คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนพิเศษ chocolate
(ตอนนี้เป็น side story ที่แยกออกมาจากเนื้อเรื่องหลักนะคะ ฉลองวันวาเลนไทน์)
ราพันเซลเปิดปฎิทินดู อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันศุกร์ที่ 14 กุมภาพันธ์แล้วสินะ ... วันแห่งความรัก ที่บรรยากาศจะอบอวลไปด้วยกลิ่นช็อคโกแลตหอมหวาน ละมุนละไม แต่..........เธอยังไม่ได้เตรียมอะไรให้กับแฟนหนุ่มของเธอเลย!!!
‘จะไปหาซื้อช็อคโกแลตจากไหนดีนะ? หรือจะทำเองดี.........”สาวผมสีทองเริ่มคิดไม่ตก ถ้าซื้อตามร้าน จะกลายเป็นของดาษดื่น ที่ไม่เซอร์ไพรสรึเปล่านะ?........แต่ถ้าทำเองแล้วไม่อร่อย แถมในกรณีที่แย่ที่สุดคือ ไม่อร่อยล่ะ!!!
บางทีการคิดอะไรอยู่คนเดียว มันมักจะแก้ปัญหาไม่ตก ราพันเซลเชื่อในสุภาษิตที่ว่า //สองหัว ย่อมดีกว่าหัวเดียว// ดังนั้นแทนที่เธอจะมาคิดจนหัวจะระเบิดแบบนี้ ไปปรึกษาเอลซ่าเพื่อนสนิทแสนดีคงจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
“วันศุกร์ที่ 14นี้?”เอลซ่าละสายตาจากหนังสือ ‘การบริหารคนให้เป็น’ และหันกลับมามองหน้าเพื่อนสาว
“ใช่ๆศุกร์นี้”ราพันเซลตื่นเต้น “ฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอล่ะ”
เอลซ่าเห็นท่าทีของเพื่อนสนิทแล้ว เธอจึงตัดสินใจคั่นหน้าหนังสือไว้ ก่อนจะเก็บหนังสือลงกระเป๋า เมื่อไหร่ที่ราพันเซลบอกว่าจะมีเรื่องปรึกษาละก็ เตรียมเวลาไว้ยาวๆได้เลย
ราพันเซลรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะ เมื่อเห็นเอลซ่าเก็บหนังสือไป ปกติแล้วเอลซ่าเป็นคนที่สุขุมเยือกเย็น และมีการตัดสินใจที่เฉียบขาดเสมอ คำแนะนำที่เอลซ่าให้กับเธอมักจะมีประโยชน์ และมีประสิทธิภาพที่สุด ในครั้งนี้ราพันเซลก็คาดหวังว่า ตนเองจะต้องไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน
“ว่ามาเลย...”
“คือวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ฉันยังหาช็อคโกแลตที่จะให้ยูจีนไม่ได้เลย”สาวผมทองทำหน้าเศร้า วันสำคัญจะใกล้เข้ามาทั้งที แต่เธอยังหาของขวัญดีๆให้กับแฟนหนุ่มไม่ได้เลย
“ช็อคโกแลต?........เกี่ยวอะไรด้วยละ เธอไม่ชวนยูจีนไปเวียนเทียนเหรอ?”หญิงสาวผมบลอนด์ถามกลับด้วยใบหน้าที่แสดงความงงอย่างถึงที่สุด
“ไม่ใช่!! ศุกร์นี้มันมีอีกเทศกาลนึง”
โอเค? ถ้าเป็นคนอื่น ราพันเซลอาจจะคิดว่าเขาคนนั้นเล่นมุขตลกก็เป็นได้ ในเมื่อวันวาเลนไทน์ปีนี้ออกจะแปลกประหลาด
กว่าทุกปีเสียหน่อย ที่ตรงกับวันสำคัญทางพุทธศานาอีกหนึ่งวัน ซึ่งนั่นก็คือวันมาฆบูชานั่นเอง แต่นี่คือเอลซ่านะ!!! เอลซ่าที่เรียบร้อย และดูนิสัยเป็นผู้ใหญ่เชียวนะ!! ถ้าเป็นยัยอันนาละว่าไปอย่าง....
