คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15
ภายหลังการประชุมที่แสนตึงเครียดเสร็จสิ้นลง
มินฮยอนเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ประจำแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาจากกระเป๋า
นิ้วเรียวสไลด์หน้าจอด้วยความเคยชินก่อนจะปรากฏรูปของใครบางคนบนหน้าจอ
ใครบางคนที่ทำให้เขาทั้งรักทั้งโกรธในเวลาเดียวกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติให้มินฮยอนหลุดจากภวังค์ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าสูทเช่นเดิม
“เชิญครับ”
“ไม่ทราบว่าท่านประธานว่างรึป่าวครับ” เจสันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“พี่เจสันเชิญนั่งก่อนครับ”
มินฮยอนลุกขึ้นพร้อมกับผายมือให้อีกฝ่าย “พี่มีอะไรรึป่าว”
“พี่มีเรื่องรบกวนมินฮยอนหน่อยคือพี่อยากได้อารอนมาช่วยงานในระหว่างที่แบคโฮยังไม่เข้ามา”
เจสันไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลาซึ่งเขาบอกถึงจุดประสงค์ของตัวเองที่จะต้องการตัวอารอนไปเป็นเลขาและนั่นกลับทำให้มินฮยอนถึงอึ้งไปครู่หนึ่งเพราะนิสัยของเจสันเป็นคนพูดตรงก็จริงแต่การที่ออกตัวขอเลขาของเขาเพียงแค่ได้เจอกันไม่ถึงวันนั้นต้องมีบางอย่างแอบแฝงเป็นแน่
“อารอนนะเหรอครับ”
มินฮยอนถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ พี่รู้ว่ามันตัดสินใจยากแต่ก็หวังว่านายคงจะเห็นใจเด็กใหม่อย่างพี่”
“ครับ…ผมตกลง”
มินฮยอนตบปากรับคำอย่างว่าง่ายแม้จะมีข้อกังขากับเหตุผลของเจสันอยู่ก็ตาม แต่ในเมื่อพี่ที่เคารพของเขาเอ่ยปากขอขนาดนี้ถ้าจะขัดคงจะดูไม่ดีสักเท่าไหร่
“ขอบใจมากนะมินฮยอน” เจสันยิ้มร่าก่อนจะพูดต่อ “งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
เจสันลุกขึ้นเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีและอาการกลับยิ่งสร้างความสงสัยให้มินฮยอนเป็นอย่างมากแต่นั่นก็คงไม่สำคัญเท่าแจ้งเตือนในโทรศัพท์ที่แสดงขึ้นมาบนหน้าจอว่าในวันนี้เขามีนัดสำคัญที่ต้องไปเจอ
+
+
+
“เฮ้อออออ ไป ไม่ไป ไปหรือไม่ไปดีเนี่ย”
เร็นนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงโต๊ะทำงานพลางถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเองในเรื่องที่เจ้าตัวก็ยังคิดไม่ตก
ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนไลน์จะดังขึ้นพร้อมกับข้อความที่ส่งมา
ลางานครึ่งวันซะเดี๋ยวชั้นจะไปรับ
“จอมเผด็จการ” เร็นเบะปากทันทีที่เห็นชื่อไลน์ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
“บ่นอะไรคนเดียวเหรอครับเร็น” เสียงกระซิบข้างหูทำให้เจ้าของถึงกับสะดุ้ง
ก่อนจะรีบหันขวับไปมอง
“เจอาร์!! ตกใจหมดเลยเข้ามาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง” เร็นเอ็ดอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะหลุดขำกับท่าทางที่เจอาร์แสดงออกมา
ฝ่ายเจอาร์เมื่อไดด้ยินเช่นนั้นก็รีบถอยออกไปหนึ่งก้าวก่อนที่มือหนาจะเคาะลงบนโต๊ะเป็นการให้เสียงถึงการมาของตัวเองตามที่อีกคนเอ็ดไว้
ก๊อก!! ก๊อก!!
