Mysterious Whisper เสียงกระซิบแห่งการชี้นำ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ หนี

บทนำ

-หนี-

            ร่างเล็กหอบจนตัวโยนโดยเจ้าตัวพยายามกลั้นเสียงหายใจเอาไว้เพื่อไม่ให้คนที่วิ่งไล่หลังมานั้นได้ยิน กลิ่นฉุนกึกของท่อน้ำที่มาปะทะจมูกทำเอาน้ำตาคลอสองหน่วยตา อุ้งมือเล็กที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสิ่งสกปรกและคราบเลือดพยายามยกขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้ เด็กหญิงนั่งคุดคู้อยู่ ในท่อน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำสีดำๆไหลมาไม่ขาดสาย บาดแผลต่างๆตามตัวชาจนแทบจะไม่รู้สึกเจ็บ

เสียงตะโกนพูดคุยยังคงดังอยู่ด้านนอกที่เธอนำเอาฝาถังขยะมาปิดเอาไว้  ทำให้เด็กหญิงเกร็งเครียด เพราะรู้ดีว่าอีกนานกว่าที่พวกมันจะไปหาที่อื่น คิดได้ดังนั้นเธอถึงซุกหน้าลงกับหัวเข่าที่ ถลอกปอกเปิดจากการที่เธอล้มครูดกับพื้น กางเกงยีนเนื้อหนาชุ่มน้ำขาดเป็นรูตามจุดต่างๆที่เกิดการเสียดสี ทันใดนั้นเธอรีบกัดริมฝี ปากอย่างแรง เพื่อข่มความเจ็บที่ประทุขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุของรอยอักขระใต้ตา  แม้ว่าภาพตรงหน้าจะ เริ่มรางเลือนเต็มที

เด็กหญิงเบิกตาขึ้นอย่างหวาดผวา เมื่อเห็นฝาถังขยะที่เธอนำมาปิดรูระบายน้ำค่อยๆเปิดออกช้าๆพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างโรคจิตของพวกมัน มือหนาหยาบกร้านที่มีรอยสักประหลาดรูปงูค่อยๆเอื้อมเข้ามาใกล้หมายจะคว้าเอาตัวเด็กหญิงที่ตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับหนีออกมา  ในหัวของเธอปวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  ทั้งๆที่ใจอยากจะกรีดร้องและมุดหนีคนพวกนี้ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามดังใจปรารถนา

"มานี่ซะดีๆ แกก็รู้ว่ายังไงก็หนีพวกเราไม่พ้น"                                                                                                             เสียงของพวกมันทำให้เธอสะอิดสะเอียนจน แทบจะบ้า ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดที่จะทำอะไรทั้งนั้น เส้น ประสาทเครียดเขม็ง ใต้ตาปวดแสบปวดร้อนราวกับโดนเหล็กร้อนๆทาบจนต้องเอาแขนเสื้อชุ่มน้ำเน่าๆนี่ แล้วทาบเอาไว้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด  เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้น แผ่วๆ ทำให้พวกมันหัวเราะชอบใจ

"มะ ไม่" เสียงหวานเค้นออกไปอย่างยากเย็น ร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

'เพียงแค่ท่านคิดถึงมันเท่านั้น' เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้นในหัวทำเอาเด็กหญิงขมวดคิ้วมุ่น

"นั่น...ใคร"         เธอกระซิบตอบอย่างยากลำบาก เป็นจังหวะ เดียวกับมือที่คว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอ แล้ว ในวินาทีนั้นเด็กหญิงคิดอยู่อย่างเดียวว่าไม่ว่ายังไงเธอก็จะต้องมีชีวิตรอด

'ได้ยินข้า สาวน้อย'     เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งและคราวนี้ชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหนๆเป็นจังหวะเดียวกับสติที่ค่อยๆหลุดลอยไปของเด็กหญิง

"ช่วยด้วย พาฉันไปจากที่นี่ ได้โปรด"                                                                                                           เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ ความรู้สึกสุดท้ายที่รับรู้ได้คือ ร่างของเธอที่ถูกลากออกจากท่อระบายน้ำอย่าง ไร้ความปราณี แม้ว่าใบหน้าของพวกมันจะเลือนรางมากแค่ไหน แต่เธอกลับเห็นรอยสักรูปงูที่ข้างแก้มของมันได้อย่างชัดเจน

"เฮ้ยๆๆ นังเด็กนี่ตามัน...ตาของมัน นะ นังเด็ก ปีศาจ!"

เสียงตะโกนโหวกเหวกเต็มไปด้วยความตกใจของพวกมันสักคนตามด้วยพวกที่เหลือ คนที่อุ้มเธอเอาไว้รีบสลัดร่างของเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี แทนที่ร่างเธอจะกระแทกกับพื้น กลับถูกอะไรบางอย่างสีทองคล้ายกับเกราะแก้วกระจ่างใสรองรับเอาไว้  ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วตัวทำให้รู้สึกสบายและเกียจคร้านเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมอง

           'ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้ะสาวน้อย'