คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 2-3
สอฝ่ามืออานนท์ยัส่ปลายนิ้วรั้รวบอบาเในอเธอให้หล่นลไปามปลายา ริมฝีปาและใบหน้ายัลุเล้าโลมเลียบนเนื้อัวอเธอ ริมฝีปาร้าย ๆ ยัสร้ารอยุหลาบแไป้วย ผิวเนื้อเนียนสีาวผ่อเิร่อรอยแ ๆ นเ็มไปหม
สายาอหมัมอเรือนร่านวลใสอย่าแสนรั แ่ในใเือาล อยาทำให้เธอไ้รับบทเรียนเสียบ้า ใบบอนนอนเปลือยายล่อน้อนไร้อาภร์บนเนื้อัว ถูเาถอนไม่เหลือสัิ้น
านนท์มอแผลที่เิารอยมีรีรผิวหน้าท้อเป็นรอยวาามอบบิินีเหนือหัวโหน เาบรรแะริมฝีปาเบา ๆ แ่ส่เสียใพูให้เธอไ้ยิน
“อ้อ... เอาลูออมาทานี้สินะ ผัวแ่เธอ็ลาไม่เบานะ อยาให้เมียสาวฟิอยู่ลอละสิท่า” น้ำำที่ไม่น่าเื่อว่าะหลุออมาาปาอเา ทำให้นที่นอนฟัยิ่น้ำาไหล
‘หมั๋า ใบบอนทำให้หมัเปลี่ยนไปนานี้เียวรึ ใบบอนอโทษนะ หมั’ เธอพร่ำรำพันอยู่ในในเียว ยมือึ้นเ็น้ำาป้อย ๆ
“หมั... อื้อ อย่า” เธอใร้อห้ามเาเสียหล อนเาลุใบหน้าลรลาเรือนาย
สอมือ้าาหิสาวนออว้า เธอไม่สามารถ้านทานำลัอเาไ้ วามั้ใอเาอยาะทำให้ผู้หินนี้สำลัวามสุที่เาำลัประเนลมาให้สาแ่ใอเา
ร่าาว ๆ บิายเร่า ๆ ส่ายสั่นเสียวสะท้านเทิ้มนลุเรียวไปทั้ัว เสียร้อราเล็ลอออมาไม่าสาย ยิ่เาเน้นปลายลิ้นหนั ๆ รเม็รัวน เธอถึลับแอ่นัวรับสัมผัสปลายลิ้นอเาอย่าลืมัว
“หมั๋า... พอแล้ว ไม่เอาแล้ว... อื้อ... อา... ไม่ไหว... อี... อะ... อ๊าย” เาไ้ฟัำรวยิ่ละเลวามสนุลไปให่ ใบบอนนอนัวเร็่อทารัระุปล่อยสายธารใส ๆ พรั่พรู
ายหนุ่มยยิ้มในใ เาหาไ้หยุรนั้นไม่ านนท์ยัระแทนิ้วสอนิ้วแ็แร่ลไปในร่อรั เธอถึับผวาเฮือ ่อทาที่ับแบ เยถูายผู้นี้ล่วเินแ่หนึ่ืนนั้น เธอ็ไม่เยให้ายอื่น้าวล่วล้ำเ้ามาไ้แม้แ่นเียว
“หมั... เา... อุ๊... อา” เธอัวสั่นเทิ้ม รสสัมผัสที่ไม่อ่อนโยนเอาเสียเลย
านนท์ัยับนิ้วเ้าอออย่ารุนแร เธอยับแอ่นัวเ้สวนปลายนิ้วอเาอย่าไม่อาย ยิ่สัมผัสสวาทอปลายลิ้นระรัวเร็วรุระสันพร้อมับปลายนิ้วที่ีุ้ีสปอ้าใน ใบบอนแทบลั้นหายใ
