คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Season 1 Day6 วันเกิด
วันนี้เป็นูเป็นวันธรรมาๆอหลายๆน และับผม็เ่นันผมไม่ไ้ลอวันเิให้ับัวเอมาสัพัหนึ่แล้ว
ั้แ่ผมเลิับแฟนนเ่าราวๆ 4 ปีที่แล้ว ผม็อยู่ัวนเียวเพื่อนสนิทอผม็ไม่่อยมี ส่วนเพื่อนอนนี้็มีแ่
เพื่อนในที่ทำานับเพื่อนที่ทำานสายเียวัน ผมมอรอบรูปอผมที่ถ่ายู่ับแม่่อนที่ะแยับแม่มาเรียน
มหาลัยและทำานในโล ผมื่นมาเพราะวันนี้ยัเป็นวันทำานอผม 6 โมเ้าิวัรประำวันอผมเป็นไป
อย่า้าๆามอารม์อนที่เพิ่ื่นนอน และยัไม่ไ้อาบน้ำผมหยิบแ้วาแฟร้อนหรือแ้วมั ที่ผมื้อา
Starbucks โยใ้่ส่วนลอานยอล ผาแฟสที่เป็นเล็เล็ๆในอ Starbucks VIA ่อยๆหล่นลไปในแ้ว
นหม เหลือเพียแ่รอน้ำร้อนในระิทำน้ำร้อนไ้ที่็เสร็พิธีรรมอเ้านี้ ระหว่าผมรอสัาไฟอ
ระิทำน้ำน้ำร้อนที่บอว่าน้ำร้อนแล้ว็มีโทรศัพท์ัเ้ามา “แม่ทูลหัว” แม่ผมโทรมาอวยพรวันเิผมไม่็โทร
มาถามวามเป็นอยู่อผมเหมือนอย่าเย
“รับแม่” เมื่อผมรับสายผม็อวยพรผมเหมือนเย ผมไม่น้อยใหรอนะว่าใระลืมวันเิผม อแ่นในรอบรัว
อผมไม่ลืม็พอแล้ว นอเหนือาารอวยพรวันเิ็เป็นแม่ะึ้นมาหาผมที่โล นานๆรั้ที่ผมะลับไปหา
แม่ที่ยอีเพราะผมไม่่อยมีวันหยุับนอื่น วันหยุบาวันผม้อไปหาลู้า้วย้ำไป แม่บอว่าะมาหาผมที่
ห้อแ่ผมปิเสธไปเพราะว่าผมเพิ่ย้ายหอมาใหม่ไม่ี่วันนี้ โยานยอลนนี้แหละรับที่มา่วยผมนอ แฟนผม
นี่น่ารัริๆเลยผมรู้สึีในะที่มีเาเป็นแฟน ไวรัสแฮปปี้อผม
“ั้นแม่ไปร้านสาบัรแถวๆหอเ่าผมนะรับเี๋ยวผมไปรับ”
“รับๆสวัสีรับ รัแม่นะรับ” อนนี้น้ำในระิทำน้ำร้อนอผม็ร้อนไ้ที่พอี น้ำร้อนๆไหลออา
ปาระิ ลสู่แ้วมันาระับมือผมเพียรึ่แ้ว แ่นี้็พร้อมแล้วสำหรับาแฟร้อนยามเ้าอผม านยอล
บ่นับผมอีว่าั้แ่ผมื้อ VIA มาินที่บ้านอนเ้า ็อเห็นหน้าผมอนเ้าเลยผมทำไับเาีเนี่ย ิผม
อมแม
ยัับผมเป็นแม่ลูอ่อน็ไม่ผิ ผมิว่าอนบ่ายๆ่อยแวะเ้าไปีว่า ผมอาบน้ำพร้อมแ่ัวเสร็อนนี้็ประมา
7 โม พอีมือผมเปิประูู้เย็นออหาอะไร่ายๆมาทำอาหารเ้าินแู่้เย็นผมอนนี้มีแ่น้ำเปล่าและน้ำเปล่า
สรุปว่าผม้อเปลี่ยนแผนเป็นไปเ้าสาบัอนนี้เลยละัน
ผม้าวเ้ามาในร้าน่วเวลานี้สาา่อน้ายุ่นินึเพราะทุน้อรีบไปทำาน แ่เื่อเถอะรับว่ามันไม่มามาย
นานั้นหรอร้านที่เยอะว่านี้หรอรับ รถเ็นออาูม่าหน้าหอผมน่ะนเยอะอริๆรับ เยอะนผมไม่ล้าื้อ
