คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 4 (จบตอน)
หมันอัวเอไปใส่ที่ท้ายรถอเา แล้ลืมระเป๋าเินไว้ในรถอใบบอน
เธอรีบอุ้มลูึ้นไปนั่ ่อนะับออไป่อนเาโยไม่ไ้เอ่ยร่ำลา
น้อยิมนอเล่นอัวเอึ้นบ้าน ใบหน้ายิ้มแ่ ใบบอนหิ้วระเป๋าัวเอเินาม ่อนะัแเปิแผ่นหนัที่ไ้มาใหม่ให้เ็น้อยู แ่ท่าทาน้อยิม็่วเ็มทน แ่็ยัห่วารเล่นและารูหนัาร์ูน
ใบบอนลมาเ็บยะในรถออมาทิ้ และเอา้าวอในส่วนที่เหลือ เธอเห็นระเป๋าเินอหมัที่ใทิ้เอาไว้ในนั้น ใบบอนหยิบมันึ้นมาู พอเปิออมา็เห็นรูปถ่ายู่อเธอและหมัในุนัศึษา ใบเียวันับที่เธอแอบ่อนเอาไว้ในอหลืบอระเป๋าเินอัวเอเหมือนัน
“อะแฮ่ม” เสียระแอมมาา้าหลั
“ึแล้วทำไมไม่เ้านอน ไม่สบายอยู่นะ” เาพู่อนะเินเ้ามาใล้ ๆ เอื้อมมือมาหยิบระเป๋าเินอัวเอามืออใบบอน
“อ๋อ... เอาไว้เือนในะ ว่าผู้หิหน้าาอย่านี้ที่เป็นนหลอลว” เาว่าให้เธอแบบแร ๆ เหมือนเิม
ในแว๊บแรที่ยินี สายาอใบบอนแปรเปลี่ยนเป็นเ็บปวไปับน้ำำอเา เธอหยิบ้าวอออมาอ้าล่า ่อนะเอื้อมมือปิฝาระโปรรถ้านหลั
“ไ้ออุ็ลับไปไ้แล้ว” เธอออปาไล่เา ล็อรถ ่อนะเินเ้าร้านเพื่อเ้าบ้าน
“ะนอนับเมีย” เาพูออมาร ๆ ริ ๆ แล้วใเป็นห่วที่ใบบอนไม่สบายมาว่า และหาลับไปนอนที่บ้าน เานอนไม่หลับเหมือนเ่นเย
“หมัอย่าพูแบบนี้นะ” เธอมอหน้าเาแบบัพ้อ รู้สึเหนื่อยล้าอ่อนใมามายเหลือเิน
านนท์ทำไม่สนใเินแทรัวเ้าประูร้านไป ในมืออเาถือระเป๋าเสื้อผ้าอัวเอลมา้วย เธอมอามหลัไป รู้ว่าห้ามอะไรเาไม่ไ้ ใบบอนส่ายหน้าอย่าอิหนาใ เธอปิเสธหัวใัวเอไม่ไ้อยู่แล้วว่าเธอยัรัเา และเธอยัหวัะไ้อยู่ับเาแม้แ่นาทีเียว
“ลูหลับแล้วหรือ” ำถามอเาทำให้หัวใวน้อย ๆ อเธอพอโ
น้อยิมหลับไปบนออเล่น ะเหนื่อยมาามวิสัยเ็น เธอัแให้ลูนอนอย่าสบาย่อนะปิทีวีให้เรียบร้อย และปิหลอไฟบาว
“อาบน้ำัน” เาว้าร่าบาอนที่เธอลุึ้น ใบบอนมอหน้าหมัทำัวไม่ถู เี๋ยวเา็ี เี๋ยวเา็ร้าย
“หมัลับไปนอนที่บ้านพัไป” เธอว่าให้ เาส่ายหน้า่อนะอุ้มัวเธอึ้นสู่วแน พาใบบอนเินเ้าห้อน้ำไป
พอาเธอแะพื้นเา็รีบถอเสื้อผ้าอเธอออทันที
“หมัอย่าทำแบบนี้นะ” เธอว่าเา มอามมือที่ระรานอยู่บนเนื้อัว
