คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
ท่ามกลางบรรยากาศในวันสำคัญ เสียงพูดคุยและการแสดงความยินดี..เหล่านิสิตมากมายหลายคณะยืนเรียงรายด้วยสี หน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข
" มินฮยอนนั่นน้องเร็นคนสวยนี่...สงสัยชะเง้อหาแกแน่เลย " แบคโฮหนุ่มรูปร่างล่ำสันหน้าตาดีเอ่ยแซวเพื่อนคนข้างๆก่อนจะสะกิดไหล่อีกคนยิกๆ...เร็น..ชื่อที่ใครๆก็คุ้นหูและรู้จักในนามเดือนของคณะนิเทศฯ เป็นที่หมายตาของหนุ่มๆและสาวๆมากมายรวมไปถึงร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขาเช่นกัน
" หือ ? ,..ไม่ใช่หรอกมั้งแบคโฮ " เจ้าของชื่อหันไปมองคนตัวเล็กที่เดินอยู่ไม่ไกลตามที่เพื่อนบอกใบหน้าหล่อยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะรีบเก็บอาการแล้วเสมองไปอีกทาง แต่มีหรือที่จะรอดพ้นสายตาของเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ทุกคนต่างพากันแซวจนมินฮยอนแทบอยากจะมุดดินหนีเสียเดี๋ยวนั้น
" ทำเป็นวางฟอร์ม อะโด่ว เขินก็บอกมาเหอะ "
" เขินอะไร ป่าวสักหน่อย " มินฮยอนยังคงปฏิเสธเสียงแข็งทั้งที่ในใจตอนนี้เต้นโคร่มครามยิ่งกว่ารัวกลองเสียอีก
" ไม่เขินก็แสดงว่าไม่ได้ชอบ...เอ๊ะ แต่คนที่ไม่ชอบเค้าแอบมองกันด้วยเหรอว่ะ "
" อะไร พวกแกนี่ "
" ไปดิ ไปหาเขาเลย จะจบแล้วน่ะเว้ย " มินกยูพยักพเยิดเห็นด้วยกับเพื่อนๆก่อนจะใช้มือดันหลังให้มินฮยอนเดินไปหาคนตัวเล็กที่กำลังยืนชะเง้อหาใครบางคนอยู่.
ร่างบางที่ถูกกล่าวถึงกำลังเดินอยู่ท่ามกลางเหล่าบัณฑิตคอยชะเง้อหาคนที่เขารู้จักไปรอบๆโดยไม่ได้สนใจทางข้างหน้าว่าจะเจออะไร
" โอ๊ะ! ขอโทษฮะ " ร่างบางอรชรเซเสียหลักเมื่อชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
" ไม่เป็นไรเร็น ...ว่าแต่ มาหาใครเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสุภาพจนอีกคนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง..แต่แล้วใบหน้าหวานกลับต้องขึ้นสีเมื่อคนตรงหน้าคือ..คนที่ตัวเขากำลังเดินตามหาอยู่ รอยยิ้มและแววตาทำเอา คนอย่างชเว เร็น ถึงกับไปไม่เป็น
" เอ่อ..คือ...คือเร็นให้ฮะ...ขอตัวน่ะฮะ " มือสั่นเทายื่นกล่องของขวัญสีหวานให้ร่างสูงด้วยท่าทีที่เขินอายก่อนจะรีบวิ่งจากไป
" อะ อ้าว เดี๋ยวสิ " ใบหน้าหล่ออยิ้มกริ่มกับท่าทางของร่างบางเมื่อครู่..แม้จะไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากแต่การการกระทำเช่นนี้ก้ทำให้เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า..อีกฝ่ายก็อาจจะมีความรู้สึกเดียวกับเขา
Rttttt~
" ครับพ่อ "
( มาที่ร้านเดิมของพวกเราหน่อยสิ...พ่อมีของขวัญจะให้ )
" ครับ ผมจะรีบไป "
:
มินฮยอนรีบปรี่่เข้าไปหาผู้เป็นพ่อทันทีที่ลงจากรถด้วยความตื่นเต้น
" พ่อรอนานมั้ยครับ " ขายาวรีบก้าวเดินไปที่โต๊ะอย่างไว..แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อได้เห็นผู้หญิงแปลกหน้าวัยไล่เลี่ยกับพ่อของตัวเองนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
" ไม่หรอกลูก..มินฮยอนสวัสดีแม่สิ " มือใหญ่ผายมือออกเป็นการแนะนำผู้หญิงอีกคนให้มินฮยอนได้รู้จัก..ในฐานะที่มินฮยอนไม่เคยต้องการ
" แม่ เหรอครับ "
" คุณก็อย่าพูดแบบนี้สิค่ะ "
เมื่อได้เห็นท่าทางเขินอายของหญิงแปลกหน้าและท่าทีที่สนิทสนมทำให้มินฮยอนอดที่จะพูดไม่ได้...แม้ว่าแม่เขาจะเสียแม่ไปนานแล้วแต่ปัจจุบันเขาก็มีความสุขดีไม่จำเป็นที่จะต้องรับใครเข้ามาแทน
" ผมมีแม่แค่คนเดียว...และถ้านี้คือของขวัญวันเรียนจบหล่ะก็ ผมไม่ต้องการ! "
" แม่ฮะ....มะ มินฮยอน " เสียงหวานของผู้มาใหม่ทำให้สถานการณ์ตึงเครียด..ยิ่งได้เห็นหน้าก็ทำให้มินฮยอนสติขาดผึ่งพรั้งปากพูดออกไปด้วยความโมโห
" ฮึ มาเป็นแพคเกจเลยสิน่ะ..แม่เลี้ยงพร้อมลูกติด "
เพี๊ยะ!!!
