คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
เช้าที่สดใสในวันหยุด แสงแดดสีทองส่องตัดกับใบไม้เขียวขจีช่างดูร่มรื่น…ขายาวของร่างสูงเจ้าของบ้านเดินรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าในสวนอย่างสบายใจ หลังจากเมื่อยล้าจากการทำงานเมื่อวานจนดึก …ซึ่งต้นเหตุที่ทำให้มินฮยอนต้องทำงานเองทั้งหมดก็มาจากเพื่อนตัวดีของเขาที่ลากเลขาคนเก่งอย่าง ควัก อารอน ไป
มินฮยอนมองไปยังรถที่จอดอยู่หน้าด้วยความแปลกใจ…ก่อนจะเดินผ่านไปใกล้ๆเพื่อสังเกต ป้ายูนาที่กำลังเดินมาทางเดียวกับที่ร่างสูงยืนอยู่ในมือยกถาดที่มีน้ำผลไม้และของว่างแสนอร่อยวางเต็มพื้นที่
“ คุณมินฮยอนตื่นเช้าจังเลยน่ะค่ะ ^^ “ แม่บ้านยิ้มละมุนให้แก่ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านาย
“ครับ… ใครมาเหรอครับป้า “ มินฮยอนถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปมองรถคันสวยที่จอดอยู่อีกครั้ง
“ อ่อ เพื่อนของคุณเร็นนะค่ะ “
“ อ่อครับ…นั่นของว่างที่จะยกไปให้ใช่มั้ยครับ “ มินฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลือบไปมองถาดของว่างพลางยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแอบแฝง
“ค่ะ คุณมินฮยอนจะรับด้วยมั้ยค่ะ…เดี๋ยวป้าจะได้ให้เด็กเตรียมให้ “
“ ไม่เป็นไรครับ…เอ่อ ป้าครับเดี๋ยวผมยกไปให้เร็นเองดีกว่าน่ะ “ เหมือนการกระทำจะไปพร้อมกับความคิด มินฮยอนยกถาดของว่างมาจากมือป้ายูนาทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบใดๆ
ร่างสูงเร่งฝีเท้าย่ำไปตามทางเดินบนสนามหญ้าอย่างไม่รอช้า….ก่อนจะมาชะงักหยุดนิ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าซึ่งทำให้เขาถึงกับอารมณ์ฉุน
“ เร็นทำไมเมื่อวานไม่ไปทำงาน...ไม่สบายรึป่าว “ หนุ่มผมทองเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมืออุ่นๆไปแตะหน้าผากคนตัวเล็กตรงหน้าเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“ นิดหน่อยนะ “
“ แล้วกินยารึยัง ให้ผมพาไปหาหมอมั้ย “
“ ไม่เป็นไรหรอก เจอาร์ก็น่าจะรู้ว่าเร็นน่ะถึกแค่ไหน “ เร็นยิ้มร่าก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโชว์ความแข็งแรงของตัวเองที่มีอยู่น้อยนิด
“ ใช่..เร็นน่ะถึก อึด แล้วก็แรงดี “ เสียงประโยคสุดท้ายจบลงใกล้ๆหูคนตัวเล็กพร้อมกับลมหายใจที่รดต้นคอขาวทำให้เร็นถึงกับสะดุ้ง
“ มินฮยอน..สวัสดีครับ
“ มาแต่เช้าเลยน่ะเจอาร์ “ มินฮยอนวางถาดของว่างลงบนโต๊ะพร้อมกับนั่งลงข้างๆร่างเล็กที่สีหน้าดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไร
“ อ่า ผมเป็นห่วงเร็นนะเมื่อวานเขาไม่ได้ไปทำงาน “ เจอาร์หันมายิ้มให้เร็นอย่างห่วงใย พร้อมกับเอื้อมมากุมมือเล็กไว้อย่างอ่อนโยน
“จริงสิ!! ลืมซะสนิทเลย ขอโทษที่ไม่ได้โทรไปลางานให้ " มินฮยอนพูดโพล่งขึ้นขัดจังหวะคนทั้งคู่ ที่ดูเหมือนว่าจะหวานเกินหน้าเกินตาไปหน่อย
“ ไม่เป็นไรหรอก..ฮะ เร็นไม่อยากรบกวน “ เร็นมองหน้าร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างกายด้วยสายตาที่เย็นชาต่างกับสายตาที่มองเจอาร์เมื่อครู่ และนั่นก็เป็นเหตุชนวนเล็กๆที่ทำให้มินฮยอนเริ่มไม่ค่อยพอใจ
“ รบกงรบกวนอะไรกัน เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันน่ะ “ มินฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ก่อนที่มือหนาของเขาจะค่อยๆลูบไล้ไปตามต้นขาขาวของเร็นช้าๆ
“ ฮะ! “ เร็นรีบปัดมือปลาหมึกออกจากต้นขาขาวอย่างไว พร้อมกับขยับขาหนีห่างจากมินฮยอนที่กำลังส่งยิ้มให้อย่างสะใจ
“ เห็นมินฮยอนเป็นห่วงเร็นแบบนี้ ผมก็สบายใจ “
“ อื้ม ถ้าสบายใจก็…กลับได้แล้วใช่มั้ย “
“ อย่าเสียมารยาทกับเพื่อนเร็นน่ะ “
