คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 ตัดสินใจ
(ต่อจากตอนที่แล้วกันเลยนะค่ะ ลืมคำว่า จบ ท้ายตอนไปค่ะ ตอนที่แล้วก็เอาไว้หลอกค่ะ เผื่อมีคนหลงทางผ่านมา ฮ่าๆๆ )
“เฮ้อ........ประเทศไทยนี่ร้อนชะมัด......... น่าเบื่อจังเลย”เด็กหญิงวัย 13 ปี นั่งจ่อหน้าอยู่อยู่ที่พัดลม เส้นผมสีดำสนิทปลิวไปตามลม แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนอบอ้าวลดลงอยู่ดี
ปิ๊งป่อง!!// เสียงออดที่ดังขึ้นหน้าบ้าน ทำให้เด็กหญิงหันไปมองซักครู่ ก่อนที่จะค่อยๆยันตัวลุกเพราะความขี้เกียจที่เกาะไปทั่วทั้งตัว
“ค่า.....มาแล้วค่า.....”เมื่อเปิดประตูบ้านออกไป เธอก็พบกับสองสามีภรรยาที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน
“สวัสดีจ๊ะหนูเมลลี่”
“อ๊ะ สวัสดีค่ะ”เด็กหญิงยกมือไหว้แทบไม่ทัน เมื่อเห็นผู้ใหญ่ที่ตนเองเคารพนับถือมาเยี่ยมถึงบ้าน ว่าแต่..........พวกคุณลุงคุณป้าข้างบ้านมาทำอะไรที่หน้าบ้านเธอละเนี่ย?
“คือ..........เราสองคนมีเรื่องอยากให้หนูช่วยหน่อยน่ะจ๊ะ”
“อ่า......เรื่องอะไรเหรอค่ะ” พ่อกับแม่สอนว่า ใครมีเรื่องเดือนร้อนอะไรก็รับฟังก่อน จะช่วยหรือไม่ช่วยค่อยว่ากันอีกที เพราะงั้นเธอจะลองรับฟังคำขอของคุณลุงคุณป้าข้างบ้านดูซะหน่อย
“พวกเรามีโปรเจคใหญ่ต้องทำงานตั้งแต่9โมงเช้า จนถึง6โมงเย็นเลยจ๊ะ ออโรล่าเลยไม่มีคนดูแล พวกเราอยากจะฝากออโรล่าไว้กับหนูได้มั้ยจ๊ะ”
“อ่า..........คือ....................”
เวรกรรม..............เอาแล้วไง.................
ไม่อยากทำเลย ดูแลเด็กเนี่ยนะ? เวลาปิดเทอมอันแสนมีค่าของฉัน จะหมดไปกับการป้อนนมกับยัยเด็กน้ำลายย้อยเนี่ยนะ?
เหอะๆๆๆ ไม่เอาซะละ คนอย่างเธอไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น
แล้วดูแววตายัยเด็ก 5 ขวบนี่มองเธอสิ............ ไม่ถูกชะตาตั้งแต่ตอนยัยนี่เกิดแล้ว
เจอหน้าเธอทีไรก็ทำท่าจะร้องไห้ คนเค้าอุตส่าห์ไปคุยด้วย ไปชวนเล่นดีๆก็ดันแหกปากร้องไห้ วิ่งไปหาแม่ หาว่าเธอรังแกซะงั้น.........................
“เอ่อ...........คือ............ต้องขอโท-“
“เรามีค่าขนมให้ด้วยนะ”เสียงของผู้เป็นพ่อของเด็กน้อยผมทองสวนขึ้นมาทันที
“ได้ค่ะ!!! เชื่อใจหนูได้เลยค่ะ”
โธ่.............แม้แต่เด็กอายุ 13 ก็ยังถูกซื้อได้ด้วยอำนาจของเงิน จนน่าเศร้าใจแทนจริงๆ
.
โอเค................. ตอนนั้นยอมรับว่าเผลอตัวไป ................ แต่จะมากลับลำเอาตอนนี้ก็ไม่ทันเอาเสียแล้ว
“เข้าบ้านกันเถอะ...............”
