Gray Coat

เสียงกระทบกันของพวงกุญแจ เสียงเท้าหนักๆของรองเท้าบูทหนาๆ มีดมาเชเต้ที่ถูกเกี่ยวไว้กับเข็มขัดข้างเอว ปืนลูกซองมีสายหนังที่ถูกสะพายไว้ข้างหลัง และเสื้อโค้ทสีเทาที่ดูหม่นหมองที่ถูกสวมใส่โดยชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่กำลังเดินตรงไปข้างหน้าอย่างใจเย็น เขาเป็นใคร เขากำลังทำอะไร เขากำลังไปที่ไหน คงมีแต่ตัวเขาและพระเจ้าเท่านั้นที่รู้

เรื่องราวของชายวัย 45 ปี คนหนึ่งที่ต้องมาอยู่อาศัยในโลกที่มีแต่"ซอมบี้"เต็มไปหมด ไม่มีอีกแล้วกับเพื่อนบ้าน    ที่น่ารำคาญ  ไม่มีอีกแล้วกับรถที่สัญจรกันอย่างคับคั่งบนถนน  ไม่มีอีกแล้วกับเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่ในสนามเด็กเล่น ไม่มีเลย ไม่มีอะไรทั้งนั้น นอกจากพวกซอมบี้กับอาคารร้างที่มีแต่จะทรุดโทรมลงในทุกๆวัน กับซากศพคนตายที่กำลังเน่าขึ้นเรื่อยๆ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ชายคนนี้ตัดสินใจที่จะยังคงอยู่ในโลกแบบนี้ต่อไป แทนที่จะจบชีวิตของตนเอง  ก็คงจะมีแต่ตัวเขาและพระเจ้าที่รู้อีกเช่นเคย

สวัสดีคับผม Tasty นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมอยากจะลองเขียนดูเล่นๆซักครั้ง อย่างน้อยๆก็ให้มันเป็นการระบายจินตนาการของผมคนเดียวก็แล้วกันนะคับ และผมก็คงต้องรบกวนทุกท่านช่วยกันแสดงความคิดเห็นให้ผมได้รับรู้เกี่ยวกับผลงานชิ้นนี้ด้วยนะคับ ผมเพิ่งจะเคยเขียนอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก ศัพท์หลายอย่างอาจจะใช้ผิดๆถูกๆ การเว้นวรรคที่มั่วจับใจ กับเนื้อเรื่องที่อาจจะไม่สมเหตุสมผลกันเลยแม้แต่น้อย สิ่งเหล่านี้ที่ทุกท่านอาจจะพบเห็นได้ในงานของผม ผมก็ต้องขอโทษเอาไว้ล่วงหน้าด้วยนะคับ ส่วนการลงตอนต่อๆไปของนิยายเรื่องนี้ก็ไม่สามารถคาดเดาวันเวลาได้ชัดเจนคับ หรืออาจจะทิ้งงานนี้ไปเลย ก็ต้องขอโทษอีกครั้งกับความเอาแต่ใจของผมด้วยคับ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านคับ

ปล. ผมขอใช้ "คับ" เป็นการส่วนตัวนอกเนื้อเรื่องนะคับ ส่วนในเนื้อเรื่องจะพยายามใช้ "ครับ” ให้ถูกต้องนะคับ