“เอลซ่า นี่ไม่ตลกนะ จริงจังหน่อยสิ”
“อะไร ก็วันศุกร์มันวันมาฆบูชานี่”ฝ่ายสาวผมบลอนด์ยังคงตีสีหน้าจริงจัง
“เอลซ่า................”ราพันเซลกดเสียงต่ำ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่า นี่ฉันจริงจังกับเรื่องที่ถามนะนะ!!!
สาวหน้าใสหัวเราะออกมา มือเรียวขาวผ่องปาดน้ำตาที่รื้นออกมาเพราะการหัวเราะ นัยน์ตาสีฟ้าใสมองหน้าตาขึงขังของเพื่อนสาว อย่างขอโทษขอโพย
“ฮ่ะๆ ฉันล้อเล่นน่ะ ไม่เอาน่า.... ฉันก็แค่อยากให้เธอคลายเครียด”
“เชื่อเค้าเลย ฉันมองเธอผิดไปจริงๆนะเอลซ่า อันนาต้องติดนิสัยขี้แกล้งมาจากเธอแน่ๆ”ราพันเซลแทบอยากจะร้องไห้ นี่เพื่อนของเธอทำหน้าตามีเลศนัยแบบนี้เป็นด้วย? รึว่าสาเหตุที่อันนาเป็นเด็กเกรียนได้ขนาดนี้ เพราะมาจากพี่สาวที่ร้ายลึกกันนะ
“อย่างอนไปเลยน่า คราวนี้ฉันไม่แกล้งแล้ว”
“หึ.....ให้มันจริงเถอะ”
“จ้าๆ เอาล่ะ เล่าต่อสิ”
“ฉันไม่รู้จะให้ช็อคโกแลตแบบไหนกับยูจีนดี แบบทำเอง หรือซื้อเอาที่ร้าน เธอว่าฉันควจะเลือกแบบไหนดีเอลซ่า?”กลับมาที่ปัญหาคิดไม่ตกเหมือนเดิม
“แบบของทำมือดีมั้ย? ฉันว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจดีนะ”เอลซ่าเสนอความคิดเห็น
“จริงเหรอ?....งั้นเธอไปช่วยฉันทำนะ”ราพันเซลอ้อนว้อน จนเอลซ่าตอบตกลง
”แล้วเธอล่ะ?ยังไม่คิดจะให้ช็อคโกแลตใครซักคนเหรอ?”ราพันเซลเปิดคำถาม ในขณะที่เดินเลือกอุปกรณ์ทำขนม
“ไม่ล่ะ ฉันเอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า “เอลซ่าตอบกลับมาแทบจะในทันที
“พูดแบบนี้แต่เธอก็ซื้อช็อคโกแลตให้อันนาทุกปีไม่ใช่รึไงกัน”
“อึก..........”
“แทงใจดำล่ะสิ เอาแต่น้องสาวแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ขึ้นคานหรอกเธอ”
“มะ......ไม่เห็นเป็นอะไรเลย I don’t care” เอลซ่าเดินหนีไปยังชั้นวางผงช็อคโกแลต
“นี่!!รู้แล้วว่าเธอเป็นลูกครึ่ง อย่ามาพูดไทยคำอังกฤษคำจะได้มั้ย”ราพันเซลแหวใส่อย่างเหลือทน พอเถียงเธอไม่ได้ ก็พ่นภาษาอังกฤษไป แล้วเดินหนี เชื่อเค้าเลยจริงๆ!!
เอลซ่าได้โทรไปบอกอันนาก่อน ว่าวันนี้เธอจะกลับบ้านดึกเสียหน่อย เพราะติดทำรายงานกับกลุ่มเพื่อนที่มหาวิทยาลัย ให้อันนากลับบ้านไปก่อนได้เลย
ซึ่งแน่นอนว่า น้องสาวตัวดีก็ไม่ยอมอีกเช่นเคย........
