Lament of the Fading Sun

บทคร่ำครวญแห่งสุริยันที่ลาลับแต่มิอาจดับสูญ

สลายไปดั่งเสียงเพรียกของวิญญาณที่มิมีผู้ใดได้ยิน ความมืดสุดไร้ก้นบึ้ง กลืนทุกเศษเสี้ยวในความหวัง  เหลือไว้เพียงเถ้าถ่าน ดั่งประกายแสงที่เคยอบอุ่นจึงถูกบิดเบือนเหลือเพียงสะเก็ดแห่งความทรงจำที่แหลกสลาย 

เสียงสะท้อนจากความกลัวในอดีตที่ลบเลือน ดั่งเสียงกรีดร้องที่ไม่อาจหลีกหนีพ้น ความเจ็บปวดอันงดงาม  คืบคลานเข้ามาเฉือนลึกถึงก้นบึ้งในใจ ดั่งลมหายใจที่หนักอึ้ง สะท้อนทุกความเจ็บปวดในจิตใจจนไม่อาจหลบหนี

รัตติกาลอันหนาวเหน็บ อันธการแห่งความมืดมิดเปรียบดั่งสุสานที่กลืนกินทุกความหวัง ความปรารถนา ทุกสิ่งสูญสิ้น มลายหายไปในห้วงเวลาจึงขอถวายแด่ทุกความหมายในเรื่องราวของตน

ความอ้างว้างได้ถูกเผาผลาญจนสิ้นไม่เหลือสิ่งใดหมดซึ่งความฝัน ไร้ซึ่งการปลอบโยนใดๆ ไร้ซึ่งการหลีกหนี ดั่งเสียงที่หายไปในห้วงความเงียบที่ไม่อาจหลุดพ้น

เหลือเพียงความทรมานที่ไร้สิ้นสุด ความเงียบงันของดวงดารา ดั่งโซ่ตรวนที่รัดแน่น ปิดกั้นทุกหนทางสู่การหลุดพ้น

"บทสุดท้ายแห่งการคร่ำครวญ" ถูกกลบด้วยความเงียบของดวงดาราอันแสนโหดร้าย ความเงียบปกคลุมทุกสิ่ง ทุกแห่งหน ดวงดาราเปล่งแสงเย็นยะเยือกไร้ความเมตตา เสียงสุดท้ายที่เคยร่ำร้องหายไปในความมืดมิดที่ไม่มีวันกลับ 

สู่เรื่องราวบทใหม่ แด่การเริ่มต้นการเดินทางในค่ำคืนอันมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด แด่เรื่องราวที่ไม่แม้แต่จะจางหายไปแม่น้ำแห่งความตาย แด่การแสวงหาหนทางสู่การหลุดพ้นจากฝันร้าย แด่คนที่เหลือรอด แด่เธอผู้เป็นนิรันดร์