คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
** โชอาและซอลฮยอน ที่กล่าวถึงในเรื่องคือ โชอาและซอลฮยอนจากวง AOA นะค่ะ **
“เที่ยงแล้วเหรอเนี๊ย” แบคโฮหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะค่อยๆกระพริบตาถี่เพื่อรับแสงแดดอ่อนที่ส่องเข้ามาในห้องกว้าง พร้อมกับกวาดสายตามองไปจนทั่วห้องที่เขาไม่คุ้นเคย
“ อืออ “ เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างขัดใจพร้อมกับกายบางที่ขยับเล็กน้อยในอ้อมแขนแกร่ง แบคโฮรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวก่อนจะก้มมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาพริ้ม
สายตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าหวาน แพขนตายาวที่เรียงตัวสวยทำให้คนตรงหน้าดูมีเสน่ห์แม้ยามหลับใหล แบคโฮโน้มหน้าลงไปใกล้หวังจะจุมพิตตรงหน้าผากมนแต่กลับมีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะทำให้แบคโฮต้องละความสนใจไปจากคนตัวเล็ก
“มินฮยอน” แบคโฮอ่านชื่อปลายสายที่ปรากฏบนหน้าจอแล้วรีบลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
ตึก! เสียงประตูห้องปิดลงอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดวงตาสวยที่ค่อยๆปรือขึ้น มือเล็กวางลงบนเตียงข้างกายสัมผัสได้ถึงไออุ่นของคนที่เพิ่งลุกไปเมื่อครู่ ก่อนจะพยุงกายขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
“อ๊ะ!! เจ็บจัง” เสียงหวานอุทานออกมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ช่วงล่าง ทำให้อารอนเผลอนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นทันใดนั้นใบหน้าสวยก็ร้อนผ่าว..แม้เรื่องระหว่างเขาและแบคโฮจะเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแบคโฮทำให้เขามีความสุขจริงๆ แต่มันคงจะมีความสุขและน่าจดจำกว่านี้ถ้าเขาเป็น คนรัก ของแบคโฮ
“ บ้าน่าอารอน…นี่นายคิดอะไรอยู่เนี่ย” อารอนส่ายหน้ารัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมอง แล้วเอนกายลงนอนบนเตียงต่อด้วยความเหนื่อยล้าทำให้คนตัวเล็กเผลอหลับไปอีกรอบหนึ่ง
:
:
“ บ้านแกก็ไม่ได้อยู่แถวนี้…ทำไมมาโผล่อยู่ที่นี่วะ” มินฮยอนบ่นทันทีที่มาถึงจุดนัดพบของเขากับเพื่อนตัวโตและดูเหมือนว่าอีกคนยังอยู่อาการสลึมสลือนั่นยิ่งทำให้มินฮยอนถึงกับอารมณ์ฉุน
“เออ เรื่องของชั้นน่า” แบคโฮพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามด้วยการรีบเข้าไปนั่งข้างในรถ แล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และนั่นก็ยิ่งทำให้มินฮยอนจ้องจับผิดเขามากขึ้น
“กลิ่นเหล้าหึ่งเลย อย่าบอกนะว่าแกยังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน” มินฮยอนที่นั่งด้านคนขับถึงกับย่นจมูกเมื่อได้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์คละคลุ้งอยู่ภายในรถของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองหน้าคนต้นเหตุ
“หุบปากไปเลย เมียก็ไม่ใช่บ่นอยู่ได้” คนตัวโตกอดอกแน่นพร้อมกับหันไปตวาดใส่มินฮยอนที่ทำตัวไม่ต่างจากผู้หญิงที่คอยจู้จี้อยู่ข้างหูเขาตั้งแต่เจอหน้าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมหยุดและมีแววว่าจะบ่นเขาต่อไปจนถึงสนามบินเป็นแน่
:
สนามบิน
“ ชั้นแต่งตัวโอเคยังวะมิน” แบคโฮหันไปถามมินฮยอนพร้อมกับพยายามจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้
“โอเคแล้ว…ว่าแต่แกจะแต่งไปทำเพื่อ(?)ยังไงซะก็ไม่ได้กลบกลิ่นเหล้าแกเลยแบคโฮ” มินฮยอนมองเพื่อนรักตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ถือว่าดูดีในระดับหนึ่ง ณ ตอนนี้ แต่ก็อดที่จะแซะแกมบ่นไม่ได้ถึงเรื่องกลิ่นเหล้าที่ยังคงติดอยู่บนเสื้อผ้า
“เหอะน่า ขอหล่อไว้ก่อนเรื่องกลิ่นค่อยว่ากัน”
ในระหว่างที่ทั้งสองคนยังคงยืนคุยกันด้วยท่าทีที่ดูจะจริงจัง(?)โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนกำลังตรงเข้าเดินมาหา เรียวขาสวยก้าวเดินมาอย่างเฉิดฉาย พร้อมกับบุคลิกหน้าตาที่ทำให้ใครๆหลายคนต้องเหลียวมอง ปากอิ่มและใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีและรวมถึงเครื่องแต่งกายแบรนด์เนมทุกชิ้นที่กายบางสวมใส่จึงทำให้เธอยิ่งโดดเด่นมากขึ้น
“เฮโหล หนุ่มๆ” เสียงทักทายจากสาวเจ้าทำให้ทั้งมินฮยอนและแบคโฮต้องหันไปมองเป็นตาเดียว
“พี่โชอาคนสวย คิดถึงพี่จังครับ” แบคโฮยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปกอดหญิงสาวด้วยความคิดถึงก่อนจะหยอดคำหวานให้สาวในอ้อมแขนเขินเล่น
“ยังปากหวานเหมือนเดิมเลยนะแบคโฮ” มือเล็กหยิกแก้มสากด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางขี้อ้อนของพ่อเสือขาว
“ดอกไม้สำหรับคนสวยครับพี่โชอา” มินฮยอนยื่นดอกไม้ช่อโตที่เขาเตรียมมามอบให้โชอาเพื่อเป็นการต้อนรับการกลับมาเกาหลีอีกครั้งหลังจากไปอยู่ต่างประเทศมาหลายปี
“ให้คนข้างหลังพี่ดีกว่ามั้ยจ๊ะ” โชอากระซิบบอกพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ทำให้มินฮยอนยิ่งสงสัย แต่แล้วทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อทั้งสามคนหันไปมองคนที่เพิ่งเดินมาพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึงดวงตาสวยกวาดมองไปที่ทั้งสามคน ก่อนจะไปหยุดตรงมินฮยอนที่ยังคงทำหน้าประหลาดใจกับการปรากฎตัวของเธอ
“ทำไมค่ะมินฮยอน ตกใจมากเหรอที่ซอลกลับมาด้วย” ซอลฮยอนสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน้องสาวของโชอาที่เพิ่งเดินมาทักทายคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชันเพื่อเป็นการสื่อให้อีกคนรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นทีท่าไม่ค่อยดีมินฮยอนจึงรีบเข้าไปงอนง้อเพื่อนผู้หญิงคนสนิทที่ยืนปั้นหน้างอกอดอกมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“ป่าวครับ ไม่ใช่แบบนั้นนะซอลฮยอน” มือหนาโอบไหล่เล็กเข้ามาชิดตัวอย่างถือวิสาสะพลางส่งสายตาอ้อนเหมือนลูกแมวหมายให้อีกคนหายโกรธ แต่กลับโดนปัดมือออกอย่างไม่ใยดี
“ไม่ใช่ได้ไง ก็เห็นอยู่”
“อะไรกันคู่นี้ กลับมาก็งอนเลยเหรอครับคุณหนูซอลฮยอนคนสวย” แบคโฮเอ่ยแซวร่างบางข้างๆที่ยืนพองแก้มปั้นหน้าบึ้งใส่เพื่อนรักของเขา
“ก็ดูเพื่อนนายสิแบคโฮ ทำหน้ายังกับไม่อยากให้ซอลกลับมางั้นแหละ”
“มินฮยอนเขาก็ตกใจบ้างสิ ก็ซอลเล่นกลับมาไม่บอกล่วงหน้า”
“ใช่สิ เป็นเพื่อนกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้วนี่” ซอลฮยอนหันมาแว๊ดใส่แบคโฮก่อนจะเดินเชิดหน้าไปปล่อยให้คนตัวโตยืนทำหน้างงอยู่กลางสนามบิน