เลยแหละรับ เพราะลัวไปทำานสาย
“น้อยอวันนี้มาเ้านะรับ”
“ไม่หรอพี่หมิน เอาสลัทูน่าเทโฮม นะ เิมเิน้วย” ผมยินเินับาร์ให้พี่หมินไปนบารั้ พี่หมินอยาให้
ผมเ้าไปเอ้วย้ำ
“ไม่รับาแฟหรอ”
“เพิ่ินมา ไม่รู้ว่า้าวเ้าหม”
“ินที่ไหนมาแอบไปินสาาอื่นป่าว”
“ไม่หรอๆ ถามานยอลไ้”
“รับหวานรินะ”
“ไปทำาน่อนนะ” ผมรับถุระาษที่บรรุสลัและ็าร์พร้อมใบเสร็มาแล้วเินออาร้าน ผมไม่ยั
ะเห็นานยอลอยู่ที่เาท์เอร์นะ หายไปไหนแถมพี่หมินพี่ลืมวันเิผม... ผมบอับัวเอว่าไม่นอย์ ไม่น้อยใ
อนเ้าๆนเยอะพวเาไม่ว่า ท่อไว้นโทยอู
“ุยอูะ ผู้ัารเรียพบ่วน่ะ”
“เี๋ยวผมไปนะรับ” เรียผม่วน ำนี้มันให้พลัลบับผม ฟัแล้ววามรู้สึผมมันูแย่ึ้นมาทันที วันเิผม
นะแ่ทำไม้อมีเรื่อแย่ๆ้วย ัารล็อออฟอมบริษัทแล้วเินไปที่ห้อผู้ัารเาะประูสอสามรั้นไ้รับ
อนุาผมึเปิประูเ้าไป
“นั่่อนสิ่” ผมโ้ให้ับผู้ัารแล้วเินเ้าไปนั่ที่เ้าอี้ พอผมนั่เสร็แฟ้มเอสารหนาๆสอเล่มถูวาล
บนโ๊ะ แล้วันมาให้ผมเบาๆเป็นศัพท์สาลว่าให้เปิู ผมหยิบแฟ้มึ้นมาหนึ่อันแล้ว่อยๆอ่านเอสารแบบผ่านๆที
ละแผ่นมันือเอสารยอสั่ื้ออบริษัท ราฟารสั่ื้อและำไรอไรมาสที่ผ่านๆมา ผมูแล้วมันไม่ไ้ผิ
ปิสัเท่าไหร่นผู้ัารเริ่มพูบาอย่า
“ุโท ที่ผมเรียุมานีุ่สสัยว่าทำอะไรผิ เล่มทีุ่อ่านน่ะมันอปี่อนๆ ุลอเอาอีเล่มมา
เทียบละุลอบอผมหน่อยว่าอะไรเปลี่ยน” ผมหยิบแฟ้มเอสารอีอันนึมาเปิทับเล่มที่ผมเปิอยู่ ราฟยอ
ายในนั้นไม่ลอเทียบับอปัุบันไม่่อยสวยเลยในสายาอผม ผมเป็นยอ่อเนื่อับสูึ้นเล็น้อยแล้ว็
ลมาเท่าเิม
“ราฟยอายอเราลรับ”
“ใ่แล้วุรู้ไหมว่ามันเพราะใร”
“ไม่รู้รับ”
“เพราะุไุโท และนี่ือสิ่ที่ผมะให้” อหมายสีาวถูยินมาให้ผม ผมโนไล่อออนนี้ใบหน้า
ผมหมอลน้ำาผมำลัเอ่อล้นและพร้อมที่ะไหลออมาาเบ้าา
“ผมไม่ไ้ว่าอะไรนะถ้าุอ่านเอสารีๆสันิเรื่อแบบนี้ไม่เิ ลออ่านในเอสารีๆนะุโท ผมไป
หาาแฟิน่อน” มืออผมที่สั่นเล็น้อย่อยๆเปิอ่านเอสารอย่าละเอียอีรั้ แล้วผม็พบว่า เล่มที่ ผู้ัาร
บอว่าเป็นเอสารอปี่อนๆริๆมันืออปีนี้และปีที่แล้ว ยอายสูึ้นสมอผมึสั่นให้ผมลออ่านหมาย
ในอึ่ผมหวัว่ามันะไม่ใ่หมายเิออหรือพัาน “หมายอนุมัิารลาพัานอุโทยอู” ับ