เธอรีร้อในลำออย่าเหลือทน แอ่นร่าระุเร็รัอปลายนิ้วอเารัวระยิบเ่นัน ่อนะทิ้หลัลบนที่นอนอย่าหมแร สายธารใส ๆ หลั่ไหลออมาาร่อร้อนรันหยาเยิ้มอาบนิ้วายหนุ่มนุ่ม
านนท์ผละัวออาร่าอันเปลือยเปล่าอใบบอน เาลุมายืนที่้าเีย
“อยามาสินะ” ำหยาบายที่เธอไม่ิว่าะไ้ยิน
เธอสะอึอยู่ในใ หน้าแร้อนออผ่าว ๆ อบาเริ่มร้อนึ้นมาอีรอบ ับริมฝีปาัวเอไว้แน่น ไ้แ่นอนนิ่ หายใรวยระริน
‘ถ้าหมัิว่า นี่เป็นารทำให้หมัสบายใไ้ เา็ยินี’ เธอรำพึอยู่ในใ ่มวามน้อยใเอาไว้ในอ
“แร๊” เสียถอหัวเ็มั
ใบบอนไม่ล้าลืมาึ้นมาูเา เธอไ้แ่ยมือึ้นมาปิบัหน้าอ และอี้าปิบัส่วน้าล่าลาายเอาไว้ นอนหนีบาัวเอเอาไว้แน่น
ร่าายที่มีอุหภูมิเร่าร้อนทาบทับเยึ้นมาบนัวเธอทั้ัว เาเริ่มประทับรอยสีาบนัวเธออีรั้ ใบบอนไ้แ่นลุัน บิส่ายัวนิ ๆ เาสนุับารไ้แล้เธอให้่านเสียวอยู่เป็นนาน
ายหนุ่มันแทรัวเออยู่รหว่าา มือแ็แร้าาอเธอให้อ้าว้า อีมือับเ้าลูายเ้าร่อ ่อนะหัวมนเ้าไป อัระแทเ้าไปอย่าแร
“โอ้ย...หมั... อือ...เาเ็บ” เธอร้อบอเา สอมือที่วาอยู่้าลำัว โอบรัรอบัวอเาเอาไว้แน่น
ายหนุ่มหาไ้สนใำอร้ออเธอไม่ เาอัระแทส่ัวเอเ้าไป้าหน้าอย่าแรอีหลาย ๆ รั้
“อ๊ะ” เธอร้อเสียหล น้ำาไหล้วยวามเ็บ
านนท์ปวลำแท่นเหมือนะระบม เาทนัวนิ่เอาไว้ไม่ไ้ ยับั่อนะระแทระทั้น่อันระั้น สอลำแนอายหนุ่มรั้สอาให้โยไป้าหน้า เาอััวเอเ้าอออย่าสนุ ไม่สนนใ้ร่าว่าเธอะเ็บะปว ะ่านหรือะเสียวเพียใ
ไ้ยินแ่เสียลมหายใ เสียรารวอทัู้่ เสียสออวัยวะที่สอประสานปนเสียเนื้อระทบเนื้อัไปทั้ห้อ
“โอ้ว... ผัวแ่ไม่่อยไ้เอาละสิ ับแน่นมา อะ... อู้” เาส่เสียบ่บอวามพอใ และเสียสีเธอ้วยำพูไปพลา ๆ
อนนี้ใบบอนน้ำาไหลพรา ๆ วามเสียเสียวที่เิึ้นนร่าบาทานวามรู้สึัวเอไม่ไหว เธอส่เสียร้อออมาอย่าไม่้อยไปว่าานนท์เลย สอมือว้าับหมอนที่นอนหนุนเอาไว้แน่น
สอามอหน้านรัเ่า ที่เธอ็ยับอัวเอว่ายัรัเาอยู่ไม่เสื่อมลาย และเธอ็ะรัเาลอไป
่อทาที่ไม่เยใ้ลอหลายปีที่ผ่านมา อรัน้อายอนัวโไม่หยุหย่อน านนท์แทบะสำลัวามสุ