“ทำไม” เา้อนสายามอเธอ ที่อนนี้้มหน้าุ ๆ
เารีบถอเสื้อผ้าอัวเออย่ารวเร็ว เธอยอมให้เาทำามอำเภอใอีแล้ว ใที่รัหมัและรัที่ไม่เยเสื่อมลาย
สอร่าอรัันอยู่ในห้อน้ำนั้น หมัยิ้มอย่าพอใที่เธอไม่ปิเสธแถมยัให้วามร่วมมือโยี
ริมฝีปาร้อน ๆ รอบรอไปที่ปทุมู่าม เธอไ้แ่แอ่นายให้เาเยม น้ำาลอ ใหนึ่รู้สึยินี แ่อีใหนึ่็นึหวั่นรู้ว่ามันไม่ใ่วามริใอหมั แ่เป็นารอยาะเอานะเธอเท่านั้น
เธอสะุ้อนที่เายาเธอึ้นอย่ารวเร็ว ่อนะแทรัวเอเ้ามาใน่อทาที่ับแบอย่ารวเร็ว
“โอ้ย...เบา ๆ ไ้ไหม หมั...อื้อ” เธอผวาออเาเอาไว้แน่น วามเ็บ่านเสียวไปทั้ัว ใวน้อย ๆ เ้นระยิบสั่นไหวในวามรู้สึ
านนท์ไม่ยอมให้เสียเวลา เาระแทัวระั้นเ้าอออย่ารุนแรามแรอารม์ปรารถนา เธออบสนอเา้วยเสียรวแผ่วเบา เม้มริมฝีปาแน่น ทั้อึอัและทัุ้แน่นเสียวไปทั้ร่อสาว
“อา” เสียานนท์านรับวามสุ วามสาเสียวับเรือนายอผู้หิที่เาหลใหล เารัเธอ และ็ไม่เยเลิรั
“แน่นั ี้” เาส่เสียบ่บอวามพอใ
“หมั ...อ้า” เธอผวาหายใเฮือ เาเล่นระทุ้เ้ามาอย่าเร็วและรุนแร อยยับนสุลำ ทำ้ำ ๆ นใเธอเ้นระยิบามัหวะ
เาสอแนอุ้มเธอึ้นทั้ัว ออแรโยยับให้สาวสวยระแทัวลบนท่อนสำรานั้น อนนี้อะไร็ัวาทั้สอนไม่ไ้ ใบบอนหน้าแ่ำ เธอยัวโยึ้นลามัหวะารเ้รับอายหนุ่ม ทั้ระาทั้อายทั้่านรัวนไปทั้หัวใ สีหน้าเหยเเม้มปาเหยียริมฝีปาร
“ไม่ไหวหมั มันลึอะ โอ้ย” เธอร้อบอเา เมื่อเาระทุ้เ้สวนมาอย่าแร ร่าบาแม่วหน้าท้อเร็ไปทั้าย ท่อนเนื้อร้าย ๆ รับรู้ไ้ถึารอมิบรัวยับูึน้อายอเาเหมือนรีพิษ
“โอ้ว” เารารวออมาไ้ำเียว รีบถอัว วาเธอลับพื้น พลิร่าใบบอนให้หันหน้าเ้า้าฝา ัารส่ัวเอเ้าไปใน่อทาที่ับแบ อนนี้หยาเยิ้มไป้วยวามสุที่พรั่พรูออมา
านนท์ันัวเอพรวเ้าไป หิสาวถึับผวาอีรั้หนึ่ เธอหยัสะโพเอาไว้อย่าลืมัว เหมือนรออยอะไรบาอย่า สอมือหนาให่ะปบเ้าที่เอวอ รั้ร่าบาให้เ้าหาัวเอ ส่สวนเ้สะโพสอบเ้ามาหาสะโพลมอย่าเมามัน เสียเนื้อระทบันัลั่นไปทั้ห้อ
เสียราทุ้ม ๆ บอวามสุสมอเาไม่าปา วามเร็ววามแรอรูหมัไม่มีเอาเสียเลย ผมอใบบอนที่รวบมัเอาไว้ถึับหลุลุ่ย สยายลเ็มลาหลั
