คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สังหรณ์
"มึ ูว่ามันน่าลัวเินไปแล้ว" าิพูับลมหนาวหลัาที่เลิเรียน
"ูว่ามันเินไปมาว่า ถ้าแ้นู็มาทำูนเียวิทำไม้อมาทำให้นรอบ้าูเือร้อน้วย" ลมหนาวพู้วยวามโรธ
"ใเย็นๆมึ เอาเป็นว่าเี๋ยวูเอาเรื่อนี้ไปบอแมู่ถ้าไ้เรื่อยัไูะรีบบอ"
"อบใมึมานะ"
"อบใทำไมเพื่อนัน พวูไม่ยอมให้เพื่อนพวูเป็นอะไรไปหรอนะเว้ย ผี็ผีเถอะเอะ่อยให้ร่ว" าิพูทีเล่นทีริพร้อมทำท่าูหมัประอบ
"ให้มันริเถอะ ไม่ใ่ว่าผีโผล่มาแล้วมึวิ่นแรนะ"
"โถ่ มึ็ูถููเินไป"
"ูว่าเราไปหาาวเหอะ ไปปลอบมันหน่อยมันใมา" ลมหนาวบอ
"ไ้ๆแ่อโทรบอแม่่อนนะ มึยืนรอนี่เี๋ยวูมา" าิพูพลาหยิบมือถือึ้นมา่อนะเลี่ยออไปุยโทรศัพท์
"ไ ทำไมถึมาสาย" วาโยเินเ้ามาทัลมหนาวหลัานัศึษาลุ่มสุท้ายเินออาห้อไป
"มีอุบัิเหุนิหน่อย่ะ" ลมหนาวอบ
"เิอะไรึ้นเธอเป็นอะไรหรือเปล่า" วาโยถาม้วยวามเป็นห่ว
"ันไม่เป็นไร่ะ นที่เป็นือเพื่อนัน"
"ั้นราวหน้าราวหลั็ระวัหน่อย เี๋ยวยัไเรื่อะแนนผมะไปแ้ให้ที่หัพวุไป" วาโยบอ
"อ่อ ไม่้อหรอ่ะเพราะเี๋ยวันะถอนวิานี้ออแล้ว"
"ทำไมล่ะ"
"เพราะอะไรหลายๆอย่ามั้่ะ แ่ถ้าเราไม่เอันเลยมันะน่าสบายใว่า" ลมหนาวบอ
"ไอ้หนาว!! ไปันเถอะเี๋ยวฝน" เสียาิัึ้นเอ่ยับทสนทนาอทัู้่
"อัวนะะ" ว่าบลมหนาว็เินออไปหาาิทันที
.
.
.
"ะถอนเลยหรอมึ" น้ำฝนถามลมหนาวย้ำอีรั้
"อือ ูว่าถอนีว่าเราะไ้ไม่้อโผล่ไปแถวนั้นบ่อยๆ" ลมหนาวบอเหุผล
"พูแล้วยันลุไม่หาย ภาพยัิาอยู่เลย" าวว่าึ้น
"าว ูอโทษนะที่พามึมาเอเรื่อแย่ๆ" ลมหนาวบอเพื่อนอย่ารู้สึผิ
"ไม่้อโทษัวเอเลยนะมึ มึไม่ผิถ้าะผิ็ผิที่ผีนั่นแหละที่ไม่มีเหุผลายไปแล้วยัะประสาทแมาทำร้ายนอื่นอีอยูนะถ้าไม้หล่นลมาทับมูููะามไปทว่าหมอถึที่เลย" าวพู
"ปาีันริๆถ้าเอีูะำให้" น้ำฝนว่า
"ไม่เอหรอน่า บ้านูมีเ้าที่อีอย่าูนีมีเ้าทีุ่้ม้า" าวว่า
"ีึ้นมาสิท่าถึปาีไ้" าิแวเพื่อน
"็ีึ้นแล้วอนนั้นมันแ่ใมาไปหน่อย" าวว่า
"ั้นูอัวลับเลยนะ ลัวฝนะเี๋ยวยายเป็นห่ว" ลมหนาวบอเพื่อน
"ับรถีๆนะถึแล้วบอ้วย"
ลมหนาวับรถออาหอพัอาวมาไ้ไม่นานนัฝนห่าให่็ลมาแบบไม่มีปี่มีลุ่ยนลมหนาว้อะลอวามเร็วรถลเพื่อวามปลอภัย