“ ป่าวน่ะ ฉันแค่อยากให้นาย….นอน..พัก “
“ ผมว่ามินฮยอนเขาก็พูดถูกน่ะ เร็นไปพักเถอะ “ เจอาร์พูดเสริมอย่างเห็นด้วย
“ ให้เร็นไปส่งเจอาร์ที่รถน่ะ “ มือเล็กเกาะแขนเจอาร์อย่างรู้งาน พลางส่งสายตาออดอ้อนโดยไม่แคร์สายตาใครบางคนที่กำลังนั่งมองอยู่
“ อ่า..ได้สิ “ เจอาร์พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง แล้วหันไปบอกลาร่างสูงเจ้าของบ้านอย่างนอบน้อม
“ งั้นผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ”
“เชิญ อ้อ ชั้นไม่เดินไปส่งนะ” มินฮยอนผายมือ พร้อมสีหน้าที่ยียวนกวนประสาท
“ครับ ไม่เป็นไร เพราะผมมีเจ้าตัวแสบเดินไปส่งแล้ว” ใบหน้าหล่อยิ้มร่า พร้อมกับเอื้อมมือไปโยกศีรษะเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู
“งืออออ ใครแสบ!! พูดให้ดีๆน่ะ” เร็นหันมามองควับพลางทำแก้มป่องใส่
เร็นและเจอาร์เดินพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมไปตลอดทางจนถึงหน้าบ้าน
“ ขับรถกลับดีๆน่ะ เจอาร์ “
“ ครับผม เร็นก็ดูแลตัวเองด้วยน่ะรู้มั้ย “เจอาร์ว่าพลางมองอย่างห่วงๆ
“ รับทราบฮะ “ เร็นรับปากพร้อมส่งรอยยิ้มทะเล้นให้ เมื่อเห็นเช่นนั้นเจอาร์ก็อดไม่ได้ที่จะขยี้หัวอีกคนเบาๆหนึ่งที ก่อนที่รถมอร์เตอร์ไซต์คันสวยจะถูกขับผ่านหน้าออกไปจนพ้นประตูบ้าน
เมื่อไร้เงารถที่ขับออกไป เร็นก็หันหลังเพื่อเดินกลับเข้าบ้าน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด ตาคมทอดมองร่างสูงที่ยืนจ้องเขม่งด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เร็นเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปทางสนามหญ้าเพื่อหลีกการเจอหน้ามินฮยอนในตอนนี้เพราะเขารู้ดีว่าอันตรายต้องมาเยือนถ้าหากยังยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป
“ มานี่!!! “ มินฮยอนกระชากต้นแขนเล็กอย่างแรง ก่อนจะลากอีกคนให้เดินตามขึ้นไปบนห้อง
“ โอ๊ย!! ปล่อยน่ะมินฮยอน “ ร่างเล็กพยายามสะบัดแขนตัวเองเพื่อหวังจะหลุดจากการเกาะกุมของมินฮยอนที่ในตอนนี้ไม่ได้ต่างจากโจรโรคจิตเลยแม้แต่น้อย
“ อย่าสะดีดสะดิ้งนักได้มั้ย “ มินฮยอนหันมาตวาดใส่อย่างอารมณ์เสีย
“ อ๊ะ! เจ็บน่ะ” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนลากเข้ามาผ่านประตูห้องนอนและถูกเหวี่ยงไปบนเตียง ก่อนจะตามมาด้วยร่างมินฮยอนที่ขึ้นคร่อมทันที
“ เจ็บสิดีจะได้จำ….ว่าคราวหลังอย่าริลองดีกับชั้นอีก” มือหนาตรึงข้อมือเล็กกดไว้กับเตียง สายตาคมมองสำรวจร่างสวยอย่างพินิจก่อนจะยกยิ้มร้าย
“ จะทำอะไร! ปล่อยน่ะ “
“ ฮึ!!! ชั้นไม่ได้พิศวาสอะไรนายนักหรอก อย่าสำคัญตัวเองผิดหน่อยเลยน่ะ ชเว มินกิ….อย่างนายก็เป็นได้แค่ ของเล่น แก้เครียดเท่านั้นแหละ “ มินฮยอนผละออกมายืนแสยะยิ้มพลางมองร่างเล็กที่นอนมองหน้าเขาด้วยสายตาที่สั่นไหว
เสแสร้ง ทุกอย่างเป็นแค่การแสดง
แสดงเพื่อตบตา แสดงเพื่อทำให้เขาใจอ่อน
…..แต่ ฮวัง มินฮยอนคนนี้ไม่มีทางที่จะหลงเชื่ออีก
“……………..”
ของเล่น แค่ของเล่นแก้เครียด…คำพูดตอกย้ำจิตใจที่ทำให้คนฟังอย่างเร็นถึงกับปวดใจ
ทุกคำพูดทุกประโยคหวานที่เคยได้ยินในแต่ละค่ำคืน เป็นเพียงแค่ลมปากที่พ่นออกมาเพื่อหวังแค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้น
ปีตุลรอจีมยอน นัล บวา จุลกา บวา~~
“ มาถึงแล้วเหรอครับพี่โชอา”
...................................................................................................................................................
ปย๊งงงง!!! โชอาคือใคร ใครคือโชอา แล้วเธอคนนี้เข้ามามีบทบาทอะไร ลีดเดอร์ที่น่ารักช่วยติดตามต่อไปด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น