นิทานก่อนนอนเรื่องมหัศจรรย์มิตรภาพ(กระต่ายกับเต่า)

ลำดับตอนที่ #8 : พูพอนที่17 (3)...ความทรงจำที่จะกลับมามีชีวิต

ตอนนี้เขาไม่มีโปรแกรมจะไปไหนต่อแล้ว เครื่องเล่นก็เล่นจนเกือบหมดแล้ว



เหลือแต่เครื่องเล่นที่เอาไว้ให้เด็กๆเล่นเท่านั้นที่เขายังไม่ได้เล่น



ที่จริงแล้วก็อยากลองอยู่เหมือนกัน แต่ติดตรงที่เจ้าของเครื่องเล่นไม่ยอมให้เขาเล่น



เพราะกลัวพัง พอได้ขนมมาแล้วเขาจึงเดินเข้าไปในล็อกพื้นที่ของพูพอนที่ 17



นั่งกินโรตีสายไหมและกวาดสายตามองสัตว์น้อยใหญ่ที่เดินขวักไขว่ไปมา



หลากหลายอาชีพ แตกต่างสายพันธุ์ แต่ก็อยู่กันได้อย่างกลมกลืนเป็นมิตรกัน



เขาชอบภาพของพ่อยีราฟกับลูกน้อยพันธุ์ผสม



เพราะแม่เป็นนกกระจอกเทศที่แต่งตัวหรูหรา ถึงจะมีสายเลือดผสม



แต่สัตว์สายเลือดผสมทุกตัวก็เกิดมาเป็นสัตว์ที่ระบุได้เพียงชนิดเดียว



เช่นอาจจะเกิดจากเป็ด กับ นกเพนกวิน ลูกออกมาก็จะเป็นเป็ด



หรือไม่ก็นกเพนกวิน เท่านั้น ไม่มีโอกาสที่หวัเป็นเป็ด แต่ตัวเป็นนกเพนกวินเด็ดขาด



ลูกน้อยของนายยีราฟได้เชื้อพ่อมาเยอะกว่าจึงมีรูปร่างเป็นยีราฟ



แต่คงได้นิสัยแม่มาจึงแต่งตัวด้วยขนนกกระจอกเทศจนดูตลกแปลกตาไป







เต่าแอบหวังว่าจะได้เจอกระต่ายสีขาวเพื่อนเก่าของเขาเดินปะปนในกลุ่มสัตว์เหล่านี้



เขานั่งอยู่ที่นั่นนานมาก ตอนนี้เขาซื้อโรตีสายไหมไส้ถั่วฝักยาวราดน้ำแดง



และไส้ ปลาหมึกบดมากิน เต่าติดนิสัยกินจุกจิกมาจากที่มหาวิทยาลัย



แต่เขาก็เป็นเต่าที่เล่นกีฬาจึงไม่อ้วน แถมมีสุขภาพแข็งแรงกว่าเต่าตัวอื่นๆในวัยเดียวกันด้วย





เขากำลังฉีกกินไส้ปลาหมึกบดกินอย่างเอร็ดอร่อย



ทันใดนั้น เต่าต้องอึ้ง โรตีสายไหมหลุดจากมือ ปลาหมึกบดหลุดจากปาก



แล้วอยู่ๆน้ำตาเขาก็เอ่อท่วมจนรู้สึกตาพร่า เขามองไม่เห็นภาพตรงหน้าแล้ว



เขาต้องรีบปาดน้ำตาเพื่อที่ภาพเบื้องหน้าจะยังคงอยู่ไม่หายไปไหน



ขนปุยสีขาวสะอาดทั้งตัว หูยาวเรียวชี้ขึ้นฟ้าข้างหนึ่งและตกลงข้างใบหน้าข้างหนึ่ง



ตากลมโตดำสนิทรับกับขนตายาวเรียว ยิ้มละมุนเห็นฟันขาวสองซี่



แก้มป่องๆมีหนวดข้างละสามเส้น ยืนมองเขาอยู่อย่างนั้นนานแล้ว



เขาสังเกตว่าสัตว์ตัวนี้ยืนมองเขาอยู่อย่างนี้นานแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจ…… เขาไม่ได้สนใจ













ก่อนจะมีคำพูดอื่นใด เต่าร้องไห้โฮ….....................

..................................................