คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
ในมือค่ำที่ดูจะครึกครื้นสำหรับบ้านตระกูล คัง บนโต๊ะอาหารถูกจัดวางด้วยอาหารมากมายและสาเหตุที่ทำให้คุณผู้ชายของบ้านดูจะมีความสุขที่สุดก็คือการกลับมาของลูกชายคนโตที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ
“กินเยอะๆนะนานครั้งที่บ้านเราจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน ก่อนจะกลับมาขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นลูกชายคนเล็กอย่างแบคโฮนั่งไม่ต่างกับคนมีความทุกข์
“เป็นอะไรแบคโฮ
อาหารที่บ้านไม่อร่อยเหมือนข้างนอกเหรอแกถึงนั่งเขี่ยอยู่แบบนั้น”
“ป่าวครับพ่อ ผมแค่ไม่ค่อยหิว” แบคโฮพูดพร้อมกับวางช้อนลงก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ดูสิ เจสัน
น้องแกก็เป็นซะแบบเนี๊ย วันๆเอาแต่เที่ยวที่บ้านนะไม่ค่อยจะโผล่หัวมาหรอก” ผู้เป็นพ่อพูดอย่างขัดใจ
“พ่อครับ อย่าดุน้องเลยวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้แหละครับ” เจสันพูดด้วยน้ำเสียงสุขุมพลางหันมองน้องชายที่เดินไป
“ฮึ
แกก็เหมือนกันตามใจน้องตั้งแต่เล็กจนโต”
:
:
บรรยากาศเงียบสงบบริเวณริมสระว่ายน้ำภายในตัวบ้านเงียบพอที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจของแบคโฮที่นั่งอยู่ตรงขอบสระ
“มานั่งดื่มคนเดียว มันจะสนุกอะไร”
เจสันพูดขึ้นพลางตบไหล่น้องชายเบาๆทำเอาคนที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“พี่เจสัน ผมนึกว่าพี่จะนั่งคุยกับพ่อซะอีก” แบคโฮหันไปมองก่อนจะนั่งก้มหน้าเช่นเดิม
“ป่าวหรอก
พี่อยากคุยกับนายมากกว่า”
เจสันตอบพร้อมกับนั่งหย่อนเท้าลงในน้ำข้างๆน้องชาย
“คุยกับผมเหรอ” แบคโฮหันไปถามพร้อมกับยื่นกระป๋องเบียร์ให้พี่ชาย
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าว วันนี้ดูนายเงียบๆไปนะ”
“ป่าวสักหน่อย นี่แหละปกติของผม”
แบคโฮยิ้มแหยๆก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม
“เหรอ พี่ควรเชื่อนายดีมั้ยเนี่ย”
“ก็เรื่องของพี่”แบคโฮยักไหล่น้อยๆก่อนจะยกขึ้นดื่มต่อจนหมด
“เครียดเรื่องแฟนเหรอหรือว่ากิ๊ก”
เจสันแกล้งพูดติดตลกเพื่อแก้เครียดและดูเหมือนจะได้ผลเมื่อน้องชายตัวแสบยิ้มออกมา
“กิ๊กกั๊กอะไร ผมไม่มี ส่วนแฟนก็ยิ่งแล้วใหญ่ยังหาไม่ได้สักคน”
“อย่างนายนะเหรอจะไม่มีแฟน เป็นไปไม่ได้”
“มันเป็นไปแล้วพี่…ว่าแต่ผมแล้วพี่หล่ะเจอคนถูกใจแล้วรึยัง” แบคโฮถามกลับ
“ยังเลย กะว่าจะกลับมาหาที่เกาหลีนี่แหละ”
เจสันตอบแบบยิ้มๆ
“ให้ผมแนะนำให้มั้ย ผมรู้จักคนสวยๆเพียบเลยนะ” แบคโฮพูดพร้อมกับทำตาเปล่งประกายจนเจสันอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าสวยสำหรับน้องชายของเขาเป็นเช่นไร
“สวยสำหรับแกนะ
มันยังไง”
“ก็เซ็กซี่ไงพี่ แบบขาวอึ๋มงี้
พูดแล้วอยากออกไปข้างนอกเลยเผื่อเจอสักคน”
แบคโฮยิ้มกว้างพร้อมกับทำท่าทางเพ้อฝันเหมือนเด็กๆ
“ตลอดเลยนะ ไอ้น้องคนนี้”
เจสันว่าพร้อมกับดีดหน้าผากอีกคนเบาๆเป็นการเรียกสติ
“ผมเจ็บนะพี่”
มือหนาลูบหน้าผากตัวเองพลางมองพี่ชายที่นั่งหัวเราะเขาอย่างอารมณ์ดี
“อย่างพี่นะ ต้องตัวเล็กๆ น่ารัก ขยัน แบบนี้แหละใช่เลย” เจสันพูดพลางอมยิ้มอย่างมีความสุขแต่กลับตรงกันข้ามกับแบคโฮที่นิ่งเงียบไปเมื่อได้ฟัง
“……….”
“ดูทำหน้าเข้าสิ ทำไมสเป็คของพี่มันเพ้อฝันมากเลยเหรอ”
“ป่าวหรอกพี่ ผมกำลังจินตนาการต่างหาก” แบคโฮยิ้มตาหยีเพื่อปกปิดสิ่งที่เขาคิดในใจ
เพราะไม่ว่าจะจินตนาการถึงคนที่เจสันพูดถึงกี่ครั้งเขาก็คิดออกอยู่แค่คนเดียว ก็คือ
อารอน
:
:
ปิ๊งป่องงงงง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นทำให้อารอนต้องรีบเดินออกมาดูด้วยความสงสัย
ก่อนจะพบกับชายตัวสูงในชุดสูทสีดำยืนรออยู่
“คุณอารอนใช่มั้ยครับ”
ชายแปลกหน้าถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ
“ใช่ครับ คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอ”
“คุณหนูให้ผมเอาของนี่มาให้คุณอารอนครับ ”
มือหนายื่นซองสีน้ำตาลให้อารอนทันทีที่พูดจบ
“ของ(?) คุณหนู(?)” อารอนเลิกคิ้วสูงพลางมองด้วยความสงสัย
“หมดหน้าที่แล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิครับคุณ”อารอนมองซองสีน้ำตาลในมืออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปิดออกดูและก็พบกับคำตอบที่ไขข้อสงสัยของเขาจนกระจ่าง
มาอัพตามสัญญาแล้วนะคะท่านรีดเดอร์ที่เคารพรักของไรต์ ^_^
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มอบให้นะคะ ขอบคุณมากๆเลยคะ
#รักและคิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกก
ความคิดเห็น