[Nu'est] Cupid เล่ห์กามเทพ

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5

“กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณมินฮยอน” ป้ายูนาที่กำลังตรวจความเรียบร้อยภายในบ้านเอ่ยขึ้นทันทีที่ร่างสูงของเจ้าของบ้านก้าวผ่านประตูเข้ามา ก่อนจะรีบเดินไปรับสูทตัวสวยที่ผู้เป็นนายเพิ่งถอดออกจากตัว

“ครับ แล้วเร็นหละ” มินฮยอนส่งยิ้มละมุนให้ป้าแม่บ้าน ก่อนจะมองหาคุณหนูอีกคนของบ้านที่ปกติต้องลงมานั่งอ่านหนังสือที่ห้องนั่งเล่นเป็นประจำ

“คุณเร็นอยู่บนห้องคะ  ป้าไปตามให้มั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหาเขาที่ห้องเองดีกว่า”  มินฮยอนพูดก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของคนตัวเล็กอย่างไม่รอช้า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงประตูห้องดังขึ้นทำให้เร็นที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำต้องละสายตาจากกระจกบานใหญ่ที่ตนกำลังส่องอยู่ ก่อนจะรีบเดินไปเปิดให้แขกผู้มาเยือน

“ฮะ แป๊บนึงนะฮะ  แป๊บนึง”  เท้าเล็กเร่งความเร็วเพื่อให้ไปถึงประตูอย่างไว   มือเล็กหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดต้อนรับแขกด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์

“มินฮยอน” ทันทีที่ได้เห็นหน้าคนที่ยืนรออยู่หน้าประตู รอยยิ้มหวานเมื่อครู่ก็พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่นิ่งเฉยโดยอัตโนมัติ

ไม่มีคำทักทายหรือเชื้อเชิญใดๆ  นอกจากการปิดประตูไล่โดยเร็นไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองจะส่งผลให้มีภัยมาถึงตัว  มินฮยอนที่ยืนรออยู่รีบดันประตูไว้เพื่อไม่ให้อีกคนหนีหน้าเขาได้และด้วยพละกำลังที่มากกว่าจึงทำให้ร่างสูงสามารถเข้ามาในห้องนอนของคนตัวเล็กได้อย่างง่ายดาย

“นี่!! ออกไปเดี๋ยวนี้นะมินฮยอน”

“ชั้นไม่ออก มีอะไรมั้ย” มินฮยอนยิ้มมุมปากพลางปิดประตูห้องและไม่ลืมที่จะกดล็อคเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครหนีออกไปจากห้องนี้ได้  สายตาคมจ้องมองร่างตรงหน้าที่เริ่มมีท่าทีหวาดหวั่น  ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาอย่างช้าๆ

“มี เพราะนี่มันห้องชั้นฉะนั้นนายก็ควรออกไป” เสียงหวานตวาดใส่อีกคนอย่างอาจหาญเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวของตัวเอง

“พูดไม่เพราะยังพออภัย  แต่ไล่สามีออกจากห้องนี่ไม่น่ารักเลยนะ” นิ้วเรียวบรรจงแตะลงบนริมฝีปากหยักของอีกคนอย่างเบามือ แม้จะดูเป็นการกระทำที่ไม่รุนแรงแต่สำหรับ ชเว เร็น แล้วการกระทำที่อ่อนโยนและรอยยิ้มของคนตรงหน้านั้นช่างน่ากลัวกว่าการกระทำห่ามๆของผู้ชายทั่วไปเสียอีก

“คนอย่างนายพูดดีไปก็เท่านั้นแหละ เพราะมันไม่ได้ทำให้นิสัยนายดีขึ้นมาหรอก” เร็นปัดมือหนาออกพลางแสดงท่าทีขยะแขยงกับการกระทำของร่างสูง

“ฮึ ปากเก่งนักน่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าเจอแบบนี้จะยังเก่งได้อยู่มั้ย” มินฮยอนแสยะยิ้ม ก่อนจะกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนอีกคนเซเข้ามาหาตัว

“อ๊ะ  มินฮยอนปล่อยนะ!!!” ร่างบางพยายามสะบัดแขนหนีจากการเกาะกุม แต่กลับโดนมินฮยอนรั้งเอวบางเข้ามาแนบกายยิ่งขึ้นและสายตาคมก็ยังคงรุกรานจ้องมองเรือนร่างบางตรงหน้าอย่างจาบจ้วงก่อนจะหยุดสายตาอยู่ตรงไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อคลุมอาบน้ำตัวโคร่งออกมา

“นะ  นายจะทำอะไร   ”  เสียงสั่นเครือพูดอย่างหวาดระแวงพร้อมกับมือเล็กที่รีบดึงเสื้อคลุมมาปิดส่วนที่โผล่พ้นออกมาทันทีที่เหลือบเห็นสายตาของมินฮยอนที่เอาแต่จ้องมองตาไม่กระพริบ