“ป๊ะป๊า กับม๊ะม๊าไปแล้ว ฮึก............ฮือ..................”เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อแม่โบกมือลาพร้อมกับขับรถออกไป ใบหน้าของเด็กน้อยก็เริ่มเหยเก ริมฝีปากบางเริ่มเบะออก
“เฮ้ยยย อย่าร้องนะ ขอร้องเถอะ เข้าบ้านก่อนๆ”เมลิฟิเซนต์ หรือถ้าเรียกย่อๆก็คงเป็นเมลลี่ ไม่ถูกโรคกับการปลอบเด็กร้องไห้ที่สุด
ความจริงตอนนี้ก็เป็นตอนปิดเทอม คุณพ่อคุณแม่ก็จะออกไปทำงานนอกบ้าน ทำให้เธอต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว อุตส่าห์ว่าจะทำตัวสบายนอนเอกเขนกซะหน่อย อะไรดลใจให้รับปากจะดูแลเด็กขี้แยกันล่ะ? อ่อ............เงิน..................
เมื่อหาคำตอบให้กับตัวเองได้แล้ว เสียงสะอึกสะอื้นข้างๆตัว ก็เรียกความสนใจจากเด็กหญิงผมดำเอาไว้
“นี่...........”ก้มตัวลงไปหา ยัยเด็กหัวทองก็ดันทำท่าสะดุ้งตกใจซะได้ เธอยอมรับว่า ตัวเองเป็นคนหน้าดุ แต่ทำไมต้องทำท่ากลัวกันขนาดนั้นด้วยเล่า................ชิ......................
“พ่อแม่เธอไม่ได้ทิ้งเธอซักหน่อย เดี๋ยวตอนเย็นก็มารับแล้ว”เด็กหญิงผมดำพูดปลอบด้วยเสียงเนือยๆ
แต่เมื่อเห็นอีกคนยังคงไม่ยอมพูดด้วย จากที่ตั้งใจจะปลอบด้วยความอ่อนโยน ความรู้สึกหมั่นไส้กลับเข้ามาแทนที่
“เฮ้อ.........นั่นสินะ ก็ยังเป็นแค่เด็ก5ขวบเองนี่ จะร้องไห้หาพ่อแม่มันก็ไม่แปลก”น้ำเสียงพูดอย่างปลงๆ ทำให้เด็กน้อยที่กำลังยืนเช็ดน้ำตาถึงกลับหยุดนิ่ง...............
“เค้าไม่ใช่เด็กซักหน่อย!!เค้าโตแล้วนะ!!”เด็กน้อยเถียงกลับขึ้นมา
“จริงเหรอ..................... คนที่เป็นผู้ใหญ่เค้าไม่ร้องไห้พร่ำเพื่อหรอกนะ”
“งั้น!!!งั้น!!เค้าก็จะไม่ร้อง!!”เด็กน้อยปาดน้ำตาทิ้ง เพื่อเป็นเครื่องหมายยืนยันว่าตนเองไม่ได้ร้องไห้จริงๆนะ
เมลลี่มองภาพของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด....................เออ..............แปลกเด็กชะมัด.................. ไม่ต้องปลอบ แต่ชอบให้พูดท้าทายสินะ
ท่าทาง.................การเลี้ยงเด็กขี้แยให้ช่วงเวลาปิดเทอม 3 เดือน จะสนุกขึ้นแล้วสิ.................................
.
“พี่เมลลี่!!!!พี่เมลลี่!!!!!”เสียงตะโกนเรียกหน้าบ้าน ดังขึ้นยามเช้าวันเสาร์ ทำให้เด็กสาวผมดำที่ยังคงหลับสนิทดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจนมิด เพื่อจะกลบเสียงเรียกนั้น
ไม่น่าเลย...............ไม่น่าเลย..........................