//พี่จะไปทำที่ไหน แล้วไปกับใครบ้าง? ไม่เอาอ่ะ ฉันเป็นห่วง เดี๋ยวไปอยู่รอเป็นเพื่อนนะ//ปลายสายโวยวายกลับมา ซึ่งราพันเซลก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ ว่าจะต้องลงเอยแบบนี้ สาวผมทองจึงชิงมือถือมาคุยเสียเอง
“อันนา นี่ราพันเซลเองนะ เอลซ่าเค้าไปทำรายงานกับพี่ เพราะงั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
//แต่พี่อยู่คนละคณะกับพี่เอลซ่านี่นา จะไปมีรายงานด้วยกันได้ยังไง//
อึก.....// ราพันเซลก็ลืมไป ว่านอกจากเอลซ่าจะติดน้องแบบขั้นสุดยอดแล้ว อันนาเองก็แทบจะห่างพี่ไม่ได้เหมือนกัน
//เอาเถอะ.......ตามใจพวกพี่ละกัน แต่กลับได้ไม่เกิน3ทุ่มนะ// อยู่ดีๆอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยพี่สาวตัวเองมาอย่างง่ายดาย จนราพันเซลนึกแปลกใจ แต่ยังมิวายกำชับเวลากลับบ้านไว้อย่างแน่นอน
นี่สรุป.....อันนา.......เธอเป็นน้องหรือแม่ของเอลซ่ากันแน่เนี่ย?
หันไปมอง เอลซ่าที่ยังคงล่ำลา? กับแม่น้องสาวสุดที่รักทางโทรศัพท์อยู่ ก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทำตัวหวานกันยิ่งกว่าเรากับยูจีนอีก...................
...............................
“ทำไมถึงปล่อยไปง่ายๆแบบนั้นละ? เห็นปกติหวงจะตาย”ออโรล่าถาม
“ฉันก็เพิ่งนึกได้ มีเรื่องสำคัญต้องไปทำเหมือนกัน”อันนาที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์ไป หันกลับมาตอบคำถาม
“ธุระ? อย่าบอกนะว่า?..............”ออโรล่าชี้เพื่อนสาวของเธอ เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างที่สำคัญมากออกมาได้
การที่อันนา เด็กสาวผู้ที่ชีวิตนี้สนใจอยู่แค่สองอย่าง คือ กิน และพี่สาว กลับบอกว่า มีเรื่องสำคัญต้องไปทำ แถมอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันวาเลนไทน์ แบบนี้มันใช่แน่ๆ!!!
“ในที่สุดเธอก็หาหนุ่มที่จะให้ช็อคโกแลตได้ซะทีนะ!!”
เด็กสาวผมสีน้ำตาลแดง ทำหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินคำพูดออกมาจากปากเพื่อนสนิท อะไรดลใจให้ยัยเพ้อนี่คิดไปไกลได้แบบนี้นะ? รึว่าการเล่นเกมส์มากไปมันจะบั่นทอนเซลล์สมอง?
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ!!ถึงจะไปซื้อช็อคโกแลตจริงๆก็เถอะ.......”ประโยคแรกตะโกนสวนกลับไปซะเสียงดัง แต่ประโยคหลังกลายเป็นเสียงอุบอิบในลำคอ เลยทำให้เพื่อนสาวขี้มโนยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“ไม่เป็นไรนะๆ อายก็ไม่ต้องพูด เดี๋ยวไปเดินเลือกเป็นเพื่อนก็ได้”
ออโรล่ายังคงรบเร้า จนอันนาต้องตอบตกลงจะให้เพื่อนสาวไปเดินเลือกซื้อของกับเธอในตอนเย็นด้วย
ในขณะที่สองสาวกำลังเดินดูช็อคโกแลตลวดลายต่างๆตามร้านขายขนมหวาน ซึ่งตอนนี้บรรยากาศทุกที่ล้วนตกแต่งไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสด และทุกอย่างมักจะอยู่กันเป็นคู่ มีหัวใจประดับอยู่ทุกที่
“แล้วเธอละ? ไม่ซื้อบ้างเหรอ?”อันนาถามเพื่อนสาวในขณะที่ตัวเองนำของไปคิดเงินเรียบร้อยแล้วแล้ว
“ฉันเตรียมไปเดทกับฟิลิปของฉันแล้วจ๊ะ”ออโรล่ายิ้มหวานตอบกลับ
“ก็บอกว่ากลับสู่โลกแห่งความจริงก่อนไง พี่เมลี่ของเธอน่ะ ไม่ซื้อให้หน่อยเหรอ?”
