คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS BaekRon] Love Return
[OS BaekRon] Love Return
กรี๊ด!!! กรี๊ด!!!
เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าสาวๆนักศึกษาที่มาให้กำลังใจหนุ่มๆนักบาสคณะของตน ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นหนุ่มนักบาสปี 3 จากคณะวิศวะที่เป็นขวัญใจของทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ และเสียงกรี๊ดยิ่งดังกระหื่มขึ้นเมื่อแบคโฮหนุ่มเจ้าสเน่ห์ชู๊ตลูกลงแป้นทำให้แต้มของคณะวิศวะทิ้งห่างคู่แข่งและส่งผลให้ชนะในที่สุด
ทันทีที่แบคโฮมานั่งพักที่สแตนท์เชียร์ฝั่งของคณะก็พลันมีสาวๆกลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามารายลล้อม ก่อนจะมีหญิงสาวที่แต่งตัวแบบจัดเต็มทั้งหน้าและการแต่งตัวเดินแทรกฝ่ากลุ่มคนเข้ามาหา ด้วยทรวดทรงและชุดนิสิตที่รัดรูปจนกระดุมส่วนหน้าอกแทบปริยิ่งทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงคนอื่นๆ
" พี่แบคโฮค่ะ ช่วยรับไปหน่อยน่ะดีดี้ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย " มือเล็กยื่นกล่องเล็กๆให้พร้อมกับเบียดกายเข้าหาอย่างจงใจ จนทำให้แบคโฮถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อได้เห็นทรวดทรงเอวบางแบบใกล้ๆ
" ครับ ขอบคุณน่ะ ^^ " แบคโฮยิ้มให้ด้วยไมตรีก่อนจะรับกล่องของขวัญเล็กๆที่รุ่นน้องยื่นให้
" เหอะ หมั่นไส้!!! " เสียงแขวะดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับร่างเล็กเจ้าของเสียงที่เดินผ่านแบคโฮไป
" พี่ขอตัวก่อนน่ะครับ " แบคโฮว่าก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกไป
แบคโฮเดินตามหลังร่างเล็กไปอย่างใจเย็น ย่ำเท้าเดินไปโดยทิ้งระยะห่างไว้พอประมาณเหมือนกลัวว่าอีกคนจะรู้ตัว แต่ก็ไม่รอดเมื่อตาคมหันกลับบมามองแล้วเห็นว่าเขากำลังตามอยู่
" อารอน ควัก อารอน!!! " แบคโฮเรียกชื่อคนข้างหน้า พร้อมก็รีบเดินไล่ไปให้ทันแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นร่างเล็กกลับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะทิ้งห่างจากแบคโฮให้มากที่สุด
" ไม่ต้องตามฉันมาน่ะ " อารอนที่ตอนนี้กำลังตกเป็นผู้ถูกไล่หันกลับมาตะโกนใส่แบคโฮอย่างเอาเรื่อง จนลืมมองทางข้างหน้าว่ามีอะไรขวางอยู่
" อารอนระวัง " แบคโฮตะโกนจนสุดเสียง แต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยเมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็นคือหน้าผากของอารอนกระแทกเข้ากับประตูฟุตบอลอย่างจัง
" โอ๊ย เจ็บ ประตูบ้ามาขวางทางคนเดินทำไมเนี๊ย” อารอนบ่นอุบพลางลูบหน้าผากของตัวเองเบาๆ
" ยังซู่มซ่ามเหมือนเดิมเลยน่ะลูกเป็ด....ไหนดูเหม่งหน่อยสิ " แบคโฮเรียกสรรพนามที่น่ารักๆอย่างคุ้นปากพร้อมกับโน้มหน้าลงไปใกล้ก่อนจะค่อยๆแตะหน้าผากมนที่มีรอยแดงเบาๆ
