คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19
เย็นย่ำแดดคล้อยต่ำใกล้ลับขอบฟ้าบ่งบอกถึงเวลาของการกลับบ้าน
ร่างบางในสภาพที่หมดพลังงานไปกับการทำงานเดินกลับเข้าบ้านพร้อมทั้งมือเล็กสองข้างที่ยังคงหอบงานเอกสารพะรุงพะรัง
“กลับมาแล้วฮะ”
สิ้นเสียงหวานก็ปรากฏร่างของแม่บ้านใหญ่ประจำตระกูลฮวังที่เดินออกมาต้อนรับพร้อมทั้งช่วยรับสัมภาระจากคุณหนูเล็กของบ้าน
“คุณหนูเร็น ^^ วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยค่ะ”
“ก็นิดหน่อยฮะป้า...แต่เหนื่อยใจมากกว่า” เร็นตอบพลางยิ้มแห้งๆ
“มีอะไรไม่สบายใจบอกป้าได้นะค่ะ”
“แค่มีป้าอยู่บ้านหลังผมก็หายเหนื่อยแล้วฮะ” มือเล็กเอื้อมไปกุมมืออุ่นของหญิงวัยสี่สิบด้วยรอยยิ้มละมุนแทนการขอบคุณ
ขอบคุณที่คอยดูแลเขาในขณะที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่อันแสนโดดเดี่ยวแห่งนี้
“ทำไมพูดแบบนั้นหละค่ะ
ถ้าคุณมินฮยอนมาได้ยินนี่คงเสียใจแย่”
“ไม่หรอกฮะ
เพราะในสายตาของเขาเร็นก็เป็นแค่ลูกติดของแม่เลี้ยงที่เขาเกลียดแค่นั้นเอง”
“คุณมินฮยอน
เธอรักและเป็นห่วงคุณหนูเร็นมากแต่แค่แสดงออกไม่เป็นแค่นั้นเอง” ป้ายูนายังคงพูดต่อแม้ว่าสายตาคมของคนตรงหน้าจะแสดงออกถึงความรู้สึกเศร้าทันทีที่พูดถึงเจ้าของบ้าน
แต่อย่างน้อยเธอก็หวังว่าคำของเธออาจทำให้คนตัวเล็กได้เข้าใจอะไรเกี่ยวคุณหนูใหญ่ของเธอได้มากขึ้น
“งั้นเร็นขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
เร็นจบบทสนทนาด้วยการเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยแล้วเดินขึ้นชั้นบนปล่อยให้คนข้างหลังได้แต่ยืนมองพลางส่ายหน้าน้อยๆกับความคิดของเขา
เร็นหอบร่างของตัวเองที่ไร้เรี่ยวแรงเต็มทีขึ้นไปบนห้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตรงเตียงนุ่มพร้อมทั้งหลับตาแล้วคิดประมวลเรื่องราวที่ได้พบเจอในวันนี้
“คุณมินฮยอน
เธอรักและเป็นห่วงคุณหนูเร็นมากแต่แค่แสดงออกไม่เป็นแค่นั้นเอง”
“เพราะว่านายเป็นคนของชั้น
เป็นของเล่นของชั้น”
แต่แล้วกลับต้องสะดุดเมื่อคำพูดของป้าแม่ผุดขึ้นมาในหัวก่อนจะตามมาด้วยคำพูดของร่างสูงซึ่งคิดยังไงมันก็ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง
“นายก็เป็นแค่ของเล่น...เร็น”
+
+
+
เวลาห่างกันเพียงไม่นานรถคันหรูก็ถูกขับมาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้านก่อนที่ขาเรียวยาวจะก้าวลงจากรถและไม่ลืมที่เอื้อมไปหยิบถุงสีหวานติดมือลงมาด้วย
“เร็นกลับมารึยังครับป้ายูนา”
“กลับมาแล้วค่ะ” ป้ายูนาตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ถามหาทุกเย็นที่กลับบ้านแบบนี้ทำไมคุณมินฮยอนไม่รับคุณหนูเร็นกลับมาพร้อมกันซะเลยหละค่ะ”
