เซเลนเธเลี่ยน อาณาจักรมายา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ แก้ไขใหม่คร้าบ

บทนำ

   ณ เสลฟวิลเลจน์ อันสงบสุข เนื่องจากที่นี่ไม่มีสงคราม ผู้คนนิสัยดี โจรขโมยน้อย ต้นไม้มากมาย มองไปทางไหนก็มีแต่สีเขียวจากใบไม้ เต็มทัศนะการมองเห็น

   “ท่านหมอ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้านที่สร้างด้วยไม่หลังหนึ่ง ซึ้งที่นี่คือ ร้านขายยา, คลินิก, โรงพยาบาล, อนามัย, กระทรวงสาธารณะสุข หรือ แม้แต่อ.ย บ้านหลังนี้เป็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับการแพทย์ในหมู่บ้านนี้ 

   “เอ้า ว่าไงมีอะไร” ชายแก่คนหนึ่งที่มีชื่อว่า เซโรส โอบีลาส เมล และเป็นหมอของที่นี่ ชายแกถามแล้วมองไปที่ชายคนนั้น พบเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 5-6 ขวบปี ได้นอนสลบอยู่ในอ้อมแขนของผุ้ซึ่งเป็นพ่อ “เกิดอะไรขึ้นเนี้ย”

   “โดนงูเห่าดำกัดนะสิครับ” ชายผู้เป็นพ่อเด็กไม่รอช้ารีบตอบกลับทันที “ช่วยด้วยครับหมอ” 

   “งั้นเข้ามาเลยเร็ว” ชายแก่รีบเชิญชายหนุ่มเข้าบ้าน และให้พาไปนอนที่เตียง และนำเซรุ่มพิษงูเห่าดำออกมา และชีดไปที่ร่างของเด็กน้อยทันที แต่ผลของเซ่รุ่มใช่ไม่ได้สีหน้าของเด็กน้อยไม่ดีขึ้นเลย บอกให้รู้ว่าพิษยังคงอยู่ในร่างกาย

   “แกแน่ใจนะ ว่าลูกแกโดนงูเห่าดำกัดนะ” เมื่อเด็กน้อยยังไม่หายชายแก่จึงถามย้ำอีกที

   “แน่ใจสิครับ ก็ผมเห็นมันนอนตายอยู่ข้างๆ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าพลางลวงมือเข้าไปหยิบของในย่าม และได้ปรากฏศพงูเห่าดำตัวประมาณ 1 เมตร รอบตัว 2 นิ้ว “เนี้ยเห็นไหมครับ”

   “ไหนดูสิ”ชายแก่พูดพลางยื่นมือ ไปหยิบงูจากมือชายหนุ่ม และเข้าก็ให้แต่โดยดี “เจ้าบ้า” มันตายมาร่วมสองวันแล้วเนื้ย เห็นไหมตัวเหม็นเน่าเนื้อเขียวอี๋เลย”ชายแก่พูดเสร็จก็โยนศพงูทิ้งถังขยะและหันไปทางหลังบ้าน เรียกหลานชาย “ซาเรส มานี่เร็วเลย”

   “คร้าบ” หลานชายของเขารีบมาทันทีหลังจากนอนอยู่หลังบ้าน เขาชื่อ ซาเรส โอบีลาส เมล ตัวของเขาสูงประมาณ 150 ซ.ม เท่านั้น หน้าตาของเขานั้นจัดว่าดีทีเดียว ทั้งหล่อทั้งน่ารักผสมกลมกลืน  บวกกับนัยน์ตาสีฟ้าทะเลสดใส  จะติดก็ตรงผมทรงรากไทรประบ่า  ที่มีสีขาวเช่นคนแก่ซึ่งมันไม่ค่อยจะเข้ากับหน้าเลย

    “เจ้าลองชิมดูซิ  ว่าเป็นพิษอะไร” ชายแก่สั่งให้เขาดูดพิษที่เท้าของเด็กน้อยซึ่งเขาก็ไม่ว่าอะไรและตรงไปดูดพิษเพื่อชิมทันที

    “เฮ้ย!!  มันจะไม่เป็นอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มรีบถามทันทีด้วยความตกใจ

    “ไม่เป็นอะไรหรอก” ชายแก่ตอบและหันไปมองหลานชายตัวเอง ซึ่งตอนนี้เขาดูดมาชิมเสร็จแล้วกำลังนึกอยู่ว่ามันเป็นพิษของงูอะไร 