" ไม่ต้องมายุ่งเลยตาบ้า!!! " อารอนว่าอย่างงอแงพร้อมกับผลักร่างตรงหน้าอย่างเต็มแรงก่อนจะรีบเดินไป แต่โดนกลับมือหนาคว้าข้อมือเพื่อรั้งไว้
" อารอน "
" ปล่อย ไม่ต้องมายุ่งเลย…ฉันไม่อยากทำให้นายเสียเวลา "
" มานี่เลย " แบคโฮรีบพูดตัดบท ก่อนจะแบกร่างเล็กขึ้นพาดบ่าเพราะเขารู้ดีว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างอารอนจะต้องเดินหนีเขาไปอีกแน่….เดินหนีเขาไปเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
" ปล่อยน่ะแบคโฮ ปล่อย!!!! " มือเล็กระดมทุบหลังแกร่งเต็มกำลังเพื่อให้อีกฝ่ายยอมปล่อยตัวเองไป
" ดื้อจริงๆเลยเด็กคนนี้ " แบคโฮแสร้งดุก่อนจะตีก้นนิ่มเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
เท้ายาวก้าวย่ำไปอย่างเร็วซึ่งจุดหมายปลายทางของเขาคือห้องล็อคเกอร์(?) และใช้เวลาเพียงไม่นานแบคโฮก็พาร่างเล็กไปจนถึงที่หมายเขาเดินเข้าไปภายในห้องที่ขณะนี้อยู่ในสภาวะที่เงียบสงบ แบคโฮมองไปรอบๆบริเวณเพื่อหาบางสิ่ง ก่อนจะค่อยๆวางอีกคนลงบนเก้าอี้ตัวยาว
" โอ๊ย! วางเบาๆก็ได้ "
" ไหนดูสิ " มือหนาแตะลงทีรอยแดงตรงหน้าผากของอารอนอีกครั้งก่อนจะหันไปเปิดกล่องยาที่เขาเพิ่งเดินไปหยิบมาจากตู้ยา
" ไม่ต้องยุ่ง นายไม่ต้องเสียเวลากับฉันหรอกกลับไปซ้อมบาสที่นายรักนักหนาเถอะ " น้ำเสียงประชดประชันถูกใช้อีกครั้งแต่สำหรับแบคโฮมันบ่อยจนนับไม่ถ้วนหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์ที่ทำให้รักของเขากับอารอนสะบั้นลง
" ยังไม่หายโกรธกันอีกเหรอ เรื่องวันนั้นผมขอโทษ "
" ขอโทษเหรอ ลืมวันสำคัญ ปล่อยให้ฉันรอเกือบ 3 ชั่วโมงแล้วนายยังมีหน้ามาบอกว่าขอโทษมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอแบคโฮ ความรู้สึกฉันน่ะ สิ่งที่เสียไปคือความรู้สึกของฉัน " อารอนพูดออกมาทั้งน้ำตาแม้อยากจะกลั้นไว้ขนาดไหนก็ตามเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นย้อนกลับมาอีกครั้ง วันสำคัญที่สุดของเขาและแบคโฮวันที่ทั้งสองคนเริ่มใช้คำว่าเราด้วยกันแต่มันกลับดูไม่มีความหมายในสายตาของอีกคนเลย แบคโฮหายไปในวันที่เขาควรจะอยู่ ปล่อยให้คนรักอย่างอารอนนั่งรอเกื่อบ 3 ชั่วโมงโดยไม่มีแม้แต่มิสคอลสักสาย
สถานการณ์รอบข้างดูเงียบลงอย่างน่ากลัว แบคโฮรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของเขาคนเดียว ผิดที่ปล่อยให้คนรักรอเก้อในวันสำคัญโดยที่ตัวเขามัวแต่ซ้อมกีฬาจนละเลยคนสำคัญ ละเลยหัวใจของใครบางคนที่รักเขาที่สุด จนกระทั้งถึงวันที่อารอนทนไม่ไหวและเลือกที่จะบอกลา จึงส่งผลทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปทำให้คนที่เคยละเลยต้องมานั่งเสียใจอยุ่คนเดียวเสมอ
" ฉันขอโทษ " แบคโฮพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าส้อยและดูเหมือนว่าฝ่ายอารอนเองก็นิ่งเงียบไปเช่นเดียวกัน
