คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 20
เช้าวันทำงานที่ดูจะเคร่งเครียดเหมือนทุกวันๆแต่ในวันนี้กลับต่างออกไปเมื่อเจสันเดินมายังห้องทำงานก็พบว่ามีร่างเล็กของใครบางคนที่เขาเพิ่งไปเอื้อนเอ่ยขอกับมินฮยอนกำลังนั่งประจำโต๊ะตำแหน่งเลขาอยู่หน้าห้องและนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มขึ้นมาทันใด
“สวัสดีครับคุณเลขาคนเก่ง....ของผม” เจสันทักทายพร้อมทั้งต่อท้ายด้วยสรรพนามแสดงความเป็นเจ้าของ
อารอนละจากหน้าจอก่อนจะลุกขึ้นโค้งรับอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับคุณเจสัน”
“ผมไม่คิดว่ามินฮยอนจะให้คุณมาเริ่มงานเร็วขนาดนี้”
“ท่านประธานให้ความสำคัญของการดำเนินงานเป็นหลักครับ”
“ครับ”
เจสันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจเพราะใครๆก็รู้ว่ามินฮยอนเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับการดำเนินงานมาเป็นอันดับหนึ่ง...แม้จะต้องยอมเสียสละเลขาสุดหวงอย่างอารอนก็ตาม
“และวันนี้ผมก็มีงานแรกให้อารอนทำแล้วเหมือนกัน” เจสันยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะพูดต่อพร้อมทั้งเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินนำเข้าไป
“ตามผมมาสิ”
“.........”
ใบหน้าหวานมองหัวหน้าคนใหม่ด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรนอกจากทำตามคำสั่งด้วยการเดินตามเข้าไปและทันทีที่เข้ามายังห้องทำงานขนาดกลางซึ่งให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากห้องของประธานใหญ่อย่างมินฮยอน เพราะภายในถูกตกแต่งด้วยโทนสีสว่าง อีกทั้งบานกระจกใสขนาดใหญ่เกือบรอบห้องและเน้นการใช้ต้นไม้ขนาดเล็กเป็นการประดับจึงทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสบายตา แต่นั่นก็ไม่ได้ประหลาดใจเท่าคำพูดและรอยยิ้มที่ส่งให้อารอนในวันนี้
“คุณเจสันมีอะไรรึป่าวครับ”
อารอนละความสนใจจากสิ่งภายนอกก่อนจะถามเข้าประเด็น
“คืนนี้จะมีงานเลี้ยงของเพื่อนผม เลยอยากให้อารอนไปด้วย”
“แต่ว่าผมไม่ได้รับเชิญนะครับ”
“นั่นไม่ใช่ปัญหาครับ เพราะอารอนไปในนาม..คู่ควงของผม” คู่ควง
เป็นคำพูดเรียบๆที่สื่อถึงสถานะที่ชัดเจนระหว่างเจสันและอารอนสำหรับงานในคำคืนนี้และนั่นยิ่งทำให้อารอนรู้สึกไม่ดีเพราะคนตรงหน้านี้เขาคิดจะทำอะไรอีกกันแน่
ทั้งๆที่น่าจะเข้าใจเจตนาของอารอนที่เคยบอกไปแล้วตั้งนาน...เจสันคนนี้จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจตามที่พูดไว้จริงๆนะเหรอ
“หวังว่าอารอนคงจะไม่ปฏิเสธนะ”
เจสันพูดแทรกขึ้นก่อนที่อารอนจะตอบและนั่นก็ได้ผลเมื่อคำตอบของอารอนแสดงถึงการยอมจำนนต่อเขา
“ครับ”
+
+
+
วันเดียวกันนั้นในสถานที่เป็นส่วนตัวที่อยู่ใจกลางเมืองของโซล
ห้องหรูหราขนาดใหญ่แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่วางละเกะละกะไปทั่วห้องรวมไปถึงเตียงนอนขนาดคิงไซต์ที่มีสองร่างกำลังนอนหลับพักผ่อนหลังจากเสร็จกิจกรรมที่เรียกเหงื่อและเสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
“อือออ” มือหนาควานหาโทรศัพท์มือถือคู่ใจที่ในตอนนี้กำลังสั่นเตือนเสียงดังจนเจ้าของมันต้องตื่นขึ้นเพราะความรำคาญ
และทันทีหยิบมาสไลด์หน้าจอก็ทำให้แบคโฮตาสว่างเพราะมันคือแจ้งเตือนของงานเลี้ยงของโชอาที่จะจัดขึ้นในเย็นวันนี้ซึ่งเขาก็เผลอลืมไปเสียสนิท
ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงโดยไม่ลืมที่จะหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบของตนเอง
“จะไปไหนเหรอแบคโฮ”
เสียงหวานจากอีกร่างที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยพร้อมทั้งมือเรียวที่คว้าข้อมือหนาไว้ก่อนจะกระตุกน้อยๆให้อีกคนนั่งลงข้างๆ
“ชั้นต้องกลับแล้วจองฮัน” แบคโฮตอบเสียงนิ่งก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นทำให้ผ้าห่มที่เคยคลุมตัวร่นลงถึงเอวเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่ถูกตีตราไว้ด้วยฝีมือของแบคโฮเอง
จองฮันคือนายแบบหน้าใหม่ของค่ายดังในวงการแฟชั่นที่เขาไปติดพันด้วยเคยมีความสัมพันธ์กันอยู่บ่อยครั้งจนกระทั่ง...แบคโฮได้เจอกับคนตัวเล็กนัยตาเศร้าอย่างอารอนจึงทำให้เขาและจองฮันห่างกันไปจนกระทั่งวันนี้
“ทำไมรีบนักหละฮะ ผมยังไม่หายคิดถึงแบคโฮเลยนะ” ไม่ว่าเปล่าแผ่นอกเล็กก็เคลื่อนตัวมาแนบชิดกับแผ่นหลังอุ่น
ใบหน้าสวยซุกลงกับลำคอแกร่งอย่างหลงใหลพร้อมทั้งมือเรียวสวยที่ค่อยๆลูบไล้ไปตามแขนกำยำ
“อือออ ไม่เอาน่า”
เสียงทุ้มเอ่ยเคล้าคลอกับเสียงครางงึมของตัวเอง
ก่อนที่มือหนาจะเป็นฝ่ายหยุดความซนของมือน้อยๆคู่นั้นด้วยการคว้ารวบไว้แนบตัว...แบคโฮยอมรับว่าการปลุกเร้าของอีกฝ่ายนั้นจะทำให้อารมณ์ที่สงบลงของเขากลับคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้งแต่อย่างไรเสียแบคโฮก็จำต้องข่มมันไว้เช่นเดิม
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอฮะ”
“ไม่ได้หรอกชั้นต้องไปธุระต่อ
อีกอย่างชั้นก็ไม่ได้มีเวลาว่างให้นายขนาดนั้น”
แบคโฮมองใบหน้าหวานที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนมาให้อย่างไม่ละความพยายามพร้อมทั้งปล่อยมือคู่น้อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง
ก่อนจะเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมาเกลี่ยผมข้างแก้มใสอย่างเบามือ
“แล้วเมื่อไหร่จะมาหาอีกหละฮะ”
“เมื่อชั้นว่าง”
แบคโฮว่าก่อนจะกดท้ายทอยข้างร่างตรงหน้าเข้าพร้อมกับจุมพิตลงบนหน้าผากมน
แล้วลุกไปแต่งตัว
ความคิดเห็น