“ก็จะสั่งสอนคนอวดเก่งอย่างนายไง” สิ้นเสียงริมฝีปากบางก็ทาบลงบนริมฝีปากหยักทันทีโดยไม่ให้อีกคนได้ทันตั้งตัว  มือเล็กระดมทุบอกแกร่งไม่ยั้งเพื่อต้องการอิสระแต่นั่นกลับยิ่งทำให้ร่างสูงอยากเอาชนะมากขึ้น  จูบที่ดุดันและหนักหน่วงยังคงดำเนินต่อไปก่อนจะค่อยผ่อนลงกลายเป็นจูบที่อ่อนโยนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขัดขืน มือหนาค่อยๆลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างหลงใหลก่อนจะต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อสัมผัสถึงหยาดน้ำอุ่นๆที่แก้มขาว

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของมินฮยอนเต้นแรงราวกับรัวกลองเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานที่มีน้ำตาอาบสองแก้ม มือหนายกขึ้นหมายจะเช็ดน้ำตาให้แต่ก็ต้องฝืนใจแสร้งพูดเหมือนไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เย็นนี้ชั้นจะพานายออกไปข้างนอก  เตรียมตัวไว้ด้วย” สิ้นประโยคมินฮยอนก็หันหลังเดินกลับห้องแต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นออกจากประตู ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ชั้นเกลียดนาย…ฮวัง มินฮยอน ”  เร็นพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและชัดเจน และนั่นก็ทำให้ร่างสูงหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องไป

:

:

     อีกส่วนหนึ่งของบ้านถูกจัดให้เป็นมุมส่วนตัวโดยภายในห้องมีการประดับด้วยโคมไฟที่ให้แสงสลัวบวกกับชั้นวางที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มมากมายและมีเสียงเพลงเปิดเคล้าคลอเพื่อสร้างบรรยากาศทำให้ได้อารมณ์เหมือนอยู่ในไนท์คลับส่วนตัวแต่สิ่งรอบกายคงไม่มีความหมายเมื่อเจ้าของที่นั่งดื่มอยู่มีสีหน้าที่ไม่ค่อยจะอภิรมย์สักเท่าไหร่นัก

มินฮยอนยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมารวมไปถึงคำพูดของเร็นเมื่อครู่ที่ทำให้คนอย่างเขาเจ็บปวดหัวใจ

“ทำไมนายต้องเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นด้วยเร็น” ร่างสูงพึมพำกับตัวเองก่อนจะยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่มจนหมด

ปีตุลรอจีมยอน นัล บวา จุลกา บวา~~ 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติให้มินฮยอนต้องละความสนใจจากสิ่งตรงหน้าแล้วหันมากดรับสายเรียกเข้า

“ ว่าไงแบคโฮ”

(มิน เย็นนี้ชั้นคงไปด้วยไม่ได้แล้วว่ะ)

“อ้าว! ทำไมวะ.. อย่าบอกนะว่าแกอยู่กับสาวแล้วเบี้ยวชั้น” มินฮยอนขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ฟังปลายสาย

(สาวที่ไหนแกหละ  ชั้นติดแหง็กอยู่บ้านตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ออกไปไหนเลย)

“คนอย่างแกนอกจากเวลานอนแล้ว นี่อยู่บ้านเกินชั่วโมงได้ด้วยเหรอวะ”

(ไม่ได้ก็ต้องได้แล้วหละ ก็พี่ชายคนดีของชั้นดันกลับมาพ่อก็เลยสั่งว่าให้อยู่กินข้าวที่บ้าน…ชั้นหละไม่เข้าใจจริงๆว่าวันนี้วันดีอะไรเขาถึงขยันกลับจากต่างประเทศนักหนา)

“ฮ่าๆ อยู่กินข้าวที่บ้านกับครอบครัวนั่นแหละดีแล้ว…อบอุ่นดี” มินฮยอนถึงกับหัวเราะร่วนเมื่อได้ฟังแต่มันก็จริงอย่างที่แบคโฮพูดวันนี้เป็นวันอะไรกันทุกคนถึงกลับมาเจอกันอย่างถ้วนหน้า

(ชั้นขอโทษนะมินฮยอน)

“ไม่เป็นไรหรอก”

(งั้นแค่นี้ก่อนนะ)

“อื้ม บาย” มินฮยอนวางสายเมื่อสิ้นสุดบทสนทนาพร้อมกับดูเวลาในโทรศัพท์จึงรู้ว่าใช้เวลาอยู่ในนี้นานเกินไปเขาจึงลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาคนตัวเล็กที่ป่านนี้คงจะแต่งตัวเสร็จแล้ว

