมวกคาวบอยสีเดียวกับชุด    ที่ไม่สามารถใส่ศรีษะได้อย่างเต็มที่เนื่องจากขนาดศรีษะที่ใหญ่กว่าตัวมากนัก

“เตรียมลงจอด    ทุกคนอย่าลืมสวมเครื่องแปลภาษา    อีกสิบวินาทีลงจอด   9…8…7… 6…5…4…3…2…1    !!!”

      “ครืนๆๆ”เสียงประหลาดดังมาจากบนฟากฟ้าที่ครึ้มขมุกขมัว    เหล่าชาวบ้านระแวกนั้นพากันออกมาจากบ้านชี้มือชี้ไม้ด้วยความตื่นเต้น

“องค์ราชาพะยะค่ะ    ขณะนี้มีวัตถุประหลาดกำลังบินลงมาจากน่านฟ้า    เหนือหมู่บ้านทางแถบตะวันตก    คาดว่าน่าจะเป็นยานอวกาศพะยะค่ะ”  การ์โด้    แม่ทัพที่สี่รับข่าวจากนายทหารมากราบทูลองค์ราชาออรอน

“บิดา    รึว่าพวกนั้นจะมาเร็วกว่าที่คิด”ราชาออรอนหันไปถามเซโรสอย่างกังวล

“ข้าก็ไม่ทราบได้    ทางที่ดีข้าว่ารีบไปที่หมู่นั้นก่อนดีกว่า    เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นจะสายเกินแก้นะพะยะค่ะ”เซโรสตอบ

    แล้วราชาออรอนก็ยกทัพไปเตรียมการเผื่อเกิดสงคราม    หมู่บ้านเวลส์ เป็นหมู่บ้านเล็กๆแถบชานเมืองด้านทิศตะวันออกที่สงบสุข    แต่วันนี้อาจจะกลายเป็นสมรภูมิย่อมๆของการรบกันระหว่างดาว    ชาวบ้านที่ยังไม่รู้เรื่องก็ตื่นเต้นพากันวิ่งไปดูจุดที่ยานตก    จนทหารที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นต้องรีบออกมากันเป็นพื้นที่อันตราย

    ไม่นานราชาออรอนและกองทัพก็มาถึงอย่างรวดเร็วด้วย    ยานบินเวทมนต์รุ่นใหม่ล่าสุดของกองทัพ    ที่สามารถเคลื่อนที่ได้ด้วยความเร็วกว่า  ห้าร้อยกิเมตรต่อชั่วโมง

     “ครืนๆๆ”ยานพริสทพาสต์ลงจอดเป็นผลสำเร็จ    เหล่าทหารผู้กล้าแห่งเอเธนเซียเข้าล้อมกรอบยานขนาดเล็กโดยมีราชาออรอน  เซโรส  และแม่ทัพใหญ่อีกสี่คนอยู่ด้านหลัง

    “ครึก แช่ๆๆ”ประตูยานพริสทพาสต์ค่อยเปิดออก    เผยให้เห็นเงาร่างเล็กๆหลายสิบร่างยืนรอประตูเปิดเสร็จ    ทหารทั้งหลายต่างกำอาวุธแน่นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย    เพื่อเตรียมพร้อมรับมือทุกสถานการณ์ที่อาจเกิด

“สวัสดีมนุษย์โลก    ไม่ต้องกลัว    เรามาอย่างเป็นมิตร”กัปตันและลูกเรือชูมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวเพื่อแสดงความบริสุทธิ์

“พวกท่านเป็นใคร    มาเยือนโลกของพวกเราด้วยสาเหตุอันใด”ราชาออรอนถามด้วยเสียงอันดังก้อง    กัปตันค่อยลดมือลงเหล่าลูกเรือเมื่อเห็นกัปตันลดมือลงก็ทำตาม

“พวกเราเพื่อมาบอกข่าวเกี่ยวกับ    เรื่องที่พวกท่านจะทำสงครามกับพวกดาวป่าเถื่อนนั่น    และช่วยพวกท่านทำสงคราม”กัปตันบอก