“อะ ให้ซุ่มให้เสียงแล้ว”
“ตลกแล้วเจอาร์”เร็นยิ้มน้อยๆพลางตีแขนแกร่งเบาๆ
“ตลกก็ดีสิเร็นจะได้เลิกทำหน้าเครียดแบบนี้สักที” เจอาร์จับมือเล็กไว้กับตัวก่อนจะเอื้อมมือไปยีผมอีกคนเล่น
“งือออออ เจอาร์”
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชื่อเดิมและข้อความใหม่ที่ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ถึงกับตาลุกวาว
ชั้นอยู่หน้าออฟฟิตนายแล้ว
ทันทีที่ได้อ่านข้อความเร็นพลันต้องรีบลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่างของออฟฟิตก่อนจะพบว่ารถสีดำคันที่แสนคุ้นตาจอดอยู่ตรงบริเวณหน้าตึกของเขาจริงๆ
“ขับรถรึหายตัวมาเนี่ย”
“นั่นมินฮยอน เขามาที่นี่ทำไมเหรอเร็น”
เจอาร์ที่เดินตามเร็นมาพูดขึ้นพลางมองชายร่างสูงที่กำลังลงมาจากรถ
“อย่าไปสนใจเลย พวกว่างงานก็งี้แหละชอบทำตัวลอยไปลอยมา” เร็นพูดก่อนจะจับแขนอีกคนแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
ฝ่ายมินฮยอนมินฮยอนที่ลงจากรถและทันเห็นภาพที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก
ภาพที่เร็นจับมือใครคนอื่นและเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการมาของเขา
ร่างสูงที่อารมณ์เริ่มคุกรุ่นก้มหน้ากดโทรศัพท์อีกครั้ง
ทำไมยังไม่ลงมา ชั้นรอนานแล้วนะ
และผลที่ได้รับกลับยิ่งทำให้มินฮยอนความอดทนขาดผึ่งเพราะนอกจากอีกฝ่ายจะไม่ตอบแล้วยังปล่อยให้เขายืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
ด้วยความโมโหทั้งการถูกเมินและภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ทำให้มินฮยอนตัดสินใจเดินเข้าไปตามเร็นด้วยตัวเอง
“จะเล่นสงครามประสาทกับชั้นรึไง ชเว เร็น!!” เสียงโวยวายของมินฮยอนทำให้พนักงานคนอื่นๆที่อยู่ในออฟฟิตต่างพากันมองเป็นตาเดียวด้วยความสงสัย
“มินฮยอน” เร็นเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่สีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์
ก่อนจะเป็นฝ่ายที่หลบตาร่างสูงที่กำลังจ้องเขม็ง
“มานี่”มินฮยอนออกคำสั่งพร้อมกระชากแขนเล็กให้ลุกขึ้นจนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้า
“ปล่อยนะมินฮยอน ชั้นเจ็บ”เร็นพยายามออกแรงสะบัดเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกคนแต่กลับโดนมือหนาออกแรงบีบแน่นขึ้นพร้อมกับกระชากเข้าหาตัว
เจอาร์ที่ยืนอยู่ทนดูไม่ได้กับการกระทำของมินฮยอนจนต้องรีบเข้าไปห้ามพร้อมกับยื้อข้อมือเล็กไว้
“เร็นเขาไม่ได้เต็มใจจะไปด้วย ผมว่าคุณควรปล่อยนะมินฮยอน”
“ไม่เต็มใจงั้นเหรอ บอกเขาไปสิเร็นว่านายเต็มใจจะไปกับชั้นรึป่าว”
มินฮยอนแสยะยิ้มให้เจอาร์ก่อนจะหันไปพูดกับคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่ลังเล
“ตอบดีๆนะ ไม่งั้นเรื่องนั้น…ได้รู้กันทั้งออฟฟิตแน่”
มินฮยอนกระซิบบอกก่อนจะค่อยๆคลายมืออกจากต้นแขนเล็กที่เริ่มมีรอยแดงเพราะแรงบีบ
“เต็มใจ เร็นเต็มใจ” เร็นตอบพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้มินฮยอนก่อนจะค่อยๆแกะมือของเจอาร์ออก
“ขอโทษนะเจอาร์”
“เร็น”
เจอาร์ได้แต่มองด้วยความสงสัยทั้งๆที่อาการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเร็นไม่เต็มใจเลยสักนิดแต่ทำไมคำตอบถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ได้ยินชัดนะ คิม เจอาร์”
มินฮยอนพูดย้ำพลางยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ
พร้อมกับปล่อยมือจากต้นแขนเล็กแล้วเปลี่ยนมาเป็นโอบเอวบางแทนก่อนจะพาคนตัวเล็กเดินออกจากออฟฟิตไปท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่
ความคิดเห็น