“ห๊ะ!!!ทำไมฉันต้องซื้อให้ยัยพี่ข้างบ้านน่ารำคาญนั่นด้วยห๊า”
พี่เมลี่ หรือ พี่เมลิฟิเซนต์ พี่สาวข้างบ้านของออโรล่า ที่เป็นคู่กัดกับยัยมโนแจ่มนี่มาตลอด เจอหน้ากันเมื่อไรมีได้วางมวย แต่เห็นแบบนี้ก็เถอะ ตอนเด็กๆที่พ่อแม่ของออโรล่าไม่อยู่ ก็ได้พี่เมลี่นี่แหละมาคอยดูแลให้ จนตอนนี้พี่เมลี่เรียนจบ เปิดร้านขายยาอยู่แถวๆนี้ บางทีก็ยังแวะเวียนมารับน้องสาวข้างบ้านกลับไปพร้อมกันอยู่ดี
“นี่.....ฉันเห็น ไอ้ห่อที่เธอแอบเอาไปจ่ายเงินนะ”อันนาหรี่ตาจับผิด
“ซื้อไปกินเล่นน่ะ เข้าใจมั้ย กินเล่น!!!”
สงสัยออโรล่าคงจะได้ฉายาจากเธอใหม่แล้วละ ยัยซึนเดเระ..........
............................
“สงสัยฉันคงจะไม่มีพรสวรรค์จริงๆแล้วล่ะ”
ราพันเซลนั่งอย่างหมดหวัง
“เอาน่า....มันก็ไม่ได้แย่มากซะหน่อยนี่”อีกฝ่ายยังคงพยายามปลอบ
“เอลซ่า.............”ราพันเซลก็รู้สึกดีหรอกนะ ที่อีกฝ่ายมาปลอบใจเธอ แถมยังให้กำลังใจเธออีก
แต่เอลซ่าคงจะลืมสังเกตอะไรไป ............. เอลซ่าผมสีบลอนด์ ดังนั้นเวลาผงแป้งที่เลอะจึงแทบกลืนไปกับสีผม ต่างกับตัวเธอ.......ที่ตอนนี้สีผมแทบจะกลายเป็นสีเดียวกับเอลซ่าอยู่แล้ว
ถึงเอลซ่าจะดูเพอร์เฟคแค่ไหน แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นลูกคนมีอันจะกิน จึงมีแม่บ้านอยู่ที่บ้านอยู่แล้วเป็นเรื่องปกติ ความเป็นผู้ใหญ่ของเอลซ่า คงจะได้มาจากตอนที่พ่อและแม่ของ2พี่น้อง ชอบออกไปดูงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ เอลซ่าจึงต้องรับหน้าที่ดูแลอันนาแทนคุณแม่นั่นเอง
“ฮือ................”หันไปมองซากก้อนแป้งดำๆแล้วก็รู้สึกเศร้า
เอลซ่าเองก็รู้สึกผิดที่ตนเองช่วยอะไรเพื่อนสาวไม่ได้ แต่แล้วเธอก็ปิ๊งความคิดดีๆได้
“นี่!!วันวาเลนไทน์ปกติแล้วเค้าต้องให้ช็อคโลแลตกันไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่ ทำไมเหรอ?”