“เป็นงั้นไป เฮ้อ คนดีอย่างเราไม่มีที่อยู่จริงๆ” แบคโฮพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบเดินตามมินฮยอนที่เดินนำหน้าไปได้ไม่ไกล
“เคลียร์ด่วนเลยไอ้มิน ชั้นไม่อยากโดนลูกหลง” แบคโฮพูดขึ้นทันทีเมื่อเดินมาถึงรถคันหรู ขณะเดียวกันที่มินฮยอนกำลังยกกระเป๋าไว้ข้างหลังรถด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
“ช่วยหน่อยดิแบคโฮ” มินฮยอนพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แกทำให้เขางอน แกก็ง้อเองดิวะ”
“นะแบคโฮเพื่อนรัก นะขอร้อง” ร่างสูงกอดคอเพื่อนรักพลางส่งสายตาอ้อนวอนสุดชีวิตเท่าที่คนอย่าง ฮวัง มินฮยอน จะทำได้และก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อแบคโฮยอมตบปากรับคำ
“โอเคๆ เดี๋ยวชั้นช่วยแกก็ได้”
ทันทีที่ตอบตกลงแบคโฮก็ดำเนินการตามคำร้องขอโดยรีบเดินไปหาสาวเจ้าคู่กรณีของมินฮยอนที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างประตูรถ
“ซอลฮยอน คุณหนูซอลฮยอนคร้าบ”
“หือ มีอะไรมิทราบ” เจ้าของชื่อหันมามองด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่วายวางมาดคุณหนูผู้เย่อหยิ่ง
“เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ” แบคโฮพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มซึ่งสร้างความประหลาดใจให้แก่คนที่ยืนฟังอยู่ไม่น้อย
“กินข้าว(?) พวกนายจะมาไม้ไหนอีก” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยพร้อมกับสายตาคมจ้องจับพิรุธ
“ก็มินฮยอนอยากขอโทษซอลฮยอนเรื่องเมื่อกี้ไง…ใช่มั้ยมิน” แบคโฮหันไปพยักเพยิดให้มินฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังเพื่อขอแรงสนับสนุน
“อื้ม เดี๋ยวผมพาไปเลี้ยงข้าวเย็นนี้ ตกลงมั้ย” มินฮยอนพยักหน้ารับอย่างรู้งาน
“อืมมมม ก็ได้ค่ะ” ซอลฮยอนตอบตกลงทำให้ทั้งมินฮยอนและแบคโฮต่างใจชื้นขึ้นมาราวกับว่ารอดตายจากสนามรบ
“พี่โชอาไปด้วยกันนะครับ” มินฮยอนรีบเอ่ยปากชวน
“พี่เหรอ? ขอบายดีกว่าจ้ะพี่เหนื่อย” โชอาที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาจิ้มจอสี่เหลี่ยมอย่างตั้งใจเงยหน้าขึ้นมองมินฮยอนพร้อมกับบอกปฎิเสธ
“เสียดายจัง” มินฮยอนมุ่ยหน้าอย่างผิดหวัง เมื่อได้ยินคำตอบจากพี่สาวคนสวย
“ไว้โอกาสหน้าหล่ะกันนะมินฮยอน” โชอาหยิกแก้มนิ่มของร่างสูงด้วยความหมั่นเขี้ยวจนอีกคนยิ้มน้อยๆก่อนจะขึ้นรถเตรียมกลับบ้าน
“แล้วชั้นอ่ะมินฮยอน” แบคโฮที่ยืนดูสถานการณ์อยู่พูดขึ้นพร้อมกับชี้ตัวเอง
“ก็ไปดิ”
“ฮะฮ่า ได้กินฟรีอีกแล้วเรา!!” แบคโฮยิ้มดีใจก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเพื่อจะได้ออกเดินทางไปยังบ้านของทั้งสองสาว
ใช้เวลาเพียงไม่นานรถคันหรูก็ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ที่มีคนรับใช้ยืนรอรับอยู่หน้าประตูบ้านอย่างพร้อมเพรียง
“ขอบคุณนะค่ะมิน แล้วเจอกันตอนเย็นนะ” ซอลฮยอนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มภายหลังลงจากรถ
“ครับซอลฮยอน”
ปล.ไรต์กราบขอโทษและขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นมากๆเลยนะค่ะ ตอนแรกก็กลัวเหมือนกันว่าจะไม่มีใครติดตาม
แต่เห็นคอมเม้นแล้วใจชื้นขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น