เมลลี่คิดในใจขณะที่พยายามไม่สนใจเสียงเรียกด้านนอก
หลังจากที่ปฎิบัติภารกิจเลี้ยงเด็กจนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี และได้รับค่าตอบแทนจนสุขขีสโมสรแล้ว
ความสงบสุขก็ไม่เคยอยู่กับเธออีกต่อไป....................
“ไม่เห็นพี่เค้าจะยอมเปิดให้เลย..........แน่ใจรึเปล่าว่าเธอเรียกถูกบ้านอ่ะ”
วันนี้เด็กน้อยผมทองไม่ได้มาเล่นคนเดียว แต่ชวนเพื่อนซี้ที่เพิ่งสนิทกันมาด้วย
ออโรล่าปีนี้ก็เข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่1แล้ว เด็กหญิงเพิ่งจะได้เพื่อนสดๆร้อนๆ ชื่อว่าอันนา
เด็กหญิงตัวน้อยผมสีน้ำตาลแดงท่าทางแก่นแก้ว วันนี้ออโรล่าชวนอันนาออกมาเล่นแต่เช้า โดยที่ทางบ้านอันนาก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะบ้านของออโรล่าอยู่ถัดไปเพียง2ซอยเท่านั้น แต่ต้องให้พี่สาวซึ่งก็คือ เอลซ่าตามไปดูแลน้องด้วย
“นี่......เราไม่ได้มารบกวนเค้าใช่มั้ย?”เด็กหญิงผมสีบลอนด์ผู้ที่ขี่จักรยานอยู่ด้านหน้า เอ่ยขึ้นอย่างกังวล เพราะเธอเห็นออโรล่าตะโกนเรียกอยู่นานสองนาน เจ้าของบ้านก็ไม่เห็นจะเปิดซักที
“ฉันว่าเธอเรียกผิดบ้านชัวร์ๆเลย”ผู้เป็นน้องสาวที่นั่งอยู่บนเบาะหลังของจักรยานพูดสมทบ
“เชื่อฉันสิ รอเดี๋ยวนะ.............”ออโรล่าหันไปบอกเพื่อนใหม่ทั้งสอง มือเล็กป้องปากตัวเองไว้ สูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเปล่งเสียงดัง
“พี่เมลลี่!!!!!!!!! ผู้สวยสง่าดังราชินี!!!!พี่เมลลี่งามเลิศไปปฐ-“
“หยุด!!!! หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยน๊า!!!!”หน้าต่างชั้นบนถูกเปิดขึ้นอย่างแรง พร้อมกับร่างเด็กสาววัย15ปี ที่ผมเผ้ากระเซิง และยังอยู่ในชุดนอน ออกมาตะโกนตอบโต้อย่างทนไม่ได้
“เห็นมั้ย.........บอกแล้วว่าถูกบ้าน”ออโรล่าหันกลับไปยิ้มแฉ่งให้สหายทั้งสองอย่างอวดๆ
“หยุดพูดแล้วรีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย!!!”เด็กสาวตะโกนก่อนจะปิดหน้าต่างเสียงดังสนั่น
“ป่ะ.......เข้าบ้านกัน “ออโรล่าเดินนำสองพี่น้องเข้าบ้าน พร้อมกับแนะนำโน่นนี่ในบ้านราวกับตัวเป็นเจ้าของบ้านก็มิปาน
“อันนา............พี่ว่าแบบนี้มันไม่ถูกนะ...................”เอลซ่าที่ยังกุมมือน้องสาวอย่ากล้าๆกลัวๆอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ยังไม่ยอมก้าวขาเข้าไปเสียที
“เอาเถอน่า พี่เมลลี่ก็ดูใจดีออก ไปๆไปเล่นกัน”อันนาเดินนำพี่สาวเข้าบ้านไปอย่างไม่เกรงกลัว
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เมลลี่ก็ลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่น
“แล้วนี่มันอะไร.....................”เด็กพวกนี้เป็นแมวรึไง ถึงเรียกพวกได้!!!!
