[Nu'est] Cupid เล่ห์กามเทพ

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7

เช้าวันทำงานที่ดูเหมือนจะยุ่งเหยิงสำหรับคนตัวเล็กที่เดินหอบอุปกรณ์และเอกสารมากมายออกมาจากบ้านอย่างทุลักทุเล

“ฮะโหล เจอาร์ถึงไหนแล้ว” เร็นถามปลายสายอย่างเร่งเร้าพร้อมกับพยายามสวมรองเท้าคู่ใจที่วางอยู่หน้าประตู

(อีก 5 นาทีเร็น ใกล้ถึงแล้วครับ) เสียงตอบกลับจากปลายสายดังคลอกับเสียงลมเป็นระยะ ก่อนจะขาดหายไปพร้อมกับโทรศัพท์ที่โดนใครบางคนเอาไป ใครบางคนที่มักจะทำแบบนี้เสมอที่เห็นเร็นกำลังคุยกับคนอื่น

“มินฮยอน เอาโทรศัพท์ชั้นคืนมานะ”

“ขึ้นรถเดี๋ยวชั้นจะไปส่ง” มินฮยอนกดวางสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองอย่างถือวิสาสะ

“ไม่ แล้วก็คืนโทรศัพท์ชั้นมาด้วย”

“ขึ้นรถก่อน แล้วจะคืนให้” มินฮยอนออกคำสั่งอีกครั้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถคันงามที่จอดรออยู่ โดยไม่ได้สนใจกับท่าทางของเร็นแม้แต่น้อยและก็ได้ผลตามที่คิดเมื่อคนตัวเล็กเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

“จะคืนโทรศัพท์ให้ชั้นได้ยัง” เร็นยื่นมือไปตรงหน้าร่างสูงทันทีที่เข้าไปนั่งในรถ ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ทำให้ยิ้มหวานผุดขึ้น

“อะ  ชั้นก็ไม่ได้อยากจะเก็บไว้นักหรอกของๆนาย” มินฮยอนส่งโทรศัพท์คืนให้อีกคนอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปสตาร์ทรถ

“ก็ดี เพราะชั้นก็ไม่ได้อยากให้มันอยู่กับนายเหมือนกัน” เร็นพูดทิ้งท้ายก่อนรีบลงจากรถอย่างไวแล้ววิ่งไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ของเจอาร์ที่จอดรออยู่ด้านหน้าทันที

มินฮยอนที่รู้ตัวว่าเสียรู้ให้กับเร็นก็ทำได้แค่นั่งมองอีกคนออกไปกับคนอื่น พลางทุบพวงมาลัยรถระบายความโกรธ ก่อนจะหันไปเจอแฟ้มที่วางอยู่ในรถ

:

:

“ขอโทษนะครับ ผมมาหาเร็นเขาอยู่ไหนเหรอครับ”  มินฮยอนถามพนักงานเมื่อเดินเข้ามาในออฟฟิศซึ่งเป็นที่ที่เร็นทำงานอยู่ โดยมินฮยอนก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมาที่นี่เพียงแค่เอาแฟ้มเอกสารที่อีกคนลืมไว้มาให้ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขาเลยด้วยซ้ำ

“เร็น อยู่ในออฟฟิศโต๊ะในสุดขวามือเลยครับ”

“ขอบคุณครับ” มินฮยอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินไปตามทางที่พนักงานแนะจนกระทั่งเห็นคนที่เขาคุ้นตากำลังนั่งนิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่โต๊ะทำงานซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าสาเหตุคงมาจากของที่อยู่ในมือของเขาแน่นอน

มินฮยอนยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปแต่กลับต้องถอยหลังกลับมาที่เดิมเมื่อเห็นใครอีกคนเดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่โต๊ะตัดหน้าเขา

“คนสวย” เจอาร์เดินยิ้มร่ามาหยุดตรงหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับการหาของ

“เร็นไม่มีอารมณ์จะเล่นตอนนี้นะเจอาร์”   

“ทำไมอะ”

“เร็นทำโปรเจ็คหาย บอสต้องฆ่าเร็นแน่ๆ” เร็นเงยหน้าขึ้นพูดพลางทำหน้าเศร้าก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง

“ชั้นไม่ให้นายตายหรอก” เสียงคุ้นหูดังขึ้นตรงหน้าทำให้คนที่กำลังนั่งหมดหวังอยู่เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งด้วยความแปลกใจ

“มินฮยอน  นายมาทำไม”

“ก็แค่เอาของมาให้” มินฮยอนพูดพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารให้

“โปรเจคที่รักของชั้น ” ใบหน้าหวานกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อเปิดแฟ้มเอกสารแล้วพบว่าเป็นของที่ตัวเองกำลังตามหาก่อนจะกอดไว้แนบอกราวกับเด็กน้อยที่ได้ของเล่นใหม่

“ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้นะเร็น “ เจอาร์ยิ้มให้พร้อมกับยีผมอีกคนเล่นโดยลืมไปว่ามินฮยอนยังยืนอยู่ข้างๆ หรืออาจเป็นการจงใจที่จะแสดงให้อีกคนเห็นว่าเขาและเร็นสนิทกันแค่ไหน

“ก็คนมันดีใจนี่เจอาร์”

มินฮยอนที่ยืนมองคนทั้งคู่อยู่ตลอด ทั้งสายตา รอยยิ้มและการกระทำที่คนตรงหน้าแสดงออกต่อกันเริ่มทำให้เขาหงุดหงิด

“งั้นชั้นกลับละนะ” มินฮยอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะคำพูดของคนด้านหลัง

“ขอบคุณนะมินฮยอน”

 “อืม” มินฮยอนตอบรับห้วนๆทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปมอง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้เขาอมยิ้ม