“เราก็ทำช็อคโกแลตก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องเป็นเค้กช็อคโกแลตเลย!!”
แล้วสองสาวก็ได้ลูกฮึดลูกใหม่ สำหรับการทำช็อคโกแลต การมีจุดมุ่งหมาย....ช่างสร้างแรงบันดาลใจและความพยายามได้อย่างไม่มีขีดจำกัดจริงๆ
................................
รุ่งเช้าวันที่14กุมภาพันธ์ เป็นวันที่อันนารู้สึกลันลาในชีวิตมากถึงขีดสุด ไม่ใช่เพราะวันนี้หยุดเรียน แต่เพราะวันนี้คือวันพิเศษต่างหาก
“ยิ้มหน้าบานตั้งแต่ตื่นเชียว มีอะไรดีๆงั้นเหรอ?”เอลซ่าที่ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เจอนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่มีประกายแห่งความสุขระยิบระยับจ้องกลับมา แทบจะตลอดเวลา จนอดจะสงสัยไม่ได้
“ก็........พี่ไม่ต้องไปมหาลัย ก็จะไม่มีใครให้ช็อคโกแลตพี่ไง”อันนานอนกลิ้งไปมาบนโซฟาห้องนั่งเล่น กล่าวอย่างมี่ความสุข
“เอ้า! อยากให้พี่ขึ้นคานรึไง”เอลซ่าหัวเราะเบาๆ กับความคิดอันแปลกประหลาดของน้องสาว แต่เอาจริงๆ ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว เมื่อถึงวันวาเลยไทน์ทีไร ผู้ที่จะได้รับลาภปาก คงไม่พ้นอันนา กับออโรล่า ที่จะมาเนียนนั่งกินช็อคโลแลตกับเธอทุกที
แถมช็อคโกแลตชิ้นไหนที่เธอคิดจะกินมัน ก็จะโดนอันนาแย่งหักครึ่งไปกินซะดื้อๆ โดยให้เหตุผลที่ว่า
//ความรักของพี่น่ะ เก็บไว้ที่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว!!!//
“ยิ้มอะไรคนเดียวน่ะ? ช่ายยยย ฉันอยากให้พี่ขึ้นคาน จะได้อยู่กับฉันตลอดไปไง”
“เด็กน้อย....เดี๋ยวเธอก็หนีพี่ไปมีแฟน”เอลซ่าลูบหัวน้องสาวที่ทิ้งตัวลงมานอนหนุนตักเธอเบาๆ
คำพูดของเอลซ่าขนาดอันนาที่ไม่เห็นหน้า ยังรู้สึกได้ถึงความเหงา เปล่าเปลี่ยวและอ้างว้าง รู้สึกได้ถึงความสั่นของมือที่กำลังลูบศีรษะของเธออยู่
“ฉันไม่หนีพี่ไปไหนหรอกน่า......เรามีกันแค่2คนนะ”อันนาจับมือของเอลซ่าที่กำลังลูบหัวของตนอยู่ และนำมือเรียวขาวผ่องนั้นลงมาแนบกับแก้มของตนเอง
“ฉันเคยโกหกพี่เหรอ?”นัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่ทอประกายความมุ่งมั่นและแน่วแน่ สองมือที่โอบใบหน้าของพี่สาวให้โน้มลงมาใกล้ขึ้นเรื่อย จนรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่าง...........
