คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 3 - 2
พอไ้อม่อนรีบเินึ้นไปบนห้ออนายยืนนิ่อยู่หน้าเียอยู่เป็นนานว่าะัสินใวาผ้าผืนนั้นไว้ที่ปลายเีย ำลัะหันหลัเินลับไปนายิน็เินสวนเ้ามาว้า้อแนเธอเอาไว้ทันที
“ทำไมไม่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนามที่ันสั่ล่ะม่อน” นายินเหมือนรู้แล้วทำแล้ม่อนหน้าแใเ้นโรมราม ลิ่นน้ำหอมในายนายรุ่นเ้ามาเ็มมู เธอถอยหลัรูนาย็เินประิไม่ยอมปล่อยมือออาแนอเธอ
“เรามีเรื่อ้อุยันไหม” นายิน้อสบาถามม่อนน้ำเสียริัปาอเธอเริ่มสั่นเริ่มหวั่นไหวไปับปิิริยาอเ้านายให่
“เอ่อม่อน...ไม่มี่ะ” เธอบอปิเสธเาทันใใ้อีมือับมือนายที่บีบที่้อมืออเธอเบา ๆ เพื่อให้นายปล่อย
“แ่นายว่าม่อนน่ามีนะ” น้ำเสียที่บอเธอพร้อมสายาที่้อมอมาแบบริัเอาเรื่อและาั้น
เารวบเธอ้อนร่าบาึ้นสู่อ้อมแนบรรวาเธอไว้บนเียนุ่ม ่อนะทาบทับลมาทั้ัว
“นายื่มนายเมาอีแล้วหรือะ” เธอถามเา้วยวามใ เพราะไ้ลิ่นแอลอฮอล์า ๆ ผสมลิ่นโโลาัวอนาย ม่อนหลับาสนิทหายใเร็วอนนี้หัวใ้าในอสาวเ้นึั
“ม่อนมอนาย” นัวโออำสั่ลมหายใเารรินลบนแ้มนวลใสอเธอที่อนนี้ร้อนออผ่าว ๆ แนไปถึใบหู สอมือที่ถูนายินปล่อยเป็นอิสระถูเ้าอยึ้นมายันหน้าออเาที่โถมทับลมา
“นายม่อนหายใไม่ออ” เธอพูเสียสั่นเรือลืมามอนายให่ เมื่อเหยื่อำลัถูเสือโร่ัวให่ะรุบ
เายิ้มให้เธอน้อย ๆ มอเธอแบบเอ็นูยับัวลนอนใล้ ๆ แ่สอมือยัรั้รัรอบเอวอสาวน้อยเอาไว้ไม่ลาย
“พ่ออม่อนไม่สบายใ่ไหม” น้ำเสียถามออมา้วยวามอาทรใ้ฝ่ามือหนาันหลัม่อนให้หันหน้าเ้ามาหา
“่ะ” เธอรับำเสียแผ่วท่าทีที่สั่นเทิ้มน้อย ๆ อยู่ภายใ้ร่าแร่อนายินไม่ล้าเยึ้นสบสายา เธอมอเห็นแ่ปลายาอนายอยู่รหน้า
นายินใ้นิ้วมือเยปลายาเธอให้ึ้นมาสบา ม่อนมอหน้านายให่ะพริบาิ ๆ ันลมหายใาเป็น่ว ๆ รู้แ่ว่าหายใไม่ทั่วท้อเอาเสียเลย
“เห็นนายอุ่นเล่าว่าม่อนอยาไ้เินไปรัษาพ่อ” ายหนุ่มวนุย
“่ะ” เธอรับำเสียเบา
“ันะ่วย ันะให้เินม่อนเอาไปรัษาพ่อนะ”
“ะ...นาย...” ม่อน้อมอหน้านายนัยน์าายแววีใ