"มาอะไรอนนี้ว่ะ" ลมหนาวบ่นับัวเอ่อนะเ้าโปรแรมโทรออหาุยายที่รออยู่ที่บ้าน
'ว่าไหลานยายใล้ะถึแล้วหรือยั' เสียหิราเอ่ยับหลานสาว
"ยาย ฝนหนัมาเลย้ะ หนาวอาะใ้เวลาหน่อยนะถ้ายายหิว้าวยายไม่้อรอหนาวนะ้ะ" ลมหนาวบอปลายสาย
'หนาว็ับรถีๆนะลูเี๋ยวป้าับยายรอที่บ้าน' ลมหนาวยิ้มเมื่อไ้ยินเสียใสอุป้าที่เพิ่บินลับมาา่าประเทศ
"่ะป้า เี๋ยว็ถึแล้ว่ะ"
'ั้นป้าไม่วนแล้วับรถีๆนะลู'
"เอัน่ะป้า" ว่าบลมหนาว็วาสายาป้าไป
ระหว่าทาับรถลมหนาวรู้สึหนาวแปลๆไม่รู้เป็นเพราะอาาศ้านอหรือเป็นเพราะแอร์ในรถ แ่พอปิแอร์มัน็ยัหนาวอยู่ี หนาวเียบหนาวเ้าระูนลมหนาวเร็ัวอ ในระหว่าทายิ่ใล้ถึบ้านเท่าไหร่ฝน็ยิ่หนัเป็นเท่าัวลมหนาวึำยอมอรถ้าทาเพื่อรอให้ฝนาล่อน
"พายุเ้าหรอ ทำไมไม่เห็นรมอุุเือนเลย" ลมหนาวบ่นพึมพำับัวเอ
ในระหว่าที่นั่รอฝนานั้นสายาอลมหนาว็มอวิว้านอที่เป็นม่านฝนอย่าหนาแ่ในระยะไม่ใล้ไม่ใล้นัเหนือับเห็นร่าอใรบ้านที่ยืนอยู่ท่ามลาสายฝนและไม่มีท่าทีะหลบไปไหนเลย
"ไปยืนาฝนอะไรรนั้นน่ะ ไม่ลัวเปียอย่าน้อย็ลัวรถบ้า" ลมหนาวว่าึ้น่อนะมอร่านั้น้วยวามั่ใ ่อนะหันไปว้าร่มับเสื้อันฝนหลัเบาะแล้วเินฝ่าฝนเ้าไปหาร่าัล่าว
"ุ่ะ ฝนหนัมาเลยนะะไปหาที่หลบฝน่อนมั้ยมายืนบนถนนแบบนี้อันรายนะะ" ลมหนาวเอ่ยเสียัแ่ับเสียฝน
แ่ทว่าร่าัล่าวลับไม่มีารไหวิ เหมือนไม่เห็นลมหนาวยืนอยู่รนี้ ลมหนาวึัสินใยื่นมือเ้าไปเพื่อสะิและเพียเสี้ยววินาทีที่ร่านั้นหันลับมาัวอลมหนาว็เย็นึ้นเียบพลันา้าวถอยหลัอย่าไม่รู้ัวร่มที่ถือในมือ็ร่วลอย่านไม่มีเรี่ยวแร
"ุ!" ลมหนาวเ้นเสียเอ่ยถึบุลปริศนาที่อยู่รหน้า ใบหน้าสยสยอเียว้ำหันมาแสยะยิ้มให้ลมหนาว่อนะหัวเราะออมา้วยวามอบใเมื่อเห็นปิิริยาอลมหนาว
//ปี๊นๆๆ
เสียแรรถบรรทุที่ับมา้วยวามเร็วัึ้นมเรียสิให้ลมหนาวรู้สึัวแ่ทว่าัวอลมหนาวอนนี้ลับยืนอยู่ลาถนนอย่าไม่รู้ัว ลมหนาวหลับาล้วยวามลัวแ่วามเียบสบและแรระาเมื่อรู่ทำให้ลมหนาว่อยๆลืมาเพื่อเ็ว่าัวเอยัไม่โนเหยียบแบนไปับรถบรรทุนั้น
"ทำอะไรอเธออยาายหรือไ" เสียวาโยเอ่ยเรียสิลมหนาว
"ุ" ลมหนาวเยหน้ามอนที่เ้ามา่วย่อนะออีฝ่าย้วยวามีใ
"เป็นอะไรลุไหวมั้ย ลมหนาว" วาโยเรียหิสาว่อนะผละออาอีฝ่ายึเห็นว่าเธอหมสิไปแล้ว
.