ระาษอีแผ่นที่เียนอย่าไม่เป็นทาารเท่าไหร่วามประมาว่า “สุสัน์วันเินะ ุโท ุเป็นนที่ทำาน
เ่มา นี่ะเป็นห้อทำานอุในอนา ผมฝา้วยนะ ส่วนวันหยุผมให้เป็นอวัและไม่หัเินเือน
ุ” ำว่า “หัวหน้าีทีมานี ัยนะอยู่ไม่ไล”
“อ่านบยัุโท ” ผมหันลับไปมอที่ประูห้อ ผู้ัารพร้อมับผู้อำนวยารเินเ้ามาหาผม ผมยืนแล้ว
โ้ทัทายให้ับ ผู้อำนวยาร
“ยินี้วยนะุ โทยอู ับำแหน่ใหม่” ผู้อำนวยารยื่นมือมาับมือผม แ่ผม็ับมือยินีับผู้อำนวย
ารอย่าๆ ผมเป็นผู้ัารฝ่ายายหรอ แล้วุแทยอนะย้ายไปไหน
“รับ ำแหน่อะไรหรอรับผม ”
“อ่าวุอ๊ ุยัไม่ไ้บอยอูหรอว่าเาไ้เป็นรอผู้อำนวยารฝ่ายาย”
“ผมแ่ะ...เอร์ไพร์เาน่ะรับ” ผม...เป็นรอผู้อำนวยารฝ่ายาย มำแหน่ผมสูว่าุแทยอนอี
หรอ ำแหน่สูแบบนี้ผมะ้อทำยัไ หลายวามิและวามรู้สึำลัถาโถมมาที่ผม ทั้สุ ัวล มันมา
พร้อมๆันผมะเป็นลม แ่รวมๆวันเิผมปีนี้มันมีอะไรมาว่าที่เยริๆ
เย็นวันนี้ผมลับมาที่สาบัอีรั้ ผมยื่นแ้วทัมเบลอร์ให้ับพี่หมิน และแน่นอนว่า็ยัไม่เห็นานยอล สีหน้าอ
ผมูเศร้าลอีรั้ทำไมวันนี้านยอลไม่อยู่นะ บลูเบอร์รี่ีสเ้ แบบทั้ิ้นถูเอาออมาาู้แล้ววาลบนที่โ๊ะ
ผมนั่ ไม่นานพี่ทเฮ็เอาุี้รัมเบิล พร้อมับเรื่อื่มมาให้ผมอีแ้วแล้วบอว่า “อันนี้ฟรีอวัวันเิเล็ๆ
น้อยๆาสาบั” แล้ว็อวยพรให้ับผมเล็น้อย อ่าแม่ผมมาแล้วผมแม่ผมเอาแ้วเรื่อื่มที่พี่ทเฮเพิ่เอามาให้
เป็น Iced Lemon Shaken น้ำแ็น้อยให้ับแม่ ใระมาะเวลาเ่ไ้เท่าผมอี
“ย้ายหอไม่บอแม่เลย”
“มันระทันหันน่ะแม่ แม่ผมไ้เลื่อนำแหน่แล้วนะ”
“ีแล้วลูั้ใๆล่ะเริๆนะ ว่าแ่แฟนลูไม่มา้วยหรอ” แม่รับแฟนผมทำานที่นี่ แล้ว็ผมยัไม่รู้เลยว่าเาอยู่
ไหน
“ยัไม่มาเลยรับแม่” แม่มานอนับผมเลยสิ่นะ ระเป๋าใบให่ๆวาลบนเ้าอี้ัวที่ว่า ผมิถึานยอล
ผมลับมาที่หอพร้อมับแม่ทั้ล่อเ้ระเป๋าแม่และระเป๋าทำานผมเอเมื่อ่อนผม็ถือเอลอ พอผมไม่บ
ับานยอลานยอลนี่านสบายว่าผมอี ระเป๋าเป้ใบเียวบาวันเินัวเปล่าๆไปทำานยัไ้เลย ผมนี่สิ่เอสาร
เ็มระเป๋าานยอลอยู่็ีเามา่วยผมถือไปแล้ว ผมเปิประู้ออผมทุอย่าที่มันวระมื แ่มันลับมี
แสเทียนู่ส่อสว่าอยู่บนโ๊ะ ห้อผมไฟไหม้ทำไเนี่ยผมวาอไว้ที่โ๊ะหน้าห้อแล้วเินรไปับเทียน แ่มี
นเ้ามาอเอวผมไว้แทนผมไม่ไ้โรแมนอนานั้นหรอนะรับ ถ้าแม่ยัอยู่
“ปล่อยนะอุ๋แม่อยู่” ำพูเบาๆ แ่ทำให้อีนหลายมือออไ้แ่่อนะลายอานยอล็ระิบที่หูเบาๆ “รู้