แรงฟาดจากมือหนาที่เขาคุ้นเคยทำให้หน้าหล่อหันไปตามแรงสร้างความตกใจให้แก่ผู้โดนกระทำและคนอื่นๆรอบข้างเป็นอย่างมาก
" พ่อตบผม..ต่อหน้าคนนอกงั้นเหรอ " มือหนายกขึ้นทาบแก้มของตัวเองที่มีรอยแดงก่อนจะปลายสายตามองสองแม่ลูกด้วยความอาฆาต
" ใช่ เพราะแกมันหยาบคาย "
" ถ้าผมมันหยาบคาย ผมมันไม่ดี งั้นก้เชิญพ่อมีความสุขกับครอบครัวใหม่หล่ะกัน " มินฮยอนประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคนก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีก หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินแต่เขาจะให้ใครเห็นไม่ได้..ด้วยความโกรธและเจ็บใจที่ต้องเป็นผู้ถูกกระทำมินฮยอนเลยตัดสินใจที่จะเดินออกมาจากสถานที่โหดร้ายและชีวิตของคนใจร้ายอย่างไม่คิดหวนกลับ...ในเมื่อเลือกที่จะอยู่กับคนใหม่ ก็อย่างหวังว่าจะมีเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไป
" มินฮยอน !!! กลับมาเดี๋ยวนี้น่ะ "
ทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสา...ที่แท้ก็หวังสมบัติ...ชั้ลไม่น่าหลงมารยานายเลย ชเว มินกิ
:
:
:
บริษัท ฮวัง กรุ๊ป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
" เชิญครับ "
ร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอย่างเคร่งเครียดตอบรับเสียงเคาะประตูทั้งที่ไม่ได้หันไปสนใจ..ไม่นานประตูบานใหญ่ก้เปิดออกพร้อมกับผู้มาใหม่ที่เดินตรงเข้ามายังโต๊ะทำงานของคนที่เขาเรียกว่า..ท่านประธาน..ในมือหอบแฟ้มเอกสารมามากมายก่อนจะถูกวางลงบนโต๊ะใหญ่อย่างเบามือ
" แฟ้มเอกสารสำหรับการประชุมครับท่านประธาน "
สายตาคมปลายตามองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับเป็นการตอบรับ
" ขอบคุณครับ...พี่อารอน " สิ้นคำกล่าวเลขาร่างเล็กโค้งให้น้อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องและได้สวนทางกับใครอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาเช่นกัน
" โย่วๆๆ มินฮยอน " น้ำเสียงทุ้มแฝงความขี้เล่นดังมาแต่ไกลก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะ..แต่สายตายังคงจับจ้องที่ร่างอรชรของคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อครู่ไม่ยอมละ
เจ้าของชื่อวางปากกาลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงคุ้นหู รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหล่อก่อนที่จะค่อยๆเอนกายพิงเก้าอี้ตัวสวยอย่างคลายกังวล
" ว่าไงไอ้เสื้อ...พายุอะไรพัดแกลอยมาหาชั้ลถึงบริษัทได้ "
" โด่ว แค่ลมก็พอมั้งมิน " แบคโฮมุ่ยหน้า..ถึงแม้จะชินกับคำแซวแต่เจอแบบนี้ก็จุก
" น้ำหนักระดับแกลมคงพัดไม่ไหว " มินฮยอนหัวเราะนิดๆสร้างความครึกครื้นให้ห้องทำงานที่เงียบเหงา
" ไอ้นี่ " แบคโฮเอื้อมไปกระชากคอเสื้ออีกคนด้วยท่าทีที่ไม่จริงจังเพราะเขาและมินฮยอนมักจะแสดงความเป็นมิตรกันแบบนี้เสมอ
" อ้ะ! "
" คอแกไปโดนแมวที่ไหนข่วนมาว่ะ " แบคโฮปล่อยมือจากคอเสื้อที่ตอนนี้มีรอยยับก่อนจะเอื้อมไปแตะรอยข่วนตรงคอของเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
" แมวที่บ้านนะ " มินฮยอนตอบอย่างเนิบๆก่อนจะนั่งลงที่เดิมพลางจัดคอปกเสื้อและเนคไทด์ให้เข้าที่
" นี่แกไม่คิดจะปล่อยเด็กคนนั้นไปจริงๆเหรอ " แบคโฮถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่..ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่นั่งนิ่งและดูเหมือนไม่ได้สนใจคำถามของเขาเลย
