คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 3 (จบตอน)
ใบบอนเห็นทาเ้าำไ้ หันไปมอเาในเสี้ยวหน้า รู้สึไม่อบใ แ่ทำอะไรไม่ไ้
“อยาิน” เาพูึ้นมาลอย ๆ
‘เา็อยาิน’ เธอนึถึน้ำเี้ยวฝีมือป้านวลและเส้นให่ที่เหนียวนุ่มทำให้น้ำลายสอ
เาอรถสนิทในที่อรถ ่อนะเปิประูลไปยืน้ารถ
“ะลไหมรับุริรส หรือ้อให้อุ้ม” เาพูาร้าย ๆ เหมือนเิม ใบบอนำ้อรีบล เพราะานนท์อบพูำไหนำนั้น
เาปิประูลทันที ่อนะล็อรถอนที่เธอลมาเินอยู่้า ๆ เรียบร้อยแล้ว
“อ้าว...หมั” เสียป้านวลทัเมื่อเห็นเา ถึะบไปแล้วมาเียรายทีไร หมั้อแวะมาินร้านแประำ เหมือนรำลึถึวามหลัถึใรสัน
“อ้าว... แ่านันแล้วหรือ” เสียป้าถาม ทำให้สอนหันหน้ามอันอัโนมัิ
“ยัรับ” หมัอบเสียัฟัั
“เาแ่านับนอื่นไปแล้ว” เาบอป้าทำหน้ายิ้ม ๆ ใบบอนหน้าเสีย
“มีลูหรือยั” ป้าถามเธอึ้นมาหน้าาเย เหมือนเป็นเรื่อปิ
“มีแล้ว่ะ ลูายหนึ่น” เธอบอป้าแบบเลี่ยไม่ไ้ และไม่อบโห
“อื้อ” ป้าถึบาอ้อ และ็เลิสนใเธอไปเลยทีเียว หันไปทำออร์เอร์ที่เ้ามาเรื่อย ๆ
สอนนั่ินันอย่าเียบ ๆ ใบบอนในใรู้สึมีวามสุมา เธอลอบมอหน้าเาเป็นระยะ ใหวิว ๆ เมื่อนึถึวัน่อน ๆ
“เอาอะไรอีไหม” เาถามเสียนุ่ม้วยวามอาทร
“อิ่มแล้ว” เธอบอ ่อนะยน้ำึ้นื่ม
านนท์เรียป้ามาิเิน ่อนเาะ่ายั์แล้วพาันเินออนอร้าน
“เี๋ยวหาที่นอนัน่อน ผม่ว” เาหันมาบอเธอ ึ้นไปนั่ประำที่นับไม่รอใบบอนที่ำลัอ้าปาะพู
เธอรู้สึหนัใพอสมวร หมัไม่ปล่อยเธอไปแน่ ๆ
“ันว่า...เอ่อ” เธอหันไปพูับเา
“ทำไม นมัน็เย ๆ ันอยู่แล้ว นอนับผม็ไม่เห็นเป็นไร หรือว่าไ” เาเน้นำให้เธอไ้รู้สึอาย ใบบอนหน้าแร้อนออผ่าว ๆ ั้แ่เอันหมัล่วเินเธอั้สอรั้
เาไม่สนใะบึห้อรถไป้าหน้า ่อนะไปบลที่อำเภอแม่ัน หาโรแรมเล็ ๆ อยู่ในสวนเพื่อนอน
“ห้อเียว” เาบอนรับรถ ใบบอนไ้แ่นั่นิ่ ๆ ไม่ล้าหันไปมออนเาพูับเ็รับรถ
านนท์ไม่สนใ่อนะับเ้าไปในที่อที่มีม่านรู
พอานนท์อรถเรียบร้อยแล้ว ายหนุ่มับเรื่อยน์ทันที รีบ้าวลไปว้าระเป๋าอทั้ัวอเาเอและอใบบอนที่อยู่เบาะที่สอ เินเ้าไปในห้อ
“ลมาสิ อยาะนอนพัแล้ว ื่นั้แ่เ้านะ” เาบอเธอน้ำเสียเรียบเย ใบบอนยันั่นิ่ไม่ไหวิ ในในึโรธว่าหมัไม่ให้เียริเธอเลยแม้แ่น้อย
เธอมอามเาที่เินเ้าห้อเอาอไปเ็บ ่อนะเินลับมาที่รถ เาเปิประู้านที่เธอนั่ แล้วว้าหมับเ้าที่เอว ึเธอลมาาในรถ และปิประูามหลััโรม ่อนะอุ้มเธอเ้าไปในห้อ และวาเธอล
“อย่าทำเป็นระแะเหมือนไม่เยนะ” เาว่าเธอเ้าให้อี น้ำาใบบอนแทบร่ว เ็บหนึบึ้นมาที่ลาใ หันหน้าไปไม่ยอมมอหน้าเา อบาเริ่มร้อนออผ่าว ๆ นึน้อยใ
หมัเินไปเปิผ้าม่านให้ว้าออไปทั้บาน ระแววใสมอทะลุออไปเห็นภูเาเียวีเบื้อหน้า มีลำธารลลึไปามลิ่ที่ลาันสู ะมีนปีนป่ายมายัห้อนี้ไ้ยา หมัเปิประูออไปยืนเาะลูรอยู่้านนอ มอไปยัอบฟ้าระบายสีฟ้าสสวยว่าทุวัน