“โฮ่ง!!!”เสียงเห่าที่ดังในระยะประชิด ทำให้สองพี่น้องแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ......โอลาฟหิวแล้วเหรอ? เดี๋ยวไปเอาข้าวให้นะ อันนา......เดี๋ยวพี่มานะ”เอลซ่าลุกออกไปจากโซฟา พร้อมกับใบหน้าที่ติดจะแดง
อันนาจ้องหน้าเจ้าสุนัขพันธ์โกลเด้นสีทองซีด โลลาฟเป็นสุนัขที่เอลซ่าและอันนาเจอในวันที่ทั้งคู่ผลัดหลงกันในตอนเด็กๆเอลซ่าจึงเก็บมันมาเลี้ยง และสองพี่น้องก็พร้อมที่จะรับดูแลมันด้วยความเต็มใจ
“ขัดจังหวะนักนะแก...............”บ่นใส่เจ้าหมาอย่างไม่จริงจังนัก โอลาฟก็ได้แต่จ้องอันนาตาแป๋ว จนเด็กสาวนึกโกรธมันไม่ลงเลยทีเดียว
เมื่อกี้เราเกือบจะทำอะไรลงไป!!! อันนาเป็นน้องสาวแท้ๆของเรานะ เอลซ่าได้แต่ยืนรวบรวมสติของตนเองอยู่ในห้องครัว
จูบหน้าผากไง!!เมื่อกี้เราก็แค่อยากจะจูบหน้าผากเท่านั้นล่ะ จะจูบหน้าน้องสาวของตัวเองมันไม่เห็นจะเป็นอะไรซักหน่อย
ในที่สุดหญิงสาวก็หาข้อสรุปให้กับตนเองได้เสียที// เอลซ่าหยิบของที่ตนเองซ่อนเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เพื่อเป็นของขวัญในโอกาสพิเศาให้แก่น้องสาวของเธอ
“หาข้าวให้โอลาฟไม่เจอรึพี่ ไปนานจัง”อันนาเห็นพี่สาวเดินถือกล่องอะไรบางอย่างแอบอยู่ทางด้านหลัง
รู้อยู่เต็มอกแล้วล่ะ ว่าเอลซ่ามีอะไรที่จะให้เธอ แต่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยก็แล้วกัน เพื่อที่พี่สาวของเธอจะได้ดีใจ
เอลซ่าเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกับน้องสาวของตัวเอง ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนลังเล ก่อนที่จะหยิบกล่องเล็กๆออกมา
“อันนา.....วาเลนไทน์ปีนี้.......ขอให้มีความสุขมากๆนะ”เอลซ่ายื่นกล่องเล็กๆพร้อมกับดอกกุหลาบสีส้มสดใสให้กับน้องสาว
ดอกกุหลาบสีส้ม สื่อให้เห็นถึงความสดใส ความเป็นตัวของตัวเอง ของผู้รับ...........
เมื่ออยู่ใกล้แล้วทำให้รู้สึกอบอุ่น และยังบ่งบอกความในใจถึงความรักและสิ่งที่ผ่านมาด้วย...........
“เอลซ่า.............”เมื่อแกะห่อของขวัญก็พบกับช็อคโลแลตหน้าตาบูดเบี้ยว แต่ก็ยังเห็นว่าเป็นรูปหัวใจ ที่เขียนว่าAnna ไว้ด้านใน
“เออ......มันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่”เอลซ่าแทบจะเอาหน้าไปซุกในฝ่ามือ
อันนารีบกัดช็อคโกแลตเข้าไปในปาก รสชาติหวานปนขมนิดๆแผ่ซ่านอยู่ในปาก
“อร่อย.......”
“จริงเหรอ!!! ขอพี่ชิมบ้าง.........!!.”โดยที่ไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าของน้องสาวก็เลื่อนเข้ามาในระยะประชิด ช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว
“อึก.......อื้อ..........”