    ราชาออรอนส่งสัญญาณมือให้เหล่าทหารลดอาวุธลง    เพราะนี่เริ่มเข้าขั้นตอนการเจรจาไม่ใช่สงคราม “ใหนท่านลองอธิบายมาสิ”ราชาออรอนบอก

“ไม่จำเป็น    เพียงท่านหาตัวเด็กหนุ่มที่ชื่อเซโรสมาหาข้า    เขาจะสามารถบอกทุกอย่างได้เอง”กัปตันพูดขณะเดินลงมาบนพื้นด้านล่าง

    เซโรสตกใจเล็กน้อยที่มีชื่อตนดังมา    เขาจึงเริ่มสังเกตชายคนนั้นอย่างถี่ถ้วนเมื่อเขาลงมาโดนแสงแดด    ร่างเล็กที่ไม่ใช่มนุษย์โลกในชุดสูทสีขาว    และหมวกคาวบอยสีขาว    หมวกคาวบอย?สีขาว?    รึว่า!!

“ท่านคือ    นอยด์    ไครซิส นอยด์ใช่ไหม!”เซโรสร้องถามขึ้นพลางเดินมาด้านหน้า    เขาและกัปตันมองหน้ากันไปมา

“ใช่    ข้า  ไครซิส  นอยด์    เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ    แต่ข้าค่อนข้างมั่นใจว่าไม่รู้จักท่านนะ      เอ๊ะ!     รึว่า”นอยด์เริ่มมองชายแก่อย่างพินิจ

“ข้าเซโรสไง!เซโรส  โอบีลาส  เมล    เพื่อนท่านไง”เซโรสร้องพลางยิ้มอย่างดีใจ    นอยด์และเซโรสเริ่มเดินเข้าหากัน

    ตอนนี้นอยด์และเซโรสเหมือนจะเล่นมองตากัน    แต่นอยด์น่าจะเป็นฝ่ายเล่นคนเดียวมากกว่า    เขามองเซโรสตั้งแต่หัวจรดเท้าและเดินดูรอบๆ    เหมือนเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์แต่ไม่ลองสินค้าเท่านั้นเอง

“เจ้าคือเซโรสเหรอ”นอยด์ยังถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อ

“ใช่! ข้าเซโรสไง  ด็อกเตอร์”เมื่อเซโรสเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกนอยด์    นอยด์ก็อ๋อทันที

“เจ้าคือเซโรสจริงๆด้วย!!”แล้วทั้งสองก็จับมือกันเฮ    กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมสี่สิบปีของเซโรส    แต่ของนอยด์ไม่นานขนาดเซโรส

“ทำไมเจ้าแก่ลงไปขนาดนี้ล่ะ”นอยด์หรี่ตามองอย่างพินิจ

“ท่านหายไปร่วมสี่สิบกว่าปี    แล้วข้าจะไม่แก่ได้อย่างไร”เซโรสยิ้มพูดเคล้าเสียงหัวเราะ    เหมือนเป็นเรื่องตลก

“สี่สิบปีเหรอ    อ้อ!ห้วงเวลาจักรวาลนั่นเอง    ดาวของข้ากับเจ้ามันเวลาไม่เท่ากัน    ของข้าแค่ไม่ถึงสิบปี    แต่ของเจ้าร่วมสี่สิบกว่าปี”นอยด์พูด “ถึงจะช้าไปบ้างแต่ข้าก็มาทันนะ”

“ที่ท่านบอกว่าจะมาบอกข่าว   มันข่าวอันใดรึ”

“อ้อ    มีที่เงียบๆไว้คุยกันไหมล่ะ”นอยด์พูดกระซิบจนเซโรสต้องเอียงตัวลงฟัง

“งั้นเราไปคุยกันที่วัง”

“สวัสดีครับ”ซาเรสและฮิโร่เข้าไปทักทาย    อาจารย์ผู้หญิงท่านหนึ่งที่นั่งโต๊ะเอกสาร    รอรับผู้ที่จะมาสมัครเรียน

“มาสมัครเรียนใช่ไหมจ้ะ”อาจารย์ผู้หญิงถาม    ทั้งสองคนพยักหน้า “นั่งสิ”