มินฮยอนเดินไปที่หน้าประตูหมายจจะเคาะเรียกคนข้างในและเป็นเวลาเดียวกับที่เร็นเดินออกมาจากห้องพอดี

“รู้เวลาดีนี่” มินฮยอนพูดพลางมมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เร็นกลับไม่ได้สนใจและเดินผ่านหน้ามินฮยอนไปโดยไม่แม้แต่จะปลายตามอง มินฮยอนยกยิ้มก่อนจะเดินตามหลังไปเงียบๆ

ณ ร้านอาหารสุดหรูใจกลางเมืองเป็นแลนด์มาร์คที่สำคัญของเหล่าไฮโซที่มักจะมาลิ้มรสอาหารและดื่มด่ำกับบรรยากาศของที่แห่งนี้ ทั้งมินฮยอนและเร็นเดินตามพนักงานเข้ามายังโต๊ะที่เขาได้จองไว้แล้วล่วงหน้า

มินฮยอนมองทิวทัศน์โดยรอบที่ประดับไปด้วยแสงไฟหลากสีและมีมีดนตรีไพเราะบรรเลงให้ฟังอยู่ไม่ขาด

 “บรรยากาศที่นี่ดีนะ วิวก็สวยนายชอบมั้ย ?”  

“ชั้นมีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดเห็นด้วยเหรอว่าชอบรึไม่ชอบ” เร็นตอบเสียงเรียบทำให้คนที่ถามต้องงหันกลับมามองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

“นายจะตอบชั้นดีๆสักครั้งไม่ได้เลยใช่มั้ยเร็น”

“รอนานมั้ยคะมินฮยอน” ซอลฮยอนที่พึ่งมาถึงพูดขึ้นทำให้มินฮยอนต้องปรับอารมณ์ของตัวเองให้ปกติแล้วหันไปยิ้มให้

“ไม่นานครับ”

“นึกว่ามินจะมากับแบคโฮซะอีก” ซอลฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเมื่อหันไปเจอคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามมินฮยอน

“แบคโฮมาติดธุระนะ ก็เลยมาไม่ได้” มินฮยอนยิ้มแหยๆก่อนจะลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้อีกคนนั่ง

“แบคโฮมาไม่ได้เราก็มากันสองคนก็ได้นี่ค่ะ ไม่เห็นจะต้องพาคนอื่นมาแทนเลย” ซอลฮยอนหันไปพูดกับมินฮยอนแต่ก็ไม่วายที่จะพูดเหน็บแนมให้อีกคนได้ยิน

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนหละกัน” เร็นพูดพร้อมกับลุกขึ้น

“ใครอนุญาตให้นายกลับ” มินฮยอนที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นคว้ามือของอีกคนไว้ทันที

“ไม่ต้องกลับหรอก ไหนๆก็มาแล้วเดี๋ยวจะหาว่าชั้นใจดำอีก” ซอลฮยอนพูดอย่างจำใจเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆเริ่มหันมามองทางโต๊ะที่พวกตัวเองนั่งอยู่

:

:

“ขอบคุณนะมินฮยอนสำหรับดินเนอร์มื้อนี้” ซอลฮยอนพูดระหว่างที่เดินควงแขนมินฮยอนออกมาจากร้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม โดยมีเร็นเดินตามหลังมาไม่ห่าง

“ด้วยความยินดีครับ”

“วันพุธนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับซอลกับพี่โชอา มินฮยอนต้องไปให้ได้นะ ”

“ครับ ผมไปแน่นอน”

“ฝันดีคะมินฮยอน” ซอลฮยอนยิ้มให้ก่อนจะโน้มคออีกคนลงมาหอมแก้มต่อหน้าต่อตาคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่

“เช่นกันครับ” มินฮยอนยิ้มน้อยๆพร้อมกับเปิดประตูรถให้และไม่วายที่จะเหลือบไปมองหน้าเร็นที่ยืนนิ่งรอเขาอยู่ที่รถ

ทันทีที่รถของซอลฮยอนขับออกไปมินฮยอนก็เดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนรออยู่ที่รถด้วยสีหน้าที่ไม่บอกถึงอารมณ์ใดๆ

“เมื่อกี๊ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย”

“ได้ยินครับ” เร็นตอบส่งๆทั้งที่ไม่ได้หันไปมอง

ฝ่ายมินฮยอนที่ยืนมองท่าทางนิ่งเฉยของเร็นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นได้พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า

“นายจะต้องไปกับชั้น” มินฮยอนก้มลงไปกระซิบข้างหูของเร็น จนเจ้าตัวต้องรีบหันกลับมามองหน้าเขาทันที

 “ทำไมชั้นต้องไป” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพลางจ้องหน้ามินฮยอนอย่างต้องการคำตอบ

“เพราะชั้นสั่ง”