ถามพร้อมกับสบตาไล่ไปทีละคน ออโรล่ายังคงยิ้มหวานกลับมาให้อย่างไม่รู้เรื่อง ..............ยัยเด็กบ๊องนี่..........อย่าไปคาดหวังอะไรดีกว่า................
อีกคนเป็นเด็กผมสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีฟ้า สอดส่องไปทั่วบ้าน อย่างกับลูกหมาหาของเล่น!! ยัยเด็กนี่ก็คงจะตอบอะไรเธอไม่ได้อีก..................
คนสุดท้าย ที่สะดุ้งเบาๆทันทีที่เธอเบนสายตามา นัยน์ตาสีฟ้าใส รับกันดีกับผมสีบลอนด์ที่ถักเป็นเปียเดียว ใบหน้าน่ารักแสดงสีหน้าสำนึกผิดออกมาเต็มที่ ดูท่าทางจะโตกว่าเจ้าสองคนนั่น เอาคนนี้แหละ...........น่าจะพูดรู้เรื่องสุด
“ชื่ออะไรกัน...............”ถามตรงๆไม่มีอ้อมค้อม มีที่ไหน ยกพวกมาถล่มบ้านคนอื่นวันเสาร์ตอนแปดโมงเช้าเนี่ยนะ??? ช่องเก้าการ์ตูนมีไม่ไปดู มาคึกอะไรเอาเวลานี้เนี่ย?
“หนู......หนูชื่อเอลซ่าค่ะ นี่น้องสาวหนูอันนา.........คือ......คือออโรล่าชวนพวกเรามาเล่นที่นี่ ถะ........ถ้าพวกหนูมารบกวนพี่สาว ก็ขอโทษจริงๆนะค่ะ หนูจะกลับเดี๋ยวนี้ค่ะ”พูดไปก็ทำหน้าน้ำตาคลอเบ้าไป เฮ้ย..............แบบนี้มันเหมือนฉันรังแก
เด็ก.............นั่นๆ ยัยเด็กผมสีน้ำตาลแดงที่ชื่ออันนาจ้องมาตาเขียวปั๊ดแล้ว
“มาแกล้งพี่เค้าทำไม.......”จ้องหน้าเมลลี่อย่างเรื่อง โอ้.......ยัยเด็กนี่ท่าทางจะหวงพี่แฮะ...............
“เอาเลยๆๆๆ ตีกันๆๆๆๆ”ออโรล่าได้แต่นั่งเชียร์อยู่ข้างๆ ใครเลี้ยงมันมาวะ มีดีอย่างเดียวแค่หน้าตา..........................
เมลลี่เอานิ้วชี้คลึงขมับตัวเองเล็กน้อย เอาเถอะ...........หอบมากันขนาดนี้ จะไล่กลับก็สงสารเด็กมัน................ถือว่าทำบุญละกัน............คุณพ่อคุณแม่สอนว่า ถ้าเป็นคนจิตใจดี หมั่นทำบุญ โตขึ้นจะมีชีวิตที่ดี มีคนรักที่ดี เอาวะ!!!
“ไม่ได้โกรธซักหน่อย..........เป็นเด็กผู้หญิงร้องไห้เดี๋ยวหมดสวยนะ”เมลลี่ดึงกระดาษทิชชู่ออกมาซับน้ำให้เอลซ่าเบาๆ
“หนู...........พวกหนูไม่ได้มารบกวนใช่มั้ยค่ะ?”นัยน์ตาสีฟ้าใสกลมโตที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา เหลือบขึ้นมาสบตาเด็กสาวที่อายุมากกว่า
อื้อหือ..........................หัวใจเผลอเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งเสต็ปเลย...................
เด็กคนนี้ โตขึ้นต้องเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ........................