เาใ้อีมือึรั้รวบเส้นผมเอาไว้ บัับให้เธอแหนหน้าหันมาหา ริมฝีปาปิปาที่ำลัร้อราแผ่ว ๆ อย่าไม่เป็นศัพท์นั้น ่อนะอััวเอเ้าหาเธอเร็วรี่ เาระั้นัวเอระแทแร ๆ อีหลายรั้
ร่อสาวเ็มไป้วยน้ำใส ๆ เอ่อล้น ร่อรับีบรันนัวโระูส่สารเ้าไปเ็มร่อ ผสานวามสุแะอบสวรร์ไปอีรั้
“เป็นไ อบใ่ไหม สะใไหม โนระแทแร ๆ แบบนี้ ผัวแ่ไม่เยทำให้” เาพูหยันเหยียทั้ที่ัวเอยัฝััวอยู่ในัวเธอ
หิสาวน้ำาเอ่อ อะไร็ไม่เ็บเท่าำูถููแลน
“วันหลัไม่้อมาให้บริาร็ไ้นะ ยัมีอีหลายนที่เา็อยาทำแบบนี้” เธอัฟันพูในสิ่ที่ไม่เยิมา่อนในีวิ
“อ๋อ... ็ลอูสิ” เาพูทิ้ท้าย ่อนะถอนัวเออย่ามีอารม์ ปล่อยให้ใบบอนยืนเว้อยู่รนั้น เธอน้ำารินใน
‘หมัใร้ายับใบบอนเอนะ’ เธอร่ำรวอยู่ในใ มอามหลัายหนุ่มที่เินเ้าไปใ้ฝับัวอาบน้ำแบบอารม์เย็น มีแ่เพียเธอที่ร้อนรุ่มับไปทั้ใ
านนท์ออาห้อน้ำ เา็รึ้นไปนอนบนเียทันที ใบบอนออาห้อน้ำทีหลัเา เห็นหมันอนว่ำหน้าับที่นอน เธอมอร่าอหมั่อนะถอนลมหายใออมา ใบบอนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และเินรเ้ามาหาเา
“หมัลับไปนอนที่บ้านพัไ้แล้ว” เธอนั่ลใล้ ๆ แล้วสะิเา หมัว้าหมับเ้าที่เอวอ
“ไม่เอา ะนอนที่นี่แหละ” เาบอเอาแ่ใ และ็หลับาล
“นอนไม่ไ้” เธอพูว่าให้เา
“ทำไมะนอนไม่ไ้ นเา่วแล้วนะ” เาไม่ฟัเสียอใบบอน พู่อำไปน้ำเสียอู้อี้
“หมั” เธอเรียเาเสียแผ่ว รู้สึอ่อนใในท่าทีอเา
“ไปปิไฟไ้แล้ว ึแล้วนะ” เาบอเธอ ่อนะึผ้าห่มึ้นมาลุมัว ัท่าทานอนให้ีึ้น
“เอาแ่ใ” เธอว่าให้เา ่อนะหมุนัวลุึ้นไปูน้อยิม แล้วปิไฟ ลับมาหย่อนัวนั่ลบนเีย เพียเธอเอนัวลนอน านนท์็ว้าร่าอุ่นให้เ้าหา
“นอนไ้แล้ว” เาพูเบา ๆ ึผ้าห่มลุมัวให้เธอ้วย ใบบอนใเ้นึ ๆ ในแวบหนึ่ิน้อยใ ไม่เ้าใหมัเหมือนันว่าทำไมเาทำแบบนี้
เาระออเธอเอาไว้ในอ้อมแน ึศีรษะอเธอให้นอนลบนแนที่ใสอเ้าไว้ใ้ลำอ ใบบอนรู้สึอบอุ่นไปทั้หัวใ เธอหลับาลเหมือนอยาพัพิ หัวใที่รวร้าวเหมือนไ้รับารเยียวยา
เา้มลหอมแ้มเธออย่านุ่มนวล และระับอ้อมอรัร่าใบบอนไว้แน่น สอน่ายอัน้วยวามรู้สึีภายในใ ีหาทั้สอะเ้าใันริ ๆ
ความคิดเห็น