นานแล้ว” มือ้านึอานยอล็ย้ายมาับมือผมแทน แล้วหลอไฟในห้อ็ิึ้นมา โยแม่อผม และแว
เบาๆว่า “หวานให้มันน้ิยๆหน่อย” แล้วะให้ผมทำยัไล่ะรับแม่ แม่วรบอานยอลมาว่านะ
แม่เอาอาหารที่ทำมาาบ้านไปอุ่นในรัว โยมีานยอลเป็นลูมือมอผ่านๆเหมือนแม่ไ้ลูสะใภ้ะมาว่า
ลูเยอีนะ ทำอาหารเป็นแทบะทุอย่า ผมนี่สิ่ทำไรไม่ไ้เลยเ้ารัวทีแทบไฟไหม้ เวลา็ไ้ล่วเลยไปสัพั
อาหารทั้หม็มาวาอยู่บนโ๊ะและเราทั้สามน็นั่ันพร้อมหน้า
“ลูยอลลูแลลูแม่ีๆนะ วันนี้ไ้เลื่อนำแหน่แล้วอีหน่อยเหนื่อยแย่” านยอลวาอนลแล้วหันมาผม หน้า
ผมมีอะไริหรอ
“ไม่เห็นะบอว่าไ้เลื่อนแล้ว”
“ะบอ็ไม่เห็นอยู่ที่สาา” ผมเอาหัวอิไปที่ไหล่อานยอล พร้อมับหน้าที่นอย์นิๆ และแม่ผม็อแวไม่ไ้
“เอาๆๆ้อหน่อยลูยอล” านยอล็เอาอสบลูเบอร์รี่บนหน้าเ้ที่ผมื้อมา มาป้ายมูผมโอ้ยิว่าผมะหายอน
หรอ
“ที่ไม่อยู่สาาน่ะ ไปรับแม่มาไ” านยอลไปรับแม่ แ่แม่ผมมาหาผมเอหนิ่ านยอล็เรียแม่อเาออมา
“แม่รับ” แม่อานยอลเินออมาพร้อมเ้อีอันทีุ่เทียนไว้แล้ว ่อยๆเินมาที่โ๊ะทาน้าว
“สุสัน์วันเินะลูยอ” ผมหายอนานยอลั้แ่แม่านยอลถือเ้เินออมาแล้วล่ะ ไม่ใ่หายอนหรอ
รับ วามรู้สึนั้นมันหายไปเอผมอธิานในใแล้ว่อยๆเป่าเทียนเลอายุอผม
“อบุรับ แม่ไม่เห็นบอเลยว่าะมา”
“แม่็แ่อยาเห็นหน้าว่าที่ลูสะใภ้ัวเป็นๆบ้า” แม่อานยอลเ้ามาอผมแล้วบอว่าผมัวเล็น่าอีน่า
อว่าานยอลอี นระทั่านเลี้ยวันเิแบบรอบรัวเล็ๆอผมถึารเลิรา ผมพาแม่อผมและานยอล
ไปที่ห้อนอนอผม แล้วให้พวท่านพัที่นั้นส่วนผมับานยอละนอนนอห้อเอ ผมเินมา่วยานยอลล้า
านในรัวแ่สายอันที่แสนไวอผมเอเ้ส่วนหนึ่ที่ยัินไม่หมวามิสนุๆมัน็เ้ามาในหัวผม
ผมเรียานยอลเบาๆ แล้วเินเ้าไปใล้โยมือถือเ้ไว้อยู่้าหลั“อุ๋ี่~~~”านยอลานรับแล้วหันมาหา
ผม“รับ” เ้ในมือผมอนนี้ไปอยู่บนหน้าอานยอลเรียนร้อย รีมสีาวๆับหน้าอานยอล ับเนื้อเ้ที่แ
าแรสีเหลือนวลๆ มันเป็นศิลปะที่ผมให้ผ่านผมว่าูอนผมเรียๆมันทำให้ผมหายเรียไ้แน่นอน
“หายันนะ ที่รั~~~” านยอลยิ้มให้ผมแ่ยิ้มแบบมีเล่ห์สนัยับผม… ผมไม่ไว้ใสายานี้อานยอลเลย ใ่รับ
ไม่เยไว้ใ ไม่เยไว้ใสายาที่มีเลห์แบบนี้อานยอลเลยแล้วูานยอลพูนะรับ “่ะ.. ไม่เป็นไร่ะ วามสุ
ที่รัเ้าไม่เป็นไร” มันน่าลัวริๆนะรับ
ความคิดเห็น