   “อ้อ รู้แล้วงูสมิงปู่อันนี้รสยังติดลิ้นอยู่เลย เพราะพึ่งกินเมื่อวานนี้เอง” เด็กหนุมพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา และยิ้มอย่างไม่มีการเสแสร้ง

   เมื่อรู้แล้ว ชายแก่ก็รีบไปหยิบเซรุ่มอันใหม่ จากตู้ยาทันที และนำไปฉีดอย่างรวดเร็วเช่นกัน ปรากฎสึหน้าของเด็กดีขึ้น เป็นผลว่าพิษเริ่มน้อยลง และหายไปในไม่ช้า 

   “เอ้าเท่านี้ก็ปลอดภัยแล้ว แกละดูแลให้ดีล่ะมันอาจจะปวดบ้าง” ชายแก่ถอนหายใจอย่างโลงอกและ บอกกับพ่อของเด็กให้ดูแลให้ดี “ว่าแต่ลูกเจ้าทำอีท่าไหน ถึงได้โดนงูกัดได้ล่ะ”

   “อ๋อ ก็หมู่บ้านนี้มีแต่ต้นไม้ ทุ่งหญ้าขึ้นรกไปหมดยังกับป่า สัตว์มีพิษมันก็เยอะเป็นธรรมดาเหละครับ”

   “เออ จริงด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ชายแก่หัวเราะขบขันในความเป่นและขี้ลืมของตัวเอง เขาเจอเรื่องแบบนี้บ่อยแล้ว ตั้งแต่มาอยู่หมู่บ้านนี้ “ฮ่า สบายใจได้ถ้าลูกเจ้าพื้นก็พากลับบ้านได้เลยนะ”

   “ครับ” พ่อเด็กรับคำด้วยรอยยิ้ม นี่ถ้าไม่ได้หลายชายหมอลูกเขาคงไม่รอด “เออ หมอครับผมอยากถามเรื่องหนึ่ง

   “อะไรละ” ชายแก่ถามขึ้นอย่างสงสัย แล้วชายหนุ่มก็เข้ามากระซิบ ในขณะที่ซาเรสหมดธุระแล้วกลับไปนอนต่อ 

   “ทำไมหลานของหมอซดพิษไปขนาดนั้นแล้วยังไม่เป็นอะไรเลยล่ะ”

   “อ๋อ”เมื่อชายแก่ทราบคำถามแล้ว ก็คลายความสงสัย แล้วยิ้มตอออบอย่างธรรมดา “ก็ เมื่อตอยมันยังเด็กกว่านี้อะนะ ฉันให้มันกินพิษ กินยาแก่ กินยาเสริม จนมันมีภูมิต้านทานกินพิษอะไรก็ได้ เดี๋ยวนี้มันกินพิษเป็นว่าเล่นเลยล่ะ” ชายแก่พูดอย่างอารมณ์ดี

   “อาจารย์ครับ” มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทางหน้าบ้าน เขาเป็นลูกศิษย์วิชาแพทย์ของเซโรส ชื่อของเขาคือ รอนโซ่ เฟลท์ อายุประมาณ 25 ปี ผมสั้นตรงสีดำใส่แว่นกรอบเหลื่ยม เดิมมาในชุดสีขาวของหมอ “จดหมายครับ”

   “อ้อ ขอบใจมาก” ชายแก่กล่าวแล้วเดินไปหยิมมาเปิดอ่าน

   “งั้นผมขอตัวพาลูกกลับบ้านนะครับ” เมื่อหมดข้อชชายผู้เป็นพ่อของเด็กหญิงก็ขอตัวกลับบ้านของเขา

   “เออๆ กลับดีๆล่ะ” ชายแก่อวยพรให้เขาขณะเปิดจดหมาย และเขาก็เดินไปพร้อมลูกสาวในอ้อมกอดของเขา

   เมื่ออ่านจดหมายชายแก่ก็มีสีหน้าเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนอ่านจบ แล้วพับจดหมายเก็บ "ซาเรส” ชายแก่ตะโกนไปที่หลังบ้านเพื่อเรียกหลายชาย ไม่นานเขาก็ออกมา

   “ครับ”

   “เก็บเสื้อผ้าแล้วเตรียมเดินทางไปเมืองหลวง” สิ้นคำชายแก่ก็หันไปพูดกับลูกศิษย์

   “เดี่ยวเจ้าช่วยดูแลร้านให้ดีนะ เพราะฉันคงจาไปนานหน่อย”

   “ครับ” ลูกศิษย์เขารับคำ