ลิ้นเรียวพยายามดันช็อคโกแลตชิ้นเล็ก เข้าไปในปากของหญิงสาวผมสีบลอนด์ ถึงในตอนแรกเอลซ่าจะพยายามขัดขืน แต่เมื่อโดนรุกล้ำในริมฝีปาก บวกกับความหอมหวานของช็อคโกแลต จนทำให้ภาพที่เห็นด้านหน้าเบลอเหมือนอยู่ในความฝัน
“ฮ๊า.......ฮ๊า......”จนเมื่อผู้เป็นน้องสาวยอมถอนริมฝีปากออก ผู้เป้นพี่ถึงกับหอบหายใจจนตัวโยนเลยทีเดียว
“กลั้นหายใจทำไมละเอลซ่า”นิ้วเรียวป้ายเอาคราบช็อคโกแลตที่ไหลเปื้อนมุมปากออกไป
“ทำแบบนี้ทำไม? เราเป็นพี่น้องกันนะ”น้ำตาสีใสเริ่มไหลริน ยิ่งรู้สึกดีกับการกระทำเมื่อครู่มากเท่าไหร่ เอลซ่าก็ยิ่งเกลียดตัวเอง
อันนาที่เห็นพี่สาวตัวเองเริ่มสะอื้น ก็คิดได้ว่า เมื่อกี้คงหยอกแรงไปหน่อย สมองในหัวรีบปั่นความคิดแก้สถานการณ์เร็วจี๋
“เอลซ่าไม่ร้องนะ ขอโทษ.....ฉันแค่หวงช็อคโกแลตของพี่นี่นา.......”
“หวง?..........”
“ใช่ๆ ฉันไม่อยากให้พี่มาแย่งช็อคโกแลตของฉันไง ฉันเลยให้พี่ชิมอันที่อยู่ในปากแทน”อันนาเริ่มเห็นทางสว่าง จึงรีบรัวคำพูดต่อในทันที
“งั้น....ที่ทำเมื่อกี้นี้?............”เอลซ่าเริ่มหยุดสะอื้น
“ก็จะแบ่งช็อคโกแลตให้พี่ชิมไง จริงๆนะ”อันนาพยายามฉีกยิ้มจริงใจเต็มความสามารถ
“อื้ม......อย่าทำแบบนี้อีกนะอันนา พี่ตกใจหมดเลย”เอลซ่าปาดน้ำตาออก โธ่.....ที่แท้น้องสาวของเธอก็แค่ไม่ทันคิดนี่เอง
“เค้าขอโทษน๊า อ่ะคราวนี้เค้าแบ่งให้ชิมนิดนึงก็ได้”อันนาบิช็อคโกแลตส่งให้พี่สาว และแล้วสถานการณ์ตรงหน้าก็คลี่คลายไปได้ด้วยดี
ตกดึก....เอลซ่าเดินลงมาหยิบช็อคโกแลตรูปดอกกุหลาบที่แช่เก็บไว้ในตู้เย็น เพราะมัวแต่เล่นกับอันนาทั้งวัน จึงลืมช็อคโกแลตของอันนาซะสนิทเลย
หืม.........นี่มัน.............
เมื่อบิกลีบกุหลาบช็อคโกแลตออก ก็พบกับกลีบกุหลาบที่โดนเคลือบไว้ด้วยช็อคโกแลต
น้องสาวเธอนี่รสนิยมดีเกินตัวเหมือนกันนะเนี่ย เอลซ่าค่อยๆดื่มด่ำกับความหอมของกลับกุหลาบ และช็อคโกแลตหอมหวาน ก่อนจะเดินขึ้นขึ้นไปพักผ่อน
โดยที่หญิงสาวหลงลืมอะไรไปบางอย่าง...............
ดอกกุหลาบสีแดง……………….
บ่งบอกถึงการตกหลุมรักหรือแอบปลื้มใครซักคน เป็นสื่อแทนใจเพื่อจะบอกให้รู้ว่ามีคนกำลัง แอบปลื้มอยู่
สื่อถึงมีความรักที่สุดแสน จะลึกซึ้ง มั่นคง........................
และคนที่ให้ ก็หวังว่า เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จะรับรู้ถึงความรักที่มั่นคงของตนเองเสียที...........................
End.....
เมาท์มอยค่ะ// เราตัดสินใจแล้วว่า จะบรรยายเอลซ่าว่าผมสีบลอนด์ อันนาผมสีน้ำตาลแดงนะคะ เพื่อการจินตนาการง่ายขึ้นของผู้อ่าน ตอนหน้าจะกลับเข้าเนื้อเรื่องหลักแล้ว เอลซ่าจะยอมรับความรู้สึกตัวเองมั้ยนะ
ความคิดเห็น