" อืม...คนแบบนั้นต้องโดนอย่างสาสม " ใบหน้าหล่อที่เปื้อนยิ้มเมื่อครู่กลับดูเย็นชาเสียจนน่ากลัวเมื่อแบคโฮเอ่ยถึงใครบางคน
" กะแค่เป็นลูกแม่เลี้ยงแกนี่น่ะมินฮยอน...เค้าอาจจะไม่รู้อะไรก็ได้ " แบคโฮยังคงพูดต่อโดยไม่รู้เลยคำพูดของแบคโฮเองกลับสร้างความไม่พอใจให้แก่มินฮยอนเป็นอย่างมาก
" เป็นแม่ลูกกันทำไมจะไม่รู้ แม่ก้มาอ่อยพ่อแล้วก็ส่งลูกมาอ่อยชั้ล..หวังจะกอบโกยทั้งหมดนะสิไม่ว่า "
" แต่เค้าก้เป็นคนที่แก.."
" หยุดเลยน่ะ! ถ้าแกยังอยากเป็นเพื่อนชั้ลอยู่ก็อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีก "
" เออ...ไม่พูดก็ได้ " แบคโฮได้แต่ถอนหายใจและยอมหยุดโต้เถียงกับอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องทำงานไป...ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เขาไม่อยากทะเลาะกันจนเสียเพื่อนมากกว่า ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยจะเข้าใจว่าทำไมเรื่องในอดีตถึงมีผลทำให้เพื่อนรักอย่างมินฮยอนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้จากคนที่ร่าเริง ยิ้มเก่งกลายมาเป็นคนที่อารมณ์ร้ายได้ขนาดนี้
" มาทำให้ชั้ลอารมณ์เสียได้ทุกทีสิน่า " มินฮยอนถอนหายใจอย่างอารมณ์ไม่ดีพลางนั่งมองร่างใหญ่ของเพื่อนรักที่เดินออกไป
.................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ภายในห้องนอนโทนสีหวานที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา..นั่นก้รวมไปถึงเตียงกว้างที่เจ้าของห้องกำลังนอนหลับไหลอยู่ในตอนนี้ แสงแดดจ้ายามเที่ยงปลุกให้ร่างบางตื่นขึ้น แพขนตางอนเริ่มกระพริบเพื่อปรับรับแสง กายบางค่อยๆเคลื่อนไหวภายใต้ผ้าห่มก่อนจะค่อยๆยันร่างกายให้ลุกขึ้นช้าๆ
" อ่ะ!! " ในทันทีที่รู้สึกตัวอาการปวดหนึบช่วงล่างก็เกิดขึ้นสร้างความเจ็บปวดให้เจ้าของร่างไม่น้อย..พลันเหตุการที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก็หวนกลับมาอีกครั้ง...มันเป็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สร้างรอยแผลในใจที่ไม่อาจจะลบเลือน
" เมื่อไหร่ชั้ลจะหนีนายพ้นสักที ฮวัง มินฮยอน " มินกิ หรือ เร็นบ่นพึมพำกับตัวเองพลางลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ต้องล้มลงกับพื้นเมื่อร่างกายช่วงล่างของเขาอ่อนล้าเกินจะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้
" คุณหนูเร็น!! " แม่บ้านที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามารีบวิ่งกรูเข้าไปหาด้วยความตกใจก่อนจะรีบประคองร่างบางให้ลุกขึ้น
" เร็นไม่เป็นไรฮะป้ายูนา..แค่จะไปอาบน้ำนะแต่มันเกิดหน้ามืดซะก่อน " เร็นยิ้มเจื่อนๆให้พร้อมกับค่อยๆยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
" เฮ้อออ~ คุณหนูไม่สบายอยู่น่ะค่ะจะอาบน้ำได้ยังไง " มือที่แสนอบอุ่นกุมมือเล็กแน่นพร้อมกับแสดงความเป็นห่วงเป็นใย...แม้จจะเป็นคุณหนูที่เพิ่งเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้แต่เธอก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่ได้มีพิษมีภัยกับใคร
" ไม่สบาย (?) " เร็นถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าตัวเขาไม่สบายตรงไหนกันแต่พอได้ยินชื่อของคนที่ถูกอ้างถึงก็ทำให้เข้าใจทุกอย่าง
