คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13
It’s alrigth girl กอมอึน กาซีดอมบุลรี
ร่างบางในชุดนอนตัวโปรดเดินฮัมเพลงออกมาจากห้องน้ำพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมสวยที่เพิ่งสระมาหมาดๆ
ก่อนริมฝีปากจะปิดสนิทแล้วหันไปมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่แจ้งเตือนว่ากำลังมีสายตรงมาหา
“หวัดดีเร็น” น้ำเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่คุ้นเคยปรากฏบนหน้าจอในทันที
“อื้ม ว่าไงเจอาร์”
เร็นส่งยิ้มให้ก่อนจะยกโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดไปวางบนเตียง
(คิดถึง)
“เจอกันทุกวันยังคิดถึงเร็นอีกเหรอ”
(ใช่ ไม่เจอแค่ 5 นาทีก็คิดถึงแล้ว)
ฝ่ายเร็นเมื่อได้ฟังเช่นนั้นถึงกับเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากหาวแล้วขยี้ตาคู่สวย
“เร็นง่วงแล้วเหรอ”
เจอาร์เมื่อได้เห็นท่าทางน่าเอ็นดูอย่างนั้นก็อดที่จะถามไม่ได้
“นิดหน่อยนะ”
(ไม่นิดแล้วหล่ะมั้งหาวดังซะขนาดนี้)
“เกลียดจริงๆเลยคนรู้ทันเนี๊ย”
(การรู้ทันก็แสดงว่าผมรู้ใจเร็นไง) เจอาร์พูดติดตลก
“ก็นั่นสิเนอะ
เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วก็ต้องรู้ใจกันเป็นธรรมดา”
(เร็น….คือเราสองคน….)
“เร็นง่วงแล้วอ่าเจอาร์
ขอนอนก่อนได้มั้ย”
เร็นพูดตัดบทพลางขยี้ตาของตัวเองที่เริ่มจะปรือเต็มที
ฝ่ายเจอาร์ก็ไม่ได้คัดค้านเพราะไม่อยากจะรบกวนเวลาการนอนของคนตัวเล็ก
(ครับ…ฝันดีนะเร็นพรุ่งนี้เจอกัน)
ทันทีที่เจอาร์วางสายไปเร็นก็ได้แต่ถอนหายใจ
เพราะใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกต้องการจะสื่ออะไรเพียงแต่สำหรับเร็นแล้วเจอาร์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด
“ขอโทษนะเจอาร์”
มินฮยอนที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองโดยเดินผ่านหน้าห้องของเร็นที่แสงไฟเพิ่งดับลง
ฝีเท้าหยุดชะงักพลางหันมองไปทางประตูห้องบานใหญ่พลางครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะเดินผ่านไป
คลิ๊ก เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ค่อยย่างก้าวเข้ามาอย่างระแวดระวัง
โดยจุดมุ่งหมายคือเตียงกว้างที่มีร่างของเร็นกำลังหลับใหลอยู่อย่างสบาย
“อือออ” เสียงครางดังในลำคออย่างขัดใจเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นบริเวณเอวของตัวเองก่อนจะค่อยๆรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเจ้าของร่างต้องรีบเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟแล้วหันไปมอง
“มินฮยอน นายเข้ามาได้ไง” ทันทีที่ได้เห็นหน้าและด้วยความตกใจทำให้เร็นต้องรีบถอยออกห่างจนชนหัวเตียง
มินฮยอนที่เห็นท่าทางตกใจของอีกฝ่ายถึงกับถอนหายใจก่อนยันตัวขึ้นนั่งพร้อมกับยื่นมือไปแตะปากอีกฝ่ายเพื่อตัดบทไม่ให้เร็นได้ถามอะไรเขาต่อ
“อย่าเอะอะไปสิ เกรงใจคนอื่นเขา”
“นายเมามานี่” เร็นรีบปัดมือมินฮยอนออกเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวของร่างสูง
ก่อนจะออกปากไล่อย่างไม่รอช้า
“ออกไปนะ”
“จะให้ออกไปไหนมันดึกแล้ว” มินฮยอนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งราวกับเป็นเจ้าของห้องก่อนจะหันไปมองร่างบางที่นั่งจนเกือบติดขอบเตียง
“มานอนนี่มา” มินฮยอนพูดพร้อมกับตบที่นอนข้างๆ
“ไม่!!!!!”
“เฮ้อออ
นายนี่มันดื้อจริงๆบอกให้มานอนก็มานอนสิ” มินฮยอนพูดพร้อมกับจับข้อมือเล็กไว้แล้วลากลงมานอนข้างๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดเอวบางไว้แนบกาย
“ปล่อยนะมินฮยอน ปล่อย”เร็นใช้มือข้างที่ว่างรัวทุบอกแกร่งไม่ยั้งแต่เหมือนจะไม่เป็นผลเมื่ออ้อมแขนของมินฮยอนกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“กอด!! แค่นอนกอดจะไม่ทำอะไรนอกจากนี้แต่…ถ้านายยังดิ้นชั้นอาจจะเปลี่ยนใจ”
สิ้นเสียงประโยคสุดท้ายความเคลื่อนไหวในอ้อมแขนก็หยุดลงพร้อมกับสายตาหวานที่เงยมองเจ้าของอ้อมกอด
“ก็แค่นี้แหละ นอนได้แล้ว” มินฮยอนก้มมองพร้อมกับคลายอ้อมแขนเป็นกอดไว้อย่างหลวมๆ
“จะทำอะไร ไหนบอกว่าแค่กอดไง”
เร็นรีบยกแขนขึ้นป้องกันตัวเมื่อจู่ๆร่างสูงพลิกตัวคร่อมตัวเองไว้
“จะปิดไฟ ไม่งั้นชั้นนอนไม่หลับ”
มินฮยอนพูดด้วยระยะของใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ
ก่อนจะเอื้อมไปปิดโคมไฟบริเวณหัวเตียงฝั่งที่เร็นนอนอยู่
“นอนได้แล้ว” มินฮยอนกลับมานอนที่เดิมพร้อมกับกระชับกอดอีกครั้ง
ก่อนที่อีกฝ่ายจะพลิกตัวนอนหันหลังให้
ภายในห้องตกอยู่ในสภาวะเงียบสงัดแต่ดวงตาคมกลับยังฉายแสงอยู่ในความมืด
มินฮยอนที่กำลังนอนมองหลังของร่างบางอย่างเงียบๆพลางนึกย้อนถึงคำพูดของแบคโฮก่อนจะค่อยๆขยับไปชิด
“ฝันดีนะ” มินฮยอนกระซิบบอกพร้อมกระชับอ้อมกอดแล้วซุกใบหน้ากับลำคอขาว
ฝ่ายเร็นที่ยังคงตื่นอยู่ได้แต่นอนฟังเงียบๆพร้อมกับความสับสนที่เกิดขึ้นในจิตใจ
ความอบอุ่นที่มินฮยอนมอบให้เขาในคืนนี้คืออะไรกัน
การกระทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร เร็นได้แต่นอนครุ่นคิดอยู่ฝ่ายเดียวจนเผลอหลับไป
ความคิดเห็น