.
.
"ไม่เป็นอะไรแล้ว้ะยาย หนาวอยู่ับเพื่อนวันนี้ฝนไม่มีทีท่าะหยุเลยยายับป้าไม่้อรอหนาวนะ้ะ พรุ่นี้ฝนหยุหนาวะรีบลับ" ลมหนาวเอ่ยับปลายสาย
"เป็นไบ้าีึ้นยั" วาโยเอ่ยัยลมหนาวเมื่อเห็นอีฝ่ายวาสายาผู้ปรอไปแล้ว
"ีึ้นแล้ว่ะ อบุที่่วยนะะ" ลมหนาวเอ่ยบออีฝ่าย
"แล้วะเล่าไ้หรือยัทำไมถึไปยืนาฝนลาถนนนเียวแบบนั้น" วาโยถาม้วยวามสสัย
"วามริันไม่ไ้อยู่รนั้นนเียว" ลมหนาวบอ
"แ่ผมเห็นุยืนอยู่นเียว" วาโยยืนยัน
"ันเห็นผู้หินนั้น" ลมหนาวอบสั้นๆ
"ผมเ้าใแล้ว ไม่เป็นไร" วาโยบอ
"แล้วุมาไ้ยัไ บัเอิหรอ" ลมหนาวถาม
"ะว่าบัเอิหรือเปล่าผม็ไม่รู้ แ่หลัาทีุ่ับผมเอันที่ลาสเรียนทั้วันผม็รู้สึไม่ีเลย มันมีวามไม่สบายใบาอย่านผมบัเอิับรถมาเอุที่ับออามหาลัยผมเลยลอับามมาู" วาโยอบ
"สะรอยามัๆ" ลมหนาวเอ่ย
"็ไม่ใ่เพราะผมสะรอยามุหรือไุถึรอาย"
"อือ ัน็อบุไปแล้วไ"
"อือ ั้นุ็มาทาน้าวทานยาไ้แล้วะไ้ไปพัผ่อน พรุ่นี้้อลับแ่เ้านิ" วาโยว่า่อนะหันไปัานอาหารบนโ๊ะที่เรียมไว้
"แล้วนี่ะให้ันนอนรไหน" ลมหนาวเอ่ยถาม
"บนเียไ ทำไมปิที่บ้านนอนบน้นไม้หรอ" วาโยเอ่ยเอ่ยวน
"นี่ๆปาแบบนี้ไม่น่ามาเป็นอาารย์ไ้เลยนะ"
"ผม็ไม่ไ้เป็นอาารย์ริๆนิ แ่มาเป็นอาารย์่วยสอนเยๆบเทอมนี้ผม็ไม่ไ้ทำแล้ว" วาโยว่า
"แล้วปิุทำอะไร" ลมหนาวถาม
"อยารู้หรอ"
"็ถามไม่อยารู้มั้"
"ไม่บอหรอ มาิน้าวเร็วๆเี๋ยวเย็นหม" วาโยเอ่ยเรียลมหนาวอีรั้
ภาพอนรัในอีาิทั้สอนายในแววาอม่านฟ้าผีร้ายที่เือบะพราเอาีวิอลมหนาวไปในวันนี้ นเ้าัวเ็บปวเียนะาใายไปอีรอบ แรอาาประทุแรึ้นนอยาะเ้าไปบีบออีน้อทรพีให้ายไปเสียอนนี้แ่ิที่ว่าวะาอเนื้อู่อย่าเวหาหรือวาโย่วย้ำเอาไว้ทำให้ม่านฟ้าไม่สามารถเ้าไปใล้ลมหนาวไ้ในอนนี้
.