“ไม่ได้รบกวน แต่คราวหลังจะมาบ้านพี่ ให้ยัยโรส....ไม่ใช่สิ....ออโรล่าโทรมาบอกพี่ล่วงหน้าก่อนนะ”ยิ้มหวานให้เด็กหญิงตรงหน้า
“ขอบคุณมากๆค่ะ พี่สาวใจดีจังเลย”เอลซ่ายกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
“จ้าๆ พี่ชื่อเมลลี่นะ รออยู่ตรงนี้กันก่อน เดี๋ยวไปเอาขนมกับน้ำหวานมาให้”เมลลี่ลุกออกจากห้องนั่งเล่น เดินไปยังห้องครัว ในใจของเด็กสาวผมดำคิดอยู่แค่เรื่องเดียว..................ทำไมยัยโรสของเราไม่น่ารักเหมือนน้องเอลซ่าบ้างนะ...................
ขอเรียบร้อยได้ครึ่งนึงของเอลซ่าก็ยังดีเฮ้อ..............................
เมื่อเด็กสาวผมดำเดินลับสายตาไป ออโรล่าก็หันมาหาเอลซ่ากับอันนาทันที
“พี่เอลซ่า.........พี่เมลลี่เป็นของเค้านะ! พี่ห้ามแย่งนะ”
“เอาอะไรมาพูดอ่ะออโรล่า พี่เอลซ่าเป็นของเค้าต่างหาก ไม่มีทางมองคนอื่นหรอก”อันนากอดพี่สาวตัวเองไว้อย่างหวงๆ
“ไม่รู้ล่ะ เค้ารู้จักกับพี่เมลลี่ก่อน ห้ามยุ่งนะ”ออโรล่ายังคงกอดอกยืนกราน
“แบร่.............เอาไปเลย มีตั้งชื่อเล่นให้ด้วย อะไรนะ.....โรส............แหวะ เลี่ยน!!”อันนาเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่เมลลี่เรียกได้คนเดียว!!อันนาห้ามเรียกนะ”ออโรล่าแทบจะกรี๊ด เอลซ่ามองน้องตัวเองและเพื่อนของน้องสาวที่กำลังเถียงกันอย่างดุเดือด
“เอ่อ..........หยุดทะเลาะกันนะ...............”
แต่ผลที่ได้กลับโดนเด็กอายุน้อยกว่าทั้งสองหันมาตวาด
“เงียบไปเลยนะ!!//เพราะพี่เอลซ่านั่นแหละ!!”
“ง่า..........อึก.............ฮึก.....................ฮือ.....................พี่ขอโทษ ที่เป็นคนสร้างปัญหานะ”
เมื่อเอลซ่าร้องไห้ออกมา เด็กน้อยทั้งสองเป็นอันต้องสงบศึกกันโดยปริยาย แล้วหันกลับมาปลอบเอลซ่าแทน
“อย่าร้องนะพี่เอลซ่า เค้าขอโทษ............”
“พี่เอลซ่า เค้ากับอันนาไม่ได้ตั้งใจ............”
เป็นจังหวะเดียวกับที่เมลลี่เดินออกมาจากห้องครัวพอดี
“อ้าว......มันเกิดอะไรขึ้นกัน เอลซ่าโดนแกล้งเหรอ?”เด็กหญิงผมบลอนด์ที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงกลางโดยมีเจ้าตัวแสบสองคนพยายามปลอบเป็นภาพที่ตลก และน่าเอ็นดูไม่หยอก
“เปล่านะ!!//”ทั้งอันนาและออโรล่าพูดออกมาพร้อมกัน
“งั้นก็มากินขนมเร็ว วันนี้มีคุกกี้รสช็อคโกแลตกับไมโลนะ”เมื่อเห็นและน้ำหวาน อันนาก็วิ่งมาหยิบก่อนเป็นคนแรก
แต่แทนที่เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดง จะรีบนำขนมใส่ปากเหมือนเด็กทั่วๆไป เด็กน้อยกลับถือแก้วน้ำ และคุกกี้ไปยืนให้กับพี่สาว
“พี่เอลซ่า..........กินนี่นะ.............แล้วอย่าร้องไห้นะ เค้าขอโทษ............”