ความเงียบของทั้งคู่ยิ่งทำให้บรรยากาศน่าอึดอัด แบคโฮจึงตัดสินใจพูดบางอย่างออกไปเพื่อทำลายความเงียบภายในห้อง
" ฉันสัญญาว่าจะมีเวลาให้นายมากกว่านี้ " แบคโฮเงยหน้ามองอดีตคนรักอย่างมีความหวังพร้อมกับเอื้อมไปกุมมือเล็กที่เริ่มสั่นเทาไว้แน่น
" ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง ว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีก "
" ให้โอกาสฉันสิ แล้วฉันจะทำให้นายเชื่อ "
อารอนก้มหน้าเงียบเพื่อครุ่นคิดหลากหลายคำถามผุดขึ้นมาในสมอง ตัวเขาจะเสียใจอีกไหมถ้าตกลงเริ่มใหม่ แต่เมื่อคิดย้อนไปตลอดระยะเวลาที่เลิกกันทั้งแบคโฮและตัวอารอนเองก็ไม่ได้มีใครใหม่แม้จะมีคนเข้ามามากมายก็ตาม อารอนใช้เวลาไปกับการคิดเพื่อตัดสินใจอยู่ชั่วขณะหนึ่งโดยมีสายตาของแบคโฮจ้องเขาอยู่ตลอด
" ได้มั้ยอารอน " แบคโฮบีบมือเล็กแน่นเพื่อเค้นเอาคำตอบ ก่อนจะเผยยิ้มหล่อเมื่อเห็นว่าอารอนพยักหน้ารับเป็นการให้คำตอบ
อารอนเงยหน้ามองแบคโฮที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มแป้นให้ ใบหน้าหล่อดูมีความสุขขึ้นกว่าเมื่อครู่มากและมันจะผิดมั้ยถ้าอารอนจะคิดเข้าตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขาที่ทำให้แบคโฮยิ้มได้มากขนาดนี้
“ดีใจจังที่เรากลับมาคบกันอีกครั้ง”
“ อืม”
" อารอน ไปสนามบาสกัน " พูดจบแบคโฮลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงก่อนจะจับมือเล็กรั้งให้ลุกตามมา
" ไปทำไมแบคโฮ " อารอนลุกขึ้นตามอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่วายสงสัยกับคำพูดของแบคโฮ ทำไมต้องกลับบไปที่คนเยอะแยะแบบนั้นอีกทั้งๆที่พวกเขาสองเพิ่งเดินจากมาเมื่อไม่นาน
แบคโฮหันมาส่งยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามของคนชั่งสงสัยแต่อย่างใดนอกจากเดินจับมืออารอนไปเรื่อยๆจนถึงที่สนามบาส ซึ่งในขณะนั้นเป็นช่วงเวลาของการเว้นวรรคเพื่อเตรียมให้ทีมต่อไปลงแข่ง ร่างหนาไม่รอช้าเขาเดินตรงไปที่กลางสนามบาสพร้อมกับอารอนที่เดินตามไปด้วยสีหน้างุนงงอีกทั้งมีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องก็ยิ่งทำให้อารอนถึงกับประหม่า
“ แบคโฮ นายลากฉันมาที่นี้ทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้” แบคโฮขยิบตาให้อารอนและด้วยท่าทางที่น่ารักที่แสดงออกมาทำให้สาวๆหลายคนส่งเสียงกรี๊ดและเสียงนั้นก็ดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อร่างหนาจับมือทั้งสองข้างของอารอนขึ้นมาแนบอกพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ทำให้อารอนถึงกับหน้าขึ้นสี
" ผมรักอารอนน่ะ "
“รักเหมือน อื้ม” คำพูดต่อไปถูกกลืนหายลงคอเมื่อริมฝีปากเรียวทาบทับลงมากะทันหันโดยที่อารอนไม่ทันได้ตั้งตัว จูบแรกของการเริ่มต้นใหม่ จูบแรกที่เป็นสัญญาว่าจะรักและดูแลคนตรงหน้าตลอดไป
The End
ความคิดเห็น