.
.
วาโยลอบมอใบหน้าอลมหนาวที่นอนหลับสนิทไปหลัิน้าวและินยาหลัอาหาร่อนะรวเ็อุหภูมิร่าายแล้วพบว่าเธอมีไ้เล็น้อย วาโย็ลุไปหยิบแผ่นเลลไ้มาแปะให้หิสาวหวัว่าพรุ่นี้ะีึ้นนะ วาโยพูับัวเอ
อันที่ริวันนี้หลัาที่เอับลมหนาวที่ลาสเรียน วาโย็รู้สึไม่สบายใที่ลมหนาวบอว่าะถอนวิาเรียนอนออ วามไม่สบายใไม่ใ่เพราะเสียนัศึษาในลาสเรียนไปแ่เป็นวามไม่สบายใเมื่อลมหนาวะีัวออหาเาไป อนที่ลมหนาวหันหลัออาลาสวาโย็ไ้ยินเสียในหูว่า "ไ้เวลาำัเสี้ยนหนามแล้ว" ้วยวามไม่สบายใวาโยึัสินใับรถามลมหนาวออามหาลัยไป
นไปเอเ้าัวอรถพั้าถนนและไม่นาน็เห็นร่าอหิสาววิ่ลารถ้วยวามรีบร้อน พอเห็นว่าลมหนาวเริ่มแสท่าทีแปลๆเหมือนำลัยืนสนทนาับใรบานทั้ๆที่รนั้นที่เาเห็นมีแ่ลมหนาวนเียววาโย็รีบเินลารถฝ่าฝนหมายะเินไปหาหิสาวแ่ยัเินไม่ทันใล้เท่าไหร่ ลมหนาว็แสท่าทีใแล้ว็้าวถอยหลัไปลาถนนนรถเือบะเหยียบเอา ีที่วาโยเ้าไปว้าัวเอาไว้ไ้ทัน
'ูว่ามันเริ่มหนัแล้วนะโย' หมอินเอ่ยับเพื่อนัวเอที่วิีโออลมายามึ
"หนัไปริๆ ถ้าูไม่ามลมหนาวไปูว่าูไม่ไ้เอลมหนาวอีแน่ๆ" วาโยว่า
'ูว่ามึลอพาลมหนาวไปหาหลวปู่ีมั้ย เพื่อท่านะ่วยี้แนะอะไรไ้'
"ู็ว่าะลอหาโอาสวนู แ่เาะไปับูมั้ยนี่สิ"
'เรื่อมันมานานี้แล้ว ูว่าน้อหนาว็ะเ้าใอะไรๆไ้มาแล้วแหละ'
"อือ อบใมึนะหมอ"
'เออแล้วยาอ่ะ ่วนี้ยัินอยู่มั้ย'
"ไม่ว่ะ เพราะั้แ่มีลมหนาวู็หลับโยไม่้อพึ่ยามึแล้ว" วาโยบอ่อนเผยยิ้ม
'ไม่ใ่แ่มึ น้อหนาวเอ็ะเหมือนัน' หมอินว่าพลามอผ่านวาโยไปที่ร่าบาที่นอนหลับสนิทอยู่
"แอบมอไอ้สัส" วาโยว่าเพื่อน
'มึั้ล้อมุมนี้เอ'
"วาๆไอ้สัสะนอนแล้ว"
'หวสัส เออๆูไปแล้วมีอะไร็ทัมา' ว่าบวาโย็ัสายาเพื่อนทันที
วาโยหันไปมอหน้าลมหนาอีรั้่อนะยิ้มว้าออมา
"อบุที่ลับมาเอันอีรั้เหนือนภา"
#เวหาเอื้อมนภา
ความคิดเห็น