“นั่นอยที่เรามาออ่ายัน ำไ้ไหม” เาพูึ้นมาลอย ๆ ในหัวใอเา็ปวหนึบึ้นมาเ่นัน ่อนะสะบัหัว เินลับมาที่รใบบอนยืนอยู่
“อาบน้ำ่อนีว่า เผื่อะไ้ทำอย่าอื่น่อ” เาพูละไว้ในานที่เ้าใ ่อนะถอเสื้อผ้าออทั้หม่อหน้าเธอ ใบบอนรีบนั่หันหลัให้ อยู่บนเียมอออไปนอหน้า่าถอนหายใออมาิ ๆ ันหลายรั้
“ุ็้ออาบ้วย” เาระิบมาา้านหลั ้า ๆ ใบหู เธอหันหน้าไปหาเา้วยวามใ ใบหน้าสอนแนบิัน หมัว้าร่าใบบอนให้ลุึ้น ่อนะใ้ฝ่ามือหนาให่ถอเสื้อผ้าอเธออออย่าำนา
ใบบอนรีบหลบเลี่ยใบหน้ามอานนท์ที่ระรานอยู่รออ และปลายมูที่สูหาวามหอมไปทั่วร่า้วย แสสว่าา้านนอทำให้เธอเหนียมอาย หน้าาเริ่มออสีแระเรื่อ
“ไหนว่าะอาบน้ำ่อน” เธอบอเา ิว่าัวเอหลีเลี่ยไม่ไ้ และเหมือนที่หมับอ ทำเป็นไม่เยไปไ้ อนนี้หัวใอใบบอนพอโ เธอรัเา อย่าไร็รั ถึหมัะร้าย่อเธอนาไหนเธอ็ยัรั เธอ้อทำใให้ินับพฤิรรมอหมั ใริแล้วอยาที่ะอยู่ใล้ ๆ เาใะา
านนท์รวบเธอึ้นมาทั้ัว ่อนะพาร่าอันเปล่าเปลือยทั้สอร่าเ้าห้อน้ำไป้วยัน เาบรรวาเธอลที่ใ้ฝับัว ่อนะเปิมันให้ไหลรินรทั้สอร่า
“ถูหลัให้หน่อย” เาอ้อนเธอเสียเบา ในหัวใ็พอโเหมือนเ่นเธอ แ่ทำเป็นผู้ร้ายปาแ็ไปแ่นั้น
ใบบอนหันไปรับสบู่ที่เาแะแล้วมาถือในมือ ่อนะถูหลัให้
“มีแ่ี้ไล” เธอแล้ว่าเา เริ่มหยอเอินเหมือนอนเป็นหนุ่มสาว
“ถูแร ๆ ไม่้อลัวเ็บ ันอะ” เาบอเธอ ทำัวยุยิไม่อยู่นิ่ เหมือนน้อยิมเวลาั๊ี้ ใบบอนอมยิ้มหัวเราะฮึ ๆ ในลำอ
‘พ่อลูู่นี้เหมือนันริ ๆ’ วามสุอบอวลไปทั้ใอใบบอน
“ยิ้มอะไร” หมัหันหน้าเ้าหา เธอหน้าหุบลทันที านนท์ว้าสบู่ในมือ่อนะเริ่มถูัวให้ ผลัร่าใบบอนให้หมุนัวหันหลัให้
“ี้ไล็เยอะเหมือนันนะเนี่ย” เาแล้ว่าเธอเ้าให้
านนท์ใเบียอแ็ืนที่ำลัพอโลาลำัว บเบียสะโพมนอนสวยที่อยู่รหน้า เธอนลุเรียว ยอมให้หมััถูให้
ายหนุ่ม็ระทำับร่านุ่มนิ่มแบบไม่เรใเ้าอร่า หัวใในร่าบาเ้นลิโลแทบทะลุออมานออ ใเ้นแรเหมือนอนหมัเ้ามาีบเธอใหม่ ๆ และพาันเินับมือเินเล่นในสวนสาธาระอัวเมือเียราย
านนท์หยิบฝับัวลมา่อนะำระล้าร่าายอัวเอ และยืนับให้เธอทำวามสะอาร่าาย่อ
“ออไป่อนสิ” เธอบอเา
“ทำไม” เาพูเสียอ่อนเสียหวาน
“ออไป่อนนะ” เธอผลัเาเบา ๆ ่อนะว้าฝับัวมาถือเอ เา้มมอเธอที่หน้าแออมาเห็นไ้ั
หัวใที่แ็ระ้าอ่อนยวบลมาั้นานแล้ว วามรัที่เามี่อเธอท่วมท้นมันไม่เยเปลี่ยน แ่วามเ็บที่หยั่ราลไปลึว่าทำให้เาสุแสนที่ะแ้นเือ
ายหนุ่มหยิบผ้าเ็ัวมาเ็หยน้ำที่เาะพราวอยู่บนัว ึ้นไปนอนรอหิสาวนสวย เาหยิบรีโมทีวีึ้นมาเปิ
เสียเียร์ฟุบอลเฮฮาัแทรเ้าไป ใบบอนนึถึอนเรียนมหาวิทยาลัย้วยัน เธอไปนั่เียร์หมัเะฟุบอลานีฬาอมหาวิทยาลัยนเสียหายไปหลายวัน
ความคิดเห็น