ถามคำถามนี้ในทุกๆวันที่กลับมาถึงบ้าน
คำถามเดิมที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยแต่ไม่ได้แสดงออกด้วยท่าทางอาจเพราะการที่เป็นลูกคนเดียวมาตลอดเลยเป็นคนที่ค่อนข้างจะแสดงออกไม่เก่งทำให้มักถูกมองว่าไม่สนใจอะไรหรือใครที่อยู่รอบข้าง
“คุณหนูเร็นของป้าเขาเคยเชื่อฟังซะที่ไหนหละครับ” มินฮยอนยิ้มน้อยก่อนจะหันไปมองประตูห้องที่อยู่ชั้นบน
ที่ซึ่งเป็นห้องนอนของคนที่เขากำลังพูดถึง
“อ้อ
ป้าครับผมมีชุดสูทที่เพิ่งซื้อมาอยู่ในรถรบกวนป้าช่วยให้เด็กเอาไปจัดการให้ด้วยนะครับเพราะเร็นต้องใส่ไปงานกับผมพรุ่งนี้”
“ได้ค่ะ แล้วนั่น..เอ่อ”
ป้ายูนารับคำก่อนจะถามด้วยความสงสัยเมื่อสังเกตเห็นถุงสีชมพูอ่อนที่อยู่ในมือของมินฮยอน
ฝ่ายคนถูกถามเมื่อรู้ตัวว่าถูกสังเกตก็รีบไขว้แขนไว้ข้างหลังทันที
“อ๋อ ของผมเองครับเดี๋ยวจัดการเอง” มินฮยอนบอกแค่นั้นก่อนจะปรี่ตัวเข้าไปในห้องใหญ่ที่เรียกว่าห้องครัวและทันทีที่พ้นสายตาของคนข้างนอกร่างสูงถึงกับลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมทั้งยกถุงดังกล่าวขึ้นมาดู
แม้ว่าจะโดนสังเกตเห็นแต่ก็ยังไม่มีใครได้รู้ถึงของที่อยู่ภายในอย่างน้อยก็ทำให้เขาสบายใจที่ยังไม่ถูกจับได้
มินฮยอนใช้เวลาไปครู่ใหญ่ๆกับการจัดการของตรงหน้าจนออกมาเป็นเครปเค้กสีสวยที่ถูกจัดวางอยู่บนจานที่เขาตั้งใจซื้อมาให้คนที่อยู่บนห้องโดยเนื่องในโอกาสอะไรเจ้าตัวก็ยังตอบตัวเองไม่ได้และอุปสรรคที่หนักอึ้งในตอนนี้ก็คงหนีไม่พ้นมาความกล้าในการเคาะประตูห้องของร่างบาง
ขาเรียวเดินวนไปมาอยู่ที่เดิมก่อนจะหยุดเดินพร้อมทั้งสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเคาะมือลงกับประตูบานสวย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ครับ!”
เสียงตอบดังมาจากในห้องพร้อมกับเสียงจังหวะการเดินที่ใกล้เข้ามาทำให้มินฮยอนเริ่มประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยตัดสินใจวางจานเค้กไว้ตรงหน้าประตูแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง
“อ้าว”เสียงหวานอุทานเมื่อพบเพียงความว่างเปล่าพร้อมทั้งกวาดสายตาคมไปรอบๆก่อนจะมาสะดุดกับจานเค้กที่วางอยู่ตรงหน้าประตูแม้จะรู้สึกแปลกๆแต่ร่างบางก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เพราะคนที่จะทำแบบนี้ได้คงมีแค่...
“ป้ายูนาแน่เลย”
การกระทำทุกย่างก้าวของเร็นตกอยู่ในสายตาของร่างสูงที่ยืนแง้มประตูมองอยู่มินฮยอนลอบยิ้มอย่างสุขใจก่อนจะกระตุกเพราะชื่อที่อีกคนเอ่ยกลับไม่ใช่เขา
แต่ก็เข้าใจเพราะร่างบางคงชินกับการกระทำของป้ายูนามากกว่า
“กินให้อร่อยนะเร็น”
ความคิดเห็น