" ใช่ค่ะ คุณมินฮยอนบอกว่าคุณหนูเร็นไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..เลยให้ป้ามาช่วยดูแล "
" เร็นหายแล้วฮะ..แต่ถ้าป้าอยากดูแลเร็นจริงๆก้ช่วยลงไปเตรียมอาหารให้เร็นดีกว่าน่ะฮะ "
" แต่ว่าคุณหนูเร็นค่ะ "
" ถ้าเร็นไม่พูด ป้าไม่พูดมินฮยอนก้ไม่รู้หรอกฮะ " เร็นยิ้มน้อยๆเป็นการสร้างความมั่นใจให้แก่อีกฝ่ายว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครล่วงรู้
" เอ่อ ค่ะคุณหนู " ป้ายูนาพยักหน้ารับอย่างจำใจ..แม้จะรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักที่ต้องโกหกเจ้านาย
" ป้ายูนาน่ารักที่สุดเลย..ขอบคุณน่ะฮะ ^^ " เร็นก้มลงกอดอีกฝ่ายแน่นพลางถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งใจ
ทันทีที่ป้าแม่บ้านเดินออกไปภายในห้องก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง...เร็นฝืนทนความเจ็บปวดก้าวเดินไปที่หน้ากระจก ณ ที่ตรงนั้นทำให้เห็นเงาสะท้อนเตียงนอนอย่างชัดเจน ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นก็กลับมาในหัวของเขาอีกครั้ง..ทั้งเสียงครวญคราง เสียงหอบหายใจรวมไปถึง...ภาพของเขาที่คร่อมอยู่บนร่างของใครอีกคน
" บ้าไปแล้วเร็น นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย " เร็นส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดก่อนจะถอดเสื้อผ้าชุดเก่าออกแล้วเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแทน
" ซี๊ด! อ้ะ " ความรู้สึกแสบแปร๊บเกิดขึ้นทันทีที่เร็นหย่อนกายลงในอ่างน้ำอุ่น..กายบางกระทบกับน้ำใสทำให้เห็นร่องรอยบนร่างชัดขึ้น..แม้จะพยายามขัดถูแค่ไหนแต่รอยที่น่ารังเกียจก็ไม่ได้จางลงเลยกลับจะยิ่งชัดดเจนขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะแขนเรียวที่ปรากฏรอยช้ำซึ่งเกิดจากการออกแรงบีบ
........
......
....
.
" แม่ฮะ คุณลุงฮะทำไมทิ้งเร็นไปแบบนี้ " เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กหนุ่มผมแดงไวน์ดังขึ้นไม่ขาดสายตรงหน้าป้ายหินอ่อนที่สลักชื่อของผู้เป็นแม่และคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงของเขา
" เร็นทำใจเถอะ " อ้อมแขนอบอุ่นโอบกายบางเพื่อปลอบโยน แม้จะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ขอดูแลให้ทุเลา
" เจอาร์ ฮึกฮือ "
ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดที่มีเพียงเสียงร่ำไห้ของคนตัวเล็กเท่านั้น..จู่ๆก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆสร้างความประหลาดใจให้แก่คนที่อยู่บริเวณหน้าหลุมศพเป็นอย่างมาก
" พ่อครับ..ผมขอโทษ " ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าแผ่นหินอ่อนพร้อมกับวางดอกกุหลาบขาวจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง
" พะ พี่มินฮยอน " มือเรียวเอื้อมไปจับข้อมือหนาด้วยความเป็นห่วง..แต่กลับถูกอีกฝ่ายสะบัดออกอย่างเต็มแรงต่อหน้าคนอื่นๆที่ยืนอยู่ ณ ตรงนั้น
" นายไม่มีสิทธิ์แตะต้องชั้ลและชั้ลก็ไม่ได้เป็นพี่นาย "
" คุณหนูมินฮยอน.คุณหนูจะกลับมาอยู่บ้านเราแล้วใช่มั้ยค่ะ "
" ครับ..ผมจะกลับมา " ร่างสูงพูดอย่างชัดเจนต่อหน้าทุกคน พร้อมกับเน้นประโยคหลังก่อนจะปลายสายตามองมาทางร่างบางอย่างมีเลศนัย
ความคิดเห็น