“แ่ันมีเรื่อะถามม่อนเรื่อหนึ่ืนที่ันลับมาาเมือนอ ันำไ้ว่าันไ้ทำอะไรไปับม่อนใ่ไหม เรามีอะไรันใ่ไหม” เธอใหน้าีเผือไม่ิว่านายะรู้ ม่อนอ้าปาหวอ้าไว้ ่อนะหุบล้มหน้าุ ๆ แ่็ถูนายรั้เยปลายาให้ึ้นมาสบาเหมือนอย่าเิม
“ันเป็นผู้ายนะ ันรู้ัวสิว่าันทำอะไรม่อนไปบ้า แ่ันเมามา ันยอมรับวามรู้สึอันมันอาะ้าไปสัหน่อย เอ่อ...ันอาะทำอะไร ๆ ที่รุนแรไปับม่อนไปสันิหรือเอ่อ...” อยู่ ๆ เา็เริ่มิอ่ามอเ็ม่อนที่อนนี้มีท่าทีหวาลัวนายให่ไม่หาย สอมือที่วาทาบอยู่บนหน้าออนายินสั่นไหวามอารม์อเ้าอร่า
‘ไม่นิหรอ่ะ’ สาวน้อย้อนเาอยู่ในใ ร่าายเธอยัระบมไม่หายแ่ำพูที่ออมาาปาอเธอ
“นาย ือม่อน...ม่อนไม่ไ้ั้ใ” เธอบอเาเสียเรือเหมือนัวเอเป็นนทำผิเสียเอ
“ัน็ไม่ไ้ว่าอะไรม่อนนี่” เารีบทัท้วมอ้อสาวน้อยที่อนนี้น้ำาลอหน่วยมอหน้านายินแบบพร่ามัว
“ม่อนเป็นเมียันแล้วนะรู้ไหม” เาพูเบา ๆ ้มลุมพิที่หน้าผาอสาวน้อย บอัวเอไม่ถูเหมือนัน ว่าะทำอย่าไรีับแม่สาวน้อยนนี้ี และเา็ยัรู้สึผิึ้นมา้วยที่ไ้ทำอะไรที่ไม่ีับม่อน อนที่ัวเาเอไม่มีสิ
“ันะรับผิอบ” เาเอ่ยเสียเ้ม ม่อนน้ำาไหลรินเธอยหลัมือึ้นปาเ็น้ำาแทบทันที
"นับาวันนี้เธอ้อึ้นมานอนับัน ถ้าันเรียเธอเ้าใไหม?" เสียนายให่อบ้านเอ่ยบอสาวน้อยที่นอนทำหน้าาเหมือนแบโลเอาไว้ทั้ใบ
"่ะ" ม่อนยับปาอบรับำอเาเบา ๆ
"พรุ่นี้ันะให้นายอุ่นเอาเิน่าผ่าัไปให้พ่ออเธอ อนนี้เธอะสบายใไ้หรือยั" เาบอ้วยน้ำเสียอาทรแ่สาวน้อยลับิว่านั่นือ่าอบแทนที่เธอ้อเอาัวเอเ้าแลใ่ไหม
"ม่อนมีำถาม่ะนาย" เธอเยหน้าึ้น้อมอเาอย่าเ็มาหัวใเ้นไม่เป็นัหวะ
"ว่ามา" เา้ออบเธอาเม็เ่นันแ่็ยิ้มออมาามุมปานิ ๆ
"สัานี้ี่ปีะ" เธอถามออมา้วยน้ำเสียราบเรียบ แ่ในใสัลั้นวามรู้สึน้อยอน้อยใในวาสนาอัวเอมามาย
นายให่อบ้านถึลับหน้าเื่อนลเล็น้อย เธอ่าล้า่อปาำับเาเียวหรือ เมื่อี้ยััวสั่นันเป็นลูแมวถูน้ำฝน
"สอปีหรือไม่ั้น็ลอไป" เาอบ้วยน้ำเสียทรอำนาอระับวแนที่โอบรอบเอวเธอเอาไว้แน่น
ม่อนพยัหน้าให้นายให่แทบทันที เป็นโอาสเียวที่ะไ้อบแทนบุุอพ่อับแม่ และเธอ็เป็นเมียอนายินไปแล้ว
“เ็บไหม” เาถาม้วยน้ำเสียอาทรย้อมือที่ถูเารันเียวึ้นมาแะที่ริมฝีปา
ความคิดเห็น