“อื้อ...........อันนาก็กินด้วยกันนะ”เอลซ่าที่งับคุกกี้ไป บอกให้น้องสาวของตัวเองกินบ้าง
“อื้อ!! หายโกรธเค้าแล้วนะ”
“พี่ไม่เคยโกรธอันนาอยู่แล้ว....”
ภาพของสองพี่น้องผลัดกันป้อนน้ำ ป้อนคุกกี้ ทำให้ออโรล่านั่งมองอย่างเหม่อๆ
“อยากมีพี่น้องบ้างเหรอ?..................”เมลลี่ถามเจ้าตัวป่วน ที่จ้องสองพี่น้องตาเป็นมัน เธอเลี้ยงออโรล่ามา นับจากวันที่คุณลุงคุณป้าเอามาฝาก ก็เป็นเวลา2ปีแล้ว ที่ออโรล่ามาเที่ยวบ้านเธอบ่อยๆ
“ไม่อ่ะ..........มีพี่เมลลี่คนเดียวก็พอแล้ว ป้อนเค้าบ้างสิ...”เด็กน้อยส่ายหน้า
“จ้าๆ เด็กดื้อ.....”ถึงจะบ่น แต่เมลลี่ก็ป้อนคุกกี้ให้กับน้องสาวข้างบ้านตัวแสบแต่โดยดี
ความผูกพันในวัยเด็ก......................กำลังจะเติบโตขึ้นทีละน้อย..............................
.
“นี่อันนา พี่เมลลี่ให้เอาคุกกี้มาฝากล่ะ”ออโรล่าเอ่ยทักเพื่อนสาว ที่นอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะนักเรียน
“อืม........ขอบใจนะ วางไว้บนโต๊ะได้เลย”อันนาเอ่ยตอบทั้ง ๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา
วันนี้เพื่อนสาวของเธอต้องป่วยแน่ๆ อันนาเป็นโรคช็อคโกแลตลิซึ่มมาก ไม่ว่าอะที่เป็นช็อคโลแลตแม่คุณฟาดเรียบหมด แล้ววันนี้มันอะไร?
“อันนาเธอไม่สบายตรงไหนรึเปล่าเนี่ย?”ออโรล่าถามอย่างเป็นห่วง
“หรือพี่เอลซ่าอาการทรุด?!!”
“เปล่าๆ พี่เอลซ่า หายดีแล้ว สบายดี.......................”ตอบออกมาได้ซักครู่ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากอันนา
“ถามจริงเถอะอันนา ฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอใช่มั้ย?”ออโรล่าตัดสินใจใช้ไม้เด็ด เธอไม่สบายใจเอาเสียเลย ที่เห้นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอทำตัวเหมือนไม่มีความสุขแบบนี้
“ใช่สิ!!คบกันมาตั้งแต่ป.1 ถ้าไม่เป็นเพื่อนสนิทกับเธอจะเป็นกับหมาที่ไหน” อันนาตอบกลับอย่างเนือยๆ แต่ทว่าเจ็บแสบที่สุด
“ขอบคุณ!!ซึ้งใจมาก แต่ไม่ต้องเอาไปเปรียบกับหมาได้ป่ะ ขอร้อง”ขนาดไม่ค่อยสบายใจนะ ยังปากเสียได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าอันนากำลังมีเรื่องกลุ้มใจอยู่นะ เธอจะด่าให้เปิดเปิงเลย
“ล้อเล่นน่า......”อันนาเงยหน้าขึ้นมา เผลรอยยิ้มจางให้กับเพื่อนสนิท รอยยิ้มที่ดูออกว่าฝืนยิ้มมากเหลือเกิน
“นี่อันนา..........ฉันถามจริงๆเถอะ กับพี่เอลซ่า.........เธอรักพี่เค้าแบบไหนกันแน่”ออโรล่ายิงคำถามตรงๆ จนอันนาถึงกับนิ่งไป
“........................”