“โอ้ว... อียิ่ว่าสาว ๆ อี” เาสบถำไม่น่าฟั รัวท่อนเนื้อระแทใส่ใบบอนนัวลอน
“หมั๋า... อะ... อื้อ... เา...อ้า... อื้อ... อี๊... อ๊าย” วามรู้สึอใบบอนถูายหนุ่มแะึ้นสวรร์ไป ร่าามไ้แ่แอ่นัวรับแรระแทอเาที่อย้ำหนัลึ่อเนื่อนเียสะเทือน
“อ๊า” หมัำรามลั่น เร็ัว ีวามสุสมใเ้าไปในร่อรัอเธออนเาอัระแทเ้าไปสุแร เาปล่อยาเธอล ทาบร่าทับเธอทั้ัว ปล่อยให้ร่อสาวรัรีบีบน้อายให้ลายพิษนหมแม็
สอร่า่าหายใระเส่ารรินลำออันและัน ใบบอนยมือึ้นอหมัไว้แน่น้วยวามรัและิถึ เธอน้ำาไหลรินลมาอีรั้ อนนี้ร่าเธอสะอื้นฮั ๆ
“อบุนะ ผมรู้สึีมา ๆ” เาระิบเสียระเส่าที่้าหู ่อนะันัวเอให้หลุพ้นออาัวเธออย่ารวเร็ว
ใบบอนผวาัวลุึ้นนั่ มอามเาทำาปริบ ๆ สอมือรั้ผ้าห่มที่อยู่ใล้ ๆ มาลุมาย มอามานนท์ที่้มลเ็บเสื้อผ้าอัวเอ และเินหายเ้าไปในห้อน้ำ
เธอเิวามรู้สึึ้นมามาย น้อยในแทบลั่ เสียในพูไม่ออ ่อนะู้าอเ่าัวเอ และบหน้าลบนเ่าร้อไห้อย่าหมวามอลั้น
“ะไปรับลูอนสี่โมเย็นไม่ใ่เหรอ เหลืออีสิบว่านาที” เาบอเธอเสียเย็น ามอมายัร่าบาที่ยัสั่นสะท้านไม่เลิ เธอ่อย ๆ เยหน้าึ้นสบาับเา ายหนุ่มมอลับมาแบบไม่ไยี หันัวเินรไปที่หน้าระ านนท์ยืนนิ่ ่อนะยหวีึ้นมาหวีผมให้เ้าทร ยับเสื้อผ้าใหู้ี ่อนะหันมาหาหิสาว และเินเ้ามาใล้ ๆ เายิ้มให้เธอนิ ๆ ยมือึ้นหยิที่แ้มบนใบหน้าที่แเถือและอาบไป้วยราบน้ำา
“ไว้วันหลั ผัวเ่าะมาใ้บริารใหม่นะ” ่อนะหมุนัวเินาไป
‘หมั๋า... เลียใบบอนให้มา ๆ นะ เาะไ้รู้สึีึ้น’ เธอเอ่ยบอเาอยู่ในใ
ใบบอนมอไปรอบ ๆ เีย รีบลุึ้นัารให้เรียบร้อยไม่อ้อยอิ่ ่อนะว้าโทรศัพท์หารูแมว รูประำั้นอน้อยิมว่าะไปรับลู้าสัเล็น้อย
เธอรีบัารัวเอ ลแป้หนาว่าทุรั้ และหาเสื้อผ้าที่ปปิไปถึ้อแน เพราะานนท์ไม่เว้นเนื้อที่ให้เธอโว์ใรไ้เลย ใบบอนมอร่อรอยที่เาทำและทิ้ไว้บนเนื้อัวเธอเ็มไปหม้วยวามอ้ำใ
‘ถึหมัะเลียเายัไ ใบบอน็ยัะรัหมัลอไป’ เธอยิ้มเศร้า ๆ ให้ับัวเอ ว้าุแบ้านและุแรถ ้อรีบไปรับลู
ความคิดเห็น