“กรอกเอกสารนี่นะ”แล้วเธอก็ยื่นกระดาษให้ทั้งสองกรอก    ทั้งสองก็กรอกจนเสร็จ

“เสร็จแล้วก็ไปสอบเข้าได้เลยนะ    ที่อาคารด้านหลังฉันนี่เลยจ้ะ”อาจารย์สาวชี้ไปที่อาคารด้านหลัง   อาคารนั้นเต็มไปด้วยผู้ที่จะมาสอบเข้า    อายุเท่าๆกับพวกเขามากมาย    มากขนาดไหนน่ะเหรอ    มากขนาดที่ว่าตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว    แต่แถวที่ต่อกันเข้าอาคารนี้ยังแทบไม่ลดลงเลย    การสอบเข้าจะเริ่มพร้อมกันตอนเที่ยง    แต่แถวยังยาวกว่าสามสิบเมตร    พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากไปต่อแถว

    ไม่นานเท่าที่คิด    พวกเขาก็ได้เข้ามาในอาคารเป็นสองคนสุดท้าย    ด้านในอาคารเป็นป่าในเวลากลางคืนที่มีพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่น    นี่เป็นการสร้างสถานที่ด้วยพลังเวทมนต์กาลเวลา    คาดว่าผู้ใช้มีฝีมืออยู่มากทีเดียว   ที่สามารถสร้างป่าโดยใช้เวทมนต์กาลเวลาทำให้มันโตเร็วขึ้น   และโตเท่าๆกันเกือบหมดก็แสดงว่าต้องใช้พลังแบบปกคลุมพื้นที่    ซึ่งต้องใชพลังเวทมนต์อย่างมาก    อีกทั้งพระจันทร์ที่ลอยเด่นเต็มดวงอยู่    เกิดจากเวทกาลเวลาชั้นสูงคือหยุด และลอกแบบ    ซึ่งในแผ่นดินนี้ผู้จะทำได้คงมีแต่     ไทม์ ฟาเธอร์(Time Father) มิรานอกส์    อาจารย์ใหญ่โรงเรียนพิทักษ์โลก

    “การทดสอบเพื่อเข้าเรียนในปีนี้ง่ายมากเลยค่ะ”เสียงหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าดังมาจากไหน    เพราะรอบด้านมีแต่ป่า และความมืด

“ในที่นี้    จะกลายเป็นสนามรบ    เราจะให้เวลาทุกคนจับกลุ่มๆละสี่สิบเจ็ดคน    พร้อมวางแผนการรบเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง    เพื่อทำการรบกับกองทัพฝ่ายรุ่นพี่ของโรงเรียนนี้    ฝ่ายรุ่นพี่จะมีตำแหน่งแม่ทัพอยู่หนึ่งคน    ที่ตัวของแม่ทัพจะมีตราสัญลักษ์ที่เขียนว่า โรงเรียนพิทักษ์โลกอยู่ จะทำอย่างไรก็ได้นะคะเพื่อนำตราสัญลักษ์นั้นมา    เมื่อได้มาแล้วกลุ่มของผู้ที่ได้จะกลายเป็นผู้ชนะและผ่านการสอบ    ได้เข้าเป็นนักเรียนรุ่นที่สองร้อยห้าสิบของปีการศึกษานี้ค่ะ”           

    เมื่อการประกาศจบลง    ก็เกิดเสียงพูดคุยกันเซ็งแซ่ไปทั้งป่า    หลายคนเริ่มจับกลุ่มกันได้แล้วแต่ก็เป็นพวกที่รู้จักกันแล้วทั้งนั้น    นี่เป็นการทดสอบที่แน่มากๆ    การทำสงครามเป็นสิ่งที่จะต้องใช้ทั้งฝีมือ    ความปราดเปรื่องความฉลาดในการวางแผน    ทักษะการต่อสู้    ความเป็นผู้นำ    และสำคัญที่สุดคือความสามัคคี    ซึ่งถ้ากลุ่มใดชนะก็จะได้กลุ่มนักเรียนที่มีทั้ง    นักต่อสู้    นักวางแผน    นักปกครอง    และอีกหลายๆอย่างที่มีประสิทธิภาพ    แต่ปัญหาคือ

    “ฮิโร่    แล้วพวกเราจะไปอยู่กลุ่มใครล่ะ”

TBC