“ฉันหัวสมัยใหม่ รับได้หมดแหละ บอกความจริงมาเถอะนะอันนา ฉันไม่ชอบเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย ฉันอยากช่วยเธอแก้ปัญหานะ”
อันนาอ้ำอึ้ง...............นัยน์ตาสีฟ้าเข้ม สบตาเธออย่างไม่แน่ใจ ก่อนที่สาวผมสีน้ำตาลแดงจะตัดสินใจพูดออกมา
“ฉัน.......รักพี่เอลซ่า แบบ...........แบบ.....................ไม่ใช่พี่น้อง..........”
พูดจบก็หลับตาปี๋ กลัวสายตาเพื่อนสาวจะมองกลับมาอย่างรังเกียจ และดูถูก
“เฮ้อ.........ในที่สุดก็ยอมรับออกมาซะที”ออโรล่าพูดออกมาอย่างโล่งใจ
“เอ๋!!ไม่ตกใจเลยเหรอ”กลับกลายเป็นอันนาที่ตกใจแทนซะนี่
“การแสดงออกของเธอมันก็เห็นกันอยู่โต้งๆ”สาวผมทองพูดอย่างเพลียๆ แต่เอาเถอะ พอได้รู้ความในใจของเพื่อนสนิทตัวเองแล้ว ทีนี้ก็ต้องมาช่วยกันแก้ปัญหาละนะ
หลังจากฟังเรื่องราวของอันนาทั้งหมด ออโรล่าก็นั่งคิด.......................... ปัญหาใหญ่พอตัวเลยนะเนี่ย.............แอบชอบพี่สาวตัวเอง แถมยังไม่รู้ว่าพี่เอลซ่าจะคิดยังไงอีก บางทีการกระทำทั้งหมด อาจจะเป้นแค่พี่สาวที่เอ็นดูน้องสาวทั่วๆไป.............
“อืม................สารภาพไปเลยเป็นไง?”
“จะบ้าเหรอไง!!”
“ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ถ้าพี่เค้าตกลงจะเป็นข้อดีกับเธอซะอีก คิดให้ดีๆนะอันนา...........จะปกปิดแบบนี้ต่อไป อึดอัดอกแตกตาย หรือจะลุยม้วนเดียวจบไปเลย”ออโรล่ายุเพื่อนสนิท ไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว
อันนานิ่งไปชั่วครู่ ภายในความคิดตีกันยุ่งเหยิง มันก้จริงอย่างที่ออโรล่าพูด เทหมดหน้าตัก ไม่ออกขาวก็ดำ ถึงจะโดนพี่เอลซ่าเกลียดไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร.....................
“ฉันจะ...............สารภาพกับเอลซ่า.............”
ความรักที่ถูกตัดสินว่าผิดตั้งแต่เริ่ม....................แต่เมื่อดันทุรังจะไปต่อ…………….
ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา............................
จะสมหวัง หรือจะถูกขัดขวาง...................กงล้อแห่งโชคชะตา กำลังเคลื่อนตัวอีกครา.................................
เมาท์มอย
ฮา.........ตอนที่แล้วโดนหลอกกันถ้วนหน้าชิมิค่ะ อิๆ ตอนนี้ก็.....ย้อนอดีตกับคู่เมลลิออโรล่ากันเล็กน้อย ก่อนที่คู่พี่น้องของเราจะเข้มข้นขึ้นเนอะ อุปสรรคยังมีอีกเยอะ สู้ๆนะเอลซ่าอันนา
ขอบคุณกระแสตอบรับจากการโดนหลอกค่ะ 555 ฮร๊า......ดราม่ายังคงดำเนินต่อไป เมื่อไหร่เอลอันจะได้(รัก)กัน ต้องลุ้นต่อไปค่ะ
แหะๆ ไอ้ที่บอกว่างานเยอะนั่นเรื่องจริงค่ะ พอแต่งจำนวนหน้าเยอะ ไม่จบบท เราก็ยังไม่ลง เป็นสาเหตุให้ลงช้าค่ะ แต่สัญญาว่าไม่เกิน1อาทิตย์แน่ๆละ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามค่ะ
ความคิดเห็น